Jip: “Wij zijn verhuisd door onze rare buren”

Ik herinner me de dag dat de nieuwe buren kwamen wonen nog als de dag van gisteren

Ik zat in de tuin, terwijl Moos en Milan in de zandbak speelden. Er reed een grote verhuiswagen de straat in, en ik zag hoe de nieuwe buren dozen en meubels begonnen uit te laden. Mijn eerste gedachte was: “Wat fijn, nieuwe buren! Hopelijk zijn het gezellige mensen waar we een goede band mee op kunnen bouwen.“

Ik weet nog dat ik in mijn eentje een beetje zenuwachtig was over hoe ik mezelf zou voorstellen

Zouden ze op dezelfde golflengte zitten? Misschien hadden ze ook kinderen, dat zou leuk zijn voor Moos en Milan. Toen de meeste dozen uit de verhuiswagen waren, besloot ik een stap te zetten. Ik maakte een kan limonade voor de kinderen en liep met de twee jongens aan mijn zijde richting het huis van de buren.

Er werd echter niet opengedaan toen ik belde

Na een paar minuten wachten, draaide ik me om en liep teleurgesteld terug naar huis. Misschien waren ze gewoon nog druk met uitpakken? dacht ik bij mezelf. Toch voelde het wat ongemakkelijk. De dagen verstreken en de nieuwe buren leken geen enkele interesse te hebben om zichzelf voor te stellen. Ze groetten nauwelijks als ze ons tegenkwamen op straat, en wanneer ik vriendelijk knikte, kreeg ik meestal een kort, onverschillig knikje terug.

In de weken die volgden, werd het duidelijk dat onze nieuwe buren bepaald niet uit waren op gezellig contact

Waar wij als gezin altijd van de gezellige buurten waren geweest – barbecues met de overburen, verjaardagen waar iedereen elkaar feliciteerde – leek dit stel liever in hun eigen wereldje te blijven. Ze zaten vaak stil in hun tuin, zonder een woord te zeggen. Ik kon hun gezichten amper lezen, maar de sfeer voelde altijd gespannen, alsof ze elk moment konden ontploffen. De jongens merkten het ook, vooral Moos vroeg zich regelmatig af waarom die mensen zo nors deden.

Ondanks dat bleef ik de beleefde buurvrouw

Bij een ontmoeting op straat groette ik ze altijd met een glimlach, maar verder dan een korte knik kwam het nooit. Na verloop van tijd begon ik me af te vragen of we iets verkeerd hadden gedaan. Had ik hen bij hun komst niet hartelijk genoeg begroet? Hadden we te veel lawaai gemaakt in onze tuin? Maar wat ik ook probeerde te bedenken, ik kon geen enkele reden vinden voor hun afstandelijke gedrag. Het eerste jaar verliep in ongemakkelijke stilte. We gingen ons leven gewoon door, net als zij. Tot die ene avond.

De eerste oproer begon

Ik was net klaar met het naar bed brengen van Moos en Milan, en zat met een kopje thee op de bank toen ik buiten stemmen hoorde. Het begon zacht, een beetje gemompel van de buren, maar al snel werden de stemmen luider. Nieuwsgierig keek ik uit het raam en zag de buurman in de voortuin staan, zijn gezicht rood aangelopen van woede. Hij schreeuwde iets naar zijn vrouw, die verontwaardigd terug schreeuwde. Het werd al snel duidelijk dat dit geen kleine ruzie was.

De buren hadden blijkbaar ruzie over iets onbenulligs

Ik ving flarden op over een vuilnisbak en wie die naar buiten had moeten zetten. Maar hoe meer ik luisterde, hoe meer ik me realiseerde dat dit geen alledaagse ruzie was. Ze schreeuwden zo hard dat ik zelfs door de muren heen hun woede kon voelen. Wat de situatie nog erger maakte, was dat de kinderen wakker werden van het kabaal. Moos kwam naar beneden geslopen, met zijn handjes op zijn oren gedrukt. “Mama, wat is er aan de hand bij de buren?” vroeg hij zachtjes.

Ik probeerde hem gerust te stellen, maar voelde zelf ook een zekere spanning opkomen

Dit gaat niet goed, dacht ik. De ruzie bij de buren duurde die avond uren. Op een gegeven moment begonnen ze met deuren te smijten, en ik hoorde zelfs glas breken. Het voelde bijna surrealistisch, alsof we ineens midden in een soapserie zaten.

Dit was het begin van een reeks avonden vol ruzie

Wat begon als een enkele confrontatie, groeide al snel uit tot een vast patroon. Om de paar dagen escaleerde het weer. Er leek geen einde aan te komen. Wat begon met een vuilnisbak, veranderde al snel in schreeuwpartijen over allerlei kleine zaken. Op een avond hoorde ik de buurman zelfs schreeuwen dat hij zijn koffers zou pakken en vertrekken, maar de volgende ochtend zat hij gewoon weer in de tuin, alsof er niets was gebeurd.

De spanning die zich binnen de muren van dat huis afspeelde, begon ook invloed te hebben op ons leven

De jongens werden steeds onrustiger. Moos, die normaal gesproken een vrolijke jongen was, werd stiller. Hij durfde niet meer alleen in de tuin te spelen, bang dat de buren weer zouden uitbarsten. Milan, altijd al een beetje een dromertje, leek zich steeds meer terug te trekken in zijn eigen wereldje.

De situatie escaleerde op een avond toen de ruzie zo heftig werd, dat de politie voor de deur stond

De buren waren zover gekomen dat de vrouw in paniek de hulpdiensten had gebeld. Ik keek vanuit ons raam terwijl twee agenten het huis in gingen. Het was een ongemakkelijke situatie voor ons, maar vooral voor de kinderen. Ze vroegen zich af of de politie ons ook zou komen halen, en het was moeilijk om ze gerust te stellen.

Na maanden van aanhoudende spanning en ruzie, was de maat voor ons vol

We besloten dat het zo niet langer kon. Niet alleen beïnvloedde het ons dagelijks leven, maar het had ook een enorme impact op de kinderen. Het leek alsof we constant op onze hoede waren, altijd wachtend op het moment dat de buren weer zouden uitbarsten. Op een zondagochtend, na een nacht waarin de buren opnieuw ruzie hadden gehad, zaten Noah en ik aan de keukentafel. Ik keek hem aan en zei: “Dit kan zo niet langer. We moeten hier weg” Het was een beslissing die we al langer overwogen, maar die ochtend voelde als het breekpunt. Willem knikte. “Ik ben het met je eens” zei hij. “We moeten de kinderen hier weghalen, ze verdienen een rustige omgeving.”

De beslissing was snel genomen, en binnen enkele weken hadden we een nieuw huis gevonden in een rustigere buurt, een paar dorpen verderop

Toen we de kinderen vertelden dat we gingen verhuizen, waren ze in eerste instantie verdrietig. Vooral Moos was gehecht aan zijn school en vriendjes. Maar toen we uitlegden dat we ergens naartoe zouden gaan waar ze in alle rust konden spelen zonder bang te hoeven zijn voor schreeuwende buren, begrepen ze het.

Het verhuizen zelf verliep vlekkeloos

De opluchting die ik voelde toen we voor het laatst de deur van ons oude huis dichttrokken, is moeilijk te beschrijven. Het voelde alsof er een enorme last van mijn schouders viel. We waren eindelijk vrij van de constante spanning en ruzies. In ons nieuwe huis was het stil, vredig, en de kinderen bloeiden helemaal op. Voor anderen lijkt dit misschien een overdreven oplossing, maar voor ons was het noodzakelijk. We konden eindelijk weer ademhalen.

Nu, een jaar later, ben ik zo blij

We hebben het enorm naar onze zin in ons nieuwe huis. De kinderen hebben nieuwe vriendjes gemaakt, en ons dagelijks leven is weer gevuld met vreugde in plaats van angst. Soms zie ik Moos en Milan spelen in de tuin en denk ik terug aan de tijd dat ze niet durfden buiten te komen door de buren. Wat er met de buren is gebeurd, weet ik niet precies. Ze zijn daar nog steeds, voor zover ik weet.

JIP