Ik doe mijn werk altijd met volle overgave
Ik zit denk ik zo’n 5 jaar in het vak. Het is mijn passie, mijn roeping. Ik zorg voor kersverse moeders en hun kleintjes, ik zie hen groeien in die mooie kraamweek. Maar die ene kraamweek bij Abby is er eentje die ik nooit zal vergeten. Niet vanwege de geweldige baby of het lieve gezin, maar vanwege mijn eigen grootste fout.
Abby de moeder had haar eerste kind gekregen, een prachtig jongetje met de naam Sem
Hij was zo’n ontspannen baby. De week verliep eigenlijk soepel, en Abby leek het allemaal goed aan te kunnen. We hadden een goede band opgebouwd in de eerste dagen en vertrouwden elkaar volledig. Misschien was dat wel het probleem. Ik was te zelfverzekerd geworden, te ontspannen.
We hadden net een luier verschoond
Sem lag rustig op de commode, zijn beentjes trappelden in de lucht. Ik draaide me om om wat doekjes uit de kast te pakken, iets wat ik al duizend keer had gedaan zonder problemen. De afstand was geen issue. Nooit. Mijn rechterarm rustte immers op Sem. Maar deze keer hoorde ik ineens een geluid dat mijn hart deed stilstaan: een zachte klap en vervolgens het geschrokken gehuil van Sem.
Mijn maag draaide om
Ik draaide me razendsnel om, mijn handen trillend. Daar lag hij, op de vloer naast de commode. Zijn gezichtje helemaal rood van het huilen. Het leek een eeuwigheid te duren voordat ik hem optilde, maar het was waarschijnlijk slechts een paar seconden. Ik voelde me misselijk van angst en schuld. Hoe had ik dit kunnen laten gebeuren?
Abby was boven, ze was zichzelf aan het opfrissen na een gebroken nacht
Ik moest iets doen, maar mijn gedachten waren volledig verlamd door de schok. Sem bleef huilen in mijn armen, maar hij leek niet gewond. Geen bloed, geen zichtbare verwondingen. Toch kon ik mijn angst niet in toom houden. De baby had net van de commode gegleden, en ik had het niet kunnen voorkomen. “Straks is er iets in zijn hoofdje gebeurd”, schoot er door mijn gedachten.
Zodra Abby naar beneden kwam, zag ze meteen aan mijn gezicht dat er iets mis was
“Wat is er gebeurd?” vroeg ze, haar stem al bezorgd voordat ik zelfs iets had kunnen zeggen. Ik voelde het bloed naar mijn hoofd stijgen en stotterde: “Abby … ik… Sem is gevallen. Van de commode. Ik ben zo, zo sorry.”
Haar ogen werden groot
Ze nam Sem snel van me over, haar handen vol adrenaline en zorgen. Terwijl ze hem inspecteerde, bleef hij huilen, maar niet harder dan eerst. Ik zag de paniek in haar ogen en wist dat ik het verpest had. Mijn hart bonsde in mijn borstkas. “Wat als hij iets heeft? Wat als dit een levenslange blessure veroorzaakt? Wat als…?”, dacht ik.
Abby bleef verbazingwekkend kalm, ondanks de situatie
Ze belde meteen haar huisarts en vertelde wat er was gebeurd. Ze moest met Sem langskomen, gewoon om zeker te weten dat er niets ernstigs aan de hand was. Ik stelde voor om mee te gaan, maar ze schudde haar hoofd. “Blijf hier, Dana. Ik wil het even zelf doen.”
Die woorden sneden door me heen
Het voelde alsof ze me niet meer vertrouwde. En eerlijk gezegd, waarom zou ze dat ook doen? Ik had de meest kostbare persoon in haar leven uit mijn handen laten glippen. Toen ze vertrokken was, bleef ik als verdoofd achter in haar woonkamer. De stilte voelde oorverdovend. Ik zat daar, mijn ogen strak gericht op de commode waar het allemaal was gebeurd.
Hoe kon ik zó onvoorzichtig zijn geweest?
Ik wist niet wat ik moest doen, of wat ik kon doen. Ik voelde me hulpeloos. Het huis voelde plotseling kil en vijandig aan, alsof ik er niet meer thuishoorde. Ik stond op het punt te vertrekken, maar iets in mij zei dat ik moest blijven. Alsof ik haar niet in de steek kon laten op dit moment, ondanks alles.
Uren leken voorbij te kruipen
Ik bleef mezelf verwijten maken. Elke keer dat ik mijn ogen sloot, zag ik het beeld van Sem weer vallen. Het was een nachtmerrie waar ik niet uit kon ontsnappen. Toen ik eindelijk een berichtje van Abby kreeg, stond mijn hart stil. “Alles is goed”, stond er. “Geen letsel. We komen zo naar huis.” De opluchting was overweldigend, maar het schuldgevoel bleef.
Toen ze thuiskwamen, voelde ik me nerveuzer dan ooit
Ik wilde weten wat er gebeurd was bij de huisarts, maar ik durfde niet te vragen. Abby kwam naar me toe, met Sem in haar armen, en ze gaf me een korte knik. “Het is oké, Dana”, zei ze zacht. “Hij is helemaal in orde.” Ik had de tranen in mijn ogen moeten wegknipperen. Ik wist dat ik haar niet kon vragen om mij te vergeven, want hoe kon ik mezelf ooit vergeven? Ze was zo sterk, zoveel sterker dan ik in dat moment.
Die middag had ik nog een paar laatste taken afgemaakt, maar er hing een onuitgesproken spanning in de lucht
Ik voelde me alsof ik daar niet langer thuishoorde, alsof ik geen recht meer had om voor Sem te zorgen. Het vertrouwen was gebroken, hoe subtiel ook. En dat voelde Abby ook. Toen ik mijn spullen pakte om weg te gaan, voelde ik een hand op mijn schouder. Abby stond daar met tranen in haar ogen. “Dana, het is goed. Echt, het is goed”, fluisterde ze. “Dit kan iedereen overkomen.”
Ik knikte, maar de woorden voelden leeg
We omhelsden elkaar, even kort, maar we wisten allebei dat het nooit meer hetzelfde zou zijn. Ik gaf haar mijn laatste instructies voor die dag en liep de deur uit met lood in mijn schoenen. Ik wist dat ik niet meer terug zou komen. Dit was het einde van mijn tijd bij haar en Sem.
Later die avond, toen ik thuis was, appte Abby me opnieuw
“Dank je voor alles wat je hebt gedaan, Dana. Je bent geweldig geweest deze week.” Maar hoe hard ik ook probeerde, ik kon niet geloven dat ik echt geweldig was geweest. Die ene fout, die ene moment van onoplettendheid, had alles veranderd. Ik wist dat ik mijn werk goed had gedaan, maar dat ene moment zou me voor altijd achtervolgen.
Sindsdien zorg ik er altijd voor dat ik dubbel en dwars alert ben
Maar wat er bij Abby gebeurde, zal me altijd bijblijven. De kraamweken hierna ben ik extra alert geweest. Het kan in een seconde misgaan, ondanks je ervaring in het vak. Die kraamweek was de zwaarste die ik ooit heb meegemaakt, niet vanwege het werk zelf, maar vanwege het besef dat we, als kraamverzorgers, soms ook fouten maken. Fouten die we nooit meer kunnen vergeten.
DANA
