Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram te volgen.
25 april 2023, een bijzondere dag
De dag dat ik een positieve zwangerschapstest in handen had. Ik kon het nauwelijks geloven: we waren weer in verwachting. Vanwege een eerdere miskraam hadden we een iets vroegere controle. Bij de eerste echo leek alles goed te gaan; het kindje groeide goed, al was het kleiner dan verwacht. Dit maakte me bang en bracht meteen een flashback van het slechte nieuws dat we tijdens de laatste echo van onze vorige zwangerschap kregen. Gelukkig zei de verloskundige dat er op dat moment niets aan de hand was en dat het hartje mooi klopte. Hier hield ik me aan vast en hoopte dat alles goed zou komen.
Mijn voorgevoel klopte
Toen ik zwanger was begon ik te twijfelen of er echt maar één kindje was. Het voelde alsof ik zwanger was van twee kindjes. Maar de verloskundige bevestigde dat het er toch echt maar één was. De dagen vlogen voorbij, en bij de termijnecho gebeurde er iets onverwachts: de verloskundige riep ineens “Hé, ik zie er nog één!” Het bleek dat we in verwachting waren van een tweeling. Mijn voorgevoel klopte dus toch, en het ging zelfs om een eeneiige tweeling.
We werden doorverwezen naar het ziekenhuis
Omdat het een meerlingzwangerschap was, werden we doorverwezen naar het ziekenhuis. Daar zouden ze de controles overnemen. Tijdens de eerste afspraak voelde alles ineens weer onzeker. Een van de kindjes was moeilijk zichtbaar op de echo, het bewoog nauwelijks, de kleur was vaag, en ze zagen geen vliesje in de vruchtzak. We werden direct doorgestuurd naar het UMCG voor verdere begeleiding.
Helaas kregen we zeer slecht nieuws
In Groningen bleek dat één kindje goed groeide en erg actief was, terwijl het andere kindje nu ook meer bewoog en duidelijker zichtbaar was. “Zou alles toch nog goed komen?”, dacht ik even? Maar toen bleef de gynaecoloog lang naar één plek kijken. Het gevoel bekroop me dat er iets niet klopte. Toen hoorde we de woorden “met dit kindje is iets aan de hand”.
Wilden we deze zwangerschap doorzetten?
Er werd een Body Stalk Anomalie geconstateerd, een aanlegstoornis. Hierbij was ons kindje in de buik nog wel levensvatbaar maar buiten de buik niet meer. Terwijl we dit nieuws probeerden te verwerken, werd ons verteld dat het een zware zwangerschap zou worden en dat we goed moesten nadenken of we deze wilden voortzetten. De tweeling deelden zowel een placenta als een vruchtzak, wat het een Monochoriale MonoAmniotische tweeling maakte, de meest complexe tweelingzwangerschap die er is.
In Leiden kon er gespecialiseerde begeleiding worden geboden
Die dag kwam er ontzettend veel op ons af. We dachten goed na over wat we wilden en waren er snel uit: we wilden de zwangerschap niet afbreken, zeker niet nu we zagen dat het met het andere kindje goed ging. We besloten te vechten voor ons gezonde kindje. Tijdens ons volgende gesprek kregen we twee opties: we konden worden doorgestuurd naar Leiden, waar ze gespecialiseerd waren in dergelijke tweelingzwangerschappen, of we konden de natuur zijn gang laten gaan.
Ik moest een vlokkentest ondergaan
Omdat we besloten de zwangerschap voort te zetten, moest ik een vlokkentest ondergaan om te controleren of het andere kindje wel gezond was. Deze test was een voorwaarde om zeker te weten dat alles goed was met het gezonde kindje, zodat ze überhaupt iets voor ons konden betekenen. In Leiden konden ze twee behandelingen uitvoeren: de navelstreng van het zieke kindje afklemmen zodat het gezonde kindje alle voedingsstoffen kreeg, of een laserbehandeling om het bloedvat naar het zieke kindje dicht te branden. Beide opties brachten risico’s met zich mee, zowel voor het zieke als het gezonde kindje.
Het bracht een hoop risico’s met zich mee
Ook vergrootte de vlokkentest de kans op een miskraam. Hoewel het tegen mijn gevoel inging, liet ik de test uitvoeren. Daarna moesten we naar een andere poli voor verder onderzoek. Met een gevoel van verwarring en overspoeld door emoties gingen we naar huis om te wachten op de uitslag.
Het verlossende telefoontje bleek positief
Thuis probeerden we ons leven weer op te pakken, maar er ging geen dag voorbij zonder dat ik dacht aan wat er allemaal in het ziekenhuis was gebeurd. Twee weken later kregen we het verlossende telefoontje: de uitslag van de vlokkentest was goed! Er werden geen afwijkingen gevonden, maar waarom één van onze kindjes een afwijking had, bleef een raadsel. We vroegen ook naar de geslachten, en tot onze grote vreugde hoorden we dat het twee meisjes zouden zijn. We keken er enorm naar uit, maar moesten nu weer wachten op de volgende controle in Leiden.
Lees HIER verder wat er toen allemaal gebeurde.
SHARIN & JASPER
Insta: @sharinhendriks en @mr_gonso
fotografie: @sanopho__, Make a Memory, Wereld Prematuren dag
Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram te volgen.
