Het was tijd voor mijn 20-weken echo
Toen de verloskundige naar het geslacht keek, duurde het wel even langer dan verwacht. De baby lag niet helemaal goed voor de echo en draaide voortdurend weg. Steeds als de verloskundige een duidelijk beeld probeerde te krijgen, draaide het kleintje zich opnieuw om. “Deze baby houdt van bewegen”, zei ze lachend. Na wat geduld, een kwartier heen en weer geschuif, lag de baby eindelijk stil genoeg. De verloskundige keek geconcentreerd naar het scherm en sprak toen met een geruststellende toon: “Gefeliciteerd, het is een meisje!”
Een meisje! Ik kon het bijna niet geloven
Na jaren van dromen over een dochter, werd die droom nu werkelijkheid. Ik had al een zoon, Abel, van 4, en hoewel ik dol op hem was, had ik altijd gehoopt op een meisje. Ik zag het al helemaal voor me: kleertjes met ruches, kleine strikjes in haar haar, een roze kamertje met schattige accessoires van de H&M. Mijn hoofd draaide overuren terwijl ik mezelf visualiseerde met mijn kleine meisje. En natuurlijk was een koningspaar echt heel tof.
Opluchting en blijdschap stroomden door me heen
We hadden er even op moeten wachten, maar nu wisten we het eindelijk met zekerheid. Een meisje. Het is echt waar. Ik was zo blij. Alexander en ik keken elkaar stralend aan en begonnen meteen verder te fantaseren over onze kleine dochter. De onzekerheid van eerder maakte plaats voor opwinding. Hoewel de baby veel had bewogen en het wat langer had geduurd, twijfelden we op dat moment geen seconde. Het meisje dat we al maanden in onze gedachten hadden, kreeg nu echt vorm.
Diezelfde avond begon ik aan de voorpret
Ik haalde de lijstjes die ik altijd had bijgehouden tevoorschijn: namen voor meisjes, ideeën voor geboortekaartjes, inspiratie voor de babykamer. Alexander en ik zaten die avond samen op de bank en bespraken alles uitvoerig. We gaven de babykamer een nieuw kleurtje, oudroze met een paar subtiele gouden accenten. Het wiegje kreeg een prachtige kanten sprei en op de planken stonden poppen en knuffelbeertjes met strikjes. Ik kon mezelf helemaal verliezen in deze voorbereidingen.
De weken die volgden waren een en al babybliss
Bij de controles was de hartslag van onze baby sterk, de groei ging volgens schema en onze baby lag met het hoofdje de goede kant op. We hadden nauwelijks echo’s, maar dat gaf niets. Wij wisten genoeg. We kochten kleertjes: roze jurkjes, kleine schoentjes met bloemen erop, rompertjes met hartjes en schattige teksten zoals “Papa’s prinsesje” en “Mama’s kleine meid”. Zelfs het geboortekaartje had ik al uitgekozen: zachtroze met een gouden randje en de naam van ons meisje in sierlijke letters. Alexander en ik hadden veel moeite met het kiezen van een naam, maar uiteindelijk werd het Daisy.
Toen de bevalling dichterbij kwam, begon ik steeds meer de zenuwen te voelen
Niet zozeer om de bevalling zelf, maar om alles wat erbij kwam kijken. Hoe zou Abel reageren op zijn kleine zusje? Zou ik het kunnen, moeder zijn van twee kinderen? En wat als ik mezelf in het drukke leven verloor? De gebruikelijke zorgen van een zwangere vrouw. En toen was het eindelijk zover. Mijn vliezen braken met 39.3 weken. Alexander en ik sprongen meteen in de auto, onze tassen al weken van tevoren gepakt. Ik was er helemaal klaar voor. De hele rit naar het ziekenhuis kon ik alleen maar denken aan hoe ik straks mijn dochter zou vasthouden. Mijn kleine Daisy.
De bevalling zelf ging redelijk snel
Na zo’n zes uur lag ik uitgeput, maar opgelucht, op het ziekenhuisbed. Alexander zat naast me en hield mijn hand vast toen de verloskundige zich over me heen boog. “De laatste persweeën, Kitty. Je doet het geweldig.” Ik haalde diep adem en gaf alles wat ik had. En toen was het moment daar: het geluid van een pasgeboren baby die zijn eerste ademteug neemt, die eerste schreeuw. Het moment waar elke moeder op wacht.
De verloskundige hield de baby omhoog
In een fractie van een seconde voelde ik een lichte aarzeling in de kamer. Toen kwam het: “Gefeliciteerd, het is een… jongen.” Mijn hoofd draaide. Een jongen? Dat kan niet. Ik keek Alexander aan, maar hij leek net zo verbaasd als ik. “Een jongen?” vroeg ik, mijn stem vol ongeloof. “Maar het zou toch een meisje zijn?” De verloskundige keek wat ongemakkelijk, maar probeerde kalm te klinken. “Soms gebeurt dit, er kan altijd een foutje zijn bij de echo’s.”
Een foutje?
Dit was niet zomaar een foutje, dit was alles. Mijn hele zwangerschap had ik mezelf voorbereid op een meisje. Ik had haar al bijna in mijn armen kunnen voelen. En nu… was ze er niet. In plaats daarvan hield ik een jongen vast. Een prachtige jongen, dat zeker, maar toch voelde het alsof de grond onder mijn voeten wegzakte. De eerste dagen na de bevalling waren verwarrend. Terwijl ik mijn kleine mannetje, wie we uiteindelijk Diego noemden, in mijn armen hield, kon ik niet ontkennen dat ik ergens ook rouwde. Niet om hem, maar om het meisje dat ik nooit zou krijgen. De roze babykamer voelde opeens zo verkeerd. De jurkjes die ik zo zorgvuldig had uitgezocht, lagen nutteloos in de kast. Het geboortekaartje, dat al klaarstond om verstuurd te worden, moest worden aangepast.
Het was moeilijk om dit met iemand te delen
Iedereen om me heen was blij voor ons, en natuurlijk waren we zelf ook dolblij met Diego. Maar er was ook dat knagende gevoel van verlies. Ik had me zo ingesteld op een meisje, dat het moeilijk was om dat beeld los te laten. Elke keer als ik Diego een schattig jongensrompertje aandeed, voelde ik een steek van pijn. Het was alsof ik nog moest wennen aan het feit dat ik geen dochter had gekregen.
Na een tijdje begon ik het te accepteren en leuk te vinden
Diego was een gezonde, blije baby, en dat was uiteindelijk het belangrijkste. De roze muur in de babykamer werd donkerblauw geverfd, en de jurken werden omgeruild voor stoere broekjes en shirts met vrachtwagens. En langzaam maar zeker begon ik te zien dat het allemaal goed was. Misschien had ik geen meisje gekregen zoals ik dacht, maar ik had wel een prachtige zoon. Echt een mooierd!
En toch, zelfs nu, als ik naar Diego kijk, denk ik soms nog aan dat moment in de verloskamer
Dat moment waarop alles anders bleek te zijn dan ik had verwacht. Nu kan ik er om lachen. Toen niet. Diego is nu twee jaar oud, en ik kan me geen leven zonder hem voorstellen. Hij gaat zo lief met zijn broer Abel om. Een gezin met twee jongens is hartstikke leuk. Ik ben gewoon een echte jongensmama.
KITTY
