Mijn naam is Vieve en ik werk al bijna vijftien jaar als kraamhulp
Ik heb in die jaren veel meegemaakt: van de eerste stuiptrekkingen van een pasgeboren baby tot koppige vaders die zich bemoeien met alles. Maar er is één week die me altijd zal bijblijven, een week waarin ik een moeder heb bijgestaan in een van de moeilijkste momenten van haar leven.
Ik had net mijn eigen kinderen naar school gebracht toen ik werd gebeld door mijn coördinator
Ze had een spoedklus voor me. Een jonge moeder, alleen thuis met haar pasgeboren dochter, had dringend hulp nodig. Ik aarzelde geen moment en zei meteen ja. Ik was altijd wel in voor een uitdaging, maar deze situatie zou me meer raken dan ik ooit had verwacht.
Ik belde aan bij een klein rijtjeshuis
De deur werd opengedaan door een jonge vrouw, niet ouder dan twintig, schatte ik. Haar ogen waren rood en opgezwollen. Ze zag eruit alsof ze de hele nacht niet had geslapen. “Hoi, ik ben Vieve, jouw kraamhulp voor de komende week”, zei ik met mijn meest opgewekte toon. “Kom binnen”, fluisterde ze. Ze stelde zich voor als Mia. Terwijl ik mijn schoenen uitdeed, hoorde ik een baby huilen. Ik volgde het geluid en zag een kleine wieg in de woonkamer staan. De baby, een meisje, lag onrustig te trappelen. De kamer zelf zag eruit alsof er een tornado doorheen was gegaan. Overal lagen lege flessen, gebruikte luiers en vuile kleren. Ik probeerde niet te laten merken hoe overweldigend ik het vond.
“Heb je hulp gehad de afgelopen dagen?”, vroeg ik
Mia schudde haar hoofd. “De vorige kraamhulp ging na één dag weg. Ze kon het niet aan of zo, ik weet het niet precies. En Otto, mijn vriend, hij is er niet. Hij komt bijna niet meer thuis.” Ze probeerde luchtig te klinken, maar ik hoorde een gebroken toon in haar stem. Het werd me meteen duidelijk dat Mia er alleen voor stond. Ik besloot eerst voor structuur te zorgen. “Laten we beginnen met het verzorgen van je dochtertje, oké? Hoe heet ze?”, vroeg ik. “Ginny”, zei Mia zacht, haar ogen op de wieg gericht. Ik knikte en stelde voor om Ginny eerst te verschonen. Mia leek opgelucht dat er eindelijk iemand was om haar te helpen.
Terwijl ik Ginny verschoonde, probeerde ik Mia gerust te stellen
“Je doet het goed, weet je dat? Het is zwaar, maar je doet het echt goed.” Mia knikte, maar ik zag de tranen in haar ogen. Ze was uitgeput en emotioneel, en ik wist dat er meer aan de hand was dan alleen vermoeidheid. De dagen die volgden probeerde ik een routine te creëren voor Ginny en Mia. We maakten een dagschema, ik leerde Mia hoe ze haar dochter rustig kon houden tijdens de voeding, en ik liet haar zien hoe ze tijd voor zichzelf kon nemen. Maar elke keer als ik Mia even alleen liet met Ginny, zag ik de angst in haar ogen. Ze was bang om alleen te zijn, bang om het verkeerd te doen. Ik bleef geduldig, wetende dat vertrouwen opbouwen tijd kostte.
Op de derde dag van mijn dienst gebeurde er iets dat alles veranderde
Ik was net klaar met het opruimen van de keuken toen ik de voordeur hoorde opengaan. Een man, waarschijnlijk Otto, stapte binnen. Hij zag er gehaast en gestrest uit, met donkere kringen onder zijn ogen. Mia sprong op van de bank, hoopvol. “Otto, ben je eindelijk thuis?” Hij knikte kort. “Ik moet wat spullen pakken”, zei hij, zonder haar aan te kijken. Ik voelde de spanning in de kamer stijgen. Mia’s gezicht vertrok. “Waarom?”, vroeg ze.
“Ik kan dit niet meer”, zei hij hard
“Ik verlaat jullie. Ik trek het niet meer, het is te veel. Ik heb een andere plek gevonden. Ik kom alleen nog langs voor mijn spullen en dan… dan zijn we klaar.” Ik stond daar, versteend, terwijl Mia instortte. Letterlijk. Ze zakte op de bank, haar armen om haar knieën geslagen. Otto mompelde nog iets onverstaanbaars, pakte een tas en liep zonder om te kijken de deur uit. Toen hij weg was, liet ze het gaan. Haar huilen was intens, de geluiden van een hart dat in duizend stukjes breekt. Dat ik dit meemaakte. Tijdens een shift.
Ik wist niet wat ik moest doen
Dit ging verder dan mijn werk als kraamhulp. Dit was een persoonlijke nachtmerrie waar ik geen deel van hoorde uit te maken. Maar ik was daar en ik moest iets doen. “Mia”, zei ik zacht, terwijl ik naast haar ging zitten. “Ik ben hier. Je bent niet alleen.” Ze huilde en schokte, haar hele lichaam trilde. “Hij heeft ons gewoon verlaten. Hij laat ons gewoon achter. Hoe moet ik dit doen, Vieve? Ik kan dit niet alleen. Ik kan dit niet…” Haar woorden kwamen er stotterend en gebroken uit. Ik legde een arm om haar heen en hield haar vast. Ik wist dat ik haar op dit moment alleen maar troost kon bieden. De praktische zaken zouden later komen.
Toen Mia een beetje tot rust was gekomen, stond ik op en pakte Ginny uit de wieg
“We gaan dit samen doen, oké? Stap voor stap. Ik ben er voor je, zolang je me nodig hebt.” Mia keek me dankbaar aan. “Dank je,” glimlachte ze. “Ik weet niet wat ik zonder jou had moeten doen.” Ik vroeg me af of ze geen ouders had die haar konden bijstaan, maar ik durfde het niet te vragen. De dagen die volgden waren zwaar. Mia was compleet van slag en probeerde wanhopig te begrijpen waarom Otto haar had verlaten. Ze had nauwelijks energie om voor zichzelf te zorgen, laat staan voor Ginny. Ik deed wat ik kon om het huishouden draaiende te houden en voor Ginny te zorgen. Ik bleef vaak langer dan mijn diensturen en deed veel meer dan van een kraamhulp werd verwacht. Maar ik kon haar niet alleen laten. Niet in deze staat.
Elke dag begon hetzelfde: ik kwam binnen, vond Mia ergens op de bank of in bed, en nam Ginny van haar over
Ik probeerde Mia te motiveren om ten minste te eten, te douchen, en een beetje tijd voor zichzelf te nemen. Maar het was moeilijk. Ze was een vrouw die haar hele wereld in elkaar had zien storten. Ontzettend heftig. Op de vijfde dag begon ik te merken dat er kleine veranderingen optraden. Mia stond op een gegeven moment op zonder dat ik het hoefde te vragen, en kleedde zich aan. Ze begon zelf weer wat verantwoordelijkheid te nemen voor Ginny, haar te verschonen en te voeden. Het waren kleine stappen, maar ze gaven me hoop.
Toch bleef het feit dat Otto hen had verlaten als een donkere wolk boven ons hangen
Elke keer als er iemand aanbelde, hoopte ze, dat het Otto was die terug zou komen. Maar hij kwam niet terug. Niet één keer. Op mijn laatste dag nam ik afscheid van Mia en Ginny. Ik gaf Mia een grote knuffel en zei dat ze me altijd kon bellen als ze hulp nodig had. “Je hebt het geweldig gedaan, ondanks alles”, zei ik. Ze glimlachte zwakjes.
Ik liep naar buiten met een brok in mijn keel
Dit was niet zomaar een werkweek geweest. Dit was een ervaring die ik nooit zou vergeten. Ik had Mia en Ginny niet alleen geholpen, ik had ook mijn eigen grenzen verlegd en geleerd wat het betekent om er echt voor iemand te zijn. Soms gaat kraamzorg niet alleen over baby’s en flesjes, maar ook over het vasthouden van iemand die op het punt staat de controle over haar leven te verliezen.
KRAAMHULP VIEVE
na mijn bevalling had ik het psychische heel zwaar.mujn verloskundige heeft in overleg huisarts/arts ziekhuis extra week verloskundige dat is mijn redding geweest.
hopelijk gaat nu goed met moeder en dochter en zijn zij samen mega sterk team.
heel mooi dat je haar hebt kunnen helpen. wat ik me wel afvraag; en nu? ze heeft nog steeds geen hulp.
je had haar beter naar de huisarts kunnen sturen, of even kunnen vragen of haar ouders in beeld zijn, miscn de buren etc.
ook ik heb me heel eenzaam en verdrietig gevoeld na de bevalling, en heb er een postnatale depressie aan over gehouden. ik had graag willen weten dat er zoiets bestond als een babyhuis.
dit gebeurd vaker, de man vertrekt en de vrouw mag het alleen doen, wanneer worden die “kerels” op het matje geroepen, die mogen om de dag de zorg op zich nemen, de sukkels, ik zou ze graag zien ploeteren ze komen er zo makkelijk mee weg!
beetje kort door de bocht. Je laat het nu net lijken of alle mannen hetzelfde zijn.
Ik ben al 4 jaar alleenstaande vader van een nu 8 jarig zoontje.
Alle instanties inclusief de kinderrechter moeten overtuigen.
Er zijn ook zat moeders die vertrekken…
moeder of vader, zodra je een kind hebt hoor je gewoon je plichten te doen, hoe zwaar het ook is…..
Hopelijk heeft de moeder in dit verhaal de nodige hulp
Lekker generaliserend, VdBerg. Lekker makkelijk.
Jij overdrijft met je generalisatie. Het is een feit dat er meer mannen zijn die de vaderrol links laten liggen. Deze vrouw is zwaar de dupe. Met bevallen en dan zo’n waardeloze man.
Welke generalisatie mijnerzijds bedoelt u precies?
Waarom spreek je in meervoud??. Ik ken heel wat moeders die hun exman uitkleden tot op de bot. en de kinderen worden dringen wijsgemaakt dat hun vader slecht is… Ik ben ook een gescheiden moeder. maar mijn ex is en blijft hun vader. Beide zijn we verantwoordelijk…….Niet alle vaders zijn slechte vaders net zoals dat niet alle moeders goed zijn als moeder.
Melding? Wat gaat dat helpen?
Denk je serieus dat het Ginny gaat helpen als ze maar bijvoorbeeld in De Glind wordt geplaatst. Verdiep je eerst voordat je dat soort opmerkingen maakt.
Niemand heeft het toch over een uithuisplaatsing? Je overdrijft. Er zit nog wel wat tussen niets en een gedwongen uithuisplaatsing. Op basis van dit verhaal kan de moeder best wat professionele hulp gebruiken.
jij bent een geweldige lieve vrouw maar aub maak er wel een melding van voor de baby is zo hulpeloos en teer
melding ben je gek daar is zei helemaal niet mee geholpen. raakt ze nog verder weg.
beste zou zijn als ze bv met haar huisarts ging kijken naar bv het babyhuis in Dordrecht. die helpen haar met de de baby en helpen haar met zichzelf. soms is zon steuntje in de rug heel fijn als je weet er warme mensen klaar staan. en je tussen vrouwen met babys komt die ongeveer het zelfde mee maken. veilig thuis maakt alleen melding dat de baby beter af is zonder zijn moeder. want hulp bieden bestaat niet in hun boekje
Sinds 2015 is de gemeente verantwoordelijk voor goede zorg en hulpverlening van jeugd in hun gemeente (Jeugdwet), het jeugd/wijkteam is de eerste stap waar je heen kunt gaan als ouder (of als kraamhulp) om aan te geven dat er meer nodig is om de zorg/opvoeding van je kindje te kunnen doen. De huisarts kan ook maar is er meer voor als er iets mis is met je kind of als je zelf medische of psychische hulp nodig hebt als ouder (of als kind).
Veilig Thuis is pas een tweede stap als je je zorgen maakt over de veiligheid van het kindje – maar kun je natuurlijk altijd bellen als burger of professional voor advies, zonder dat je een melding doet.
Wat fijn dat jij er voor haar kon zijn,,zwaar natuurlijk, maar ook jij hebt het heel goed gedaan! Hopelijk is er meer hulp ingeschakeld, maar ik ga er vanuit van wel. Als kraamhulp wordt je ook daarin opgeleid. Ik hoop van harte dat het met moeder en kind ook goed gaat.
wat ontzettend mooi dat Mia en Ginny de hulp kreeg die ze zo hard nodig hadden!
jij bent echt een Kanjer Vieve
heel veel liefs van Greet …
vieve, je hebt letterlijk een beetje leven terug gegeven.
hulde voor jou!
stomme vraag misschien maar moet je geen melding maken hiervan bij instanties? ook ivm veiligheid van het babietje?
Weet je wel wat je zegt? Ga maar eens lezen wat er in de pers is gekomen over het ‘geweldige’ jeugddorp De Glind.
Wat heeft dat er in hemelsnaam mee te maken?
Dat lijkt me wel gepast, ja, gezien de ogenschijnlijke verwaarlozing.
Jeetje wat heftig voor iedereen die hierbij betrokken is geweest. Ik ben heel benieuwd hoe het nu met haar gaat? Mocht je nog contact met haar hebben en dat willen/mogen delen dan graag. Hoop heel erg dat het goed gaat met moeder en kind. Wat sneu dat iemand dat niemand heeft om op terug te vallen blijkbaar. Je bent een kanjer!!
Wat sneu dat iemand dan* niemand heeft om op terug te vallen.