Het is zondagmiddag en ik zit in de woonkamer, terwijl mijn gezin zich verspreidt door het huis
Mijn man speelt met de kinderen in de tuin, hun vrolijke gelach en gegil dringt door het open raam tot me door. Ik leun achterover en laat de stilte van het moment over me heen komen. Voor mij is dit de perfecte manier om mijn weekend door te brengen.
Vrienden?
Die heb ik niet, en daar kies ik bewust voor. Het is niet dat ik een hekel heb aan mensen of sociaal contact vermijd, integendeel. Maar de gedachte aan het onderhouden van vriendschappen voelt voor mij als een verplichting die ik niet wil aangaan. Het kost energie, tijd en soms ook emotionele investering die ik liever besteed aan mijn gezin en mijn eigen interesses.
Vroeger had ik wel vriendinnen
Van die meiden die je overal bij betrokken wilden hebben, altijd uit wilden gaan en geen weekend zonder plannen wilden laten voorbijgaan. Ik deed mee, omdat het zo hoorde. Maar na verloop van tijd begon ik te beseffen dat ik me geforceerd voelde in die vriendschappen. Het kostte me moeite om oprecht geïnteresseerd te blijven in hun levens en verhalen, terwijl ik liever mijn eigen tijd en ruimte wilde hebben.
Dus liet ik de vriendschappen verwateren
Langzaam maar zeker liet ik de afspraken afzeggen, reageerde ik steeds later op berichten, tot het contact uiteindelijk verwaterde. Het voelde als een opluchting. Ik hoefde me niet meer schuldig te voelen als ik een uitnodiging afsloeg, geen smoesjes te verzinnen om onder sociale verplichtingen uit te komen. Ik kon gewoon mijn eigen gang gaan, zonder rekening te hoeven houden met anderen.
Mijn moeder begrijpt het niet
Ze blijft me vragen stellen over mijn sociale leven, alsof er iets mis met me is omdat ik geen vrienden heb om mee op te scheppen. “Waarom ga je niet eens uit met je vriendinnen?” vraagt ze steeds weer, haar stem doordrenkt met bezorgdheid en onbegrip. Ik glimlach en ontwijk haar vragen zo subtiel mogelijk, maar diep van binnen weet ik dat ze het nooit zal begrijpen.
Ook mijn zusje vindt het raar
Ze is het tegenovergestelde van mij: altijd omringd door vrienden, altijd bezig met sociale evenementen en altijd op zoek naar de nieuwste trend. Ze nodigt me regelmatig uit voor feestjes en bijeenkomsten, hopend dat ik ooit zal toegeven en weer actief zal deelnemen aan het sociale circus. Maar elke keer bedank ik vriendelijk en blijf ik thuis, wetende dat ik daar gelukkiger ben.
Mijn keuze om geen vrienden te hebben heeft niets te maken met afzondering of eenzaamheid
Integendeel, ik voel me verbonden met mijn gezin op een manier die ik nooit heb ervaren in oppervlakkige vriendschappen. Ik geniet van de rust en de harmonie van ons huis, waar ik mezelf kan zijn zonder me te hoeven schikken naar de verwachtingen van anderen. En soms, heel soms, vraag ik me af of ik iets misloop door mijn afstandelijkheid ten opzichte van vriendschappen. Of er momenten zijn die ik niet meemaak, herinneringen die ik niet deel. Maar dan kijk ik naar mijn kinderen die lachend door de tuin rennen, naar mijn man die me begrijpend aankijkt vanaf de andere kant van de tafel, en dan weet ik dat ik precies ben waar ik moet zijn.
Dus terwijl de buitenwereld me misschien als raar beschouwt, weet ik diep van binnen dat mijn keuze om geen vrienden te hebben bewust is
Het is mijn manier om in balans te blijven, om mezelf trouw te blijven te midden van de sociale verwachtingen. En zolang ik gelukkig ben met mijn gezin, is dat alles wat echt telt.
Toch blijft mijn moeder zich zorgen maken
Op een dag zal ik haar misschien uitleggen dat ik gelukkig ben met mijn leven zoals het is, zonder de noodzaak van vrienden die ik niet echt mis. Voor nu geniet ik van de rust en de ruimte die mijn keuze me biedt, en de liefde van mijn gezin.
GABY
En als je nou geen gezin had en er alleen voor stond?
Tja als vriendschappen een ‘moetje’ worden of energie kosten dan is het geen vriendschap hé. Ik denk dat je nog nooit echte vriendschap hebt ervaren. Vriendschap die als vanzelf gaat, jezelf kunt zijn, alles kunt zeggen, energie geven ipv kosten enz. En ja, zo heb ik ook maar 4 vriendinnen maar ik zie ze niet als last omdat alles vanzelf gaat en ik ook nergens op afgerekend word.
mooi en moedig wat ik hier gelezen heb, ik hoef mijzelf niets te verwijten eigenlijk. ik heb na akelige trauma ’s steun van echt niemand gekregen. voel mij zo alien en onzeker, isoleer mezelf. vind mezelf ‘raar ‘ omdat ik al 3jr geen vrienden meer heb en zo nodig hunker naar vriendschap. maar mss. is het best, zoals ik las , best dik ok geen vrienden te hebben. een keer een ándere mind-set . veel liefs iedereen
Ook ik heb geen vriendinnen. Vroeger wel een paar gehad maar nooit van lange duur. Geen ruzies of zo gewoon verder met je eigen weg. Mijn man had een grote familie. En na ons trouwen was ik druk met de kids. Toen ik net gescheiden was kwam ik 1 van mijn oude vriendinnen weer tegen. Gezellig samen stappen enzo. En zo leerde ik ook weer andere kennen. Super tijd gehad. Tot we weer onze eigen weg gingen. En nu zijn de kids het huis uit en ben ik samen met mijn 2 de man. Ik mis het ook niet om vriendinnen te hebben.
Groot gelijk! Ik heb in mijn jonge jaren meerdere vriendenclubjes versleten. Dat draaide altijd uit op ruzie. Bovendien had je in die clubjes altijd te maken met rangen en standen. ledereen moest zich voegen naar de leider. En het gekke was dat iedereen zich voegde naar de wensen en voorkeuren van de leider en zo zijn ziel verkocht. lk had geen zin meer in het commentaar op mijn eigen keuzes en heb daarom de meeste “vrienden” definitief vaarwel gezegd.
ik wordt ook vaak bestempeld als raar of afwijkend als ik toegeef dat ik geen vriendinnen heb. zit je dan altijd alleen met je man? uh ja.
we hebben samen een volkstuin en praten daar met anderen.
we genieten van het rijden met RC autos maar het is altijd wij.
er is geen moment dat ik vriendinnen mis. het is heerlijk zo.
en raar genoeg.. ik heb nog steeds tijd te kort.
ik heb vriendinnen die ik weinig zie. ze horen allemaal tot t spectrum. ik ben autistisch en heb Add. ik den zomaar dat zij ook tot die categorie hoort. helemaal de zin ‘bezighouden met mijn eigen interessses’ is heel herkenbaar.
ik weet precies wat je bedoeld, heb ook geen vriendinnen en mis ze ook niet. heb er wel gehad maar bij een ernstige gebeurtenis lieten ze hun ware aard zien nu 26 jaar geleden. ( man overleden) lieten me vallen als een baksteen dus nooit geen behoefte meer gehad aan een vriendin, kan mezelf ook goed vermaken.
ik deel mijn menig ook het is zo vermoeid om contact
te houden en mooi weer te spelen en als het goed met je.
zijn ze je vrienden en als het slecht gaat lopen ze liever weg..
Ik begrijp het wel al heb ik zelf een paar goede vriendinnen. Ik zie ze niet vaak maar ben blij met hen. Ze hebben me gesteund toen mijn man overleed en toen ik ernstig ziek was. Ik wens jou een mooi leven toe met je gezin.
Helemaal niet raar hoor.
Heb ik ook.
Ik merk dat ik veel stress ervaar bij sociale verplichtingen.
Daarom heb ik vrienden, of beter gezegd, kennissen, die er hetzelfde in staan als ik.
1x in de zoveel tijd eens een xtje afspreken.
En soms eens spontaan bij een buurvrouwtje op de thee, is voor mij beter dan contacten onderhouden.
Aan mijn familie en buren heb ik genoeg.
Zo zit iedereen weer anders in elkaar, toch!?
Heel herkenbaar! Ik ben een ADD-er en ik ben dus snel overpikkeld. Ik heb mezelf altijd gepushed sociaal te zijn en me daar eigenlijk ongemakkelijk en onzeker bij gevoeld. Mijn vriend zijn beiden graag thuis en genieten van onze rust thuis met de kinderen. Het duurde lang voordat ik accepteerde dat dit het aard van het beestje is maar inmiddels ben ik de schaamte voorbij
en dat is heel erg prettig. Jezelf durven zijn is een kunst;). Maar ik wil er aan toevoegen dat ik wel een hele goeie vriendin heb die lotgenoot is in het hebben van post-lyme. Volledig begrepen worden door iemand is voor mij wel reden om te beargumenteren dat ‘sometimes you need a friend’. Soms komen kennissen of familie langs. De deur wordt niet platgelopen maar we hebben nog wel af en toe sociaal contact met anderen en dan kan ik daar wel van genieten. Het gaat niet om kwantiteit maar kwaliteit als het de omgang met mensen betreft.
ik heb het zelfde ik heb een hersenletsel opgelopen en wil geen mensen om me heen me gezin daar ga ik voor toen ik in het ziekenhuis lag waren ze er ook niet nu ook niet
Ook ik voel hetzelfde.
vroeger was ik sociaal, maar nu geniet ik van ieder moment die ik voor mezelf, mijn dochter en onze dieren heb!
Ik heb 2 banen waar ik bij beiden een laag inkomen verdien.. Ik werk 6 dagen in de week, waarvan er 3 van 12’uur op een dag zijn, met heel veel verschillende mensen..
Dus naast werken ben je ook aan het schakelen tussen de verschillende persoonlijkheden. Absoluut niet erg! maar eind vd dag ben ik gewoon op.
Mijn moeder vindt het ook moeilijk, maar toen zij zelf veel moest werken, kon ze het ook niet opbrengen om er vriendinnen/vrienden bij te hebben!
Ik heb geleerd dat ik mezelf voorop moet zetten! Doe ik nog niet altijd, maar zodra ik merk dat ik bozig/geïrriteerd of gefrustreerd begin te raken, neem ik er meteen actie op door even wat meer “mij-tijd” te nemen!!
En dat helpt!!
Ook ik voel hetzelfde.
vroeger was ik sociaal, maar nu geniet ik van ieder moment die ik voor mezelf, mijn dochter en onze dieren heb!
Ik heb 2 banen waar ik bij beiden een laag inkomen verdien.. Ik werk 6 dagen in de week, waarvan er 3 van 12’uur op een dag zijn, met heel veel verschillende mensen..
Dus naast werken ben je ook aan het schakelen tussen de verschillende persoonlijkheden. Absoluut niet erg! maar eind vd dag ben ik gewoon op.
Mijn moeder vindt het ook moeilijk, maar toen zij zelf veel moest werken, kon ze het ook niet opbrengen om er vriendinnen/vrienden bij te hebben!
Ik heb geleerd dat ik mezelf voorop moet zetten! Doe ik nog niet altijd, maar zodra ik merk dat ik bozig/geïrriteerd of gefrustreerd begin te raken, neem ik er metten actie op door even wat meer “mij-tijd” te nemen!!
En dat helpt!!
Het komt wel weer. De eerste jaren zijn nu eenmaal tropenjaren. En het is logisch dat je dit zo ervaart.
Eindelijk iemand die hetzelfde gevoel ervaart. Ik heb ook geen behoefte aan vriendinnen. Mijn gezin is alles wat ik nodig heb.
Zo fijn om te horen dat er ook andere zijn die dat ook zo ervaren. Al had ik daar geen bevestiging voor nodig.
Same here. Ik weet ook niet waar ik de tijd vandaan moet halen om al die contacten warm te houden. Dacht dat ik hiermee buiten de boot viel, raar of anders was. Dat het “de norm” is om (veel) vrienden te hebben. Ik vind het leuk hoor om af en toe eens af te spreken, maar inderdaad met een gezin wordt het toch anders
ik begrijp het helemaal .het is jou leven en met wie je je vrije tijd deelt is ook jou keuze
zelf heb ik sinds vorig jaar een vriendschap buiten mijn gezin
omdat de kinderen ouder worden
en ik meer tijd alleen had ben ik in contact gekomen met een leuke lieve vrouw
wij spreken af wanneer we zin hebben om wat samen te doen geen verplichting soms elke week een middag soms twee weken niet
je moeder hoeft het te begrijpen als jij gelukkig bent op deze manier dan is het een stukje acceptatie
hoi! ik begrijp het wel, ik heb ook geen zin aan verplichtingen en feestjes en ben het weekend het liefste met mijn gezin! mijn vriendschappen zijn wat oppervlakkiger geworden, als ik afspreek is het vaak met kinderen erbij. Af en toe een etentje of een concert met een vriendin vind ik wel leuk.
gaby’s keuze is ook mijn keuze. ik kies voor dat wat me gelukkig maakt, dat is mijn verantwoordelijkheid, en mijn familie ziet en hoort me weinig. ik hou van hen en laat ze dat tussendoor ook wel merken met zomaar een bos bloemen via top bloemen of een handgeschreven kaart. en zo heeft ieder alle ruimte om hun leven op hun manier te leven. 1 keer per jaar in de zomer ga ik uit eten met mijn zussen. wij 3en verschillen zo veel van elkaar leven en laten leven .
ik voel dat precies zo.
vooral het onderhouden ( en daar bij gepaard schuldgevoel) wil ik niet aangaan. een paar vriendschappen liepen ook kabbelend uit toen ik volledig stopte met alcohol drinken. alsof ik niet meer met ze level op dat feestje, maar dat kan ook bij mijn gevoel liggen. ik vind het prima zo. Drinken is voor mij zowiezo geen goed idee.
Nergens voel ik me zo op mijn gemak als bij mijn gezin.
En ja soms vraag ik me af… wat als ik alleen kom te staan. maar dat vind ik geen reden om me hier voor in te dekken.
trouwens denk ik dat ik me in mijn eentje ook nog wel zou vermaken.
en het is niet dat ik niet hou van een gezellige babbel hoor. maar dat is prima, hierna ga ik terug naar mijn gezin zonder verplichtingen.
Ik geloof ook dat mensen verder komen en gaan in je leven, om hiervan te leren van elkaar. klinkt misschien zweverig, maar dit geloof ik echt…Dus mocht ik ooit alleen komen te zitten, zullen er vast nog mensen zijn waar ik dan weer mag van leren, en zij van mij….
geweldig
ik hen ook geen vriendinnen of vrienden
Ben sinds kort na 42 jaar alleen
mijn man is aan corona overleden
voel me echt niet eenzaam of zielig dat ik geen vriendinnen heb
juist opgelucht
heb genoeg contacten waar ik langs kan gaan als ik zou willen
gewoon kennissen
ik snap het helemaal. ik voel het ook zo.
Waarom moet ze antwoorden waaromze geen vrienden wil. als ze maar gelukkig i
heey Gaby,
wat onzettend stoer dat je er zelf voor kiest om geen vrienden te hebben, omdat je weet dat je genieg hebt aan je eigen gezin, en ik kan je dan ook alleen maar complimenteren met je brwuste keuze. nu ik dit lees ( ik zou het zelf nog wel leuk vinden om sociale contacten op te bouwen) geeft het mij misschien toch even kracht die ik nodig heb aangezien ik ook geen vrienden heb( geen beeuste keuze, maar het leven loopt nu eenmaal zoals het loopt)
En ik hoop in ieder geval dat ik met of zonder sociale contacten een gelukkig leven zal leiden, maar ik heb er vertrouwen in dat het goed gaat en ik ben al blij met waar ik nu ben en dankbaar dat ik een eigen woning heb waar ik mijn rust heb.
groetjes
Zo heerlijk om te lezen! Toch fijn om te lezen dat er meer mensen zijn die dit zo ervaren/willen.
Hoewel ik wel wat vriendinnen heb, maar ze zijn op 1 hand te tellen.
Ik zie ze ook niet wekelijks, soms wel 2 mnd niet. Maar we pakken de draad zo weer op en het is voor beiden ook goed.
Vroeger had ik een soort van schuldgevoel dat ik dat niet heb, een heel leger aan vrienden en kennissen.
Maar nu laat ik het schuldgevoel meer los…dit hoort bij mij.
Heb ook een hekel aan mijn verjaardag vieren, doe alleen wat leuks met mijn kids en vriend. Eerder met ouders wel groots en standaard gevierd, vreselijk vond ik dat! Sinds mijn ouders niet meer leven, hoeft het niet meer op die manier, het voelde toch als verplichting, nu geeft dat gevoel ook rust.
Ben trots op mijn 3 kinderen die al uit huis zijn. Contact is goed, al zie ik ze soms een hele poos niet: 1 appje en we hebben ook een afspraak.