Ik werd op mijn 18e gedwongen om te trouwen, kort daarna liet deze man een totaal ander karakter zien

Ik werd uitgehuwelijkt op mijn 18e

Ik was achttien toen mijn leven veranderde. In plaats van de wereld te ontdekken, te studeren of mijn eigen dromen te volgen, werd ik uitgehuwelijkt aan een man die ik amper kende. Ik wist toen niet hoe drastisch mijn leven zou veranderen, hoe gevangen ik me zou voelen en hoe donker de jaren die volgden zouden zijn.

Het huwelijk was door mijn ouders gearrangeerd

Mijn ouders hadden dit huwelijk geregeld, zoals dat in onze cultuur en omgeving gaat (om te voorkomen dat mijn verhaal misschien ooit herkend kan worden, kan ik niet ingaan op welke cultuur en waar ik woonde). In hun ogen was het een goede match: hij had een goede baan, was uit een gerespecteerde familie en leek betrouwbaar. De bruiloft was een grote, formele gebeurtenis. Familie en vrienden waren vrolijk en vol verwachting, maar ik voelde me eigenlijk meer neerslachtig dan vrolijk. Het voelde alsof ik hier niet klaar voor was en ik de controle verloor. Ik had niets te zeggen over mijn keven. Ik moest mij vastleggen in iets waar ik niet eens van wist of ik er wel achter stond, maar wel deed uit loyaliteit naar mijn ouders en familie. 

Er was geen genegenheid tussen ons

Al snel, na het huwelijk, werd duidelijk dat de man met wie ik was getrouwd heel anders was dan de charmante verschijning die hij in het begin leek te zijn. Er was geen genegenheid tussen ons. Hij behandelde me steeds meer als een soort huishoudster. Ik moest alles in huis alleen doen en precies zoals hij wilde; de manier waarop, het moment. Ik was iemand geworden die maar moest gehoorzamen, niet als een partner of geliefde zoals ik kende van tv en romantische boeken. De afstand tussen ons was duidelijk, we leefden langs elkaar heen en ik voelde me meer en meer verloren in het huwelijk.

Hij mishandelde mij op verschillende manieren

Het duurde ook niet lang voordat de eerste klap kwam. Hij was geïrriteerd omdat ik het eten niet op tijd had geserveerd. Die avond herinner ik me nog als de dag van gisteren. Ik had mijn best gedaan op een maaltijd, een van zijn favoriete maaltijden nog wel. Ik was geschokt, verlamd door angst en verwarring. Waarom deed hij dit? Wat had ik fout gedaan? Maar die vragen vervaagden snel, want in de maanden die volgden werd het duidelijk dat geweld voor hem een manier was om controle over me te houden. Soms was het fysiek, andere keren mentaal. Hij vernederde me, zo noemde hij me ‘waardeloos’ en dat hem ‘beter was beloofd’, en liet me denken dat ik geen andere keuze had dan bij hem te blijven.

Het moederschap bracht wat positiviteit in mijn leven

Na een paar jaar in deze ellende, werden onze twee kinderen geboren. Het moederschap was de enige lichtpunt in mijn leven. Mijn kinderen gaven me hoop, maar tegelijkertijd maakte het mijn situatie ook complexer. Ik was niet alleen bang voor mijn eigen leven, maar nu ook voor dat van hen. Ik wilde niet dat ze opgroeiden in een huis waar liefde afwezig was en angst regeerde. Ik begon na te denken over een manier om te ontsnappen, maar elke keer voelde het alsof die stap steeds minder haalbaar was. Dit alles maakte het nog lastiger. 

Een stem zei dat ik moest vechten voor mezelf en mijn kinderen

De jaren gingen voorbij, en ik werd steeds meer verlamd door angst. Toch knaagde de wens om te gaan nog steeds. Een stem die fluisterde dat ik meer waard was dan dit, dat ik moest vechten voor mijn eigen vrijheid en die van mijn kinderen. Maar waar moest ik beginnen? Hoe kon ik breken met dit opgelegde leven. Ik had geen geld, geen steun van familie, want die zagen niets mis met mijn situatie en geen vrienden om op terug te vallen. Alles voelde uitzichtloos.

Ik besloot te vechten voor een beter leven

Toch toen ik 26 jaar werd, gebeurde er iets in me. Een een groeiend besef dat ik het risico moest nemen. Dit leven wilde ik niet, voor mezelf niet en voor mijn kinderen. Ik moest voor ons vechten, anders zou ons leven altijd zo blijven: vol angst, verdriet en verstikking.

Mijn kinderen wisten ook van niets

Ik begon plannen te maken, in het geheim natuurlijk. Ook mijn kinderen wisten er niets vanaf. Ik moest voorzichtig zijn, want als hij zou ontdekken wat ik van plan was, zou het geweld waarschijnlijk verergeren. Daar was ik van overtuigd. Of nog erger; dan zou hij misschien zelf weg gaan met de kinderen. Ik verzamelde het weinige geld dat ik in huis kon vinden, sprak in het geheim met een vriendin van vroeger die ik nog wist te bereiken, en wachtte op het juiste moment.

Ik wachtte op een goed moment

Die dag kwam op een nacht toen hij dronken thuiskwam en in slaap viel. Mijn hart bonkte, maar ik wist dat ik moest gaan. Ik pakte mijn kinderen, nam de paar bezittingen die ik nodig had en verliet het huis. Alles wat ik had, liet ik achter. Mijn angst werd vervangen door adrenaline, mijn besluit stond vast.

Eindelijk voelde ik meer regie over mijn leven

Het was een moeilijke tijd daarna, vol onzekerheden en grote angst om ontdekt te worden. Maar ik voelde me voor het eerst in lange tijd levend. Het klinkt gek maar zo voelde het echt. Ik had de stap gezet naar een nieuw leven en ik had ik eindelijk het gevoel dat ik weer controle had over mijn eigen toekomst.

Ik ben nu vrij

Vandaag, jaren later, leef ik een ander leven. Ik ben vrij. Vrij van de man die me gevangen hield, en vrij om mijn eigen keuzes te maken. Het was lastig, maar ik heb het gered. En mijn kinderen? Zij groeien op in een huis vol liefde, en dat is alles wat ik ooit voor hen wilde!

LAILA