Hilde: “Het brugklasfeest was een grote tegenvaller voor mijn dochter” 

Het was vrijdagmiddag, en dus weekend

Mijn dochter kwam met een enorme glimlach op haar gezicht thuis. Ze had het er al weken over gehad: haar allereerste brugklasfeest. Het was een belangrijk moment in haar leven, haar eerste stap in de wereld van tienerfeestjes, buiten het veilige en bekende terrein van de basisschool. Kyra is enig kind en voor haar voelde elk nieuw moment als een grote stap. Ze wilde erbij horen, zoals elke puber dat wil, en dit feest leek voor haar de ultieme kans om haar plek toe te eigenen.

Het begon al met de voorbereiding

Een paar weken voordat het feest zou zijn, kwamen de eerste gesprekken over het feest. “Mam, ik wil echt iets moois aan voor het feest” zei Kyra toen ze thuiskwam van school. Ze was niet iemand die vaak om nieuwe kleding vroeg, maar dit was duidelijk iets anders. Dit was haar eerste kans om indruk te maken en daar hoorde natuurlijk een nieuwe outfit bij. Ik kon me nog goed herinneren hoe ik vroeger, toen ik net in de brugklas zat, ook zo’n feest had gehad. En net zoals mijn dochter nu, was ik toen zenuwachtig en vol verwachting. Ik voelde zo met haar mee. “Mijn dochter wordt groot”, dacht ik.

Dus daar stonden we, een week voor het feest, in de kledingwinkel

Ik mocht gelukkig mee. Kyra was vastbesloten dat ze de perfecte outfit moest hebben. Het ene na het andere kledingstuk werd gepast, kritisch bekeken en uiteindelijk afgewezen. Ze wilde iets bijzonders, maar niet té opvallend. Uiteindelijk vonden we een prachtige jurk, simpel maar stijlvol. Het viel strak. Ze straalde toen ze hem aantrok. “Dit is hem mam,” zei ze, terwijl ze zichzelf in de spiegel bewonderde. “Hierin voel ik me goed, ook op het grote feest.”

De dagen voorafgaand aan het feest waren vol zenuwen

Kyra praatte over niets anders meer. Ze was druk bezig met welke schoenen ze moest dragen, hoe ze haar haar zou doen, en of ze make-up moest gebruiken. Ik probeerde haar te kalmeren, vertelde haar dat het allemaal wel goed zou komen, maar ik begreep haar spanning. Dit was een van die momenten die allesbepalend kunnen voelen op die leeftijd. We bespraken zelfs haar sieraden. En ze kreeg van mij nog nieuwe oorbellen.

Eindelijk was het zover

De dag van het feest. Ze kwam nerveus uit school, klaar om zich voor te bereiden op de avond. Haar outfit lag netjes op het bed (klaargelegd) en samen gingen we aan de slag om haar haar te doen en haar look compleet te maken. “Mam, denk je dat ze me leuk zullen vinden?” vroeg ze met een bezorgde blik in haar ogen. Het was de onzekerheid die hoort bij de brugklas: erbij willen horen, niet buiten de groep willen vallen. “Dat gaat wel goedkomen”, dacht ik, “Het komt altijd goed.

Ik glimlachte naar haar

“Ze gaan je geweldig vinden Kyra. Je ziet er prachtig uit, en je bent zo’n leuke meid. Het komt echt wel goed.” Ze knikte, maar ik kon zien dat ze nog steeds zenuwachtig was.

We brachten haar naar school, naar het feest

De gymzaal was omgetoverd tot een discotheek, compleet met discolampen en luide muziek. Terwijl ik haar afzette, zwaaide ik haar na en kon ik niet anders dan een beetje nostalgisch terugdenken aan mijn eigen brugklasfeest. In mijn tijd mochten we allemaal bier drinken op een bepaalde leeftijd tijdens schoolfeesten, gelukkig mag dat nu niet meer. Alles was nieuw en spannend, maar tegelijkertijd ook eng en onzeker. Het voelde vreemd om haar los te laten in die wereld, maar ik wist dat ze hier doorheen moest, net als iedereen op haar leeftijd.

Het was ergens rond half tien toen ik een telefoontje kreeg

Ik keek naar mijn telefoon en zag dat het Kyra was. “Waarom belt ze me? Is er iets mis gegaan?”, dacht ik. “Mam, kun je me komen halen?”, vroeg ze met een kleine stem. Ze klonk niet boos, maar ik kon de teleurstelling in haar stem horen. Dit feest was niet goed verlopen, dat was duidelijk. “Wat is er gebeurd, Kyra?” vroeg ik bezorgd, terwijl ik mijn jas pakte en me klaarmaakte om te vertrekken. “Ik wil gewoon naar huis”, was alles wat ze zei. Het huilen stond haar nader dan het lachen. Shit.

Toen ik bij de gymzaal aankwam, zag ik haar daar staan, alleen bij de ingang van de gymzaal

Haar haar, waar we zo hard aan hadden gewerkt, was niet meer het nette kapsel waarmee ze van huis was gegaan. Toen ze me zag, kwamen de tranen. Ik omhelsde haar. “Wat is er gebeurd?”, vroeg ik zachtjes. Het duurde even voordat ze haar verhaal kon doen. Het feest was niet gegaan zoals ze had gehoopt. In plaats van dat het een leuke, ontspannen avond was geworden, waren er allerlei kleine dingen gebeurd die haar zelfvertrouwen hadden ondermijnd.

Ze had geprobeerd mee te dansen met haar klasgenoten, maar voelde zich ongemakkelijk en uit de toon vallen

Ze had zich niet kunnen mengen in de groep zoals ze had gehoopt. Toen ze langs de kant stond, had niemand haar opgemerkt. Ze voelde zich buitengesloten, alsof ze er niet echt bij hoorde. Ze wist niet wat ze met zichzelf aan moest. Ze durfde zich nog nauwelijks te bewegen. Ze vond het ook voor schut als iemand haar zo ‘kansloos’ zag staan.

De jongen op wie ze een beetje verliefd was, had de hele avond met een ander meisje gepraat

Een paar populaire meiden hadden flauwe grapjes gemaakt over haar jurk. Het was allemaal te veel geweest. Ze had zich teruggetrokken, en toen niemand haar leek te missen, had ze besloten me te bellen. Ik voelde haar pijn. Het was zo herkenbaar, die angst om er niet bij te horen, om buiten de groep te vallen. Terwijl we in de auto zaten, probeerde ik haar gerust te stellen. “Het is maar een feest, Kyra. Echt waar. Dit zegt niets over wie je bent. Soms lopen dingen gewoon niet zoals we hopen.”

Ze knikte, maar ik wist dat de woorden niet veel hielpen op dat moment

Het enige wat ze wilde, was thuis zijn, veilig en vertrouwd, weg van die gymzaal vol dansende kinderen waar ze zich zo verloren had gevoeld. Thuisgekomen trokken we haar jurk uit en ik maakte warme chocolademelk voor ons beiden. We gingen op de bank zitten, onder een deken, en ik luisterde terwijl ze haar hart luchtte. Ze was boos op zichzelf, boos dat ze niet meer had geprobeerd om mee te doen, en ze voelde zich teleurgesteld dat het feest niet het sprookje was geworden waar ze op had gehoopt.

“Het volgende feest wordt beter”, zei ik zachtjes

“En als je er niet meer naartoe wilt, dan hoeft dat ook niet. Maar weet dat dit soort dingen vaak anders lopen dan je van tevoren verwacht. Het belangrijkste is dat je jezelf blijft, wat er ook gebeurt.” Kyra glimlachte zwakjes en legde haar hoofd op mijn schouder. In de weken die volgden, herstelde ze langzaam van de teleurstelling. De brugklas was vol nieuwe ervaringen, en gelukkig kwam er al snel een ander feest aan. Dit schoolfeest verliep veel beter. Kyra had gelachen en zelfs een beetje gedanst. Ze bleef tot het allerlaatste einde.

HILDE