Toen ik Jurre kreeg, wist ik dat ik veel zou moeten plannen en regelen om alles voor elkaar te krijgen
Als alleenstaande moeder met een drukke baan was dat nu eenmaal mijn realiteit. Elke minuut van mijn dag was gevuld met verplichtingen: werk, boodschappen, huishouden, en bovenal natuurlijk Jurre. Hij was mijn alles, maar het was een hele uitdaging om het allemaal te bolwerken. Toch vond ik dat ik het goed deed. Ik had alles onder controle. Totdat Iris, mijn vaste oppas, zich ziek meldde.
Het was een woensdagmiddag toen ik het appje van Iris kreeg
In de avond had ik haar namelijk nodig. Ze was altijd superbetrouwbaar geweest, dus toen ik mijn telefoon hoorde piepen, verwachtte ik eigenlijk gewoon een bevestiging voor vanavond. Ik had echt een belangrijk etentje met mijn collega’s. Een netwerkgelegenheid waarbij het belangrijk was om er bij te zijn. Maar in plaats van de gebruikelijke “Tot straks!” stond er: “Hailey, het spijt me heel erg, maar ik ben ziek. Ik kan vanavond niet oppassen.”
Ik voelde het bloed uit mijn gezicht wegtrekken, volgens mij zag ik spierwit
Dit kon niet waar zijn. Ze wist hoe belangrijk dit voor me was. Ik begon meteen in mijn hoofd te ratelen: wie kon ik nog vragen? Maar alle andere opties vielen één voor één af. Mijn moeder was op vakantie, mijn zus had haar eigen jonge kinderen, en vrienden… die hadden ook allemaal hun eigen leven en verplichtingen. Shit. Shit, shit, shit.
Ik plofte op de bank en keek naar Jurre
“Wat nu, jongen?”, vroeg ik hardop. Ik had geen andere keuze. Het etentje afzeggen was geen optie. Dit was niet zomaar een gezellig avondje, maar een kans om mezelf te laten zien en te netwerken. Belangrijk voor mijn carrière, zeker als je bedenkt dat ik weer helemaal opnieuw aan het opbouwen was na mijn zwangerschapsverlof. Dus ja, ik besloot dat ik Jurre maar gewoon mee moest nemen. Niet te doen. Gewoon niet. Ik kon wel janken.
Toen ik de kinderwagen naar de auto duwde, voelde ik me al gestrest
“Is dit nou echt de beste keuze?”, vroeg ik mezelf af, maar ik wist dat ik geen alternatief had. Ik zou gewoon moeten hopen dat Jurre zich gedroeg. Hij was meestal wel rustig na zijn avondfles, dus misschien, heel misschien, ging het allemaal wel meevallen. “Vooral mijn mannelijke collega’s zullen dit niet gaan waarderen”, paniekte ik.
We kwamen aan bij het restaurant en meteen voelde ik de ogen van mijn collega’s branden
Je kent dat gevoel wel, alsof iedereen in één klap naar je kijkt en je bekijkt alsof je iets heel vreemds doet. En misschien was dat ook wel zo. Ik bedoel, wie neemt er nou een baby mee naar een zakelijk etentje? Maar ja, ik had geen keus. Het alternatief was niet op komen dagen, en dat was simpelweg geen optie.
Ik zette de Maxi-Cosi met Jurre voorzichtig naast mijn stoel
Ik probeerde een beetje normaal te doen, alsof dit heel gebruikelijk was. “Hailey, wat leuk dat je er bent!”, zei een collega, maar ik zag aan haar gezicht dat ze iets heel anders dacht. Ze lachte ongemeend. Een paar anderen wisselden blikken uit en ik voelde me steeds kleiner worden. En dit was nog maar het begin van de avond. Ik wilde weg, maar ook dat kon niet.
Tijdens het voorgerecht begon Jurre wat te mopperen
“Ook dat nog. Kom op”, dacht ik nog, “ik heb genoeg speeltjes meegenomen om hem af te leiden”. Ik haalde alles uit de tas. Maar na een paar minuten had hij daar geen zin meer in. De moppergeluidjes gingen over in zacht gehuil. Wanhopig aaide ik zijn armpjes. Ik voelde de ogen van mijn collega’s prikken, terwijl ik hem snel uit de Maxi-Cosi tilde en zachtjes begon te wiegen. “Ssst, kom op, Jurre. Rustig maar, kleintje”, smeekte ik, hopend dat niemand van de tafel me hoorde.
Het leek even te helpen
Maar net toen het hoofdgerecht werd geserveerd, barstte Jurre helemaal los. Die hysterische huilbui waar je als moeder gewoon geen controle over hebt. Je weet wel, die huil die zelfs bij mensen zonder kinderen voor kriebels zorgt. Iedereen keek op. Waarschijnlijk het hele restaurant. Ik voelde me zo vreselijk. Mijn gezicht werd rood, ik begon te zweten, en alles wat ik kon denken was: “Waarom nu? Waarom hier?”. Ik slikte mijn tranen weg.
Ik probeerde hem weer in slaap te krijgen, maar het leek alsof niets werkte
Thuis sliep hij op dit moment. “Waarom hier niet?”, dacht ik. Mensen begonnen ongemakkelijk hun hoofd af te wenden, deden alsof ze zich focusten op hun biefstuk of vis, maar ik voelde de spanning. Dit was een ramp. Ik wiegde, zong zachtjes en probeerde alles om hem te kalmeren. Eindelijk, na wat een eeuwigheid leek, vielen zijn oogjes dicht. Hij sliep, en ik kon weer ademhalen. Mijn trek was weg. Ik bestelde direct een wijntje.
“Sorry, jongens, ik wist echt niet dat hij zo zou reageren,” mompelde ik naar mijn tafelgenoten
Zij keken me een beetje geschrokken aan. Een paar glimlachten begripvol, maar het was duidelijk dat de sfeer verpest was. Ik probeerde nog mee te doen aan het gesprek, maar het was alsof ik onzichtbaar was geworden. Ze praatten over werk, over projecten, over zaken waar ik normaal een bijdrage aan had kunnen leveren. Maar niemand vroeg me iets. Zelfs mijn leidinggevende probeerde het niet meer. Daarbij praatten ze zacht om Jurre niet wakker te maken, ik kon ze amper verstaan. Ik voelde me buitengesloten, als de vreemde eend in de bijt. Alles wat ik kon doen, was mijn best om Jurre stil te houden.
Toen het toetje kwam, zat ik met trillende handen aan mijn kopje koffie
Het was allemaal zo ongemakkelijk geweest. Ik wist dat ik niet de indruk had achtergelaten die ik wilde. Jurre sliep nog steeds, eindelijk rustig, maar ik voelde me allesbehalve kalm. Wat dacht ik nou? Dat dit een goed idee zou zijn? Ik voelde de teleurstelling in mezelf. Dat ik dit überhaupt had geprobeerd. Dat ik dacht dat ik het allemaal wel kon. Ik wilde dat ik had afgezegd, want ik stond nu ronduit voor lul.
Toen het etentje eindelijk voorbij was, kon ik niet snel genoeg naar huis
Ik zorgde er voor dat ik niet de eerste was, maar als tweede stapte ik op. Ik laadde Jurre en zijn spullen in de auto en reed weg, met een brok in mijn keel. Ik haatte mezelf dat ik me schuldig voelde over alles, ook naar Jurre toe. Hij had er tenslotte niet om gevraagd om meegenomen te worden naar een stom etentje. Voor hem was thuis het beste.
De volgende ochtend werd ik wakker met een knoop in mijn maag
Hoe zou het zijn op kantoor? Wat zouden ze allemaal denken? Terwijl ik mijn spullen pakte en Jurre naar de kinderopvang bracht, voelde ik de zenuwen in mijn hele lichaam. Wat als ze dachten dat ik niet professioneel was? Toen ik op kantoor aankwam, was het verrassend normaal. Mensen begroetten me zoals altijd, er werd geen woord gerept over de avond ervoor. Het was alsof het niet gebeurd was. Misschien hadden ze medelijden met me. Of misschien wilden ze me gewoon niet verder in verlegenheid brengen. Wie weet.
Maar toen, later op de dag, kwam Linda, een van mijn collega’s, naar me toe. Ze keek me een beetje meewarig aan en zei: “Hailey, kan ik je even spreken?” Ik voelde mijn maag ineenkrimpen. Dit kon nooit iets goeds zijn.
“Ja, tuurlijk, wat is er?” probeerde ik luchtig te zeggen, terwijl ik haar naar een rustig hoekje volgde.
“Ik wil niet vervelend doen,” begon ze, en ik wist dat er iets vervelends ging komen, “maar over gisteravond… Weet je, ik begrijp het wel, dat je geen oppas had. Maar het was echt niet handig om Jurre mee te nemen naar zo’n etentje. Het kwam een beetje… ongemakkelijk over, snap je?”
Ik voelde mijn gezicht heet worden. “Ja, ik weet het. Het was echt een last-minute beslissing en ik had geen andere keus…” begon ik te stamelen, maar ze onderbrak me.
“Ik snap het, echt waar. Maar de baas vond het ook een beetje vreemd, weet je wel. Hij zei dat het niet zo professioneel overkwam. Misschien is het een idee om voortaan even goed na te denken of je wel kunt komen, als je geen oppas hebt.”
Bam. Daar was het. Dat gevoel van falen, van tekortschieten. Alsof ik een klein kind was dat op z’n kop kreeg. Ik knikte maar gewoon, te verlamd door schaamte om iets terug te zeggen. Ik voelde de tranen branden, maar ik weigerde om ze te laten zien.
“Ja, ik zal er voortaan beter op letten,” mompelde ik uiteindelijk. Linda knikte en gaf me een klein klopje op mijn arm, alsof dat het goed zou maken.
Die avond, terwijl ik Jurre in mijn armen wiegde, voelde ik me zo machteloos. Het was alsof ik op geen enkel vlak goed genoeg was. Niet als moeder, niet op mijn werk. Hoe kon ik ooit alles combineren zonder dat er iets misging? De woorden van Linda bleven door mijn hoofd spoken. Niet professioneel genoeg, niet goed genoeg. Maar wat kon ik doen? Dit was mijn leven nu, dit was mijn realiteit.
En zo ging het verder, dag na dag. Ik deed mijn best, probeerde alles zo goed mogelijk te regelen, maar de angst dat ik het nooit goed genoeg zou doen, bleef altijd op de achtergrond. Ik voelde me verscheurd tussen mijn verantwoordelijkheden, niet wetend hoe ik ooit iedereen tevreden kon stellen. En vooral: mezelf.
HAILEY
Volgende keer zou je het waarschijnlijk anders doen. Maar hee, laten we even niet vergeten hoe belangrijk collega’s wel niet zijn. Je ziet die mensen de hele tijd, konden zij je niet even steunen tijdens het etentje, je becomplimenteren, helpen met Jurre en de volgende dag er een grap van maken dat het niet zo handig was maar je wel lef hebt. Dat jouw collega’s jou niet gesteund hebben en niet konden omgaan met deze situatie, getuigt ook van inflexibel zijn en niet erg empatisch. Ik hoop dat je een leukere plek tegenkomt.
lees deze woorden
HET IS MAAR WERK
jouw kleine is het allerbelangrijkste
ik sta in dubio
aan de ene kant kan ik je begrijpen aan de andere kant kon ik jou we een shop onder de kont geven..
je bent MOEDER en alleenstaande en je hebt het heel de tijd over ik ik ik en mij mij mij…dat bestaat niet meer het is nu Hij hij HIJ en WIJ WIJ WIJ..
Wat is de beste beslissing voor hem en ons.. Dit was een etentje om te netwerken… jemig war was je met jou hoofd.. stell je voor je zit in de avond in een leuk restaurant en je kunt je eigen woord niet verstaan omdat aan de tafel naast je heel de tijd een baby krijst….of ook heerlijk voor diegene die naast jouw tafel zit en een romantisch diner heeft met zijn partner ….of voor een een zakenrelatie die kommt en verwacht dat alle aandacht naar hem toe gaat en niet naar de banden hij maar op de 2: de plaats komt net als thuis,als hij kinderen heeft….na wat denk je… GEZELLIG TOCH ?? NEE He niet echt… Dacht je nu echt dat je een goede indruk maakt als je jouw baby meeneemt… dat laat toch alleen maar zien dat je je zaken niet onder controle hebt.. ook al is dat wel zo volgende keer blijf s.u.b. thuis…en spreek wat aardiger over jouw oppas..
aan de andere kant wij kennen allemaal deze situaties en vooral als er al mensen bij waren die al kinderen hebben..Dan weet je hoe erg deze situaties zijn en bied je je hulp aan het elende is toch al geschied en heb je al collega een beetje begrip en empathie.. dat dit er niet was vind ik net zo een probleem..want of het waren collegas zonder kinderen dan begrijp ik hun reactie maar anders zijn het koude en oncolegiale mensen waar ik dan zo mijn twijfels bij heb of ik in zo een team of bedrijf werken wil en keek heel snel naar wat anders…
maar iets geleerd heb je nu zeker twee dingen die alle ouders en vooral moeders kennen
thuis doet hij/zij dat nooit…zul je zien ergens anders sta je altijd daardoor voor schut want dan gedragen de kleintjes zich anders dan thuis
en het grootste ding. SCHULDGEVOEL en dat is iets wat je als moeder mens je hele leven blijft houden.. schuldgevoel naar je kind kinderen partner werk vrienden en wat je ook doet nooit is het goed en iemand is altijd ergens mee niet tevreden en jij voelt je schuldig….. welkom in moederland…
Als ik je cliënt was, dan hoefde je verder niets te doen. Die opdracht had je binnen. Als ik hetzelfde had als cliënt, ging het kroost ook gewoon mee. That’s life. Voor de duidelijkheid, ik ben man.
Prive vind ik het al lastig om uit eten te gaan met mensen met kinderen, laat staan een zakelijk etentje. Zielig ook voor de baby, je zegt; ‘Thuis sliep hij op dit moment. “Waarom hier niet?”, dacht ik’. Baby’s voelen haarfijn aan als ze niet in hun veilige omgeving zijn. Ik zou voortaan de regel hanteren, jouw kind op eerste plaats en werk op tweede. En jouw oppas kan er ook niks aan doen dat ze ziek is geworden. Vooral zoals je zei, dat ze altijd betrouwbaar is geweest. Dan lijkt het me niet dat ze erover liegt dat ze ziek is. Mensen willen ook alles, carrière moet top zijn, kinderen krijgen. Af en toe moet je gewoon een keuze maken. En als er kinderen bij betrokken zijn, dan moeten het altijd verstandige keuzes zijn. Werkgevers weten heus wel dat dit soort dingen voorkomen, bij mensen met kinderen. Dus, daar hebben ze maar rekening mee te houden. En voor jezelf mag je iets vriendelijker zijn. Niemand doet alles perfect! Doen ze dat wel dan belanden ze vroeg of laat in een burn out.
wees trots op jezelf dat je het aangedurfd hebt. ik zou als collega even de baby overgenomen hebben om je uit die benarde situatie te halen.
dit zegt ook veel over zo.n bedrijf vind ik hoor.
alleen wat je over de oppas zei vond ik.niet netjes. Hoe denk je dat zij zich gevoeld moet hebben om zich ziek te melden terwijl ze weet hoe belangrijk het voor jou is.
van fouten kunnen we alleen maar leren.
veel plezier met jouw zoontje….geniet!!!
het was dus gewoon een etentje… geen belangrijke presentatie of zo? dan meld je je gewoon af met reden dat je geen oppas hebt, hoe moeilijk kun je het jezelf maken!?
niet professioneel? Wel overvol verantwoordelijkheidszin in beide richtingen!
ik heb mijn hond al meegenomen naar kantoor of op vergadering omdat ik vond dat ik het hem niet kon aandoen weer weg te gaan terwijl hij al 12 uur op mij had gewacht.
Je collega’s hadden zich even over de baby kunnen ontfermen zodat jij rustig kon eten.
Jammer dat kritische reacties niet worden geplaatst.
Maar goed, laat iedereen maar geloven in zijn of haar superioriteit, daar kom je ver mee in het leven.
Neem gerust je kleintjes mee naar zakelijke afspraken als je geen oppas hebt, na verloop van tijd houd je geen klant meer over.
Het was een etentje met collega’s. Ik lees niets over klanten.
Bah, bah en bah.
“Dit kon niet waar zijn. Ze wist hoe belangrijk dit voor me was.”
Serieus? Je immer betrouwbare oppas meldt zich ziek en dan denk je zo?
Het hele verdere artikel brauwt maar door over ik, ik en ik. Ze moeten allemaal maar begrijpen dat je geen keus hebt behalve de baby mee te nemen. Nee meid, zo werkt het niet. Werk en privé houd je gescheiden, zeker als je een zakelijk etentje hebt. Het woord zakelijk zegt het al. En qua netwerken had je geen beroerder figuur kunnen slaan. Potentiële klanten zitten hier niet op te wachten.
De volgende keer kun je jezelf beter ziek melden. Alles behalve je baby meenemen. Zelfs al zou hij de hele avond hebben geslapen, dan nog had je een modderfiguur geslagen.
Sorry, maar je kunt beter vroeg uit de droom worden geholpen dan jezelf nog een keer zo in de nesten werken!
Ik zou gewoon niet gegaan zijn als de oppas niet kon komen. Er zijn toch wel vaker dit soort momenten dat je kunt netwerken en wanneer je oppas wel kan?
maar goed daar heb je nu natuurlijk niks meer aan. ik snap het wel in deze situatie. Maar weet je, blijf er alsjeblieft niet te lang mee rondlopen in je hoofd. Het is nu eenmaal gebeurd, oke het was niet zo handig maar het is geen wereldramp… dus kom op de schouders eronder en weer door!! en niet gaan twijfelen aan je moederschap en werknemerschap je kunt nou eenmaal niet altijd alles goed doen en / of onder controle hebben.
totse moeder van 2 hier!
ik zou weg gaan bij zo bedrijf
als je ondanks je best doet de grond ingetrapt word!
je bent super sterke vrouw ga zo door meid!
wees trots op dat mannetje en laat niemand je een rot gevoel geven
Jeetjemineetje meid, wat heftig. Besef ten eerste dat ik het heel stoer van je vond dat je het hebt geprobeerd. Ik denk dat veel van ons alleenstaande ouders meteen hadden afgezegd. Is het niet een mogelijkheid om werk te vinden zonder belachelijke ‘zakelijke etentjes’ na werktijd? Want sorry hoor, dit heeft níets te maken met jou kunde, maar meer met een goede privé-/werkbalans.
Goed gedaan juist! Het minder professioneel vinden van iemand die moeder is en zorgt voor haar kind, heet geloof ik discriminatie.