Dat Juul en ik beste vriendinnen zouden worden, had ik niet kunnen voorspellen
Toen we elkaar ontmoetten, zaten we allebei nog in onze rebelse puberjaren. We hadden elkaar leren kennen tijdens de kamp op de middelbare school. We vonden elkaar een bitch. Ik weet nog precies wat ze toen zei: “Jij hebt wel een grote mond voor zo’n klein meisje.” En ik, altijd in voor een grote bek, riep meteen terug: “En jij hebt wel een grote bek voor iemand met zo’n suf jurkje.” We lachten allebei en sindsdien waren we onafscheidelijk.
Hierna gingen we samen naar de Universiteit van Utrecht
We deden beiden psychologie. Juul was altijd de spontanere van ons twee. Zij was diegene die ‘s avonds na een lange dag colleges nog bedacht om naar een feestje te gaan, terwijl ik al in m’n pyjama klaar stond om een serie te kijken. Maar dat was juist wat onze vriendschap zo bijzonder maakte. Ik liet me door haar meeslepen in dingen waar ik anders nooit aan begonnen was, en zij werd door mij iets meer geremd in haar wilde plannen. Het was de perfecte balans.
Na onze studententijd bleven we elkaar trouw
Waar de rest van onze vriendengroep langzaam uit elkaar viel, hielden Juul en ik vast aan onze wekelijkse studie-ochtenden en diners. We vonden hierna allebei een baan, trouwden – zij met Boris, ik met Daaf – en ook daar hielden de overeenkomsten niet op. We kochten rond dezelfde tijd ons eerste huis, en kregen zelfs onze eerste kinderen in hetzelfde jaar. Het leek bijna alsof onze levens synchroon liepen. Als ik eerlijk ben, voelde het soms meer als een spiegelbeeld dan als een vriendschap. Alles wat ik meemaakte, maakte zij ook mee. Alles wat zij doormaakte, beleefde ik ook. We deelden alles, onze vreugde, ons verdriet en vooral onze frustraties. Niets was te gek, niets te gênant.
Juul was de enige die ik durfde te vertellen hoe ik me voelde na de geboorte van mijn tweede kind
“Ik trek dit niet, Juul. Ik voel me een slechte moeder.” Ze had geluisterd, me niet veroordeeld, maar gewoon haar arm om me heen geslagen en gezegd: “Jij bent de beste moeder voor jouw kinderen. Ze boffen met je, net als ik.” Dat was wie Juul was. Steun en toeverlaat, mijn klankbord, mijn partner-in-crime. Maar zelfs in de sterkste vriendschappen kan er blijkbaar iets breken. Bij ons begon het met een kleine scheur, die langzaam maar zeker groter werd totdat alles kapotging.
Het begon met iets simpels, zoals dat meestal gaat
Ik had Juuls dochter, Isabel, op de middag uit school gehaald, omdat Juul vastzat in een vergadering. “Geen probleem”, dacht ik. Dat deden we wel vaker voor elkaar. Terwijl de kinderen bij ons thuis speelden, besloot ik een appeltaart te bakken. Isabel was allergisch voor noten, dat wist ik, dus ik zorgde ervoor dat alles helemaal veilig was. Of dat dacht ik tenminste. Op de een of andere manier moest er toch iets mis zijn gegaan, want binnen een uur zat Isabel onder de uitslag. Ik schrok me dood. Meteen naar de huisarts, die gelukkig kon bevestigen dat het niets ernstigs was, gewoon een lichte reactie. Isabel was snel weer zichzelf.
Ik dacht dat het daarmee klaar was
Maar toen Juul Isabel kwam ophalen en ik vertelde wat er was gebeurd, zag ik de verandering in haar ogen. Van opgelucht naar achterdochtig in een fractie van een seconde. “Wat heb je haar gegeven dan?”, vroeg ze. Ik voelde me meteen aangevallen. “Gewoon, een stukje appeltaart. Er zat echt niets in wat ze niet mocht hebben, ik heb alles gecontroleerd.” Maar Juul keek me aan alsof ik haar zojuist vergiftigd had.
Die blik deed iets met me
Het voelde alsof ze me niet meer vertrouwde, alsof ik ineens niet meer haar beste vriendin was, maar een gevaar voor haar kind. Dat ik de controle niet had gehad, dat Isabel een reactie had gekregen onder mijn toezicht, was erg genoeg. Maar dat Juul me er nu op deze manier op aansprak, was als een klap in mijn gezicht.
De dagen erna voelde het ongemakkelijk tussen ons
Waar we normaal elkaar constant appten over de stomste dingen, bleef het nu stil. De volgende keer dat we elkaar zagen, was tijdens een gezamenlijke barbecue. Iedereen was er, vrienden, familie, en ook Juul en haar gezin. Ik deed mijn best om te doen alsof alles normaal was, maar ik voelde haar ogen constant op me gericht. Toen ik Isabel een glas limonade aanbood, zag ik Juuls gezicht vertrekken. “Zal ik dat maar doen?”, vroeg ze, en voordat ik kon antwoorden, had ze het glas uit mijn hand genomen.
De opgekropte frustratie van de afgelopen dagen kwam ineens omhoog
“Wat is dit nou, Juul? Denk je dat ik niet weet wat ik haar kan geven?”, flapte ik eruit. Het werd in een klap stil om ons heen. Juul keek me aan, haar gezicht strak, en toen begon ze te praten. Geen normale woorden, maar een waterval aan beschuldigingen. Hoe ik altijd te laks was, hoe ik nooit echt oplette, hoe ik misschien toch een beetje meer zorgvuldigheid moest betrachten, vooral als het om haar kinderen ging.
Ik voelde het bloed naar mijn hoofd stijgen
Juul, mijn beste vriendin, stond me hier te bekritiseren alsof ik een of andere onverantwoordelijke eikel was die zomaar wat deed. Ik probeerde me te verdedigen, maar het was alsof ze me niet hoorde. Alsof ze alleen maar haar eigen woede kwijt wilde. Na die avond was alles anders. De wekelijkse koffieochtenden werden minder frequent, en als ze wel doorgingen, hing er een ongemakkelijke spanning in de lucht. Juul was anders, minder open. Ze leek te waken over elk woord dat ze zei, bang dat ik misschien iets verkeerd zou begrijpen. En ik? Ik was woedend. Ik voelde me verraden door Juul, degene die ik vertrouwde met mijn diepste geheimen. En nu voelde het alsof ik een vreemde was geworden in haar ogen.
De finale klap kwam een paar maanden later
Juul had haar verjaardag en zoals altijd had ze iedereen uitgenodigd. Ik kwam met een ongemakkelijk gevoel binnen, maar wilde er het beste van maken. Misschien konden we alles achter ons laten en weer teruggaan naar hoe het was. Maar zodra ik binnenkwam, zag ik het. Juul, druk pratend met een andere vriendin, en toen ze me zag, verstarde haar gezicht. Ze kwam niet naar me toe, begroette me niet zoals ze altijd deed. Het voelde alsof ik een indringer was in plaats van haar beste vriendin. Ik probeerde het nog, mengde me in het gesprek, maar het was duidelijk. Ik was hier niet meer welkom.
Die avond, toen ik naar huis reed, besloot ik dat het klaar was
De volgende dag stuurde ik haar een berichtje. Kort en bondig. “Juul, ik weet niet wat er mis is gegaan, maar dit kan niet zo doorgaan. We moeten praten.” Haar antwoord kwam snel. “Anna, ik denk dat het beter is als we even wat afstand nemen. Dit werkt zo niet.”
Dat was het
25 jaar vriendschap, zomaar weggegooid door een stom akkefietje. Het voelde alsof iemand mijn hart uit mijn borst rukte. Hoe had het zo kunnen gaan? Hoe kon iets dat zo sterk leek, zomaar in duigen vallen? Ik weet het niet. Misschien was het niet alleen dat ene voorval. Misschien hadden we allebei al die jaren dingen opgekropt die nu naar boven kwamen. Maar wat ik wel weet, is dat ik Juul mis. Elke dag. En dat doet pijn. Want 25 jaar, dat gooi je niet zomaar weg. Maar blijkbaar zij wel.
ANNA
lieve Anna, wat er ook gebeurd is je bent iemand heel dierbaar verloren. je bent nu in rouw, neem daar de tijd voor.
ik wens je sterkte.
Vergeven en vergeten, dat doe je als je van elkaar houdt. Helaas is angst een slechte raadgever en luisteren we er te vaak naar. De woorden van je vriendin en de hele situatie hebben jou vast veel pijn gedaan. Terwijl je zo je best deed, waar ik van overtuigd ben. De reactie van je vriendin lijkt me de opeenstapeling van twijfels of je haar wel echt serieus neemt en de gezondheid haar kind respecteert. Dat lijkt iets wat nog opgelost moet worden tussen jullie. Maar een kostbare vriendschap weggooien terwijl dit iedereen had kunnen gebeuren? Nee. Probeer het goed te maken, ze heeft meer overtuiging nodig om je weer te kunnen vertrouwen.
Het feit dat je het “een stom akkefietje” noemt, zegt mij dat je vriendin gelijk heeft.
Herkenbaar. Het is mij ook overkomen en ik denk ook nog regelmatig aan mijn vriendin. We waren vriendinnen vanaf de kleuterschool. En opeens…..na 25 jaar lief en leed gedeeld, geen contact meer. Ik heb het losgelaten, maar soms denk ik nog wel eens……Hoe had het nu kunnen zijn………..
Scherp gezien van Betty (en ook Eem refereert daarnaar) dit gaat niet om het allergische voorval alleen, maar dat Juul/Eva jarenlang onvoldoende gezien is in deze vriendschap met Anna. Heel verdrietig voor Anna die mogelijk meer geleund lijkt te hebben op Juul/Eva dan andersom het geval was. Naast dat het idd makkelijker is om voor je kind op te komen dan voor jezelf, kwam nu een jarenlang ongenoegen tot uitbarsting. Waar Anna wel degelijk een grote rol in heeft gespeeld. Als arts van beroep valt mij op de zin: ‘Meteen naar de huisarts, die gelukkig kon bevestigen dat het niets ernstigs was, gewoon een lichte reactie’. Dat komt op mij bagatelliserend over en stoor ik me aan. Je kunt vooraf nl. niet weten dat t niets ernstigs is, het meisje had in het slechtste geval kunnen overlijden n.a.v. een anafylactische shock. De moeder lijkt zich dat goed te realiseren. Anna daarentegen lijkt uit de beschrijving dit zich óf te weinig te realiseren óf idd te druk te zijn met geruststellen en haar straatje schoonvegen. En te weinig met uitzoeken wat er nou mis ging bij haar, om daarvan te leren. Persoonlijk zou ik wel degelijk 100 keer sorry zeggen, het gaat i.p. om leven of dood en niet om zomaar een val ongelukje. Op het feest zou ik gezegd hebben Juul/Eva kijk even mee, we kunnen niet weer een ongelukje hebben uit mijn handen. Ik denk niet dat Anna ergens schuld aan heeft, dit soort dingen gebeuren helaas, maar de zwaarte ervan, de verantwoordelijkheid nemen, dat hoor ik in het verhaal -zoals beschreven is iiig- niet terug. Hopelijk was dat in werkelijkheid beter en zoniet zou ik alsnog door het stof gaan. Het zal je eigen kind maar wezen. Anderzijds had Juul/Eva dit beter kunnen communiceren ipv uitbarsten op een feest, niet sjiek. Maar iets wat ik vaak zie, opkroppen vanuit allerlei goed bedoelde redenen, totdat de bom barst. Beide dames zou het sieren eens goed nadenken over hun gedrag en verantwoordelijkheid te nemen voor hun eigen stuk. Of het nog goed komt met die vriendschap valt daarna te bezien. Het zou zomaar eens kunnen dat Juul/Eva er te weinig uithaalde om er nog mee door te willen gaan.
mijn dochter was anafylactisch. Allergieën kwamen opeens op en soms verdween er wel eens een spontaan. Meerdere keren ben ik gebeld haar op te halën omdat ze tijdens het spelen een allergische aanval had gekregen ondanks dat de verantwoordelijke ouder goed had opgelet. Ik heb er nooit een punt van gemaakt. hadden we dat wel gedaan dan was mijn dochter nergens meer uitgenodigd. Nu heeft ze toch een leuke schooltijd gehad.
Punt is dat wij als lezers bij dit soort verhalen alleen één kant horen en dat maakt het lastig. Mogelijk is er al eea aan vooraf gegaan? Dat zich heeft opgebouwd? En misschien heeft Anna dat niet aangevoeld. Het is in ieder geval zonde van zo’n hechte vriendschap met mooie herinneringen. Anna zal zich op dat moment zelf vast ook rot hebben gevoeld, in paniek zijn geweest. En misschien heeft ze daarna de schrik en impact op Juul onderschat. Het probleem is vaak dat er daarna niet rustig gesproken wordt over wat er echt dwars zit. En dan snapt de andere kant het niet helemaal. Recentelijk is de moeder van een, wat ik dacht goede vriendin van mij die ik al sinds groep 3 kende, ongeneeslijk ziek geworden en uiteindelijk ook overleden. Vanuit mijn perspectief heb ik mijn absolute best gedaan er voor die vriendin te zijn na de diagnose. Door te vragen wat ze nodig had, aan te bieden te bellen of langs te komen, geappt om te laten weten dat ik aan haar denk, een pakketje met lieve dingen aan haar voordeur gehangen. Maar de vriendin in kwestie reageerde niet op mijn vragen waar ze behoefte aan had. Dus denk je dat je teveel aandringt en neem je ietwat gas terug. Om vervolgens te horen van haar middels 1 app dat ze “niet veel aan mij als steun heeft en meer aan anderen”. Kwam voor mij totaal onverwacht. Heb daarna nooit meer iets gehoord. Geen bericht toen haar moeder overleed. Geen rouwkaart. Heb haar nog een goedbedoelde condoleance kaart gestuurd, uit respect en fatsoen. Ook niks van gehoord. ook een vriendschap van 30 jaar zomaar ineens voorbij. Geen communicatie, geen gesprek. Vanuit mijn kant begrijp ik er niks van. Zij heeft waarschijnlijk een heel andere visie en verhaal. Maar daar kom je nooit achter, als iemand geen contact meer wil. En zo ook bij dit verhaal. Mensen maken soms vreemde sprongen, vooral in tijden van schrik en angst.
Mensen groeien en veranderen, soms is communiceren vrij lastig met mensen die dichtbij je staan omdat je hen niet wilt kwetsen, er wordt het een en ander opgekropt tot de bom barst.
een relatie, een vriendschap, daar moet je samen happy mee zijn, in balans zijn, it takes two!
25 jaar vriendschap is geen garantie in deze.
de een ergert zich aan de ander, de ander voelt zich klote. graag of niet!
ga verder zonder elkaar. jammer maar helaas
vreselijk verdrietig en pijnlijk.
sterkte!
wat verdrietig en zonde idd. sterkte
Wauw Eva (of is het Juul)
Je reactie spreekt boekdelen.
Je kan de frustratie en eigenlijk bijna haat voelen in je sms.
Toevallig niet? Alleen bestaat toeval niet…
Anna had misschien na het incident wat meelevender kunnen zijn en de komende 6 maand elke dag op haar blote knieën sorry kunnen zeggen?
Denk je nu écht dat die dat meisje oprecht iets zou aandoen?
Als mama zijn onze kids onze dierbaarste bezitten, maar dit is er wel volledig over!
Zelfs als er nog gepraat zou worden, dit is klaar. Gebroken…Wat héél jammer is voor jullie beiden!
Mensen komen en gaan maar sommige zijn onvervangbaar.
Vandaag is ons gegeven, morgen weten we niet. De komende minuten zelfs niet. Zorg dat als er iets zou gebeuren, je nog in de spiegel kan kijken en niet vanbinnen kapot gaat voor wat je kwijt bent. Jammer voor Anna, echt waar! Je hebt in mijn ogen gehandeld zoals moest en kon op elk moment. Vergeef jezelf! Liefs en sterkte, want ook een breuk zoals deze heeft zijn rouwproces…
wauw Eva jij kent de hele situatie persoonlijk denk ik want je reageert erg fel terwijl je alle details niet eens kent. het kan toch gebeuren dat er sporen van een allergeen zit in producten waarvan je dat niet weet? dit zou iedereen kunnen overkomen. ze heeft goed gehandeld door meteen naar de dokter te gaan en dan vind ik de reactie van haar vriendin juist erg bijzonder. Daar kun je toch over praten? je bent tenslotte zo lang vriendinnen om te weren dat dit echt een ongeluk is
dit vind ik ook. als je al zo lang beste vriendinnen bent dan moet je daar gewoon over praten.
Je schrijft Je eigen conclusies op als feiten. Ik heb nergens kunnen lezen en opmaken dat ze het niet serieus neemt. Ze heeft meteen gehandeld en het kind naar de dochter gebracht Ze heeft haar best gedaan door alles eerst te ontsmetten en toch ging het mis. Dat is het enige dat feitelijk is, de rest vul je in. Lijkt me pijnlijk genoeg om in zo een situatie te belanden.
@Anna, laat het voor nu rusten. Soms moet je mensen geven wat ze van je vragen. Respecteer haar wens. Als ze wil, benaderd ze je wel.
Nee, 25 jaar gooi je niet zomaar weg en dat heeft ze ook niet gedaan. Je bent niet meer haar beste vriendin omdat je de gezondheid van haar kind met (ernstige) allergieën niet serieus neemt en je bent geen vriendin meer omdat je vervolgens ook nog vind dat zij zich aan stelt en boos ben geworden dat zij dan zelf wil waken over wat haar kind binnen krijgt.
Het gaat er niet eens zo zeer om dat het een keer misgegaan is met gelukkig milde gevolgen, maar dat je dat niet erg vind, niet iets vind om haar even over te bellen, iets om sorry voor te zeggen of uit te zoeken waarom het mis ging. Jij voelde je vooral aangevallen omdat ze vragen stelde over wat je dan gegeven had ipv haar zorgen te begrijpen. En vervolgens boos wordt dat ze je niet meer zo vertrouwd met haar kind.
Jij hebt de vriendschap weggegooid niet zij. Want jij neemt de gezondheid van haar kind, haar zorgen en haar gevoel niet serieus. Het draait omdat jij je aangevallen voelt, jij je geheimen met haar had gedeeld, jij je zorgen en gevoel bij haar kwijt kon en jij boos ben. Dan ben je ook geen vrienden als je niet gelijkwaardig ben en het alleen maar om jou draait. Dat wordt nu pijnlijk duidelijk dus kiest ze voor zichzelf.
@Eva iedereen kan een fout maken. ze deed het niet express en heeft direct actie ondernomen. wat is daar nu precies mis mee?
ik vind de reactie van jou en de vriendin zwaar overdreven. je had als beste vriendin er ook even op terug kunnen komen. dat ze heel geschrokken was en daarom zo reageerde. dan kun je het tenminste uitpraten. boos worden, niks meer zeggen, en daarna uit je plaat gaan op een verjaardag is ook niet de manier om te reageren.
mijn advies? schrijf het op wat je dwarszit. geef aan dat het je spijt en dat je haar ontzettend mist. doe deze brief door de brievenbus. meer kun je niet doen.
Ik denk dat jij het niet.helemaal snapt
Eva de foutloze vrouw.
Nog afgezien van het feit dat een fabrikant van een product iets ook niet op een verpakking kan zetten, dat het regelmatig voorkomt dat een product wordt terug geroepen en tot slot er ook nog een nieuwe allergische reactie kan voor doen op een ander product.
Ik heb sterk het gevoel dat jij Eva Juul bent. De felheid van je worden geven jouw eigen pijn weer. Het gaat naar mijn gevoel niet om het voorval omtrend de allergische reactie, maar om een jarenlang gevoel in de schaduw te hebben gestaan van Anna. Hoewel ogenschijnlijk alles gedeeld werd, was er 1 geheim. De onzekerheid van Juul die ervoor zorgde dat ze als puber al een grote mond had en daardoor goed verborgen bleef. Niet.and had waarschijnlijk door dat het vooral Anna in de schijnwerpers was en dat Juul het gevoel had in haar schaduw te staan. Pas als moeder kwam ze voor zichzelf op door voor haar kind op te komen. Het was de bekende druppel. Voor haar dochter opkomen was ‘makkelijker’ dan voor haar zelf. Maar eigenkijk was het een wanhoops kreet om gezien, gehoord en serieus genomen te worden. Dit valt alleen op te lossen door zonder verwijten te luisteren en te verplaatsen in de ander. Achter de kille woorden zit een mooi persoon die het waard is gezien te worden. Maar Juul/Eva mensen om je heen, ook al zijn t je beste vrienden kunnen niet in je hoofd kruipen. Dus probeer je gevoel onder woorden te brengen. Het lucht enorm op. Heel veel sterkte, jullie kunnen dit!
zo Eva volgens mij heb jij wat anders gelezen… want jouw beschuldigingen zie ik nergens terug in het verhaal. mssn terug naar school om te leren “begrijpend lezen”
Dan is het helaas geen echte vriendin geweest.
ik heb hetzelfde mee gemaakt. je wordt er alleen maar sterker door
ruk
Zonde.