Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram te volgen.
Dit is een minireeks. Lees hieronder de eerdere delen.
Nina: “Ik las een stukje uit het dagboek van mijn dochter (12 jaar) waar ik van schrok”
Mijn dochter (12 jaar) is een dief
Het was zaterdagochtend
Ik en mijn man Bram zaten al vroeg beneden en hadden alles voorbereid. We horen Shelly de trap afstormen, zoals ze de laatste tijd wel vaker deed. Bram en ik wisselden een snelle blik uit en zaten met ingehouden adem te wachten op Shelly. “Wat is hier aan de hand?”, vroeg ze, toen ze ons zag. “Ik heb in je dagboek gelezen”, begon ik.
“Je hebt wàt gedaan?!”, gilde mijn dochter
“Mijn dagboek is van míj en je blijft er met je poten van af”, Shelly startte flinke ruzie. “Daar heb je gelijk in, maar wat er in stond, was niet mooi. Ik ben geschrokken dat jij wil gaan stelen. Waarom Shelly?”, antwoordde ik. Mijn hart sloeg over. Bram en ik hadden haar altijd geleerd om eerlijk en rechtvaardig te zijn. “Shelly,” zei Bram voorzichtig, “kun je ons vertellen waarom je wil gaan stelen?”
Ze zuchtte opnieuw en staarde naar de grond
“Ik weet het niet. Het was gewoon… ik weet het niet.” Ik keek naar Bram, en ik zag dat hij boos begon te worden. “We moeten hierover praten,” fluisterde hij tegen me, en ik knikte. Uiteindelijk besloten we om met Shelly te praten en haar de ruimte te geven om haar kant van het verhaal te vertellen voordat we een beslissing zouden nemen over hoe verder te gaan. We hoopten dat ze ons meer inzicht zou kunnen geven in haar motivatie en gevoelens, als ze een dagje kon nadenken over haar gedrag.
De volgende avond zaten we opnieuw in de woonkamer, dit keer met Shelly tegenover ons aan tafel, in plaats van schreeuwend in de deuropening. Ze zag er angstig uit, maar ook boos, alsof ze al had verwacht dat we haar zouden veroordelen. “Shelly,” begon ik voorzichtig, “we willen gewoon begrijpen waarom je wil gaan stelen. Kun je ons dat alsjeblieft vertellen?”
Ze zuchtte en begon te praten, haar woorden waren stotterend en aarzelend
Ze vertelde ons over haar vrienden op school, over hoe ze zich buitengesloten voelde omdat ze niet altijd mee kon doen met de dingen die zij deden. Ze vertelde ons over de druk die ze voelde om erbij te horen, om cool te zijn, om niet anders te zijn dan de rest. “Toen dacht ik dat als ik dezelfde dingen had als zij, ze me misschien aardiger zouden vinden,” snikte ze, “en nu hebben jullie het verpest”.
Mijn hart brak bij het horen van haar woorden
Bram legde zijn hand op haar schouder. “Shelly, we begrijpen dat het moeilijk kan zijn om jezelf te zijn in deze leeftijd, maar stelen is nooit de oplossing.” Ze schudde boos haar hoofd. Niets had ons kunnen voorbereiden op wat er vervolgens gebeurde. Nadat ze had bekend dat ze spullen wilde stelen, barstte ze uit in woede en begon ze te schelden. “Waar bemoeien jullie je mee? Jullie begrijpen me toch niet!” schreeuwde ze, haar ogen vol tranen en frustratie.
Bram en ik keken elkaar geschokt aan, niet wetend hoe we op deze plotselinge uitbarsting moesten reageren
Shelly was altijd een rustig meisje geweest, en dit gedrag was volkomen onverwacht. “Shelly, schreeuwen lost niets op,” probeerde ik kalm te zeggen, hoewel mijn hart bonsde van bezorgdheid. “Laat me met rust!”, brulde ze en rende naar de voordeur. Ze sloeg hem dicht met een harde klap, waardoor de ramen trilden. In de stilte die volgde, voelden Bram en ik ons verward en verdrietig. Bram stond op en liep naar de deur, terwijl ik achter hem aan ging. We vonden Shelly zittend op de veranda, haar hoofd in haar handen. “Shelly, alsjeblieft, we willen alleen maar helpen,” smeekte Bram terwijl hij naast haar ging zitten en een arm om haar heen sloeg.
Ze keek op, haar ogen rood van het huilen
“Jullie begrijpen het gewoon niet. Jullie zijn nooit twaalf geweest in deze tijd, met al die druk om erbij te horen, om cool te zijn!” Bram zuchtte en gaf haar een begripvolle knuffel. “Je hebt gelijk, we kunnen ons niet voorstellen hoe moeilijk het is. Maar we willen er zijn om je te steunen en te begeleiden, zelfs als we het niet volledig begrijpen.” Ik knielde naast Shelly neer en legde mijn hand op haar schouder. “Schat, we houden van je en we willen je gewoon helpen om goede keuzes te maken. Stelen is niet de juiste manier om met problemen om te gaan.” Shelly keek ons aan. Langzaam leek haar woede af te nemen, en ze begon te beseffen dat we er waren om haar te steunen, niet om haar te veroordelen.
“Ik wilde gewoon dat alles weer normaal was,” fluisterde ze, met gebroken stem
Bram veegde voorzichtig een traan van haar wang: “Het komt wel goed”. In de weken die volgden, praatten we veel met Shelly. Maar ook met haar vriendinnen. Langzaam maar zeker begon Shelly zich beter te voelen over zichzelf. Er waren momenten van wrijving en conflicten tussen ons, vooral als Shelly zich weer buitengesloten voelde of als de druk om ‘cool’ te zijn haar overweldigde. Het hielp ook dat we haar kleedgeld gaven, zodat ze zelf keuzes kon maken wat betreft kleding, parfum en make-up. Het einde leek in zicht …. Het bleek dat dit verhaal nog lang niet afgelopen was. Dit was helaas nog maar het begin.
Lees HIER het vervolg
Ik denk zomaar dar dit een verzonnen verhaal is. Dit komt voor, maar het is allemaal zo gekunsteld en nep. Vertel een echt verhaal….
ik vind het erger om de privacy van je dochter te schenden, dan te stelen. stelen is absoluut niet goed.
maar iets van een ander lezen ook niet!
dus je gaat je dochter er op wijzen dat ze iets niet mag, maar jullie doen gewoon waar je zin in hebt.
Ik was begin twintig en dodelijk ziek. Ik lag blijvend in het ziekenhuis en had mijn studentenkamer daarom opgezegd. Alle spullen lagen opgeslagen bij mijn ouders thuis, tevens een map waarin ik mijn uitvaartwensen had opgeschreven. Die map was verzegeld met een soort van postzegels en ik had er op geschreven; “niet openen voor mijn overlijden.”
Er kwam een levensreddende operatie die eerder niet bestond en ik overleefde dit. Nadat ik uit het ziekenhuis ontslagen werd, werd ik thuis onthaald met een uitgebreid diner. Tijdens het eten sprak mijn moeder; “God, want wat had het allemaal anders kunnen lopen heh, dan hadden we nu die en die uitvaartwensen moeten regelen, verwijzend naar mijn map. Ze verklapte daarmee dat ze de zegels verbroken had en mijn meest privé beslissingen toch eventjes had doorgenomen.
Ik hield van mijn moeder, maar ik heb haar nóóit meer vertrouwd. Ik hoop dat je beseft dat je mogelijk hetzelfde bij je toch al onzekere puberdochter hebt veroorzaakt. En daarbij, dat een puber een keer steelt is zo erg helemaal niet, dat hoort bij opgroeien, je neus stoten door gepakt te worden en daar wijze lessen uit halen…
ooit las ook 1 van mijn ouders in mijn dagboek, op een nare manier ermee geconfronteerd, gelukkig deden jullie dit anders. Echter hoop ik voor jullie dochter dat het niet dezelfde uitwerking krijgt als bij mij, nooit meer je (heimelijke) gedachten op papier durven te zetten, al helemaal nooit meer een dagboek bij houden.
Petje af voor de ouders.
natuurlijk is een dagboek prive. Dat valt niet goed te praten, maar om het ter sprake te brengen, haalt t stiekeme eraf en zij gaan ermee aan de slag.
Deden maar meer ouders sturing geven aan hun kind. zij tonen in ieder geval belangstelling in het doen en laten van hun dochter.
Zeer walgelijk om het dagboek van je kind te lezen.
Dit creëert een breuk in vertrouwen die altijd zal blijven.
Een dagboek is ook fictie en wens gedachten….. Een verwerking van private emoties….
Nogmaals….. Walgelijk.
M Egelmeers
Helmond
Waarom meteen de neiging om hier al zo geforceerd proberen bij te sturen? Er is immers nog niets gebeurd. Kinderen zeggen van alles en denken nog veel meer. Al die gedachtes wil je echt niet weten want dat is echt niet allemaal koek en ei. En een dagboek is een korte samenvatting van die gedachtes die helemaal niet voor jou bedoeld zijn. Waarom heb je de neiging om haar dagboek te lezen? Je kan ook vertrouwen in haar hebben dat ze de juiste keuzes maakt. En misschien leg je door dit hele voorval juist nog veel meer druk op haar, want zelfs haar gedachtes moeten perfect zijn.
wow €150 kledinggeld per maand en dan nog stelen. jeetje. mijn dochter van 15 krijgt €50 kledinggeld per maand en €25 zakgeld die steelt niet en houdt daar nog van over.
wat betreft dagboek lezen heb ik wel zoiets van ja en nee. aan de ene kant stond er nog niet in dat ze het gedaan had dus vind ik de confrontatie vooraf onnodig want tussen schrijven en uitvoeren is een heel verschil. ik denk zelfs dat ze het juist daardoor is gaan doen omdat ze dacht dat ze er nu toch niet achter zouden komen
Tussen schrijven en doen zit vaak een groot verschil. Uiteindelijk gaan stelen durven de meesten toch niet. En als ze het wel hebben gedaan voelen ze wat dat gestolen ding met hun doet. Want van iets dat je gestolen hebt krijg je geen blijheid maar vaak een naar gevoel.
Daarbij, als je een keer betrapt bent op stelen dan is er ook vaak een les geleerd. En leren doen we allemaal in het leven.
Zeer goed geformuleerd….. 😉 👍
Ik snap de bezorgdheid wel. Een dagboek is natuurlijk privé, maar aan de andere kant waren de ouders er anders nooit achter gekomen met wellicht alle gevokgen van dien, je bent toch verantwoordelijk. Het is eigenlijk ook puur pubergedrag, dat enigszins beteugeld dient te worden. Klinkt misschien oudertwets, maar enige controle is toch wel op zijn plaats, opvoeden is niet altijd een feest helaas.
Ouders horen niet dagboek niet te lezen. ik heb het zelf meegemaakt.
Het is de reden waarom ik geen dagboek bijhield. Noch mijn ouders, noch mijn zusje, waren te vertrouwen. Ik had een penvriendin, maar mijn brieven werden geopend. Dus gestopt.
Dat meisje zal haar ouders ook nooit meer vertrouwen.
slechte ouders? wauw dat is pas een slechte opmerking🤨
Wat een slechte ouders zeg, hun kind geen zakgeld geven, in het dagboek lezen, op zo’n dominante manier de confrontatie aangaan en vervolgens alles lekker op intenret plaatsen zodat al haar vrienden het kunnen lezen en haar nog meer kunnen pesten.
Waar slaat deze serie op?
als je 1 van de andere delen leest, lees je dat “dat kind” van 13 elke maand € 150 krijgt! mijn zoon van 16 jaar krijgt dat niet eens. ben ik dan ook een slechte ouder?
juist… en sommige reageren alsof ze al heeft gestolen. Het schrijven en het doen ….. Als tiener puber schrijf je veel om de gedachten te legen of fantasie … En als het meisje ouder is zal ze zeer zeker dat nog weten. Het vertrouwen is weg… Vooral als ze het op internet leest… Maar ook kinderen die lezen hoe is gereageerd. Dus alles krijgt altijd een staartje.