Meike: “Ik moest ineens mijn complete toekomstbeeld aanpassen” 

Farley heeft altijd gezegd heel graag een tweeling te willen

Niet dat hij nou enorm veel zin had in 2x zoveel vieze luiers of slapeloze nachten in het kwadraat, maar wel omdat hij graag een groot gezin wilde en ik het met twee kinderen wel genoeg zou vinden. Lekker praktisch namelijk; je hebt twee handen, voor elk kind 1. Met z’n allen naar het pretpark? Dan heb je 2x een bankje voor 2 personen. Verpakkingen voor eten, vaak afgestemd op 2-4. Daarnaast ben ik zelf de jongste thuis, in een gezin van 5. Ik zal het geen jeugdtrauma noemen, maar als jongste was ik vaak de sjaak om op het bijzetkrukje te zitten aan een tafel voor 4 personen of in het midden van de bank in de auto.

Nee, het leven is gewoon een stuk logischer voor een gezin met 2 kinderen

Maar ja, na het overlijden van Nola werd de droom herschreven naar: 2 levende kinderen. Een toevoeging waar we nooit over hadden nagedacht in de benaming van ons gezin. Een gezin van hopelijk 5, waarvan 3 kinderen en 2 levend. Daar heb ik al mijn toekomstbeeld moeten bijstellen naar 3 kinderen. Moeder van hopelijk 3 kinderen. Jeetje.

Daarnaast heb ik nooit het hebben van een tweeling geromantiseerd

Zeker met alle risico’s die het tijdens de zwangerschap met zich meebrengt, de terror tijd van de newborn fase en alle fases erna. Als ik ergens hoorde dat iemand een tweeling verwachtte, dacht ik altijd van: “Pfoeh, nou… Súper leuk voor je, maar liever jij dan ik.” Dus nog groter is de ironie toen we op de echo niet 1 maar 2 kloppende hartjes zagen verschijnen. Niet alleen alle risico’s en mogelijke complicaties in mijn schoot geworpen, ook nog eens de gedachte van moeder zijn van 4 kinderen. HOLY MOLY.

Waar ik altijd als toekomstbeeld heb gedroomd van twee kinderen, heb ik die al moeten bijstellen naar 3 kinderen en nu gewoon naar 4

Een gezin met 4 dochters! Ik raak soms gewoon de tel ervan kwijt. 6 zwangerschappen. 7 kloppende hartjes. 4 kinderen waarvan hopelijk straks 3 bij ons. Als ik nu de vraag krijg: “Ohh wat leuk, is het je eerste?!” Dan geneer ik me bijna om te zeggen: “Nee, nummer 3 & 4″… Nummer 3 & 4! Doe normaal. Wat ontzettend hebberig, 4 kinderen… Dan ben ik echt een moeke! En dat in een tijd waarin de aarde zucht en steunt en er eigenlijk gewoon te veel mensen op rondbanjeren die de boel vervuilen. Met lotgenoten heb ik nog wel eens de galgengrap gemaakt (toen onze eerste kindjes waren overleden en we opnieuw zwanger waren), hoe enorm milieu bewust het eigenlijk was om wel een groot gezin te hebben met veel kinderen, maar dat de belasting op het milieu gelukkig wel meevalt omdat een deel ervan dood is.

Een gezin van 6 zijn we straks

Onzichtbaar voor de buitenwereld, want vaak genoeg wordt Nola al niet meer meegeteld. Wat ik heus snap. Maar ik hoop ook dat er begrip is dat ik haar altijd zal verdedigen en benoem wanneer anderen dat niet doen. Want ik snap dat anderen haar misschien niet vergeten, maar het onlogisch vinden om haar te benoemen in onze gezinssituatie. Dat doe je namelijk met een oud persoon die overlijdt ook niet. Diegene verdwijnt niet uit de herinnering, maar verlaat wel logischerwijs het gezin. Terwijl Nola, voor mij, een actief onderdeel blijft van ons gezin. Misschien al wel in een andere vorm dan twee jaar geleden, maar nog steeds telt ze in alles mee alleen hebben wij het vaker over “levende kinderen”.

Een gezin met twee kinderen

Dat is het niet geworden. Heeft Farley alsnog zijn grote gezin. Al is hij zich ook steeds bewuster aan het worden van de impact van een tweeling en dat het niet zo romantisch is als hij had gedacht. Nee ik ben niet cynisch, ik ben denk ik wel realistisch. Het zal ook op bepaalde vlakken waanzinnig worden en is het soms al nog specialer dan het dragen van 1 kindje. Ik kijk ernaar uit maar ook enorm tegenop. Ik had me zo verheugd op nog een keer een roze wolk newborn fase, wat we bij Vive hebben mogen ervaren en waarvan ik me echt realiseer dat dat geen garantie had gegeven bij een volgend kind.

Een tweeling…

Wat ik van andere moeders van een tweeling hoor, in de Facebook groep waar ik ondertussen deelnemer van ben, is het taai. Het is overleven. En nee, het is niet hetzelfde als 2 kinderen waar een jaar leeftijdsverschil in zit. En dan nog specifiek een eeneiige tweeling, die zijn identiek en delen hetzelfde DNA. Dat betekent zelfs zo identiek dat ze op dezelfde dag dezelfde tand hebben die doorkomt. Kunnen we ze wel uit elkaar houden?

Absoluut fascinerend is het

Een eeneiige tweeling, die ook nog eens de placenta deelt en constant met elkaar in verbinding staat. Iets magisch. De eerste brieven over meedoen aan onderzoek vanuit het CBS zijn al ontvangen, want betere studies dan die onder eeneiige tweelingen zijn er eigenlijk niet te doen voor de wetenschap. En dan lees je ook dingen als: voor alle kinderen (ook twee-eiige tweelingen), zijn de ouders het meest belangrijk in het leven van het kind en heeft het overlijden van een van de ouders de grootste impact qua verlies die het kan kennen. Is dit voor een eeneiige tweeling een uitzondering. Daar is onderzocht dat de wederhelft het meest belangrijk is en de grootste impact zal hebben in geval van verlies. Een bizarre constatering. Hoe gaat die band zijn? En hoe gaat Vive het vinden als grote zus van een eeneiige tweeling?

Of neem nou het nadenken over dezelfde outfit…

Ik had, voor deze zwangerschap, altijd gedacht: “Nee joh, je gaat die kids toch niet ook nog in dezelfde kleding hijsen?! Geef ze een eigen identiteit!!” Maar ondertussen heeft de praktische kant het gewonnen en denk ik vooral: ik koop van alles twee, want anders heb je ook nog eens 2x zoveel om over na te denken wie welke outfit aan moet of, als ze ouder zijn, hebben ze constant ruzie over dat ze de outfit van de ander aan willen.

Ik kijk ondertussen ook echt enorm uit naar de meisjes

Tweelingen vallen ons ineens ook meer op en direct zien we of het eeneiig is of twee-eiig. Maar het is wel anders dan van te voren gedacht. Ik zag mezelf heerlijk met een baby naar het strand struinen, als Vive naar de opvang was of de baby aan de borst met de ene hand en een (virgin) Colada in de andere hand. Ja, dat is wel hoe ik me mijn verlof in het Caribbisch gebied had voorgesteld… Maar met Twee?! En dan allebei eerst in de maxicosi zien te wurmen. Dan met die enórme tweeling buggy door het mulle zand te moeten banjeren (eentje stop je namelijk met gemak even in de draagzak… Maar twee?!) en dan lekker “relaxt” met twee newborns op een bedje in de hitte liggen terwijl ze allebei gelijktijdig willen drinken of een poepluier hebben. Nee dan kom je toch echt letterlijk handen te kort… Dus het wordt weer het bijstellen van verwachtingen, bijstellen van een toekomstbeeld. Daar ben ik ondertussen wel pro in. Maar ik ben dus benieuwd. Hoe het eerste half jaar hier op Curaçao gaat zijn. Zonder cafétje op loopafstand, zonder familie en vrienden om de hoek die éven kunnen helpen… Ja ik kijk enorm uit naar de magie van twee baby’s, twee identieke meisjes. Een gezin van 6. 4 dochters. Zoals ik al schreef: Wat een rijkdom! (Maar waarschijnlijk ook ontzettend intens…)

“Ohhh een tweeling, nou dan ben je in ieder geval wel gelijk klaar!”

Nou, ik kan je vertellen dat, na 6 jaar proberen, 6 zwangerschappen, 3 miskramen en een overleden dochter, het in de verste verte niet voelt alsof ik “lekker snel klaar ben”.

“Ohhh een tweeling!! Ohhh en identiek!! Ik denk een jongen en een meisje!”

Ja echt ;), maar nee. Dat kan dus niet.

“Ohhh een tweeling!! Wat ontzeeeettend bijzonder en leuk!!!”

En nou vraag ik me af: Ben jij team “ik droom van een tweeling” of team dat denkt “liever jij dan ik”?

MEIKE