Elke ochtend begint hetzelfde
Ik zit aan de keukentafel met mijn eerste kop koffie, probeer een beetje wakker te worden en de stilte van het vroege uur te waarderen. Maar voordat ik echt tot rust kan komen, hoor ik haar stem. “Mam, mag ik een telefoon?”. Maeve, mijn 10-jarige dochter, heeft maar één ding aan haar hoofd: een telefoon. En niet zomaar een telefoon, nee, ze wil de nieuwste iPhone, net zoals haar vriendinnen. Ik weet niet meer hoe vaak ik heb uitgelegd dat het niet gaat gebeuren, maar het lijkt haar niets te doen. Iedere dag begint en eindigt met diezelfde vraag.
“Nee, Maeve. We hebben dit al besproken,” zucht ik, hopend dat mijn toon duidelijk maakt dat het onderwerp gesloten is
Maar ik weet beter. Dit is slechts het begin van haar dagelijkse kruistocht. Tijdens het ontbijt gaat het verder. “Maar mam, Chantal heeft er ook een! En ze kan er allemaal coole dingen mee doen. Ik ben de enige in de klas zonder telefoon.” Ik probeer me te concentreren op het roerei dat aan het aanbranden is, maar haar gezeur snijdt door mijn gedachten. “Maeve, ik heb gezegd dat we erover na kunnen denken als je twaalf bent. Nu nog niet.” Ik voel mijn geduld al minder worden, ondanks dat de dag nog maar net begonnen is.
Op weg naar school is het hetzelfde liedje
Terwijl ik de auto parkeer, blijft Maeve doorgaan. “Maar mam, als ik een telefoon heb, kunnen we altijd contact houden. Dat is toch veilig? Wat als er iets gebeurt en ik moet je bellen?” Ik moet toegeven, ze heeft een punt, maar ik weet dat haar motieven allesbehalve praktisch zijn. “Maeve, ik weet dat je graag een telefoon wilt, maar ik heb gezegd nee. Je moet ermee stoppen, oké?”. Ze kijkt me aan met die grote, smekende ogen en ik voel me bijna schuldig. Bijna.
De middag is niet anders
Terwijl ik probeer te werken, komt Maeve mijn kantoor binnen, nog steeds op haar missie. “Mam, kijk eens naar deze telefoonhoesjes. Zijn ze niet schattig? Als ik een telefoon had, zou ik deze kunnen gebruiken.” Ze schuift haar tablet onder mijn neus, gevuld met kleurrijke hoesjes en accessoires. Ik kijk op van mijn werk en probeer mijn irritatie te verbergen. “Maeve, ik ben aan het werk. Dit is niet het moment om over telefoons te praten.” Ze draait zich om en sloft naar haar kamer, maar ik weet dat het nog niet voorbij is.
En natuurlijk, tijdens het avondeten begint ze opnieuw
Gijs, mijn man, zit rustig aan tafel, verdiept in de krant en doet alsof hij niets hoort. “Pap, vind jij niet dat ik oud genoeg ben voor een telefoon?”, vraagt Maeve met een betoverende glimlach. Gijs kijkt op van zijn krant en mompelt iets onverstaanbaars, duidelijk niet van plan zich in het debat te mengen. Ik voel mijn woede opkomen. “Gijs, kun je alsjeblieft helpen? Maeve blijft maar zeuren over die telefoon en ik word er knettergek van.”
Gijs haalt zijn schouders op
“Je hebt het goed aangepakt. Maeve moet het gewoon accepteren. Luister naar je moeder.” Makkelijk voor hem om te zeggen, hij krijgt de hele dag die klaagzang niet over zich heen. Na het avondeten, terwijl ik de vaat doe, hoor ik Maeve weer beginnen in de woonkamer. Ze heeft nu blijkbaar een nieuwe strategie bedacht: video’s van kinderen die hun nieuwe telefoons uitpakken en hun enthousiasme tonen. “Mam, kijk eens hoe blij ze zijn! Dat wil ik ook!”
Het is alsof er een bom in mijn hoofd afgaat
Mijn geduld is op. “Maeve, genoeg!”. Mijn stem is harder dan bedoeld, en ik zie haar ogen groot worden van schrik. “We hebben dit gesprek nu al honderd keer gevoerd en mijn antwoord blijft nee. Geen telefoon, klaar. Als je nog één keer begint, dan krijg je een week huisarrest. Geen tablet, geen televisie, niets!”. Er valt een stilte in de kamer. Maeve rent naar haar kamer en ik hoor de deur dicht slaan. Gijs kijkt op van zijn krant en ik zie eindelijk iets van betrokkenheid in zijn ogen. “Misschien was dat een beetje te streng”, zegt hij zachtjes. “Nee, Gijs, het was nodig. Ze moet begrijpen dat nee nee betekent. Ik kan dit niet elke dag aan”, antwoord ik doodmoe. Ik weet dat ik haar gevoelens heb gekwetst, maar soms is streng zijn de enige manier. Voor nu moet Maeve begrijpen dat niet alles in het leven zomaar gegeven wordt.
ZOË
Als u vindt dat uw dochter een telefoon nodig heeft om te bellen dan kan dit ook een verouderd toestel zijn zonder WiFi. Dan kan ze altijd bereikbaar zijn ook voor u en haar vriendinnetjes en ze kan zelf bellen. Probleem opgelost ware het niet dat dochterlief haar zinnen heeft gezet op de nieuwste I Phone. Ik denk echter dat dochter voelt dat er ruimte is omdat u vindt dat een telefoon ook handig is en dan heeft zeuren zin. Ik zou haar een vintage Nokia brink halen en dan is uw probleem opgelost alleen die van uw dochter niet.
Je hebt dit zelf in de hand gewerkt.
meteen duidelijk zijn en niet meer reageren.
Deed ik ook bij mijn kinderen.
Gewoon negeren en ergens anders over beginnen.
heel goed van de moeder dat ze niet toegeeft aan het gezeur van haar dochter. 10 jaar is wat mij betreft ook veel te jong voor een smartphone. laat kinderen eerst eens het echte leven in de echte wereld ontdekken voordat ze zich alleen nog maar begeven in een nepwereld digitaal.
als je het mij vraagt zouden kinderen pas vanaf 18 jaar een smartphone mogen, dat geldt evenals de toegang op al die domme apps als tiktok, facebook, snapchat, instagram e.d.
Er gaan steeds meer stemmen op om kinderen pas met 14 een telefoon te geven.
We sturen nu kinderen van 6 of 8 de digitale snelweg op. Ze kunnen de knopjes wel bedienen, maar de stortvloed van digitaal verkeer niet aan.
hier ook 2 meiden die op hun 8 of 9 weet t even niet meer een telefoon hadden. heeel handig als ze zelfstandig van vriendinnetjes naar huis kwamen lopen of op de fiets naar school gingen (5 min fietsen maar toxh) als er wat gebeurd konden ze me iig bellen. ook als ze met een aantal vriendinnetjes naar het wijkcentrum gingen.
zoontje van 6 krijgt dit ook tegen die tijd. die wil t nu natuurlijk al maar vind het nu niet nodig.
Kan iemand mij nu eens uitleggen wat er zo vreemd is aan een kind van 10 met een telefoon?
Ik lees hier namelijk reacties waarvan sommige zo onnozel zijn dat ik ze niet kan volgen.
“bij elkaar laten verdienen met klusjes” serieus? de klusjes die een kind kan, doe je zelf in de helft van de tijd en uiteindelijk betaal je die telefoon gewoon zelf.
Dan kun je hem toch beter meteen kopen, en vandaag nog van het gezeur af zijn?
werkelijk, sommige mensen zijn echt niet te volgen.
Naar mijn idee stammen uw opvattingen uit de jaren ’80 en die zijn al enige tijd voorbij. Tijd om met de tijd mee te gaan.
ik denk t niet hoor. Nu wil ze n telefoon, als ze 16 wordt moet ze hoognodig n scooter en als ze 18 wordt wil ze n auto.
Hoe creëeren we verwende prinsjes en prinsesjes.
Gewoon luisteren e n niet doordrammen
Dat kind wil zelfs een dure iPhone, die gaat ze dan wel degelijk zelf verdienen. weet ze meteen hoeveel ze er voor doen moet. lekker makkelijk, je kind gewoon haar zin geven. no way natuurlijk.
Je kunt haar het ook laten verdienen: 730 avonden bijv. de afwas laten doen. Dat is 2 jaar. Dan is ze 12, dus mag ze hem toch al en jij hebt rust. Geen afwas en geen gezeur meer. Niet zeggen dat het 2 jaar is, alleen maar 730 avonden.
volgens mij kan een kind van 10 al gewoon rekenen, die van mij wel tenminste.
voor mijn twee dochters had ik voor elk apart een tablet aangeschaft. Daarmee konden ze o.a. appen en zo contact hebben met hun vrienden. Regel was ook, als je naar de middelbare gaat, krijg je een telefoon. Wel heb ik ze , in de laatste komkommer weken van groep acht, toch een telefoon gegeven, zodat ze foto’ s, filmpje enz , konden maken. Waren ze ook niet blij mee, maar vond ze te jong voor een telefoon.. Misschien is dit ook een optie voor jou.
kind als jij vind dat je er aan toe bent,dan kun je ook klusjes doen en zo je telefoon bij elkaar verdienen, succes!
Het kind bepaalt niet de regels. Ook al zou ze hed geld bij elkaar verdienen, zijn het nog steeds de ouders die bepalen of er nou wel of niet een telefoon wordt aangeschaft. ze is 10 jaar oud
Gewoon negeren ze weet het antwoord.
Als ze toch door blijft gaan straf haar dan.
Vader mag zijn stem ook wel later horen.
Elke dag dat er gezeurd wordt over een telefoon, komt er een dag bij dat ze hem NIET krijgt, en als ze doorgaat met zeuren, wordt ze vanzelf 16 en kan ze hem zelf gaan kopen. kinderen accepteren geen grenzen. prima, maar daar zitten wel consequenties aan. punt uit. Die vader mag zijn vrouw wel meer steunen.
goed dat je niet zwikt, hoe leuk en goed bedacht alle strategieën zijn. volledig terecht dat ze pas op haar 12e een telefoon krijgt, zie niet in waarom het eerder zou moeten ook al wordt het in de klas wel gedaan… later is ze je dankbaar.
het punt dat de dochter blijft doorzeuren, dat punt mist u!
Tsja, het is tegenwoordig al heel ‘normaal’ voor kinderen op de basisschool om een telefoon te hebben. Zelf ben ik hier ook geen fan van.
Naar mijn mening heeft een telefoon pas echt nu voor een kind wanneer deze naar de middelbare school gaan.
Het kan mogelijk helpen om er een definitieve grens aan te stellen dat ze pas een telefoon zal krijgen als ze 12 is, of wanneer ze naar de middelbare school gaat. Zo kan je daarop terugvallen mocht ze er weer naar vragen, maar heeft ze wel een definitief vooruitzicht.
Sorry, maar het enige dat ik uit uw post opmaak is dat u het vooral uw zelf moeilijk aan het maken bent. Mijn kinderen kregen op hun 6e verjaardag een eigen telefoon (zonder simkaart, enkel wifi) en er is nooit enig probleem geweest. Dus ik snap best dat een kind van 10 gewoon mee wil kunnen doen op school. Waarmee ik niet zeg dat u mee moet gaan in het feit dat ze de nieuwste iPhone wil, een 2e hands van een paar jaar oud voldoet naar mijn mening ook prima.
moeder klaagt over de gevolgen van haar eigen beslissing. Welk punt mis ik?
het punt dat de dochter blijft doorzeuren, dat punt mist u!
Volgens mij geef ik een oplossing voor dat punt.
het is op die leeftijd geen onrealistische vraag, dus ik snap vooral het hele probleem van de schrijfster niet.