Jaila is mijn jongste dochter van 8 maanden
Ze ligt naast mij in bed. Haar ademhaling is rustig en gelijkmatig, een zacht geruis in de stilte van de nacht. Haar kleine handje klemt zich om mijn vinger terwijl ze slaapt. Co-sleeping noemen ze het, maar voor mij is het gewoon de enige manier waarop we allebei een beetje slaap krijgen. Gebroken nachten horen erbij met een baby, dat weet ik inmiddels. Ik voel een diepe vermoeidheid.
Ik mis mijn man Ruud
Sinds de geboorte van Jaila slapen we bijna nooit meer samen. Niet omdat we dat niet willen, maar omdat Ivy, onze 5-jarige, weigert alleen te slapen. Elke avond hetzelfde ritueel: nadat ik Jaila in bed heb gelegd bij mij, hoor ik vanuit Ivy’s kamer het bekende protest. Stampende voetjes, huilbuien, smeekbedes. Ze wil niet alleen zijn, ze wil dat papa bij haar slaapt. Ruud geeft uiteindelijk altijd toe. Hij is moe van het werken en heeft de energie niet om de strijd aan te gaan. En eerlijk gezegd, ik ook niet.
Terwijl ik naast Jaila lig, denk ik aan hoe het was voordat Ivy zo angstig werd
Ruud en ik deelden het ouderschap, de nachten, de zorgen. Nu lijken we twee aparte werelden te zijn, elk bezig met de behoeften van onze dochters. Ik verlang naar een moment samen, een gesprek dat niet onderbroken wordt door kinderstemmetjes of babygehuil. Ik mis mijn man gewoon. Ik heb ook het gevoel alsof ik voornamelijk met Jaila bezig ben en hij met Ivy. “Samen”, is helemaal weg.
De nachten zijn het zwaarst
Zodra het donker begint te worden, begint de spanning in huis juist te stijgen. Ivy wordt rusteloos, klampt zich aan Ruud vast en wil hem geen seconde uit het oog verliezen. “Papa, ga je straks bij mij slapen?”, vraagt ze iedere keer. Ruud werpt me een vermoeide blik toe. We weten allebei wat er gaat komen. We hebben geprobeerd haar te laten begrijpen dat grote meisjes alleen slapen. Verhaaltjes gelezen over dappere kinderen die hun angsten overwinnen. Nachtlampjes gekocht die patronen op het plafond projecteren. Zingen. Niets lijkt te helpen. Elke poging om haar alleen te laten slapen eindigt in een zwaar gevecht.
Op een avond besluiten we het weer eens te proberen
“Ivy, vanavond slaap je in je eigen bedje, oké?”, zegt Ruud zachtjes. Ze begint meteen te huilen. “Nee, papa! Ik ben bang! Blijf alsjeblieft bij me!” We leggen haar toch in bed, stoppen haar zorgvuldig in en geven haar een knuffel. “Je bent veilig, lieverd. We zijn dichtbij”, zeg ik, hopend dat het haar geruststelt. Maar zodra we de kamer verlaten, barst ze in hartverscheurend huilen uit. Het snijdt door merg en been. We wachten. Lang. Na tien minuten staan we weer bij haar bed. Haar gezichtje is rood en nat van de tranen, haar ogen wanhopig. “Alsjeblieft, papa, blijf bij me”, smeekt ze opnieuw. Ruud kijkt me aan, zijn schouders hangen. “Ik kan dit niet”, fluistert hij.
Ik begrijp Ruud
“Laten we nog even volhouden”, zeg ik toch, al twijfelt mijn stem. De nacht sleept zich voort. Ivy blijft huilen, afgewisseld met momenten van vermoeid gesnik. Ik lig op mijn eigen kamer met Jaila. Zij begint ook te huilen. Nu hebben we twee ontroostbare kinderen. Ik probeer Jaila weer in slaap te wiegen, terwijl ik Ivy’s gehuil op de achtergrond hoor. Het lukt.
Tegen drie uur ’s nachts geven we het op
Zoals altijd blijf ik bij Jaila en gaat Ruud bij Ivy. Tranen prikken achter mijn ogen. Hoe lang kunnen we dit nog volhouden? De volgende ochtend is iedereen brak. Ruud lijkt wel een schim van zichzelf. Tijdens het ontbijt hangt er een geladen stilte. “Misschien moeten we het maar gewoon accepteren”, zegt Ruud uiteindelijk. “Ze heeft ons nodig. Het gaat ooit wel over.”
Ik weet niet wat ik moet zeggen
Ik voel me verscheurd tussen begrip voor Ivy en mijn eigen behoefte aan verbinding met mijn man. “Maar hoelang dan nog?”, vraag ik zachtjes.” Ze wordt ouder. Op een gegeven moment moet ze leren alleen te slapen.” Ruud haalt zijn schouders op. “Ik weet het niet, Elin. Ik wil haar niet dwingen.”
De dagen erna geven we telkens toe aan Ivy’s wensen
Ons leven voelt als twee parallelle werelden. Overdag functioneer ik op automatische piloot. Ik zorg voor de kinderen, doe het huishouden, maar voel me leeg van binnen. Ruud is een zombie op zijn werk. Laatst had hij een fout gemaakt. Hij is postbode van beroep, dat vraagt best veel van je, ook fysiek. Hij heeft een flink aantal adressen verkeerd bezorgd. Ik weet zeker dat dat door het slaaptekort komt. Dat doet wat met je.
De volgende ochtend bespreken Ruud en ik de situatie opnieuw
“Misschien moeten we het anders aanpakken”, stel ik voor. “Misschien moeten we samen bij haar blijven tot ze slaapt, Ivy in het midden, en dan terug naar onze eigen kamer gaan.” Ze gaan het proberen. Die avond leggen we Ivy in bed. We zitten aan weerszijden van haar, houden haar hand vast. Ze lijkt rustiger. “Blijven jullie bij me?”, vraagt ze slaperig. “We blijven tot je slaapt,” antwoord ik eerlijk. Het duurt lang voordat ze in slaap valt, maar uiteindelijk ademt ze diep en gelijkmatig. We sluipen de kamer uit. Voor het eerst in maanden liggen Ruud en ik samen in bed. Het voelt onwennig, maar ook fijn.
Maar midden in de nacht staan we weer op
Ivy huilt en roept om ons. De cyclus begint opnieuw. De volgende nachten verlopen hetzelfde. Onze hoop op verbetering vervliegt snel. Ik begin me af te vragen of we iets over het hoofd zien. Is er iets waar Ivy bang voor is? Heeft ze iets meegemaakt waar we niets van weten? Ik probeer met haar te praten, maar ze kan haar gevoelens niet goed onder woorden brengen. “Ik wil gewoon niet alleen zijn”, zegt ze telkens weer. De uitputting begint zijn tol te eisen. Ik merk dat ik kortaf word tegen Ruud, en hij tegen mij. Kleine irritaties lopen hoog op.
“Waarom laat je haar altijd je manipuleren?” snauw ik aan jet einde van de middag
Ruud is te moe en negeert het. De stilte tussen ons is zwaar. “Dit kan zo niet langer”, zeg ik uiteindelijk. “We verliezen elkaar zo.” Ruud vraagt wat een alternatief is. We besluiten om om de beurt voor Ivy te zorgen, zodat de ander kan rusten bij Jaila. We proberen momenten in te plannen waarop we samen iets kunnen doen, al is het maar een wandeling met de kinderwagen. Veel groter dan dat lukt niet. De verandering is klein, maar voelbaar. We beginnen weer met elkaar te praten, te lachen om kleine dingen.
Toch blijft de vermoeidheid een constante metgezel
Er zijn nachten dat ik denk dat ik het niet meer aankan. Dat ik wil weglopen van alles. Maar ik weet dat ik door moet zetten. Misschien moeten we accepteren dat dit een fase is waar we doorheen moeten. Dat het tijd kost, maar dat het uiteindelijk beter wordt. We zullen doorgaan. We hopen op beter nachten ooit.
ELIN
Heb precies het zelfde mee gemaakt met onze dochter. het begon bij de geboorte al en heeft tot ze 7 jaar was geduurt.
ik volgde mijn moeder intuïtie. altijd goed.
jullie dochter is heel gevoelig en ze is prachtig.
Luister alstublieft naar uw kind. ze is heel duidelijk. want het gaat over en ze zal een zelf verzekerd meisje worden als jullie naar haar luister. op een moment zal ze zelf zeggen dat ze alleen wil slapen.
wanneer jullie dochter naar haar behoefte en wens luisteren en uitvoeren wat zij prettig vind.
is haar veilige haven. haar ouders.
ik zeg het echt uit mijn eigen ervaring.
ik kreeg kritiek dat ik bij mijn dochter blijf tot ze sliep.
Luister naar je eigen kind, ze is van jullie.
hulp/ handvatten vragen om het kind te steunen en geven wat ze graag wenst is zeer belangrijk!
tip: zoek informatie over gevoeligheid graad.
Ik herken de situatie. Een familie-opstelling heeft de angsten grotendeels weggehaald tot een normale verhouding. Dit met behulp van een psychologe die ook holistisch werkt.
Ook gebruikte ik “trucjes”, zoals lichtjes over het voorhoofd strijken van de neus tot aan de haargrens, terwijl ik naast mijn kind in het schemer op bed zat.
Dit heeft allemaal geholpen om mijn kinderen ontspannen te gaan laten slapen.
Succes!
kost een paar. avonden nachtrust maar gewoon in eigen bed leggen en er naast gaan zitten tot ze slaapt valt.En steeds weer terug leggen in bed zonder iets te zeggen tot ze het opgeven.Ooit geleerd van de nanny en het heeft bij onze beide kinderen geholpen.
Als het jullie zo opbreekt, kan ik het boek ‘slaap kindje slaap’ aanbevelen. Hierin staat de Estivill methode uitgelegd. Een paar nachten pittig, maar dan een stuk leefbaarder. Deze methode leert kindjes zelf slapen. We hebben dit bij allebei onze kindjes toegepast, met succes. Heel af en toe slaapt er nog een kindje bij ons in bed, of ik in het bed van de oudste, maar dat is alleen als er echt wat is.
ik hoor jou mama, maar de behoefte van jou dochter om veiligheid en geborgenheid te hebben overheerst. ♡ Zij snapt het leven nog niet, zij begrijpt niet waarom zij alleen moet zijn. ze geeft aan bang te zijn, dit is normaal. Hun brein is nog niet zo ontwikkeld als het volwassen brein, zodra het licht uit gaat zijn die monsters echt. Fantasie en realiteit loopt door elkaar heen. Onze dochter slaapt vanaf haar geboorte naast me, eerst in een co-sleeper, later in bed. Ze is nu 6, toen ze 2 was heeft ze een grote meiden bed gehad. ze heeft er ooit eens in geslapen, in de nacht kwam ze weer. Ze zegt zelf ook, waarom moet ik alleen slapen en jullie gaan dan samen slapen.Nu inmiddels dus 6 jaar naast mij, mijn man 6 jaar op een andere kamer. Tuurlijk mis ik mijn man naast me, maar wij hebben allemaal een goede nacht rust. Afgelopen nacht had ze een heftige droom, ze schrok, riep hard mamaaaa en trilde helemaal. Wat was ik blij dat ik me om kon draaien, mijn hand op haar legde en zei: “alles is goed, mama is hier.” De rest van de nacht sliepen we weer verder. ♡ Volg je kind, volg je gevoel, dat klopt. Laat de standaarden los, wat moet is wat jij voelt, niet wat de buitenwereld zegt. heel veel kracht gewenst
tsja en dan verbaasd zijn dat jongeren tegenwoordig nergens meer tegen kunnen omdat alle angsten weggenomen moeten worden..Zo creëer je mensen die totaal niet met emoties om kunnen gaan omdat wij ze voor ze wegnemen.
Nou JanWillem, daar kan je ook wat milder in zijn.. kan het niet zijn dat het juist NIET ingaan op de behoefte van je kinderen ook een heleboel doet met een mens en voor allerlei issues op latere leeftijd zorgt?
Check eens wat Gabor Mate hierover zegt in ‘What kids needs most’:
https://youtu.be/BPGYMwnuihw?si=sen6P8EhTW3ayW2N
Lijkt alsof het meisje in kwestie wat last heeft van verlatinfsangst of andere hechtingszaken. Interessant om te weten hoe de zeangerschap en bevalling zijn geweest en wat er zich heeft afgespeelt in haar vroege jeugd..
Groeten, Jeroen
kunnen jullie niet een heel groot bed kopen en daar met zijn vieren in liggen?
Ironisch, jij schrijft dat je graag bij je man slaapt en je dochter moet alleen slapen.. Ik sliep ook met twee kindjes omdat mijn vrouw studeerde en goed moest slapen. De overgang naar alleen slapen ging zonder problemen met 3 of zo al maar als dat bij jullie later is wat is het probleem? Die paar jaar op een leven. Op een gegeven moment zal ze alleen willen slapen omdat ze zich te groot voelt, 6, 7? 8 zeker. Zou het gewoon afwachten, op deze manier geef je je kind te veel spanning van ‘moet het nu??’ ‘moet ik nu alleen slapen??’ Zij moet het zelf als iets kinderachtige zien als ze iets ouder wordt.
Waar schrijft Maartje dat precies?
Ik lees over verschillende manieren en pogingen, maar niets over professionele hulp. Lijkt me toch aan te raden voor er straks een gebroken gezin ontstaat.
Daar geef ik je groot gelijk in, professionele hulp inschakelen. (Jullie hebben , vaders en moeders, zeker geen jarenlange angst gekend).
vraag mij af sinds wanneer dat meisje het heeft? misschien sinds de baby er is?
dat staat nergens bij.
het consultatiebureau bureau heeft idd ook rip en tricks om de kleine weer te laten slapen en vooral in het eigen bed. het is even pittig maar dan heb je ook wat.
Ik kan jouw goed begrijpen hoor ik heb juist geen kleine kinderen meer mijn oudste dochter woont op haar zelf en heeft een dochtertje van 8 maar ik slaap al bijna 7 jaar niet meer bij mijn man sinds dat hij prostaatkanker heeft gehad is alles veranderd tussen ons en dat doet mij erg veel pijn hoor je mist het warme gevoel van hem en nog meer dingen nou sterkte ermee
sorry, met allen respect. Na 10 min huilen zegd de vader al. ik kan dit niet aan. veel gedrag is aangeleerd. wanneer jij vanaf geboorte bij elke scheet erbij staat, Weet de baby a leverd mij b op.
Heb jij zelf wel voldoende slaap (en aandacht) gehad als kind Bas?
Wij zijn de kids bij elkaar gaan leggen. eerst inslapen samen in papa’s en mama’s bed en dan verhuizen naar een matrasje op de grond in onze kamer. Lig je toch gewoon samen als je gaat slapen. En de kids vinden het gezellig om samen in te slapen. Inmiddels zijn ze 6, 9 en 11 en logeren ze 90% van de tijd bij elkaar. Iedereen slaapt fantastisch en het is heel gezellig.
Wij hebben dit de eerste jaren altijd gedaan. Ik bij mijn dochter, mijn man bij onze zoon.
Op een gegeven moment gewoon met zen allen in bed en na 7 jaar zijn de kinderen uit zichzelf verhuisd.
Nog steeds genieten ze er wel van om af en toe nog eens bij ons te slapen of om smorgens in bed nog even te komen knuffelen. Ze zijn nu 12 en 14.
Ik ben blij dat wij destijds de strijd hebben opgegeven en gewoon hebben geluisterd naar ons gevoel en ons slaaptekort.
Wat een pittige situatie waar jullie in zitten. Laat ik mijn reactie beginnen met dat ik een verhaal lees van 2 ouders die heel veel van hun dochters houden en uit liefde hun uiterste best doen. En zorgen dat je kind zich veilig en geliefd voelt is nooit verkeerd.
Maar uiteraard moet je er zelf niet aan onderdoor gaan. Ik herken wel wat dingen uit je verhaal.
We hebben 4,5 jaar lang elke nacht bij onze oudste gezeten bij het maar bed brengen. Als baby veel huilen (en we hielden het echt niet vol om hem langer dan 10 min te laten huilen), en als peuter en kleuter veel bang. Spoken en monsters maar ook het niet alleen willen zijn.
We hebben vaak voorgesteld dat hij zelf in slaap viel maar dat was gelijk paniek en huilen dus nooit geforceerd. Wel in hele kleine stapjes geprobeerd hem voor te bereiden om alleen in slaap te vallen. Eerst bij hem in bed liggen, naast zijn bed zitten, aan het eind van zijn kamer zitten en uiteindelijk buiten zijn kamer maar nog wel boven blijven. Uiteindelijk zei hij met 4,5 jaar dat hij wel zelf in slaap kon vallen. En dit ging goed. Als baby en peuter werd hij wel vaak s nachts wakker. Als baby vaak nog voor voeding ( tot 11 maanden) en als peuter vaak vanwege nachtmerries. We namen hem dan altijd bij ons in bed zodat we iig konden slapen. Volgende nacht beter.
Hij was bijna 3 toen onze dochter werd geboren. Dat eerste jaar was heel pittig. Zij had ook tot 11 maanden nachtvoeding, maar huilde ook daarbuiten veel. Ze kon regelmatig 1 tot 3 uur blijven huilen. En dat terwijl ze naast me lag of op m’n arm lag oid. Uit pure wanhoop ben ik ook nachten met haar naar buiten geweest in de draagzak of in de auto gestapt. Controles bij de huisarts gehad, osteopathie, maar huilen had geen lichamelijke oorzaak. Onze zoon werd in die tijd vaak om 5 uur / half 6 wakker. Dus tegen het einde vd nacht lag ik vaak op een matras bij onze dochter terwijl mijn man onze zoon bij zich nam.
Een slaapcoach heeft in deze periode ook bruikbare tips gegeven. En ik vond het sowieso heel fijn om met iemand van buitenaf te kunnen overleggen.
En uiteindelijk is het na veel tijd, geduld en kleine stapjes beter gegaan. Onze kinderen zijn nu bijna 7 en 4 jaar en we hebben al weer een lange tijd onze avonden en nachten terug. we liggen nog wel elke avond even een paar minuten bij onze kinderen in bed maar dan als gezellig onderdeel van het slaapritueel.
Ik begrijp dat dit verhaal geen garantie is dat het mettertijd wel goed komt. En het praat natuurlijk makkelijk gezien de gebroken nachten periode achter ons ligt. Want eerlijk is eerlijk, als je er midden in zit, is het ontzettend zwaar.
Maar wat ik vooral mee wil geven is, wees niet te zwaar voor jezelf en elkaar want jullie doen echt jullie best en hebben veel liefde voor jullie kinderen en elkaar. Probeer kleine stapjes te zetten met elkaar en schroom niet om hulp in te schakelen wat ook in andere reacties al geopperd is. Hoeft niet grootschalig te zijn maar kunnen ook kleine handvaten zijn.
Het meervoud van ‘handvat’ is ‘handvatten’.
Nou Hugo, Google het eens maar het kan beiden.
Handvatten klinkt technisch beter maar handvaten klinkt beter in mijn oren.
En Erica geeft een prima advies in deze kwestie.🍀
🤣👍
De eerste was een huilbaby de tweede totaal niet.Deelde het bed jaren met de eerste en nooit spijt van gehad. De vader accepteerde het totaal niet maar heb mijn eigen gevoel gevolgd. Het is een westerse cultuur dat kind op eigen kamer zou moeten. Er zijn zoveel culturen waar kinderen gewoon bij ouders op kamer slapen. Als je er aan overgeeft en zelf ook gewoon je rust krijgt raak je alle stress kwijt. En stiekem van kamer gaan vind ik zo verkeerd, hoe kan kind dan jou vertrouwen en rust krijgen? De eerste is nu 25 maar niets mis mee.
Wat een pittige situatie waar jullie in zitten.
Jullie doen het ontzettend goed om er zo te zijn voor jullie dochter. Wat een liefdevolle ouders.
Maar wat ik ook meteen dacht: er zit hier waarschijnlijk iets onder. Want zij reageert echt vanuit angst om verlaten te worden zoals ik het lees. Een diepe angst!
Ik ben holistisch therapeut en werk vaak met ouders met baby’s en jonge kindjes, door naar de zwangerschap, geboorte en start te kijken.
Veel emoties liggen namelijk opgeslagen in het onderbewustzijn en die zie je niet, maar triggeren wel in het hier en nu. Waardoor je dochter zo angstig kan zijn en dat wellicht ook niet kan benoemen.
En dat kun je echt helen! Dan komt er voor jullie allemaal rust, wat jullie zo gegund is.
Ik plaats normaal nooit een reactie, maar dit voelde zo alsof ik dit moést doen. Als je niet weet wat je hiermee kunt blijf je hiermee rondlopen.
Je kunt ook even zoeken op mijn website ‘Wonderwissel’ en je kunt me altijd even laagdrempelig benaderen mocht je dat willen.
Sterkte!
Lieve groetjes!
ik heb 2 huilbaby’s gehad en tot 1,5 jaar kwam de jongste 6x keer per nacht. daarvoor de hele dag en nacht huilen.
beide door medische aandoeningen maar toch je bent kapot, zeker met de 2de erbij kom je niet meer tot rust.
in het weekend deden mijn man en ik om de beurt uitslapen tot half 10 toen ze groter werden, dus na het huilen. dat was heerlijk want de jongste was tot 6 jaar elke morgen vanaf 5 uur wakker en wilde eruit, naar beneden!
later bleek ze adhd te hebben dus dat verklaarde veel.
wij hebben op een gegeven moment wel via het consultatiebureau video hometraining gehad om te kijken of er iets was waarom onze baby zo huilde.
nou ze zeiden dat ik alles goed deed en precies wist wat ze nodig had.
naar misschien kunnen jullie voir je dochter toch eens hulp inschakelen van een kinderrherapeut, geen psycholoog ofzo maar iemand die meekijkt waarom ze nou zo bang is en niet alleen wilt slapen. met simpele trucs kan het zo verholpen zijn en hebben jullie weer je heerlijke nachtrust terug.
je hebt het beste met je meisje voor maar je wilt toch ook weer lekker bij elkaar liggen en dat ze zoveel angst heeft is ook niet fijn. denk eens na wanneer het is begonnen.
sterkte met jullie meisjes, het komt allemaal goed!
Ik wil er nog wat aan toevoegen….
Zo herkenbaar gewoon!
Als moeder veranderd er echt wat.
Jij hebt pas rust als zij dat hebben. Het alleen willen zijn helpt niet rust te creëren. Hun behoefte aan samenzijn jullie is een uiting van liefde en behoefte aan zorg. Bij ons heeft het echt geweldig uitgepakt en ik ben er van overtuigd dat het de hechting echt goed doet. Naar behoefte aan slaap, ligt dus ook wel eens 1 van ons met hun zodat de ander volledig ongestoord slaapt.
Heel veel succes, Ouder zijn is gewoon shocking zwaar af en toe.
ik snap het! wij hebben een 4 persoonsbed bij de ikea gekocht (2× 2 persoonsboxsping) kinderen slapen zelf in in hun eigen bed, wij halen ze als we ze avonds laten plassen. Ik was er niet voor, ik had ook zo’n behoefte aan “even niet gestoord worden”. Uiteindelijk slapen we allemaal beter zo (bij een huiltje hoeft er alleen even gesust en een handje) en ik moet zeggen dat het het nu echt heerlijk vind. Zo hebben we nog wel tijd en ruimte voor een vrijpartij;-)
Ik zeg er nog even bij. Inmiddels zijn ze 5 maar ze genieten echt intens van het samen slapen. ik check het regelmatig.