“Hoi! Ik heb even iets waar ik het even over wil hebben. Het is niet dat we jullie toestemming vragen of wat dan ook, maar het voelt niet goed als ik jullie hier niet over inlicht. Wij hebben inmiddels drie namen maar één daarvan lijkt heel erg veel op de tweede naam van Kane maar dan anders geschreven. Mochten we die naam nemen, dan willen we wel dat jullie op de hoogte zijn en dat het niet rauw op jullie dak komt. Je weet maar nooit of dit gevoelig ligt.” Dat was het berichtje dat ik kreeg.
Wat moet ik hier nou weer mee?
Wat denk je nou zelf? Dat dit niet gevoelig ligt? Dat jullie kindje straks bij ons door de woonkamer kruipt en ik ‘Sasha’ moet roepen om zijn aandacht te krijgen? En dat dit dan een dikke vette messteek geeft, omdat je eigenlijk je eigen ‘Sasha’ hier had willen roepen? Ook al is het zijn tweede naam?
Ik appte mijn man
“Wat moet ik hier nou weer mee?” Hij wist het ook niet. “Ze moeten doen wat voor hen goed voelt. Ik durf alleen niet te beloven dat ik dat ventje zonder moeite kan aankijken en bij zijn naam kan noemen.” En dat was ik volledig met hem eens.
Zo gezegd, zo gedaan. Ik kreeg het antwoord dat het spijtig was dit te horen als zij eventueel voor deze naam zouden kiezen en dat ze zich zo goed kon voorstellen dat we elke dag nog met Kane bezig waren. Ze wilde niet dat dit tussen onze vriendschap in zou komen te staan.
Nu ze zelf zwanger was moest ze er niet aan denken dat ze dit ook moest mee maken en dat was voor haar de reden om het te vertellen voordat ze bevallen was. “We hadden deze namen al voordat jij of wij überhaupt zwanger waren.”
Begreep ze dan niet dat dit echt zo ontzettend veel zeer deed?
Het enige wat door mijn hoofd spookte was: Hoe kunnen ze dit nou verzinnen? Waarom kozen ze niet één van de andere namen? Begreep ze dan niet dat dit echt zo ontzettend veel zeer deed? En waarom ‘eventueel zouden kiezen’ of dat het ’kon gebeuren’ om voor deze naam te gaan? Bij deze vraag heb je de keuze voor de naam toch al gemaakt? Anders stuur je niet zo een berichtje.
Wat als Kane wel thuis in zijn bedje had gelegen, had ik dan ook dit berichtje gehad?
Dachten ze het kan nu toch wel nu hij dood is? Was ik nou zo overdreven aan het reageren of was het terecht? Ik wachtte tot mijn man ‘s avonds thuis kwam. Ondertussen had ik contact met mijn moeder en mijn zusje. Zij vonden het net als wij respectloos en ze vonden mijn reactie helemaal niet overdreven maar juist heel normaal! Het lag dus niet aan mij.
Mijn man kwam eerder thuis dan normaal
Normaal sport hij na zijn werk nog een uurtje voordat hij naar huis komt. Nu was hij meteen uit zijn werk naar huis gekomen. “Ik kon niet sporten.” Hij keek mij aan en ik zag de pijn in zijn ogen. Ik overdreef dus niet, dat was één ding wat ik nu zeker wist. Mijn man, die niet snel emotie laat zien, begon te huilen. Daar stonden we dan met z’n tweeën. Te huilen om weer geconfronteerd te worden met de waarheid door een paar stomme vrienden die het totaal niet snappen dat dit ontzettend veel pijn deed. En dat terwijl we al zoveel met elkaar hadden meegemaakt. Een echte vriendschap door dik en dun. Nadat we even bijgekomen waren hebben we na het eten een berichtje naar hen gestuurd.
Het berichtje terug
“Sorry, maar we hebben er gewoon geen begrip voor dat jullie deze keuze willen maken voor die naam. We snappen dat jullie die naam ook mooi vinden en dat jullie die misschien al heel lang in gedachten hadden, maar voor ons is dat gewoon heel moeilijk te begrijpen dat jullie van plan zijn hem zo te noemen nadat wij onze zoon zijn verloren met de zelfde naam, ook al is het zijn tweede naam.
En dat terwijl jullie ook nog een andere naam in gedachten hebben
Het gaat ons niet erom dat hij niet dezelfde naam mag hebben, maar wij vinden het nogal respectloos naar ons toe, het is niet dat we verre vrienden zijn, maar juist hele goede. Iedereen zegt dat ze zich voor kunnen stellen hoe het is, maar dat kun je niet als je dit zelf niet meegemaakt hebt.
Het doet ons gewoon heel veel zeer en verdriet en het lijkt ons dan ook beter om even afstand van elkaar te nemen. We willen er verder geen discussie over voeren, iedereen heeft zijn eigen mening en al zijn we het niet met elkaar eens, we hebben wel respect voor jullie keuze.”
Het laatste berichtje, onze vriendschap van jaren is voorbij
“Hier ons voorlopig laatste berichtje. We hopen dat we jullie verdriet om jullie kindje niet heel veel erger hebben gemaakt. Maar we konden niet anders. Respectloos was het pas geweest als we niks hadden gezegd en je na de bevalling eventueel hiermee geconfronteerd zou worden. We wisten van te voren al dat wat voor naam we ook kiezen de situatie lastig blijft.
Wij krijgen een jongetje en jullie zijn er ééntje verloren, het feit dat we ook nog deze naam eventueel kunnen kiezen maakt het alleen maar lastiger. We wensen jullie alle goeds en liefde voor jullie en je meiden. P.S. We verwachten geen reactie op dit berichtje, het is goed zo.”
Dag, bijna 20 jaar vriendschap…
DEBBY
Bron: Ik Ben Zwanger
Mijn schoonzusje en ik waren tegelijk zwanger. Zij kreeg een miskraam. We hadden het over mogelijke namen en het bleek dat onze eerste keus bijna 100% overeen kwam met de hunne. Wij hebben de roepnaam van onze dochter veranderd en de andere naam als 2e gedaan. Mijn schoonzusje vond het niet nodig, wel fijn. Ik heb er nooit spijt van gehad en het heeft onze band versterkt.
Niemand weet hoe het voelt om n kindje te verliezen als je het niet zelf hebt meegemaakt.Maar als je echt goede vrienden bent zie je aan alles hoeveel zeer het doet en dat je je dan niet kan inleven daar snap ik niets van…
Ervaring deskundige meldt zich. (Traantjes worden weg gepoetst)
Wat een verdrietig verhaal. En waarom moet ik nu zelfs 35 jaar vanwege de reactie van Eva huilen? Dat is toch gek, want rationeel klopt haar verhaal helemaal.
Ik moest huilen toen ik dacht :” hoe zou ik het gevonden hebben als Moon, (mijn beste vriendin toen en nu) dit zo gedaan zou hebben?
Het begint al met de whattsapp berichtje. Dat bestond toen nog niet, dus wij zouden daarover gepraat hebben. Moon werkte in het ziekenhuis en ze was er helemaal voor me en heeft me zelfs helemaal gewassen toen. Zo close waren en zijn we en ze heeft mijn dochter gezien en mij gelijk na de geboorte (de artsen hadden haar gelijk geroepen).
Dus we zouden erover gepraat hebben.
En daar zou het dan van af gehangen hebben hoe ik dit gevonden zou hebben.
De vader komt huilend vroeger naar huis. Een heel gezonde en normale reactie. De moeder weet niet meer waar ze het zoeken moet en roept hulplijnen in. Klinkt heel gezond en normaal.
Een kind verliezen is nl amputatie verdriet en overstijgt het normale verdriet, dit gaat zo ongelooflijk diep.
En de vriendin doet dit af met een appje…….bizar……..
Wellicht wil de vriendin helemaal niet geconfronteerd worden met de verdriet, zo vroeg ik me af na het tweede appje?
Dat denk ik nl eerder.
Wij waren ook met een groepje vrouwen /vriendinnen plus schoonzus je tegelijkertijd zwanger en uitgeteld.
Dat is gewoon heel ongemakkelijk en ook verdrietig als dan een moeder een stil geboren kindje heeft (zo’n mooie naam heeft dit gekregen).
Daar is in mijn omgeving iedere (a.s) moeder en vader super mee omgegaan.
Als een gelijke was ik toen moeder onder de moeders (alleen had ik geen kind in mijn armen), dus kreeg ik ongevraagd de koters van mijn vriendinnen op schoot gelegd (de eerste keer doet dit zo zeer en kon ik alleen maar huilen), maar goede vriendinnen zijn goud waard en vinden dat normaal en begrijpen dat. Zo diep verdriet moet geuit worden.
Dat stukje mededogen, meeleven met het amputatie verdriet van de vriendin mis ik helemaal in bovenstaand verhaal.
Dus ik vind het niet zo’n vriendin eerlijk gezegd. Zij wil denk ik, jouw pijn niet want anders had ze dit echt wel met jou besproken en wellicht een fijne manier gevonden die het wel acceptabel voor jou en je man had gemaakt.
Dus later dacht ik, Eva heeft rationeel gelijk, maar ik vind het eigenlijk ook rationeel gelul want emotioneel klopt er helemaal niets van dit verhaal van die vriendin. Het is hard, totaal niet empathisch en rammelt aan alle kant.
Het rammelt zoveel dat ik moet huilen om de ouders die hun kind verloren hebben en daarnaast ook nog de vriendin.
Het kan namelijk ook anders.
Mijn schoonzus was hoogzwanger en kwam gelijk op kraambezoek. Vond ik zo geweldig. We hebben samen om mijn dochter gehuild, om de lege mooie kinderkamer, het lege huis. Dus zat ik paar weken later met haar prachtige dochter op schoot want dat kon dus.. En natuurlijk waren er tranen.
Dat stuk empathie mis ik volledig. Als dat er is kan er veel. Wellicht ook de naam als tweede naam bij het kindje van de beste vriendin. Maar dan is er op zijn minst samen gerouwd.
Bedankt voor je verhaal en sterkte met dit amputatie verlies. Als troost kan ik jullie alleen maar verzekeren dat er ooit een tijd komt dat het minder zeer doet. Je leert er mee leven, maar jullie zoon blijft altijd in jullie hart. Ik geef jullie een knuffel.
Liefs van Pien
wat een lomperik ben je als je zo’n bericht appt.
ga er naar toe.
zeg ook niet dat je toestemming wilt, wat is dat voor flauwekul om toe te voegen.
zeg dat je het heel mooi zou vinden als het kindje via de naam een beetje voortleeft.
zoiets is toch veel mooier?
nee, stuur een appje met een vreemde tekst, en dan verbaast zijn dat ze het er niet mee eens zijn.
en nee tuurlijk is de naam niet van hen, maar ik denk wel dat de pijn van een overleden kindje voorrang heeft op het kiezen van een naam.
20 jaar vriendschap en dan zo’n gevoelige vraag over de app???
Het enige dat ik respectloos vind is dat het via de app is gegaan. Dat ze de (tweede) naam willen gebuiken is hun goed recht. De naam is niemands bezit, hoe gevoelig dit dan ook ligt. Ieder kind is uniek, hun Sasha zou nooit jullie Sasha geweest zijn.
Niet te begrijpen… waarschijnlijk is het voor u en sommige andere mensen niet voor te stellen hoe het moet zijn om een kindje te verliezen. Het ondergeschikt maken van de pijn van je vrienden al jouw wil…heeft niets te maken met van wie die naam wel of niet een bezit is. Je gaat gewoon compleet voorbij aan de diepe pijn van de anderen. Ik begrijp zoveel ongevoeligheid gewoon niet.
Je bent een ongelofelijke eikel, een ongevoelig stuk vreten en een zeer egoïstisch mens als je zo met de gevoelens van je vrienden kunt omgaan. Geen enkele naam is van iemand, en er zullen heel veel Sasha’s op de wereld rondlopen. Maar dit getuigt van oerdom egoïsme. Heel veel liefs voor jullie!
Nee dit is inderdaad respectloos. Als het ze het met respect hadden gedaan, dan hadden ze gevraagd of ze hun kindje naar die van jullie konden vernoemen. Dan had het mooi kunnen zijn. Nu niet.
Een naam is niet van jou (zoals andere hierboven zeggen) maar je gaat een kind niet hetzelfde noemen als je nichtjes, beste vrienden, etc. Dus ook niet als een kindje net is overleden. Dat is gewoon jammer. Wij wilde ons kindje heel graag Jip noemen, maar toen kreeg mijn nicht en collega een Jip. Helaas. Onze tweede naam zo had onze achternicht haar zoon genoemd (waar wij niet mee omgaan). Daarvan was dus de vraag of dat te dichtbij was of niet. Toch maar niet gedaan, maar persoonlijk vond ik dat nét wel kunnen. Mijn moeder nét niet.
Nee dit is inderdaad respectloos. Als het ze het met respect hadden gedaan, dan hadden ze gevraagd of ze hun kindje naar die van jullie konden vernoemen. Dan had het mooi kunnen zijn. Nu niet.
Een naam is niet van jou (zoals andere hierboven zeggen) maar je gaat een kind niet hetzelfde noemen als je nichtjes, beste vrienden, etc. Dus ook niet als een kindje net is overleden. Dat is gewoon jammer. Wij wilde ons kindje heel graag Jip noemen, maar toen kreeg mijn nicht en collega een Jip. Helaas. Onze tweede naam zo had onze achternicht haar zoon genoemd (waar wij niet mee omgaan). Daarvan was dus de vraag of dat te dichtbij was of niet. Toch maar niet gedaan, maar persoonlijk vond ik dat nét wel kunnen. Mijn moeder nét niet.
Kil van deze vrienden om zoets via de app de melden. Bespreek dit soort dingen gewoon persoonlijk. Dan ontstaat er een gesprek en kom je er wellicht samen uit.
In appjes ontbreekt vaak de nuance en dat waar het (hier ook) fout gaat helaas.
Begrijp dat deze vriendschap voorbij is.
Wonderlijk weer alles via de app.
Persoonlijk heb ik hier eindelijk geen woorden voor.
Het is bijna te ‘zwak’ zinnig voor woorden.
En dit waren vrienden….?
Begrijp je reactie helemaal, ongeacht hoelang geleden jullie kindje overleden is. ik had zelf misschien niet het woord respectloos gebruikt en denk ook niet dat je vriendin zo bedoeld heeft. Gebrek aan inlevingsvermogen Ja, maar hoe kun je je echt hierin inleven als je het zelf niet hebt meegemaakt? Mensen doen helaas vaak onbedoeld ” domme kwetsende dingen”. Maar toch… bij het kiezen van een naam voor je kind schrap je er altijd een hele voorraad omdat ze lijken op bijv. de naam van die collega, die irritante presentator, het rijmt op iets stoms of iets in die trant. Dat je vriendin de naam niet schrapt omdat het de naam van jullie overleden kindje is, al is het de tweede, snap ik echt niet. Dus van alle miljoenen namen op de wereld moet het uitgerekend deze zijn, en dan alle wonden optrekken door ook nog aan jullie te melden dat het ” misschien” die naam wordt. vind ik moeilijk te begrijpen. persoonlijk zou ik die naam gelijk geschrapt hebben, net als de honderden andere namen die geschrapt zijn om vanalle andere waarschijnlijk nog minder heftige redenen. Zou nog niet eens vermeld hebben dat hij ooit op de lijst stond als potentiële naam. Gewoon schrappen van de lijst en vrolijk verder op zoek naar een andere leuke mooie naam. De naam is tenslotte zo modern dat het ook niet snel een vernoeming naar iemand zal zijn waardoor er echt geen andere keuze is.
Alleen enorm moeilijk dat hierdoor ook een mooie vriendschap kwijt is. Buiten verdriet hebben jullie nu ook nog te dealen met de boosheid, teleurstelling en verdriet hierover. ik hoop dat jullie over een tijd toch weer een keer contact hebben en na een goed gesprek weer de draad op kunnen pakken, als ze tenminste wijzer is geworden en het kindje gewoon een andere leuke mooie naam heeft gegeven.
Hoelang na het overlijden is dit gebeurt, naar de reactie van de man niet lang. Het woord respectloos was niet adequaat maar gevoelloos wel, zeker als het betreft over een kind dat kortgeleden is overleden na 25 jr is mijn moeder nogsteeds niet helemaal over het overlijden van mijn zusje, en zij was 22jr toen ze overleed laat staan als het een kind/baby betreft. Als de vriendschap betekenis had hadden ze die keuze nooit gemaakt want die 20 jr wordt gekoesterd en niet overboord gegooid, dan zou je niet eens de moeite nemen om een ander schrijf vorm of dat bericht.
Als Kane in zijn bedje had gelegen, had je dan gevonden dat ze hun kind geen Sacha had mogen heten? (of sascha want ik weet niet wat de andere spelling is) Dan hadden toch prima Kane en Sacha samen kunnen spelen ook al is Kane zijn tweede naam Sasha. Een naam wordt niet van jou als je die aan je kind geeft en bij een 2e naam al helemaal niet. Ik weet echt de 2e naam van de kinderen hier in mijn omgeving niet. Het voelt denk ik vooral zo omdat Kane niet in zijn bedje ligt. Omdat Kane zo weinig heeft. Geen favoriete knuffel, geen shirtje dat hem zo leuk staat, geen eerste schoentjes, geen wikkeldeken, geen foto van dat eerste lachje… Wat Kane wel heeft is een naam, en omdat hij nooit heeft kunnen reageren op zijn naam ligt de focus en het belang meer op zijn volledige naam dan alleen de roepnaam zoals bij een kindje dat leeft. En dat maakt het pijnlijk. Dat jullie Kane Sacha er niet is en hun Sasha er straks wel is. Voor jullie dan. Voor hun, was dit jullie Kane en is dit hun Sasha. Een naam die ze al jaren in hun hoofd hebben en die ondanks dat ze weer met lijstjes namen zijn gaan werken om te kijken of ze niet toch een andere naam kunnen kiezen nog steeds de naam is goed voelt. Dit voelt niet als een naamloze baby, dit voelt als Sasha, hun Sasha. Dat is biet zomaar een naam, niet iets dat gelijk is aan de duizende andere namen die er bestaan.
De vriendschap is denk ik niet voorbij omdat zij de tweede naam van jullie overleden kind gebruiken, maar omdat er geen wederzijds begrijp is. Ze hebben gekeken naar andere namen maar toen niks anders goed voelde en het kindje in haar buik steeds meer als hun kleine Sasha voelde hebben ze het voorzichtig bij jullie neer willen leggen omdat ze snappen dat het voor jullie pijnlijk kan zijn. Maar jullie hebben geen begrip dat zij hun kind de naam willen geven die ze al jaren in hun hoofd hebben en goed voelt. Dat de voornaam/roepnaam/eerste naam van hun kind, die ze de rest van hun leven gaan gebruiken voor het belangrijkste in hun leven, voor hun niet ondergeschikt is aan het belang van de tweede naam van jullie overleden kind. Jullie noemen hun respectloos terwijl ze juist ook met jullie in gedachte bezig zijn (toch kijken naar andere namen, van te voren inlichten). Zelfs als ze begrip toont voor dat jullie het moeilijk zouden vinden en hoopt dat het niet tussen de vriendschap in gaat staan app je nog een keer met eigenlijk de boodschap dat je geen begrip hebt voor hun dat zij de naam kiezen die voor hun goed voelt. Dan is het inderdaad voorbij.
Hoe verschrikkelijk ook, jullie kind is overleden. Dat is een onbeschrijfelijke pijn en een onmetelijk verdriet. Dat is niet na een maand voorbij, niet na een jaar, niet na 10 jaar. Er blijven altijd mijlpalen voorbij komen die Kane niet zal halen. De leeftijd dat hij naar de middelbare school zou gaan. dat hij geslaagd zou zijn, welke opleiding zou hij gekozen hebben? Zou hij nu een vriendin hebben? Zou hij kinderen willen hebben? Kane zal altijd een plek in jullie hart en leven hebben. Het leven van anderen gaat wel door, hun worden zwanger, krijgen ook kinderen en geven die namen die voor hun net zo belangrijk zijn als die van Kane voor jullie is. Want net als dat jullie gevoelens hebben bij de naam van Kane hebben zij gevoelens en in dit geval al jaren lang bij de naam van Sacha. Dat is pijnlijk, maar niet respectloos of gemeen. Jullie kunnen daar nu geen begrip voor opbrengen, dat is ook begrijpelijk als je zo midden in het verdriet en gemis zit. Dan is het gewoon voor bij, het is niet anders.
En natuurlijk praat jullie omgeving met je mee, dat heb je namelijk nodig en ze willen er voor jullie zijn. Dat heb ik hier ook gehad bij een vergelijkbare situatie. Het is nu niet de tijd voor hun om de ‘voice of reason’ te zijn. Ze zijn geen onpartijdige buitenstaander. Hopelijk kan dit berichtje dat over een tijd wel zijn en voel je dan dat ze dit niet gedaan hebben om jullie te kwetsen of zonder aan jullie te denken. Dat dit geen teken is dat ze Kane onbelangrijk vinden, maar dat voor hun Sacha net zo belangrijk is als Kane voor jullie.
Heel veel sterkte met alles
prachtig verwoord
Ik ben het helemaal met je eens Eva. De vrienden laten juist zien dat ze begrijpen dat het wellicht pijnlijk kan zijn.
Vervolgens vraagt ze zich ook nog af of ze dit berichtje ook had gekregen als Kane niet was overleden. Daar mis ik echt een stukje realiteitszin, want nee, natuurlijk niet.
Ik zou ook mijn vrienden geen bericht sturen als de naam die ik mijn kind wil geven toevallig overeenkomt met de tweede naam van hun kind. In de dagelijkse praktijk worden tweede namen helemaal niet gebruikt.
Bovendien zou ik me die tweede naam dan wellicht jaren later moeten herinneren van het geboortekaartje of de doop o.i.d. De meeste mensen zijn niet zo bezig met de tweede naam van de kinderen van hun vrienden.
De vrienden hebben geprobeerd het netjes en sensitief op te lossen. Het is het rouwende koppel dat hier niet voor openstond, hoewel dit natuurlijk ook wel begrijpelijk is door het grote verdriet.
Wat prachtig verwoord. Ik ben het helemaal met je eens…
precies dit. heel mooi verwoord. het is en blijft enorm pijnlijk maar een naam is iets groots. bij allebei. en idd naar elkaar luisteren, inleven en proberen te begrijpen brengt je verder. Door het grote verdriet lukt dat niet, niet op dit moment. maar het is wel ontzettend jammer dat dit dan ook nog een vriendschap kost.
zou ik t zelf gedaan hebben nee, denk het niet maar je hebt t wel heel goed verwoord. ik hoop dat jou woorden er toe bijdragen dat ze na verloop van tijd weer met elkaar in gesprek gaan. 20 jaar vriendschap is niet iets om zomaar weg te gooien
Exact dit! Er is geen wederzijds begrip. Er is niemand goed of fout. En is enkel geen ruimte voor de manier van denken voor de ander. Begrijpelijk. Maar ik zou een vriendschap er niet om over laten gaan.
Dag Eva, mooi omschreven🍀
Verbaas me over de gevoelloze reacties hier. Deze mensen hebben hét verdriet meegemaakt wat je je ergste vijand nog niet toewenst: je eigen kind overleven. En dan komen er een paar vrienden langs, die een nieuw leven gaan vieren (wat ze vast gegund worden maar desalniettemin op zichzelf al heel confronterend kan zijn), en die dan per se een eerste. tweede, derde naam van jouw overleden kindje moeten kiezen. Op het moment dat je zogenaamde dierbare vrienden aangeven dat dit pijn doet en nog meer verdriet oplevert dan deze hel al heeft veroorzaakt, kies je uit compassie en medeleven voor je medemens, een andere naam. Je hebt 381.00000 opties. Je kwetst een ander niet zo. Ongeacht of anderen het een eer vinden. Deze mensen blijkbaar niet. En dan het appje ook gebracht als een voldongen feit, “we vragen niet om toestemming ofzo”. Wauw…..
Goed gezegd, miste deze reactie al.
Kort gezegd ga je als goede vrienden een andere naam kiezen voor je ongeboren kind, omdat het het ergste is wat ouders kunnen meemaken in hun leven en zij niet nog meer gaan belasten met het onvoorstelbare verdriet dan nodig is.
Ik zou het persoonlijk ook omkeren en het als een mooie nagedachtenis zien van jullie zoon, dus een eer. Maar dat verschilt dus per persoon hoe je er mee om gaat. Jammer dat de vriendschap hierom is verloren.
Als je al 20 jaar vrienden bent en het gaat om zoiets gevoeligs dan spreek je toch even met elkaar af en vroeg je hierover een persoonlijk gesprek onder genot van een kop koffie/the ( of iets dergelijks).
Waarom in vredesnaam (van beide kanten) via appen.
Pff, ik denk dat het toch wel erg overdreven is om dit gedrag van de vrienden zo respectloos te vinden. Rouw is er toch. Jullie pijn zal langzaam een beetje slijten en het is belangrijk om ook je zegeningen te blijven tellen. Vrienden die je al twintig jaar hebt bijvoorbeeld. De meiden die er blijkbaar zijn… andere kinderen die geboren worden op de wereld. Tuurlijk triggert het pijn, maar het geeft ook liefde en plezier, als je er voor open staat. Misschien kun je er wel een beetje van jullie kindje in terug zien. Het is niet respectloos. ja, even in het echt komen vertellen was netter, maar blijkbaar is dit hoe jullie gewoon met elkaar om gingen, want daar struikelde je niet over… Nee, als ik jou was dan zou ik snel appen dat de rouw jullie soms overvalt, maar dat de naam prachtig is, en dan je benieuwd bent naar het kind… of even langs gaan, om lekker samen uit te huilen.
p.s. mijn moeder had met een vriendin overlegd dezelfde eerste naam de kiezen voor mij als voor haar dochter. Laat de naam een beetje los. Het gaat om de unieke zieltjes die bij de kinderen horen…
@Moes ja joh, de pijn van een overleden kindje lekker afzwakken. “tel je zegeningen en de dingen die er wel zijn”. dat zeg je hopelijk niet zelf tegen iemand die een kindje is verloren. mijn oma was haar kindje van 6 jaar verloren, toen ze 80 jaar was had ze het er nog over. de pijn van een overleden kindje kun je niet vergeten, dat krijgt een plekje in je hart en blijft altijd bij je.
Ik zou vereerd zijn. Het gaat ook niet om de eerste naam. Het overnemen van de eerste naam zou ik daarentegen wel heel confronterend hebben gevonden.
Ik kan me ook voorstellen dat het niet goed voelt, maar dit kan van jullie vrienden ook anders bedoeld zijn dan ongevoelig en/of respectloos.
Een persoonlijk gesprek hierover wat dit met jullie gevoelens doet, was denk ik meer op z’n plaats geweest. Mogelijk hebben jullie vrienden dit onvoldoende gerealiseerd en waren de intenties goed…
ik begrijp dit ook niet goed..een tweede naam wordt zelden tot nooit genoemd of gebruikt dus waarom dat zou pijnlijk is begrijp ik niet. Zie het als een eer. Het had wel mooier en wellicht slimmer geweest van jullie vrienden als ze hadden aangegeven dat ze hun kind naar jullie kind wilde vernoemen. had sowieso mooi geweest. spijtig van zo’n lange vriendschap…
wat afschuwelijk voor jullie, de vraag blijft of het wel echte vrienden waren. als je je eigen belang zo voor op zet en geen rekening houdt met de gevoelens van je beste vrienden, wat voor vriendschap is dat. heel veel sterkte en fijn dat jullie lieve familie om je heen hebt
ik zou het juist een eer vinden
en jullie zouden het mischien later ook juist mooi vinden
Als vrienden van mij dat zouden zou ik het een eer vinden.
Maar kan ook begrijpen dat je het op je eigen verlies gooit.
Whats in the name…
Misschien een on-populaire mening maar ik begrijp nooit zo goed waarom namen toegeëigend worden.
Ik zou het zien als prachtige ode aan mijn zoon.
Daarbij komt de naam Sasha redelijk regelmatig voor bij zowel jongens als meiden dus nee, ik vind het niet respectloos.
Wat ik als enige jammer zou vinden is dat het per whatsapp besproken wordt. Daaruit zou ik halen dat ze weten dat het jou wel raakt (wat er natuurlijk ook mag zijn!). Ik vind dat je als vrienden er daarin dan voor elkaar moet zijn en recht in de ogen aan kijken.
Wat triest van die ‘vrienden’ om vanwege een naam de vriendschap onderuit te halen. Maar ‘elk nadeel heb ze voordeel’ om met een legendarische voetballer te spreken. Want dit was natuurlijk geen echte vriendschap, echte vrienden zouden het zelfs geen seconde overwegen om voor die naam te gaan. Veel sterkte, ik kan me (godlof) inderdaad niet voorstellen hoe het is om een kind te verliezen, maar als ik er alleen maar aan denk moet ik al bijna huilen.
Vergeet die zogenaamde vrienden maar snel, en koester je echte vrienden.
Nep vrienden!
Daar heb je niks aan, weg ermee.
Precies wat ik dacht, zoiets ga je toch niet appen? (van die vrienden dan). Wel nogal respectloos algemeen. Dit zijn geen echte vrienden.
Vooral lekker alles via de app doen in plaats van elkaar gewoon eens aan te kijken, nog los van de inhoud van de berichten (over én weer).