Ik (29) heb met Paul (32) al 5 jaar een goede relatie
We hebben kinderen zeker overwogen. We hebben diepe en lange gesprekken gevoerd over familie, carrières en toekomstdromen. Paul wilde best wel kinderen. Hij vond het een toevoeging aan zijn leven. Ik daarentegen had meer behoefte aan avonturen, stappen maken in mijn werk en vrijheid. Paul accepteerde dat. “Als ik maar bij jou ben”, concludeerde hij. Ik vond het zo knap van hem, dat hij zijn droom bijstelde en door ging met zijn leven met mij.
Mijn moeder kon het echter niet accepteren
Iedere vrijdag eten we bij mijn ouders. Zo ook die ene vrijdag in oktober. We zaten aan de grote eettafel. Mijn moeder gaf de aardappelen door. Ze keek me aan en zei: “Wanneer beginnen jullie aan kinderen Leentje”. Het kwam zo uit de lucht gevallen. Het waren zulke directe woorden. Als donderwolk bij heldere hemel. Paul kreeg schrik in zijn ogen. “Zag ik daar ook een stukje verdriet?”, vroeg ik me af. Ik richtte me op mijn moeder. “Ik ga dit gewoon eerlijk zeggen”, dacht ik. Dat had ik tenslotte ook met Paul afgesproken. Als mensen er naar zouden vragen, zouden we uitleggen dat dat niet aan ons besteed was. “Mama, ik wil geen kinderen. Paul en ik gaan ons leven anders inrichten. We richten ons op elkaar, onze carrières en genieten”. Mijn moeder keek alsof ze een kakkerlak zag. Met open mond zei ze: “Meen je dit Leentje?! Je weet niet wat je allemaal mist!”.
Paul richtte zijn ogen op het plafond
Mijn moeder werd feller. “Ik wil graag kleinkinderen Leen! Jij neemt mij mijn toekomst af!”. Ik was het enige kind van mijn moeder, ik had geen broers of zussen. Mijn moeder plaatste een grote druk op mij. Dit was niet eerlijk. “Het is mijn leven, mama!”, schreeuwde ik, “ik moet voor het kind zorgen en er altijd zijn. Dat wil ik niet. Ik wil een ander leven”. Paul voelde goed aan dat hij zich er beter niet mee kon bemoeien.
Mijn moeder huilde inmiddels
Bij mij brandden de tranen ook achter de ogen. Ik moest toch geen kinderen proberen te maken, omdat mijn moeder het zo graag wilde? “Al mijn vriendinnen zijn allang oma”, gilde ze. “Ik ben zo jaloers op ze”. Er knapte iets in mij. Ik stond op en zei: “We gaan Paul”. We liepen samen gehaast naar de auto, met mijn moeder achter ons. Ze gooide letterlijk de deur achter ons dicht. In de auto kwamen de tranen. Stilletjes reden we naar huis.
Hierna heeft mijn moeder mij veel berichtjes gestuurd
Alle berichtjes hadden een andere toon. Alsof ze mij probeerde op elke mogelijke manier over te halen om kinderen te overwegen. Geen één keer heeft ze haar excuses aangeboden. Haar laatste berichtje was zo: “Leen ik ben zo emotioneel, dat ik je voorlopig niet wil zien”. Dat was het. Ze heeft niet gebeld, niet meer geappt. Niets. Inmiddels zijn er ook al een aantal vrijdagen voorbij zonder diners. Mijn moeder is ontzettend boos. Giftig. Ik weet niet of dit goedkomt. Ze neemt mij dit ongelofelijk kwalijk. Aan de andere kant ben ik ook kwaad. Ik wil mijn eigen leven bepalen. Dat doe ik en niemand anders. Ik ben niemand iets verplicht. Ik vrees dat dit altijd tussen ons in blijft staan.
Mijn opa blijft neutraal
Hij zegt er net zoals Paul niets over. De mannen voelen denk ik, dat het iets tussen ons is. Ik geef ze wel gelijk. Als zij zich ermee bemoeien zal er nog meer stof opwaaien. Dan barst de bom pas echt. In de tussentijd weet ik me geen raad. Ik wil zonder kinderen, maar met mijn moeder door het leven.
LEENTJE
Ik ben een moeder van twee volwassen kinderen. Zoon van 31 en dochter van 28. onze zoon heeft gezegd geen kinderen te willen, en onze dochter weet het nog niet zeker of ze wil. Ik sta achter hen beide. Ik wil dat zij doen wat voor hun goed is, wie ben ik om die keuze voor hen te maken. die keus is aan hen beide samen met hun partner. Ik heb altijd achter hen gestaan hoewel ik het niet met elke keuze eens was. Het is hun leven dat ze zelf moeten bouwen naar hun gevoel en ideeën. Mijn werk is gedaan, ze zijn zelfstandig met eigen keuzes. En dat is goed daar ben ik blij mee. Ze zijn gelukkig.
Niet verder moest het zijn .
Wat een onzin : het geslacht gaat net verder . Als de moeder er niet meer is , merkt ze er ook niets meer van.
Toch ook wat reacties over dat ze “de natuur haar gang moet laten gaan”. Nou laten we dat niet altijd doen he.
Ik heb een kindje via IVF gekregen, moeder natuur heeft daar niet bij geholpen 😉, dat heb ik vooral gedaan, en de wetenschap.
Maar ook ik twijfel nog constant of ik het juiste heb gedaan. Ik ben vaak overprikkeld en voel me absoluut geen geboren moeder. Maar ik doe mijn uiterste best.
Ik hoop dat mijn kindje dit weet en voelt.
Neem geen kindje voor je moeder. Krijg een kindje omdat jij dit wilt. Alle zorg en verantwoordelijkheid komt voor 80% op jouw schouders, 20% op die van je man. En ook al willen we naar 50/50, dat is nog een lange weg te gaan.
Kies voor jezelf 🩷 Jij moet er mee leven.
Hoe je moeder reageert kan ik haast niet geloven. Dat ze het jammer vind kan ik wel begrijpen, maar niet iedereen is weggelegd voor de taak van ouder.
Het kan ook pas zijn dat je later in je leven er pas begint te overwegen.
Ik was 34 toen ik begon te twijfelen.
Ik wilde het lang niet door psychische problemen zowel bij mijn als mijn man zijn familie.
Daarbij kon en kan ik slecht tegen te veel prikkels en ik heb veel alleen tijd nodig om energie te krijgen.
Maar ja met 34 heb je niet meer heel veel jaar. Dus wij hebben de sprong genomen.
Fantastische zwangerschap gehad,maar toen mijn zoontje er was merkte ik al snel dat ik veel moeite had ermee.
Zo een kleintje overspoeld je en ze moeten om de 4 uur gevoed worden. Ze huilen en je hebt vaak geen idee waarom, je probeert van alles, maar niks lijkt te werken. En onze zoon was absoluut geen huil baby, vaak was hij super makkelijk en toch was het vaak te veel voor me. Ik hoopte als hij wat zelfstandiger zou worden dat het dan wat makkelijker zou worden, maar dan blijkt hij een ontwikkeling achterstand te hebben en kan hij slecht praten.
Ik voel me weer schuldig, omdat ik voor mijn gevoel niet genoeg voor hem gedaan heb.
Nu is hij 8 zit op speciaal onderwijs, gaat goed met hem, praten gaat beter, maar hij is nog steeds slecht verstaanbaar voor veel mensen.
Ik versta hem 70% van de tijd denk ik.
Emotioneel en gedrag lijkt hij meer op een 3 of 4 jarige hij heeft veel nabijheid nodig. En ik maak me veel zorgen over zijn toekomst. Hij heeft geen broers of zussen, 1 is me al te veel. Ook geen nichtjes of neefjes, en mijn schoonzus wil graag moeder zijn.
Dat maakt het nog lastiger. Ik heb wat zij graag wil en ik kan het niet aan… De wereld is oneerlijk.
Maar ik wilde eerst dus niet en ging op mijn 34ste twijfelen en toch doen en heb daar spijt van.
Mijn zoon is mij dierbaar en ik maak mooie momenten mee, maar het lukt niet de moeder te zijn die een kind verdient.
Iedereen om mij heen zegt dat ik een geweldige moeder ben, maar moeder zijn is zoveel meer dan leuke dingen doen.
Een kind verdient een moeder die gezond is en 100% aan het kind kan geven.
En dat lukt me niet goed, ik geef hem alles maar het kost zoveel dat ik niks meer kan hebben, vaak onterecht boos word en vaak ziek en moe ben.
Alle kleine beetjes energie die ik heb geef ik aan hem.
Hij verdient het, ik wilde een kind dus ik moet mijn verantwoordelijkheid nemen.
Kortom als je twijfelt doe het niet, als je niet wil doe het absoluut niet! Een kind veranderd je leven en is een grote verantwoordelijkheid.
Voor je moeder een kind nemen is wel het slechtste wat je kan doen en dat je moeder dat verwacht van je , omdat ZIJ geen oma kan zijn en jaloers is op al die vriendinen van haar… Ze moet zich schamen! Ze is egoïstisch en lijkt een narcist zoals ze zich gedraagt, alles gaat om haar…
Argh kan woedend worden op dit soort verhalen.
Mijn moeder is labiel geworden naar mijn geboorte, geestelijk nooit meer hersteld.
En zij wilde mij, ze hield van mij!
Maar mijn pa verloor zijn vrouw door mijn geboorte.
Ik heb altijd het gevoel gehad dat ik voor mijn moeder moest zorgen.
Je hoort altijd alleen maar de leuke geslaagde verhalen, maar het is niet voor iedereen zo!
@Dana
als je twijfelt of je een goede moeder bent, dan ben je een goede moeder. Juist omdat je twijfelt!! Als het je niet interesseert of je denkt dat je je best niet hoeft te doen, dan ben je niet de beste moeder. Je bent en blijft de beste moeder als je je best doet. Dat is alles wat je moet doen. 🩷🩷
Het lijkt me heel vervelend als je je gedwongen voelt om een kind voor oma te krijgen.
Absurd!
Niemand, maar dan ook niemand anders dan vrouw en man samen mogen dat beslissen.
En volgens mij hoef je dan ook niet naar een psycholoog. Alleen jullie eigen zaak. jullie goed recht.
Misschien zit er een diepere pijn verdriet achter de heftige emotie van de moeder. Misschien kun je zeggen ik weet dat het je erg raakt. Had je zelf graag meer kinderen gewild, lukte of kon dat niet bijv? En heeft ze al die jaren geleefd met het idee dan krijg ik tenminste nog een of meer kleinkinderen? Misschien is het nooit in haar opgekomen dat de kans bestaat dat er nooit meer een kind komt. De wens voor een kind kan erg diep zitten, maar dat verdriet is iets wat de moeder zelf een plekje zal moeten geven. Jij bent daar niet verantwoordelijk voor. Je hebt alle recht om geen kind te willen. Al zal het soms lastig te begrijpen zijn. Ik heb enkele vriendinnen die bewust geen kids willen; dat ik dacht maar jij bent zo geweldig en zou zo’n goede moeder zijn! Maar ik begrijp hun keuze (te veel mensen op aarde, leven is voor een deel lijden, heb al genoeg geleden, als iets met kind is etc) en vind het ook dapper dat ze tegen de stroom in durven te gaan.
nieuwtje…. het leven eindigt niet als je kinderen krijgt! na een paar jaar kan je weer aan je carrière en hobby’ s werken en je kunt nieuwe avonturen tegemoet gaan, wie weet zelfs met je kind! het is niet zo zwart-wit als het lijkt. je hoeft niet thuis te blijven zitten als moeder zijnde en je krijgt er nieuwe avonturen bij die je je nu niet voor kunt stellen. neem de tijd, laat het onderwerp rusten en geef jezelf de kans je relatie met je moeder te herstellen. dit zijn dingen waar je het beter niet over kan hebben omdat ze puur jezelf aan gaan en iedereen er wel wat van vindt. het is prima om geen kinderen te willen.maar kijk wel uit dat je er geen spijt van krijgt…. want kinderen, daar kan je prima mee op avontuur. er zijn bv gezinnen die met heel jonge kinderen op wereldreis gaan en als je avontuurlijk bent, kan dat prima en past het misschien wel bij je.
Stel dat er tzt nog wel een kind komt, een dochter.
Dan houd het geslacht alsnog op te bestaan.
het geslacht kan ook doorgegeven worden via de dochters… als deze hun meisjesnaam aanhouden. Niet zo ouderwets hoor Harold.
Waarom probeert deze will-be oma niet zelf haar probleem op te lossen, door een soort van ‘adoptie’-oma te worden voor een kind(eren) dat/die niet haar biologische kleinkind(eren) is/zijn ipv haar dochter te willen verplichten haar probleem op te lossen? En stel je eens voor dat die dochter toevallig geen kinderen kan krijgen ….
Ik heb jarenlang in het onderwijs gewerkt, regelmatig kinderen in de klas gehad die geen opa’ s en/of oma’s hadden, opa’s en/of oma’s hadden die door ziekte niet beschikbaar konden zijn of die veel te ver weg woonden, zoals kinderen van ouders die naar Nederland zijn gevlucht, terwijl de grootouders in het land van herkomst zijn achtergebleven. Wat een verdriet ik daardoor soms heb gezien.
Neem vooral de regie in eigen hand will-be oma, u zult eens zien hoeveel mensen u daarmee gelukkig maakt ipv alleen uzelf!
je hebt groot gelijk het is jou leven en ik vindt de tijd ook niet goed om kinderen op deze wereld te zetten. En de tijd wordt alleen maar slechter. ik heb 2 zoons en hebben ook geen kinder wens mijn kennisen zeggen ook wat erg wordt je nooit Oma nou nee dus prima in deze klote tijd dit mag je een kind niet aandoen voel je a.u.b. niet schuldig en leef je leven zoals jij wil.
Dat dus…..heb ik het ook weleens over gehad met mijn zoon.
De tijd is wel een ding waarin we leven……maar de keus daar hebben wij ons nooit mee bemoeide…..werdt mij ook weleens gevraagd nog geen oma en opa dan……ik hoef daar geen antwoord op te geven maar zei altijd is aan hun als ouder mag en kan je je daar niet mee bemoeien.
Ik prijs me heel gelukkig dat het hun gegund was om een kleine te krijgen…na 2 miskramen……
Ze zijn allebei enigst kind…..dus zijn ook voor een tweede gegaan.
Heel dankbaar voor het koningskoppel..
maar heel erg hoe mensen praten of het maar normaal is en gewoon is ….nee dat is het niet zie stellen om me heen waarbij het niet gaat lukt om wat voor redenen dan ook…
Hoeveel verdriet dat geeft….
Dus laat ieder in zijn waarde…..je wilt ze niet of het lukt niet ….maar stel geen vragen
hier kwamen mijn zussen veelste vroeg thuis met een zwangerschap.. (16/18/19jaar) ja dat is ook niet oke natuurlijk maar ja nooit een drama geweest gelukkig. zelf ben ik de jongste van 5 Meiden thuis en kreeg ik de vraag van vreemde wanneer ik eens aan kinderen begon? ik; hallo ik ben 22.. (niet wetende dat ik 2jaar later moeder zou worden) eerst scholen afgemaakt, werk onder controle en een huis. gelukkig in relatie.. zeven jaar in relatie besloten voor een kindje te gaan. alles liep anders dan gedacht. dit lag niet aan het kindje maar aan alle veranderingen… toen ze er eenmaal was kregen we de vraag wanneer komt de tweede ? heeey hallo wat persoonlijk.. mag ik dit zelf bepalen. dat mijn zussen grote gezinnen hebben, wil niet zeggen dat ik daar ook voor ga??! toen onze dochter 4 was en naar school ging begon t toch wel te kriebelen.. dus besloten we voor de tweede te gaan. maar toen stond mn leven stil! mijn mama overleed onverwacht en ik kon niks anders dan rouwen en er voor andere zijn! mijn mama was weg, de vrouw waarmee ik alles mee deelde was plots weg!! toch mocht ik weer moeder worden en zit er 7 jaar tussen mijn dochter en zoontje. ook dat leverden genoeg reacties op; duurde t zo lang of was je relatie voorbij??! het is nooit goed! nu nog een dochtertje mogen krijgen en zo zitten we op drie en ik het voor ons echt genoeg!! de oudste is nu 9 .. middelste 2 en de jongste 6 maand. maar nu krijg je deze reacties; zo het is nu wel genoeg of niet??! hallo mensen met je persoonlijke mening! door alles ben ik heel anders ga nadenken over mensen. en zal ik nooit zulke persoonlijke vragen stellen. je weet nooit of iemand hiervoor kiest. (of alles kan etc) je weet nooit of je iemand kwetst hiermee. succes met de moeilijke situatie, maar weer; wat je ook kiest, het is jou leven. en als andere dat niet accepteren dan niet.. het is het niet waard hoe moeilijk ook!! geniet van alles om je heen. de tijd zal t leren. en de rest is bijzaak. ❤️🎀
ik kon zelf geen kinderen krijgen wat ik dolgraag wilde. veel verdriet. Leerde er mee leven. Jaren later ineens de onverwachte dreun : oh, dan word ik ook nooit oma. Deed misschien wel nog meer pijn. Ook daar leerde ik mee omgaan. Al zou het ook wel eens fijn zijn als de gesprekken eens niet over de kleinkinderen gaan.
Maar ehm.. ze is 29. Waarom is dit überhaupt een discussie..?
vriendin (36 destijds) van me werd op een dag wakker en ging van “fuck no nooit kinderen” naar “omg ik wil een kind”. Klinkt alsof manlief hier ook liever kinderen had gewild, en die is ook jong genoeg dat dit later niet meer een “Ah dikke prima, dan niet” is.
Reactie van haar moeder is totaal debiel, maar waarom is dit op deze leeftijd überhaupt een ding.. Elke 29-jarige wil nu reizen, feesten, geld verdienen en weinig dromen op die leeftijd van luiers verschonen. En dan willen de meeste een paar jaar later ineens toch een baby om te verzorgen. Een minderheid niet, maar lijkt me extreem vroeg om dat nu al allemaal zo definitief aan te kondigen en hier zulke ruzies over te maken.
soms willen mensen geen kinderen soms kan t niet. Het is fijn om te kunnen kiezen. Ik lees hier ‘de natuur zijn werk laten doen’ ook dat doen sommige menen niet, dan gaan ze voor IVF als t niet vanzelf gaat… Dat gezegd hebbende: de moeder heeft geen respect voor de dochter. Waarom heeft zij niet meer kinderen?
gezien je ouders maar 1 kind hebben . ontneem je niet alleen hun kleinkinderen maar ook het nageslacht stopt bij jouw . en dat vind ik nog al wat.
@Marjan
als haar moeder dat zo belangrijk vindt, waarom heeft ze dan niet meer kinderen? Als ze deze niet kon krijgen, kun je ook nog adopteren.
kwijt dan rijk bedoel ik
Die moeder ben je beter rijk dan kwijt
Ik zal alleen nog wel in gesprek gaan met je vriend aangezien zijn reactie
Dat is wel makkelijk gezegd. Zo voelt het natuurlijk niet. En is misschien ook niet zo. Er staat namelijk nergens dat hun relatie altijd al slecht was.
Met haar vriend in gesprek gaan lijkt me goed idee.
Zijn reactie begrijp ik wel….hij wilde graag kinderen…is haar tegemoet gekomen ook zal het bij hem gaan knagen…..hij is nog jong ….ik hoop van harte dat hij bij haar blijft…..maar ook dit kan de andere kant op vallen.
Zie je vaak om je heen dat het ook zomaar uiteen drijft…
En nieuwe liefde ontdekt en toch vader wordt en dat geld andersom ook…..
Het gaat hier om bepaalde verwachtingen die niet worden waargemaakt. Maar je moeder mag niet er vanuit gaan dat je kinderen wil. Iedere ouder zou het geluk van het kind voorop moeten stellen. Komen er geen kleinkinderen, dan is dat heel jammer, ja. Het beeld wordt onderuit geveegd. Ik hoop dat jullie nog een goed gesprek kunnen voeren, waarin je je grenzen aan kunt geven en ook je moeder kunt erkennen. De gevoelens mogen er zijn. Sterkte.
mijn dochter woont samen met haar vriend,ze hebben een samenlevings contract.,Ze willen beide geen kinderen en dat is hun keuze.Mijn man en ik respecteren dat .Ze zijn heel gelukkig samen en dat is toch het belangrijkste
Precies wat Angela zegt; “mam waarom heb jij niet meer kinderen “gemaakt” zodat je zeker wist dat je kleinkinderen zou krijgen?
Overigens begrijp ik de moeder ook wel een beetje; ze ging ergens vanuit en wordt nu heel erg teleurgesteld. Ze kan hier niet mee omgaan en wordt erg boos.
Probeer elkaar te begrijpen in deze teleurstelling en verdriet.
Zo niet, dan ben jij je moeder kwijt en is zij haar kind kwijt. Dat lijkt mij toch behoorlijk meer verdriet dan geen kleinkinderen.
iedereen , moeder , partner moet zich schrikken na de dame die geen kinderen wilt. had moeder het beter kunnen brengen ja. maar bedenk ook zij word niet alleen geen oma . zij krijgt ook te maken met vriendinnen die het wel zijn. en dat gemis zal blijven knagen . daarbij als ik het goed begrijp houd het geslacht op als dochter geen kinderen krijgt. en dat zal bij moeder ook mee spelen.
Ja dat ze het jammer vindt is 1 ding. Maar je kunt het iemand toch niet opleggen om een kind op de wereld te zetten?! Ik vind dit echt totaal compleet gestoord om zo te reageren. Die moeder denkt dat ze iets kan eisen of verwachten, wat helemaal niet zo is. Heel manipulatief vind ik die moeder om dan maar al het contact te verbreken. Nu heb je geen dochter of kleinkind, dan had je je dochter nog gehad. Alsof die relatie je bloedeigen kind je minder waard is als ze geen kleinkind op de wereld zet. Ik zou die vrouw graag eens met haar beide benen op de grond zetten, waar haalt ze het lef vandaan om zoiets te eisen, die is zeker gewend vanalles van haar dochter te verwachten of op te leggen. Dit zal een realiteit check voor haar zijn. En dat die vriend dit accepteert, daar heeft hij zelf voor gekozen. Hij had ook een andere vrouw kunnen kiezen, ze heeft het met hem besproken, dus hij had een keuze. En over keuzes gesproken er zijn ook genoeg mensen waarbij het niet lukt om zwanger te raken, dus ik vind de vraag van moeder aan tafel uiterst brutaal asociaal en ondoordacht. Ik mag dat mens nu al niet door dit verhaal te lezen. Door haar reactie heb ik 0 empathie voor haar, zo ga je toch niet met je dochter om. Stom.mens
daar hebben ouders zich niet mee te benoemen
4.12.2023 wat een haryeloze laffe reactie van de moeder. ze heeft helemaalniet het recht van spreken om dit te bepalen. ik zou gewoon het contact helemaal verbreken. ook beter voor jezelf en partner.
Je moeder en jij hebben blijkbaar hetzelfde temperament. Ik kan me voorstellen dat jullie wel vaker gebotst hebben. Vertrouw op je vader, hij heeft waarschijnlijk een ruime ervaring met dit soort situaties. Zoals jij nu met je partner praat, zal je moeder stoom afblazen tegen je vader. En net als Paul zal ook je vader er belang bij hebben dat de vrouwen in hun leven weer on speaking terms komen. Ze zullen jullie de komende tijd ongetwijfeld helpen om rustig te worden zodat jullie in staat zijn een positief opbouwend gesprek te voeren.
Je kan je moeder geen kleinkinderen geven alleen omdat zij het wil. Maar je kunt wel bespreken hoe jullie jullie eigen moeder-dochter relatie kunnen invullen in de toekomst. Zonder kinderen zul jij waarschijnlijk veel meer tijd hebben om leuke dingen te ondernemen met je moeder/ouders. En, eerlijk is eerlijk, ook om hen te ondersteunen als ze minder mobiel en gezond worden. Dat hoef je niet te doen uit schuldgevoel, maar de meer verzorgende rol zal toch gaan verschuiven de komende decennia. En je kunt er maar beter alvast over praten wat jij dan wel en niet kan betekenen, voordat het zover is en jullie totaal andere verwachtingen blijken te hebben. En je kunt het dan ook zelf nog invullen en wie weet wat voor leuke herinneringen jullie samen gaan maken. Misschien wil mama wel een keer samen met je een mooie reis maken. En reken maar dat de vriendinnen van je moeder daar jaloers op zullen zijn! Want zij maken weliswaar het grootouderschap mee, maar de band met hun dochter zal vooral bestaan uit verbeten appjes over het oppasschema en het pakjesprotocol, even gechargeerd gezegd. En over tien jaar hebben de kleinkinderen hun eigen leven en hebben de dochters/kinderen het veel te druk met het balanceren van werk/relatie/hormonen en het managen van hun pubers om hun moeder te helpen of gezellig een dagje er tussenuit te gaan ;).
Alsof kinderen verplicht zijn om invulling te geven aan het leven van bejaarde ouders? Absoluut niet!! En dan zeg je: ‘Niet uit schuldgevoel’. Ik vraag me af wat erger is, uit schuldgevoel, of uit opgelegde verplichting! Die moeder is zelf verantwoordelijk voor haar eigen leven, kinderen zijn NOOIT een bezit!
ik werd (bewust) op latere leeftijd zwanger. ik wist simpelweg nog niet of ik het moederschap wel wilde. Maar nooit voelde ik druk van mijn ouders. Het is tenslotte mijn keuze en het is niet mijn taak om hen van kleinkinderen te voorzien. Dat je moeder roept dat je haar toekomst ontneemt vind ik te zot en onbeschoft voor woorden. Het is egoïstisch ten top en totaal niet rationeel. Verwacht je dat je kinderen op de wereld zet die je van maandag t/m vrijdag in een kastje stopt om ze eruit te halen van het weekend, als oma op bezoek komt en ze hen kan bewonderen?
Blijf bij je standpunt. Probeer alleen te begrijpen dat ze er een emotioneel onder is en dit een plek moet geven wat tijd kost. Maar op een gegeven moment houdt het gedrag op en moet ze het accepteren. Duurt dat te lang, vind ik het niet meer dan normaal dat je vader en partner er ook wat van zeggen. Want jij verdient deze behandeling absoluut niet.
Op deze manier heeft je moeder geen kleinkinderen en ook geen kind meer. Beseft ze dat?
Ik vind het inderdaad niet kunnen dat mensen hun kinderen als bezit zien. Je bent terecht je eigen pad aan het volgen. Wat jammer dat je hierin niet gerespecteerd wordt.
at the end..denk ik dat elke vrouw spijt krijgt dat ze het geen kans heeft gegeven..om moeder-natuur. ..te volgen.
Het zit in onze genen;
één voorzorg vr.genetische afwijkingen,lijkt me wel aange wezen.
Dan kan het voor iedereen een lijdensweg worden..GEENSZINS DE BEDOELING.
Serieus? In onze genen? Ik mag toch hopen dat er andere redenen zijn dat ik op deze wereld rondloop dan alleen maar kinderen krijgen. Het idee van kinderen hebben druist tegen al mijn gevoel in…..het is een recht, een optie, maar zeker geen plicht, en laat iedereen dat lekker voor zichzelf beslissen!
Dat denk je, maar is het zo? Het klinkt alsof je jouw wensen projecteert op een ander. En dat terwijl je hun leven helemaal niet leeft. Leef maar gewoon je eigen leven.
“Tot inzicht komen”?? Ze ís al tot een inzicht gekomen, namelijk dat ze geen kinderen wil. En dat is 100% haar eigen beslissing. Het niet krijgen van kinderen is niet egoïstisch, het wél krijgen van kinderen is dat wel. Kinderen krijg je immers voor jezelf, níet voor het kind.
😂😂😂 in onze genen, really?? Niet in die van mij. Ik ben inmiddels 52 en heb nog geen nanoseconde spijt gehad van mijn beslissing om kinderloos door het leven te gaan.
ik begrijp je keuze heel goed. ik heb immers dezelfde keuze gemaakt en de heb ik nooit spijt van gekregen. je moeder is heel egoïstisch. en dom ook, want nu heeft ze ook geen kind meer met dat gedrag.
Zo jammer dit!
Je zou denken dat ouders een voorbeeld geven hoe met elkaar om te gaan en respect. Dit is helaas een verhaal van eigen eisen voorop stellen zonder ook maar een voorstelling te maken hoe een ander zich kan voelen.
Blijf vooral doen hoe je/jullie het zien en hopende dat het toch een keer geaccepteerd gaat worden.
Zo jammer deze reactie aangezien het jullie leven is. Voor hetzelfde geld zijn jullie erachter gekomen dat jullie geen kinderen kunnen krijgen. Hoe had ze dan gereageerd? De vraag wanneer jullie zouden adopteren of een al draagmoeder hebben gevonden?
Ik snap haar teleurstelling, maar helaas maakt ze hiermee meer kapot dan haar lief is. Als ze dwars blijft kun jij ook zeggen “mam, waarom heb jij niet meer kinderen gemaakt, dan had je nu vast en zeker een kleinkind gehad”… Misschien bindt ze dan in, want jij hebt er ook niet om gevraagd enigste kind te zijn en haar toekomst beeld te moeten waarmaken.
Ik wens jullie allemaal succes en hoop dat jullie eruit komen met elkaar.
Zal het aan onze naam liggen? Ik dacht namelijk precies hetzelfde als jou. Vraag je moeder waarom zij niet meer kinderen heeft “genomen”. Van dat is mijn moeder super relaxed, ik heb maar 1 zoon mogen krijgen en mijn zusje wilde ook bewust geen kinderen, dus mijn ouders hebben maar 1 kleinkind. Dat is jammer maar mijn moeder zei altijd “het is jullie leven en doe hoe jullie het willen “. Ik was laat moeder en een maand voordat ik een relatie met mijn man kreeg zei ze nog “ik zal van jou waarschijnlijk nooit oma worden, so be it”. Enkele maanden later kregen wij samen in het ziekenhuis na buikklachten te horen dat ik zwanger was. Dus moeder stapelblij en na 16 jaar nog steeds…
kinderen zijn een natuurlijk geschenk, een geschenk van de natuur dat vreugde geeft aan iedereen, hoop; het maakt je volwassen, gezond egoïstisch. Het verhaal hierboven komt best egoïstisch over; iedereen moet zich maar bij mw. neerleggen, haar man, ouders…triestig. ik hoop echt dat ze tot inzicht komt en de natuur zijn gang volledig, niet langer half, mag gaan. Ze zal het zich nooit beklagen.
jij bent net zo’n egoïstische tante als haar moeder.
alsof kinderen zaligmakend zijn.
nou ik ken gezinnen waar dat niet zo is .
dus laat iedereen in zijn waarde en als je geen kinderen wilt is dat jouw keuze en daar heeft niemand zich mee te bemoeien.
alleen je man mag dat en die moet zijn eigen keuze maken.
dus noem iemand niet egoïstisch omdat ze geen kinderen wil.
Goed verwoord Siny.
Wat een onzin. Als de natuur z’n gang zou gaan dan zouden tieners kinderen krijgen en gezinnen uit tien kinderen bestaan of meer.
Geen spijt? Wie zegt dat? Hoe erg is het voor een kind om niet gewenst te zijn? Jij bemoeit je met het leven van een ander. Houd je bij jouw eigen leven.
Niet gewenst zijn is een drama….zo erg voor het kind.
Van dichtbij meegemaakt.
dus een vrouw mag niet beslissen over haar eigen leven? dat u dat misschien niet kon in uw jonge jaren, betekent niet dat anderen zich daar ook maar naar moeten schikken. “iedereen moet zich maar naar mw. schikken” alsjeblieft zeg. het staat haar man vrij om te vertrekken als hij ze echt wil, haar moeder is deze vrouw al helemaal niets verschuldigd. moest ik dan ook maar 4 kinderen krijgen met 22 jaar, zoals mijn moeder, als zij dit gewild had? leven en laten leven.
niet iedereen wil oma worden. mijn kinderen mogen zelf beslissen of ze kinderen nemen. tis egoïstisch om te bepalen dat haar dochter kinderen krijgt terwijl ze dat niet wil. had ze maar zelf meer kinderen moeten nemen
je neemt geen kinderen die krijg je. een kroket uit de muur neem je.
ik word ook geen oma so be it. als mijn zoon gelukkig is als vrijgezel is dat zijn keuze na drie relaties. hij gelukkig ik ook als zijn moeder. mij maakt het niet uit, ik heb genoeg te doen in mijn leven.
“Tot inzicht komen”?? Ze ís al tot een inzicht gekomen, namelijk dat ze geen kinderen wil. En dat is 100% haar eigen beslissing. Het niet krijgen van kinderen is niet egoïstisch, het wél krijgen van kinderen is dat wel. Kinderen krijg je immers voor jezelf, níet voor het kind.
Er zijn vrouwen die geen kinderen willen!. niks de natuur zijn gang laten gaan. ik heb, 0% de behoefte gehad om moeder te worden. En daar ga alleen ik over en niemand anders. Die moeder heeft verwachting gehad en die blijken niet uit te komen. nu raakt ze ook nog haar enige kind kwijt. Dat is pas egoïstisch!
Wat een ongelofelijk bekrompen en kortzichtig commentaar!
Dat noem je people pleasen, het meest giftige dat kunt doen voor jouw eigen ziel! Niemand anders dan deze vrouw bepaalt of zij kinderen wilt. Als haar partner daar niet mee kan dealen, kan hij kiezen om te stoppen met de relatie.
jij bent niet goed hoor.
zijn genoeg mensen die geen vreugde krijgen van krijsende kuko’s.
de natuur heeft niet voor niks ook anticonceptie uitgevonden.
als iemand geen kinderen wil heeft de rest dat te accepteren. haar man wist het op voorhand dus hij had er ook voor kunnen kiezen om met een ander te trouwen als hij wel een vurige kinderwens zou hebben gehad.
Wat een onzin is dit!
Ik twijfelde en ben toch begonnen aan een kind en ik zou willen dat ik het terug kon draaien.
mijn zoontje is super lief, maar het is zwaar en ik voel me schuldig naar mijn man en zoontje.
Het zorgen voor een kind is mij te zwaar, maar ik moet door voor mijn zoontje en mijn man.
Ik zou nooit iemand die ook maar enig twijfel heeft aanraden om een kind te nemen.
Absoluut niet doen! Een kind is een grote verantwoordelijkheid, die veel zorgen geeft en je moet veel opgeven.
Ja je krijgt er ook mooie momenten van terug, zeker, maar je moet het echt 100% zien zitten, anders zal het altijd aan je knagen.
Ik voel me zovaak verscheurd, ik hou van mijn kind, maar mijn rust ben ik kwijt en het is mijn eigen schuld. Ik wist het risico, dat ik slecht tegen drukte kan en veel tijd alleen nodig heb om.goed te kunnen functioneren en ik voel me zo schuldig naar mijn zoontje. Hij verdient een betere mama, niet 1 die steeds overprikkeld is en constant moe en niet lekker voelt.
Ga als je blieft niet mensen aanpraten dat een kind iets goeds is, want dat is zeker niet voor iedereen zo!
Als je een kind laat aanpraten is dat de meest foute reden.
Niemand heeft het mij aangepraat, mijn vader heeft het zelfs afgeraden, hij wilde zelf liever geen kinderen, mijn moeder wel maar door een kraambed psychosis heeft hij zijn vrouw kwijt geraakt en ik had een onstabiele moeder die mijn hele leven geestelijk ziek was.
En ondanks die wetenschap ben ik eraan begonnen en ik heb spijt…
Het lukt me niet de moeder te zijn die mijn zoontje verdient en mijn relatie hangt aan een dun lijntje, omdat dit leven mij te zwaar is.
@Dana
wat verdrietig om te lezen. Ikzelf heb een dochtertje van 2,5 jaar en kan sinds kort een beetje van dr genoten. Ik heb een postnatale depressie gehad. Het 1ste jaar was te zwaar voor mij, en ik lag letterlijk ziek in bed. Ik kon het niet aan. Ook ik twijfel nog steeds of ik het had moeten doen. Maar net zoals jij zegt; je kunt niet meer terug, je moet sterk zijn voor je kindje en je man. Ik hoop dat jij deze sterkte gaat vinden. Probeer af en toe een pauze in te lassen voor je zelf. En wees liever voor jezelf. Je bent niemand verschuldigd hoe jij je kindje opvoed. Alleen je kindje en je man heb je nodig. Heel veel sterkte, en weet dat je niet alleen bent 🩷
wat is dat voor belachelijke opmerking. Ze mag toch zelf weten of ze kinderen iwil of niet. Daar is niks egoïstisch aan. De reactie van haar moeder is egoïstisch. En kinderen krijgen maakt je leven echt niet af, en je wordt er ook niet volwassener van, mensen die dat zeggen zijn las egoïstisch
sorry maar zij bepaalt zwlf of ze kinderen wil of niet , het is al erg genieg Dat de moeder zo doet Dat jij ook nog eens moet beginnen
ik probeer te begrijpen. Beide partijen heftige emoties.Geef elkaar de ruimte en liefde. Omarm jezelf en begrijp elkaar in de positieve zin.
Sterkte, Sona
Ik vind dat het geluk van je kind op de eerste plaats komt te staan. Kiest een kind er voor om gelukkig te zijn zonder kinderen, dan is dat haar keus en heb je dat te respecteren. Zeker is het voor een moeder moeilijk om te weten dat je geen oma wordt, maar om dan je eigen kind hierdoor niet meer willen zien vind ik erg egoïstisch.
ik snap zulke zaken niet
als ouders heb je je niet te bemoeien met het feit of je kinderen wel of geen kinderen willen
als je kleinkinderen krijgt mag je je gezegend voelen
zo niet dan is het jammer ,maar niet jou keus
Blijf alsjeblieft bij je beslissing. Het is jouw leven. Jouw moeder mag teleurgesteld zijn, maar deze reactie gaat alle perken te buiten. Zij zal haar verwachtingen moeten gaan bijstellen en mag jou dit niet kwalijk nemen. Hopelijk draait je moeder bij.
helemaal mee eens!! super egoïstisch van haar moeder.
Ja dit is beslist waar…..hoe erg ouders dit ook vinden……
Ouders bepalen dit niet….
.
ik vindt het knap dat je achter je beslissing blijft staan. ga zo door. ik begrijp de verdriet van je moeder ook, ik ben namelijk ook ongewenst kinderloos en ik hoop op een toekomst met kinderen. jij bepaalt je leven en niemand anders, al zijn er misschien momenten dat je behoefte hebt aan ouderlijk advies. let wel: ouderlijk advies, geen dwang. wat de relatie tussen jou en je moeder betreft, ik heb helaas geen oplossing. misschien rondvragen naar een therapeut die zulke kwesties behandelt.
Ik kan het nog duidelijker maken.
Mijn moeder vroeg mijn man , op onze trouwdag, haar niet te snel Oma te maken !!
Hoe idioot wil je het hebben.
Wij hadden toe al besloten geen kinderen te willen
en van die beslissing, 40 jaar later, hebben nog steeds geen spijt.