Je krijgt een kindje met Down, en dat verdien je ook!”

Annet is 50 jaar en zwanger

De gemiddelde leeftijd waarop Nederlandse vrouwen moeder worden ligt rond de 31 jaar. Daarmee staat ons land hoog op de ranglijst van landen met oudere moeders. Een zwangerschap waarbij de mama-to-be 35 jaar of ouder is, wordt ook wel een geriatrische zwangerschap genoemd. Annet (50) is een van de vrouwen die op latere leeftijd zwanger is geraakt. Wanneer zij van haar kindje bevalt, zal ze 51 jaar zijn. Haar omgeving reageert overwegend negatief. Echt genieten van haar zwangerschap doet ze dan ook niet. “Het is net alsof het me niet gegund is.“

Vadertje en moedertje spelen

“Dat ik moeder wilde worden, wist ik al op heel jonge leeftijd. Als klein meisje moederde ik al over mijn vriendjes en vriendinnetjes uit de buurt. Mijn favoriete spel was vadertje en moedertje. Ja, het zat er op jonge leeftijd al in. Op mijn twintigste trouwde ik met mijn jeugdliefde Jan. Ook hij wilde graag kinderen. Toen we vijf jaar later samen een huis kochten en hij een vaste, goedbetaalde baan kreeg, waren we er klaar voor. Laat die baby nu maar komen, zeiden we.“

Ik zou moeder worden

Tegen elke prijs. “Maar een zwangerschap bleef uit. En vijfentwintig jaar geleden zat het niet zwanger kunnen worden nog veel meer in de taboesfeer dan nu. Natuurlijk, toen had je ook IVF en IUI, maar er werd niet zo openlijk over gesproken. Nu komen er reclames voor ovulatietesten op de televisie. Het is veel meer vanzelfsprekend en niet meer iets om je voor te schamen, als je niet direct zwanger bent.

Uiteindelijk zijn we tien jaar later pas in de medische molen beland

Ik was toen 35 en ons huwelijk had flink te lijden gehad onder de onvervulde kinderwens. Van Jan hoefde het niet meer zo nodig. Hij was gelukkig met z’n tweetjes, zei hij. Een kindje was meer dan welkom, maar gebeurde het niet, dan was dat zo. Ik kon me daarbij niet neerleggen. Ik zou moeder worden, hoe dan ook. Tegen elke prijs. Dat zorgde voor wrijving binnen onze relatie. Ruzies en verwijten over en weer waren aan de orde van de dag. Ik verweet hem vooral dat hij niet eerder de medische molen in had gewild. Het gebeurde op de natuurlijke manier of het gebeurde niet, was zijn standpunt. Na vele tranen, ziekenhuisbezoeken en onderzoeken wisten we uiteindelijk dat de kwaliteit van Jans zaad niet optimaal was. Ook was ik verminderd vruchtbaar. De oorzaak hiervoor werd niet gevonden. Drie IVF-pogingen haalden niets uit. Ons huwelijk werd alleen maar slechter. Vijf jaar later was de scheiding een feit.

De term vrouw onwaardig

Ik was toen 41 en mijn kinderwens was onvervuld. Ik was kapot van verdriet. De kans dat ik ooit nog een kindje in mijn armen zou houden, achtte ik op niet aanwezig. Nul procent kans. Na mijn scheiding moest ik helemaal overnieuw beginnen. Wonder boven wonder vond ik een baan in die moeilijke tijd. Ik stortte me helemaal op mijn carrière, om mijn pijn niet te hoeven voelen.

Op mijn werk ontmoette ik Mark: zeven jaar jonger dan ik en woest aantrekkelijk

Net als ik was hij net gescheiden. Hij flirtte met me. Dat was goed voor mijn zelfvertrouwen, dat een hele deuk opgelopen had. Doordat ik geen kinderen kon krijgen, vond ik mezelf een ontzettende loser. Wat was ik nou voor vrouw? Ik was de term ‘vrouw’ in mijn ogen niet eens waard. Ik vond mezelf oud en lelijk, en had gefaald.

Een oud, uitgerangeerd wijf

Mark dacht daar anders over. Hij vond me aantrekkelijk en leek oprecht verbaasd dat ik ouder was dan hij. Het bleef niet bij geflirt. We begonnen te daten. Dan kookte hij voor me, of ik voor hem. Of gingen we naar de film. Soms maakten een lange strandwandeling. Onze gesprekken werden steeds dieper en persoonlijker. Mark begreep me werkelijk in alles.

Toen ter sprake kwam dat hij ook een onvervulde kinderwens had, knapte er iets in mij

Ik verbrak al het contact en liet me overplaatsen naar een andere afdeling binnen het bedrijf waar ik werkte. Hij had nog kans om een kindje te krijgen bij een jongere, vruchtbare partner. Ik was een oud, uitgerangeerd wijf en kon hem niet geven wat hij wilde. Hij verdiende beter dan ik.

Een lange weg

Ik raakte in een depressie en kreeg een burn-out. Ik kwam niet meer buiten, lag hele dagen in bed en haatte mezelf. Dat was voor mij het punt waarop ik besloot dat ik niet langer door kon gaan op deze manier. Ik zocht een goede therapeute en besloot met mezelf aan de slag te gaan. Ik had immers nog heel wat jaartjes te gaan, en kon niet voor altijd blijven hangen in mijn verdriet.

De liefde van mijn leven

Ik heb een lange weg afgelegd. Ik meldde mezelf beter op mijn werk en Na twee jaar intensieve therapie was ik weer enigszins de oude. Ik haatte mezelf niet meer, maar die acceptatie van het geen moeder kunnen worden bleef uit. Wel was ik weer aan het werk en genoot ik weer een beetje van het leven. En toen kwam ik Mark weer tegen, op een werkborrel. Het klikte als vanouds en we raakten aan de praat. Hij had net een relatie achter de rug die ook op niets uitgelopen was. We maakten geen plannen, maar het duurde niet lang of we waren dagelijks samen. Het was net alsof we nooit uit elkaars leven waren verdwenen.

Het was de overgang, toch?

Een halfjaar later woonden we samen. Trouwen wilden we niet. Hij was de liefde van mijn leven en ik die van hem. Daarvoor hadden we geen papiertje nodig als bewijs. Mark vond zichzelf intussen te oud om nog vader te worden, dus die kinderwens was ook geen issue meer. We genoten samen van het leven en maakten plannen voor een wereldreis, die een paar jaar later ook daadwerkelijk plaatsvond. Na vier maanden waren we weer thuis, talloze mooie ervaringen rijker.

Wat ik minder leuk vond, was dat ik intussen in de overgang was geraakt

Mijn menstruatie bleef al drie maanden uit en ik merkte dat ik wat dikker werd rond mijn taille. Ik voelde me onaantrekkelijk en was heel emotioneel. Nu was het immers definitief: de kans op een kindje was voorgoed verkeken. Het voelde alsof mijn leven voorbij was. Mark vertrouwde het niet. Hij stond op een middag voor me met een zwangerschapstest. Hij vertrouwde het niet. Het uitblijven van de menstruatie, mijn borsten die zo gegroeid waren: er klopte iets niet. Ik lachte hem uit. Het was immers de overgang. Toch?

“Waarschijnlijk gaat het toch mis”

We konden het beiden dan ook nauwelijks geloven, toen ik vijf minuten later met een positieve test in mijn handen stond. Mark haalde nog een test, die ook positief was. Ik belde mijn huisarts en kon de volgende ochtend terecht. “Mevrouw, u bent te oud,” zei hij. “De kans dat u zwanger bent is echt niet aannemelijk.” In de praktijk deed ik opnieuw een test. Weer hetzelfde resultaat. De huisarts gaf me een formulier mee om bloed te prikken. “Kennelijk bent u toch zwanger. Ik laat het HCG-gehalte prikken. Maar waarschijnlijk gaat het toch mis op uw leeftijd, dus stelt u zich er niet teveel van voor.“

In de auto naar huis heb ik keihard zitten janken

Ik kon niet geloven dat mijn huisarts zo gevoelloos gereageerd had. Een paar dagen later bleek ook uit de bloedtest dat ik toch echt een kindje verwachtte. Een verloskundige zoeken hoefde niet: vanwege mijn leeftijd zou ik onder controle van de gynaecoloog komen. Het was immers een geriatrische zwangerschap.

20 weken zwanger

Een paar dagen later kon ik daar al terecht voor de termijnecho. Mark ging met me mee. “Nou,” zei de gynaecologe enigszins verbaasd. “U bent al 20 weken zwanger. En voor zover ik kan zien is uw kindje gezond.” Mark en ik vlogen elkaar in de armen. We waren zo gelukkig. Hoewel we onze kinderwens beiden hadden opgegeven, was dat natuurlijk wel tegen wil en dank geweest. De arts wees ons er wel op dat er een grotere kans was op genetische afwijkingen, naarmate de vrouw ouder was tijdens de zwangerschap. Dat namen Mark en ik voor lief. Ook een kindje met het Syndroom van Down zou van harte welkom zijn.

“Je krijgt een mongooltje. En dat verdien je ook!”

Op het werk reageerden collega’s minder enthousiast. Een van mijn collega’s weigerde me zelfs te feliciteren. “Dus jij gaat met pensioen als je zoon of dochter aan het puberen is. Dat lijkt me niet iets om je mee te feliciteren, toch? Sterkte ermee!” Het was alsof ik met een hamer op mijn hoofd geslagen was. Deze collega, een fatsoenlijke, hoger opgeleide vrouw, reageerde zo gevoelloos en gemeen. Het viel me vies van haar tegen.

Ook onze families reageerden overwegend negatief

“Het zal wel een mongooltje worden,” meende een nicht van Mark. Mijn schoonzus viel haar bij. “Ja, dat wordt zeker een mongooltje. En dat verdien je ook, sorry. Als jij zo egoïstisch bent dat je op jouw leeftijd nog zo nodig een kind moet krijgen, dan heb je er zelf om gevraagd.“

Sterk in je schoenen

Het is net alsof het ons niet gegund is. Door de reacties van anderen is het voor mij lastig te genieten van mijn zwangerschap. Ook legt het een enorme druk op de relatie tussen mij en Mark, want ook hij is niet van steen en vind het natuurlijk moeilijk om dit soort dingen aan te horen. Hij ziet mij ook weer steeds onzekerder worden. Dat is voor hem natuurlijk allesbehalve leuk. En ook niet eerlijk, want hij doet juist alle moeite om mij te overtuigen dat ik mooi ben en dat we de gelukkigste ouders van de wereld worden. Ja, je moet sterk in je schoenen staan om dit soort opmerkingen te incasseren.

Over vijf weken ben ik uitgerekend

De zwangerschap gaat tot nu toe volgens het boekje, dat is wel erg fijn. Ik heb geen complicaties en ons kindje groeit goed. Ja, ik ben een oudere moeder, maar ik geloof juist dat ik een kindje heel veel te bieden heb. Financiële stabiliteit bijvoorbeeld. Twee hoogopgeleide ouders. En levenservaring. Ik heb zoveel meer intellectuele bagage mee te geven dan toen ik vijfentwintig of dertig was. Ik word een oude, wijze moeder, haha. En ik ga er met volle teugen van genieten!”

ANNET

_{Bron: Ik Ben Zwanger}