Joost en ik hadden het goed geregeld: een weekendje naar de Ardennen met de drie meiden
Even weg van alles, genieten van de natuur en wat tijd voor ons gezin. Karen, Keet en Lente waren door het dolle heen. Ze hadden hun speelgoed ingepakt, de auto zat vol met dekentjes, knuffels en tassen met snacks en drinken. Het was vrijdagmiddag toen we vertrokken. De meisjes kletsten aan één stuk door op de achterbank, vrolijk en opgewonden. Het beloofde een heerlijk weekend te worden. Even geen werkdruk, geen zorgen over het huishouden, gewoon wij met z’n vijven in een huisje midden in de natuur.
Toen we aankwamen bij het vakantiehuisje, renden de meiden meteen naar binnen om de slaapkamers te verkennen
Karen en Keet hadden besloten dat ze samen wilden slapen, en Lente was dolblij met haar eigen kleine kamertje. Terwijl Joost de auto uitlaadde, keek ik naar onze kinderen, die zich vermaakten in het huisje. Het gaf me een gevoel van tevredenheid. Dit was precies wat we nodig hadden: een moment om even op adem te komen en gewoon te genieten van elkaar. De eerste avond verliep rustig. We maakten een simpele maaltijd en keken daarna een film met z’n allen. De meisjes zaten dicht tegen ons aan, en ik merkte hoe fijn het was om even niets anders te hoeven dan simpelweg bij elkaar te zijn. Alles leek perfect. Tot ik mijn telefoon hoorde trillen. Ik was verbaasd; wie zou me nu bellen? Het was een onbekend nummer, maar uit gewoonte nam ik op.
“Met Joyce”, zei ik, terwijl ik opstond van de bank en richting de keuken liep voor wat privacy
“Mevrouw Joyce? U spreekt met de dierenartspraktijk. Het spijt me u te moeten melden dat uw kat Piep is doodgereden.” De woorden galmden door mijn hoofd. Het duurde even voordat ze volledig tot me doordrongen. Er kwam buikpijn op, mijn hart leek even stil te staan. “Ik… wat?” stotterde ik. “Doodgereden? Piep?”. “Ja, mevrouw. Een omstander heeft hem naar ons gebracht. Helaas was er niets meer wat we konden doen. We wilden u informeren, zodat u hem kunt ophalen.”
Het voelde alsof ik bijna flauw viel
Piep, onze geliefde kat, was er niet meer. Ik sprak af dat ik onze kat maandag ophaalde, bedankte de dierenarts en hing op. Toen ik terug naar de woonkamer liep, voelde alles ineens anders. De warmte van het gezin, de gezelligheid van het huisje… alles leek op dat moment zo triviaal. Hoe kon ik genieten van dit weekend, wetende dat Piep nooit meer thuis zou komen? We waren allemaal gek op onze kat.
Ik moest Joost vertellen wat er was gebeurd, maar niet waar de kinderen bij waren
We wisten allebei hoe dol de meisjes op Piep waren. Vooral Karen had een speciale band met hem. Elke avond lag hij bij haar in bed, alsof hij haar beschermde. Keet praatte zelfs tegen hem alsof hij haar beste vriend was. Lente was nog jong, maar zelfs zij had al een bijzonder plekje in haar hart voor onze kat. Terwijl de meiden verder keken naar de film, trok ik Joost even de gang in. Ik zag meteen aan zijn gezicht dat hij aanvoelde dat er iets mis was.
“Piep is doodgereden”, fluisterde ik, terwijl ik mijn best deed om mijn emoties in bedwang te houden
Joost sloeg zijn armen om me heen en trok me dicht tegen zich aan. Hij was stil, maar ik voelde zijn verdriet. Piep was tenslotte ook een deel van ons gezin, en dit nieuws moesten we allebei even verwerken. “Wat doen we met de kinderen?” vroeg ik zachtjes. Joost dacht even na. “We kunnen het ze nu niet vertellen, niet dit weekend. Laat ze nog even genieten. Maandag vertellen we ze dat hij is weggelopen. We zeggen dat hij niet meer is teruggekomen.” Ik knikte. Het voelde verkeerd om te liegen tegen de kinderen, maar we wilden ze nog even beschermen tegen dit verdriet. We hoopten dat de leugen hun pijn zou verzachten, in plaats van hen nu meteen te confronteren met de dood.
Zaterdagmorgen probeerde ik het goede gevoel terug te halen
We hadden een wandeling gepland door de bossen, en ik hoopte dat de frisse lucht en de natuur ons even zouden afleiden. Maar de stilte tussen Joost en mij was voelbaar. We probeerden het enthousiasme van de kinderen te delen, maar het lukte niet echt. In mijn hoofd bleef ik piekeren over Piep, over hoe we hem maandag zouden zien en of ik het überhaupt aan zou kunnen om zijn lichaam op te halen. Terwijl de meisjes door het bos renden, Joost hand in hand met Lente liep en Karen en Keet met stokken door het gras sloegen, probeerde ik te genieten van het moment. Maar het voelde alsof er een donkere wolk boven ons hing, en hoe meer ik probeerde die te negeren, hoe zwaarder het leek te worden.
Die avond, toen we terug in het huisje waren en de meisjes eindelijk sliepen, zat ik met Joost aan de keukentafel
We spraken amper. De stilte was oorverdovend. Uiteindelijk verbrak Joost het stilzwijgen. “We moeten hier iets van maken voor de meiden”, zei hij met een zucht. “Dit is niet het weekend dat ze verdienen.” Ik knikte. Maar hoe konden we genieten als we wisten dat we maandag ons doodgereden huisdier op moesten halen? De gedachte alleen al.
Op zondag probeerden we er nog iets van te maken
We gingen zwemmen, aten ijsjes en deden een spelletjesavond. Maar ik merkte dat de kinderen voelden dat er iets niet klopte. Vooral Karen keek me een paar keer onderzoekend aan, alsof ze aanvoelde dat ik iets voor haar verborgen hield. De volgende ochtend pakten we onze spullen in, klaar om terug naar huis te gaan. Ik voelde de spanning in mijn lichaam toen we het huisje verlieten. Dit was het laatste moment van rust voordat we teruggingen naar de realiteit. Maandagavond, wanneer de kinderen op bed lagen, zouden Joost en ik naar de dierenarts gaan om Piep op te halen. Maar de kinderen zouden niets merken. Voor hen zou Piep gewoon verdwenen zijn, weggelopen, ergens op avontuur.
De terugreis naar huis voelde zwaar
De kinderen kletsten vrolijk over alles wat ze hadden meegemaakt, over de ijsjes, het zwembad, en de dieren die we in het bos hadden gezien. Maar Joost en ik zwegen. Ik kon niet stoppen met denken aan het moment dat we Piep zouden ophalen. Hoe zou hij eruitzien? Toen we eindelijk thuiskwamen, renden de kinderen meteen naar binnen. “Piep! Piep! Waar ben je?” riep Karen enthousiast, terwijl ze door het huis zocht. Mijn hart brak opnieuw toen ze hem niet kon vinden. Keet keek me vragend aan. “Mama, waar is Piep?”
Ik zuchtte diep
Het moment was daar. De leugen. De bescherming. “Lieverd, hij is denk ik nog spelen. Hij komt later vast”, zei ik zachtjes. “Hij is waarschijnlijk op avontuur, maar ik weet zeker dat hij later terugkomt.” De volgende dag kwam Piep natuurlijk niet naar huis. Voorzichtig opperde ik het idee dat hij waarschijnlijk was weggelopen. De kinderen vonden het vreselijk erg, maar ze leken het te accepteren
Ik voelde me erg schuldig
De kinderen konden zo geen afscheid nemen. Maar aan de andere kant: dat verdriet bleef ze bespaard. Ik vroeg me af wanneer dit zou slijten bij de kinderen. Joost en ik waren overtuigd dat we de beste keuze hadden genomen. De dood bleef nog even buiten de deur. De tijd zou alle wonden helen.
JOYCE
wat erg, Ze gaan zelf op vakantie maar je kat laat je buiten rondlopen!! ik begrijp dat echt niet. en dan doen als of je het beste voor hebt met je huisdier. En daarna ook nog liegen en bedriegen. bah doodgaan hoort bij het leven. kinderen verdienen de waarheid. jullie hadden dit die maandag gewoon moeten vertellen zeker toen ze naar de kat vroegen dat had jullie ow zo geliefde huisdier echt wel verdient. nu wordt het afgedaan als of die is weggelopen.
verschrikkelijk dit soort mensen. die arme kinderen worden nu iets wijsgemaakt en wellicht houden ze hoop. ze hebben recht op de waarheid.
Sorry,maar zo fout hierover te liegen.
Vroeger als kind is bij ons thuis ooit echt een kat van ons nooit meer thuis gekomen. het hoe en wat hebben we nooit geweten. ik heb zoveel gezocht en gehuild, en altijd een schuldgevoel gehad, en de vraag wat is er gebeurd.
paar jaar terug onze kat dood gereden voor het huis. Heel veel verdriet, ook voor de kids, maar zo blij dat ze niet is weggerend na de klap en nooit meer gevonden zou worden om weer met die angst te zitten.
En die angst die blijft, geloof mij… beste was geweest om het eerlijk te vertellen, en een plekje in de tuin bijv hebben gegeven.
sorry maar mijn mening is anders dan in het verhaal hierboven juist door te zeggen dat je geliefde poes is weggelopen creëer je een hele hoop narigheid en ook onzekerheid.
ik zou niet liegen over de dood van de poes de dood hoort ook bij het leven zelf was ik ook heel jong toen 1 van onze poezen is aangereden en rond 7 a 8 jaar toen mijn grote vriend onze Duitse herder thuis de spuit kreeg van de dierenarts het inspuiten heb ik niet gezien maar wel dat hij toen niet meer leefde hij was aan zijn achtereinde verlamd door hd dit kon toen nog niet anders zover waren ze toen nog niet helaas.
maar kortom ik zou het de kinderen gewoon vertellen en mocht er verdriet komen en vragen dat mag er zijn ook boosheid mag er zijn maar wees ten allertijden eerlijk erover
mijn ouders vertelden leuke dingen aan mij,maar slecht nieuws gesprekken werden er ook gevoerd met mij.ik was 11 jaar en kreeg het te horen dat mijn neef op een nogal bizarre manier verongelukte…ik was blij met de eerlijkheid van pa en ma ,maar toch…..
.
Het beste was geweest om eerlijk te zijn en als gezin afscheid te nemen. Het verdriet te delen. Mocht je een tuin hebben dan had je een mooi plekje kunnen maken waar de kinderen nog eens een bloemetje of iets hadden kunnen leggen of een mooie tekening. Ook om leren gaan met verdriet en dood hoort bij de opvoeding.
dit is niet slim vertel gewoon eerlijk wat er met de kat is gebeurd idd op avontuur is verongelukt en dat dierenarts niets meer kon doen rouw met je kinderen om het verlies begraaf het dier maak er een ceremonie van en praat erover
mijn advies
Wat een hoop zure reacties tegen iemand die al verdriet heeft en enkel dacht het beste te doen voor haar kinderen. Ze vraagt ook nergens om advies van ons, dus waarom zouden we allemaal laten weten hoe ongelooflijk stom we het wel niet zouden vinden? De compassie is weer ver te zoeken helaas.
Als je je verhaal publiekelijk deelt, kun je reacties verwachten, ook als je er niet expliciet om vraagt. Dat is hoe het werkt. En gelukkig mag iedereen zijn of haar mening geven, ook als die de geïnterviewde niet bevallen.
wat ongelooflijk dom!
de dood hoort bij het leven, kinderen gaan daar heel makkelijk mee om.
heb met elkaar verdriet, neem met elkaar afscheid.
je kan ze niet overal voor beschermen.
maak ze weerbaar er zal nog genoeg ellende op hun pad komen…
En nu blijven ze hopen dat de kat ooit terugkomt.. Zit maar een ding op: alsnog vertellen dat de kat overleden is, dood gevonden toen hij op zijn wegloopavontuur was.
Een weekend weg gaan en je lievelings kat van je kinderen gewoon buiten laten lopen met het risico dat er wat met hem kan gebeuren, niet te geloven
en dan nog je kinderen voorliegen ook……
Onbegrijpelijk!!!
helemaal waar wie laat die kat buiten.
Er is niks ergers rondom je huisdier dan denken of weten dat je huisdier is weggelopen. Toen ik 10 was, is onze kat echt weggelopen. ik heb nog jaren gezocht en gehoopt. zelfs toen ik in de 20 was, hoopte ik nog steeds dat onze kat roch nog in leven was en ik haar zou vinden. Geef je kinderen geen valse hoop, maar gewoon de wetenschap dat de kat dood is. Er zijn in mijn jeugd meerdere huisdieren dood gegaan, heel verdrietig, maar uiteindelijk veel beter te begrijpen dan een weggelopen kat. Daarbij zou ik het mijn ouders ernstig kwalijk hebben genomen als later zou blijken dat ze de dood van een huisdier hadden verzwegen en net hadden gedaan of hij weggelopen was.
Wat hebben jullie het jezelf én de kinderen vreselijk moeilijk gemaakt door niet met en naar de werkelijkheid te leven. Zo zonde, hoe jullie daardoor in het weekend in jullie zelf opgesloten zijn geraakt en, hoe het gezin daarmee uiteen valt. Hoe oneindig veel fijner en mooier was het geweest, als je dit direct had gedeeld? Het is fijn, om verdriet samen te kunnen delen. Fijn, om je kinderen hierin op te kunnen vangen en voor hen, om ook jullie verdriet te mogen te delen. Het hele weekend had in een ander licht komen te staan, maar wel eentje, waarin je juist als gezin kunt ervaren wat liefde is. Gedeelde liefde voor de poes en gedeelde liefde voor elkaar. Heel erg jammer en pijnlijk, om te beleven, hoe jullie met volle overtuiging menen het goede te doen en het juist goed bedoelen, maar er per ongeluk zo ongelofelijk naast zotten.
Met een warme groet
En het ergste van deze leugen is dat de kinderen nu blijven zoeken naar hun kat. En ze blijven zich zorgen maken, straks als het koud wordt. Hoe moet dat dan met piep?
Nu kunnen ze met hun verdriet nergens heen en ze kunnen het niet afsluiten. Dit kan jaren door etteren. En als ze er ooit achtkomen zijn ze woedend. Of blijf je deze leugen volhouden?
Sorry, maar dit is puur egoïsme.
Het is echt heel verkeerd hoe jullie dit aangepakt hebben! Jullie moeten de waarheid vertellen. Daar hebben de kinderen recht op. Met liegen bereik je niks. Echt een domme beslissing!
Als opa of oma komen te overlijden zijn ze dan ook weggelopen?
De dood hoort bij het leven, het is zoals het is.
Precies dit!
het is jouw ervaring dat het zure reacties zijn. ik zelf vind ze niet alleen niet zuur, maar ook heel begrijpelijk. Ze heeft echt de meest nare manier gekozen om hiermee om te gaan naar de kids toe, haarzelf, haar partner en het gezin als geheel. Het hele rouwproces heeft ze/hebben beide ouders zo onnodig veel gecompliceerder gemaakt dan noodzakelijk…… De dood hoort bij het leven en hoe jonger kinderen dat leren, hoe meer ze daaraan hebben als ze volwassen zijn. Nu is hen een heel natuurlijk rouwproces ontnomen en zijn ze daarnaast ook nog eens keihard voorgelogen….En dat alles is wel enigszins onbegrijpelijk….
Rare manier om kinderen te beschermen door tegen ze te liegen. Wat gaan jullie later tegen ze zeggen als ze een keer liegen??
Onze kat loopt buiten in de tuin aan een lijn en hij geniet daar van. Altijd beter dan aangereden te worden
bah, hoe kunnen jullie je kinderen zo voorliegen. ik heb er geen woorden voor. jullie kinderen kunnen nu niet op een mooie manier afscheid van hem nemen en rouwen. geen andere woorden dan dat jullie een stelletje leugenaars zijn. wanneer kunnen jullie kinderen jullie nog wel vertrouwen, als bij zoiets belangrijks jullie al liegen.
Hoe sneu het ook is, asltublieft vertel het ze. Toen ik jong was zijn er ook 2 katten verdwenen en tot op de dag van vandaag houdt mij dat nog bezig, je kan daardoor geen fantsoenlijk afscheid nemen en echt rouwen. kinderen moeten dat ook leren. helaas is recentelijk plotsklaps onze hond overleden, ik heb kinderen 5 en 2,5j er gelijk bij gelaten en ze laten afscheid nemen. Onze zoon was flink verdrietig, maar kon dan ook tussendoor weer vrolijk spelen. Hij benoemt het nu maanden later nog steeds, maar kan er nu goed over praten. Het is belangrijk dat kinderen leren wat dood is en afscheid nemen betekend. Hoe ga je dat dan als hun opa of oma overlijd?
ik vind het veel erger dat jullie de kinderen nu voorliegen en in onwetendheid laten dan te vertellen dat hun kat er niet meer is. verdwijningen zijn veel erger dan de dood. bij de dood kun je afscheid nemen, bij een verdwijning niet en blijft er altijd een sprankje valse hoop in dit geval. vraag het maar aan mensen waarvan een geliefde verdwenen is en nog altijd niet gevonden…..
Het zal aan mij liggen hoor. Op vakantie gaan en je geliefde huisdier gewoon buiten laten lopen?? Als ik weekend wegga zet ik kattenbak neer en genoeg voer en water, maar mn kat is binnen tot ik weer terugkom. En dan ook nog liegen tegen de kids over de dood? uit bescherming? Omdat de dood heel erg is om kids uit te leggen? Rare redenering wel. Je beschermd ze voor de dood en introduceert daarom liegen. Wat niet bij het leven hoort, zoals de dood. Juist ja…
Het niet weten/vinden is vaak erger dan de confrontatie met de dood. Je ontneemt de kinderen de mogelijkheid om de dood te ervaren en ermee om te leren gaan. Er is een studie die aantoont dat kinderen die al jong in aanraking komen met een overlijden van bijvoorbeeld een huisdier later beter omgaan met het overlijden van bijvoorbeeld opa of oma. Pas na het weekend het nieuws brengen zou ik ook hebben gedaan maar dan wel de waarheid! Kat ophalen en er een ceremonie van maken 🫶🏼
Leuk en aardig, maar als je wel thuis bent en je kat loopt buiten, kan het ook gewoon aangereden worden. Dus welk probleem denk je te voorkomen door de katten in jouw afwezigheid op te sluiten?
vertellen beste oplossing . . is niet het meest makelijkste . maar heel eerlijk heb jaren naar mijn poes lopen zoeken toen ik klein was . niet fijn nooit gevonden . later wel gehoord wat er mee gebeurd was !!. later kindje verloren . En mijn kinderen die er al waren vroegen later van waarom hebben wij ons zusje nooit mogen . zien ook om dat zelfde beschermen maar eigenlijk had ik ze wel zelf die kans moeten geven . ook zo eerlijk . . Maar het zijn momenten .
Heel erg wat er gebeurd is. Maar het is toch beter om het de kinderen wel te vertellen want het hoort inderdaad bij het leven.
En samen afscheid nemen en op een mooi plekje in de tuin begraven.
Vreeeeselijk triest, arme Piep rust zacht.
Ik hoop dat mensen wakker geschud worden: katten op straat lopen héél grote risico’s op jonge leeftijd te overlijden door aanrijding, vergiftiging, verdrinking (koud water, te hoge walkant), beschieting, mishandeling of anderszins. Een kat kan ook héél gelukkig zijn als binnenkat of geef hem een ruime buitenkennel danwel 100% veilig afgesloten balkon of tuin. Als je zelf veel speelt met je kat, hoeft hij niks te missen van zijn jachtinstinct!!
Sneu voor de kinderen dat ze hun maatje kwijt zijn. Triest voor het dier waarmee het gebeurd is!!
Maar wees eerlijk tegen je kinderen.
Veel mensen hebben tegenwoordig katten om ze de hele dag/ nacht buiten te laten lopen….
Honden mogen ook niet overal loslopen, en daar betaal je belasting voor…
. Dus dat mogen ze wat mij betreft ook voor loslopende katten gaan doen!!
Wij hebben ook een kat, en die kan naar buiten aan een lijn in onze eigen tuin blijven, en dat vindt ze prima!
Nooit liegen tegen je kinderen. Ongeacht de leeftijd is er altijd wel een manier om het zo te vertellen dat ze weten waar het om gaat. De dood weghouden bij kinderen, geeft mij de vraag waarom. Stel dat jou of je partner iets overkomt kan je niet tegen de kinderen zeggen ja pappa of mamma is weggelopen. Daarbij is afscheid nemen van een overleden dier of persoon heel erg belangrijk voor kinderen, zo leren ze ook hoe ze met dat verdriet om te gaan. Nu leven jullie en met een leugen en met een schuldgevoel over jullie oneerlijkheid tegenover de kinderen als het over de kat gaat.
Kinderen kunnen echt zoveel meer aan dan iedereen denkt. Kinderen beschermen is prima, maar ze voorliegen en betuttelen is niet oké.
Beter de waarheid vertellen! De kinderen gaan gewoon door met zoeken naar Piep,
Beter vertellen dat hun kat is overleden en dan kunnen ze afscheid nemen!!! Liegen is géén optie.
Als ze jaren later te horen krijgen zullen ze jullie niet in dank afnemen!
mijn mening is dat je beter de waarheid had kunnen vertellen hadden de kinderen samen met jullie afscheid kunnen nemen en Piep met veel liefde kunnen begraven op een fijne plek
en ze zouden ook met buiten spelen beter opletten dat er ongelukken kunnen gebeuren!
heel lief dat je ze wilt beschermen en volkomen begrijpelijk maar ook de dood (van een huisdier) hoort bij het leven.
ik denk dat je ze toch het beste had kunnen vertellen bij thuiskomst.. natuurlijk is het vreselijk verdrietig dat piep is doodgereden maar nu zul je er heel lang over moeten blijven liegen en zwijgen terwijl je weet wat er met piep is gebeurd.
Hiermee doe je je kinderen geen plezier. Ze moeten afscheid kunnen nemen. Nu gaan ze zich afvragen of ze de kat hebben weggejaagd. Hield hij niet zoveel van hun als zij van hem. Onwetendheid is erger dan de zekerheid van zijn dood.
was piep maar in een dierenasiel dan was hij er nog piep rond laten zwerven is geen manier van doen onze kat gaat vaak met vakantie in en dierenopvang ik moet er niet aan denken dat onze kat niet verzorgd werd