Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram te volgen.
Het is een vraag die me elke keer weer even van mijn stuk brengt. Niet omdat ik het antwoord niet weet, maar omdat het een vraag is die pijn doet.
Het is een vraag uit zorg maar ook onbegrip
Wanneer vriendinnen of familieleden de vraag stellen, zie ik in hun ogen zowel bezorgdheid als onbegrip. Ik weet wat ze denken: waarom zou iemand bij een man blijven die haar niet gelukkig maakt? Waarom zou je blijven als het leven met hem zwaar en ingewikkeld is geworden?
Ze zien vooral de nare momenten
Ze zien alleen de buitenkant. Ze zien de dagen waarop ik uitgeput ben van de discussies, de dagen waarop ik mezelf moet forceren om te glimlachen en te doen alsof alles in orde is. Ze zien de tranen die ik niet langer kan verbergen en de momenten waarop ik mezelf verlies in gedachten, verlangend naar een leven dat eenvoudiger, rustiger is.
Het complete plaatje zien ze niet
Maar wat ze niet zien, is het hele plaatje. Ja, het klopt dat mijn man en ik het moeilijk hebben gehad de afgelopen jaren. De spanningen zijn opgelopen, en de liefde die ooit zo vanzelfsprekend, lijkt nu onder een dikke laag van teleurstelling en frustratie te liggen. We praten langs elkaar heen, vaak niet eens in dezelfde taal, hoewel we wel dezelfde woorden gebruiken. De verbinding die we ooit hadden, voelt soms oneindig ver weg. Maar wat ze niet begrijpen, is dat liefde niet altijd logisch is. Liefde is niet iets dat je aan- en uit kunt zetten als een schakelaar. Het is complex, chaotisch en soms verwoestend. En ondanks alles, is er nog steeds iets tussen ons dat me vasthoudt. Misschien is het de herinnering aan wat het ooit was, misschien is het hoop op wat het nog zou kunnen zijn.
Ik denk er wel eens aan om weg te gaan
Er zijn momenten waarop ik denk aan vertrekken. Aan hoe het zou zijn om ‘mijn koffers te pakken’ en een nieuw leven te beginnen. Maar dan komen de twijfels. En die zijn enorm. Wat als ik nooit meer iemand zoals hem vind? Wat als ik uiteindelijk spijt krijg, als ik me realiseer dat ik iets waardevols heb opgegeven in een moment van wanhoop?
We hebben ook positieve momenten
Er zijn dagen waarop hij me aan het lachen maakt, dagen waarop we elkaar begrijpen zonder woorden, waarop we samen een rust vinden die we nergens anders lijken te kunnen vinden. Op die momenten denk ik: dit is het waard. Dit is waarom ik blijf.
Het loslaten van je vastigheid is eng
Natuurlijk zijn er ook de praktische overwegingen. We hebben een leven opgebouwd samen, een huis, gedeelde vrienden en herinneringen. De gedachte aan het loslaten van dingen, het volledig opnieuw moeten beginnen, is beangstigend. Veranderen is moeilijk, zelfs als je weet dat het misschien beter voor je zou zijn.
Ik wil het de kinderen niet aandoen
En dan zijn er de kinderen. Hoe vaak heb ik niet gedacht: ik moet blijven voor hen? We hebben twee kinderen, twee meiden vol in de bloei van hun leven die we niet mogen teleurstellen. Verdriet doen. Maar ik weet ook dat ze het zien, de spanningen, de afstand. Ze verdienen beter dan dit. Maar het idee om hen een gebroken gezin te geven, dat ze twee huizen zullen hebben, dat ze allebei hun ouders niet dagelijks zien en moeten missen, is ondraaglijk.
Het is mijn leven, mijn keuze
Dus waarom blijf ik? Omdat ik nog niet klaar ben om op te geven. Omdat ik nog steeds geloof dat er een manier is om dit te laten werken, zelfs als ik niet weet hoe. Omdat ik van hem hou, ondanks alles, en omdat liefde, hoe beschadigd ook, de moeite waard is om voor te vechten. Het is niet het antwoord dat anderen willen horen. Ze willen dat ik voor mezelf kies, dat ik mezelf bevrijd van wat zij zien als een ongelukkige situatie. Maar dit is mijn leven, mijn keuze. En tot ik zeker weet dat het tijd is om los te laten, zal ik blijven. Voor hem, voor ons, voor de liefde die er ooit was en misschien nog steeds is.
ROOS
Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram te volgen.
Ik denk dat je kinderen alleen maar beschadigd worden in een toxic relatie. ik heb het van dichtbij in mijn familie gezien. ze bleef in de relatie voor haar kind en zichzelf. wilde niet alleen zijn, hoop op verandering. het heeft haar dochter zo beschadigd dat ze er onder behandeling van psych is, en ze zo boos is op met name haar moeder dat ze geen contact meer wil. dus als je zegt ik. lijf voor de kinderen bij hem, doe het niet!
Ik heb zelf in een relatie gezeten waarin ik totaal niet gelukkig was. Ook alles opgebouwd, huisje boompje, beestje. Geen kinderen toen gelukkig achteraf. Ik durfde ook niet de knoop door te hakken, bang voor het onbekende. Uiteindelijk toch gedaan en dat was de beste beslissing ooit.
@mimi, je hebt helemaal gelijk!
ik ben gescheiden, 3 kinderen. was niet gelukkig. Een scheiding is niet leuk, maar we hadden geen vechtscheiding, konden en kunnen nog steeds goed met elkaar.
mijn zus is ruim 20 jaar ongelukkig ( vrij snel vanaf de start relatie) met haar man, veel ruzies en afgunst. Hun kind heeft daar onder geleden in zijn jeugd en ook geen goed voorbeeld gehad over een relatie!
kun je je afvragen wat beter is…..
lijkt me een heel moeilijk leven
iemand laten vallen kan altijd.
misschien therapie proberen.
je geeft je kinderen niet echt een goed beeld hoe liefde kan zijn.
je moet niet blijven voor de kinderen.
ze worden hier niet gelukkig van.
Niks “heel goed”. Je weet niet of deze situatie gezond en goed is. We zien slechts flarden van een vrouw op papier gezet. Eentje die, zo te lezen, ongelukkig is in dit korte leven dat ons gegeven is. Eentje die, mogelijk, zich laat leiden door angst om geen knopen door te hakken. Dat hoeft dus helemaal niet “heel goed” te zijn. Integendeel!
Zij maakt een bewuste keuze waarvan zij denkt dat het de beste keuze is, alle voors en tegens in ogenschouw nemend. Het is prijzenswaardig dat iemand een keuze maakt en daar achter blijft staan en zich niet laat leiden door de waan van de dag of erger nog: een ‘keuze’ maakt naar wat anderen van haar verwachten. Dát vind ik heel goed.
@Joris Tja je kunt het heel goed vinden, maar als je blijft vanwege de kinderen, dan kun je beter niet blijven. Kinderen voelen de spanning aan, horen de ruzies en frustraties. Geloof me; ik kom uit zo’n gezin.
Als ik het goed lees, is ze nog niet klaar om op te geven, gelooft ze dat er een manier is om de relatie te laten slagen, houden ze van elkaar en wil ze ervoor vechten. Uit dit alles leid ik af dat ze probeert het tij te keren, niet dat het kansloos en/of uitzichtloos is.
En op de reactie van Joris na is precies alle andere reacties en getrokken conclusies de reden waarom tegenwoordig driekwart van alle stellen en met name ouders gescheiden zijn. ik begrijp Joris en de column schrijfstijl helemaal. Ze voelt ruimte om te vechten en dat is goed. Ze maakt een weloverwogen keuze en dat is haar beslissing. ik snap de andere reacties ook! jullie schrijven vanuit de pijn vanuit jullie eigen ervaring.. maar weet je? een relatie is kei hard werken.. elke dag weer en diezelfde relatie gaat met ups en downs. zolang je maar de verbinding kunt zien en wilt blijven vechten komt het goed!;Klopt, dat kinderen spanning voelen en dingen mee krijgen.. maar scheiden etc is niet beter voor de kinderen! ieder kind kijkt op zijn volwassen punt terug en heeft ook in het ouder-kind contact wat meegemaakt..dat hoort bij een ouder-kind relatie. Het is aan ons als ouder om dit z.g.m. in goede banen te leiden.. maar we kunnen niet alles voorkomen. Zolang we liefde hebben voor onze kinderen, is dat al een sterke basis. Geloof mij, ik kan het weten na een turbulent (kind)verleden en een relatie van ruim 10 jaar met kinderen (momenteel). Blijf trouw aan jezelf en wat voor jou goed voelt Roos en als je samen er voor gaat, schijnt vanzelf weer de zon!
Heel goed!