Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram te volgen.
Ik dacht aan een simpel griepje
Afgelopen november begon ik langzaam ziek te worden. Ik voelde me niet helemaal fit en dacht dat het een simpel griepje was. Als alleenstaande moeder van drie kinderen met een drukke baan probeerde ik, zoals velen in mijn situatie, alle ballen in de lucht te houden. Ziek zijn was in mijn hoofd simpelweg geen optie. We moeten door, hoe dan ook. Ondertussen bleef ik maar kwakkelen.
Het lukte me niet meer om zelf naar de huisarts te rijden
Na enkele weken tobben, besloot ik naar de huisarts te gaan. Eigenlijk was ik toen al te laat. Het lukte me niet meer om zelf naar de huisarts te rijden. Mijn vader bracht me, en het korte ritje ernaartoe voelde al als een enorme onderneming. Ik had het benauwd, lichte koorts en voelde me vooral totaal niet goed. De huisarts ontdekte dat ik een dubbele longontsteking had en schreef antibiotica voor. Hoopvol ging ik weer naar huis. Het zou nu snel beter moeten gaan, toch?!
De huisartsenpost nam mij wel serieus
Twee dagen later voelde ik me nog steeds beroerd, maar de huisarts hield vol dat ik de antibiotica een kans moest geven. Het zou vanzelf beter gaan. Hoewel ik mijn huisarts vertrouwde, voelde het toch niet goed. Op vrijdag belde ik meerdere keren met de huisarts, maar zij wimpelden me steeds af. ‘s Avonds belde ik de huisartsenpost. Gelukkig namen zij mij wél serieus en wilden ze me meteen zien.
Mijn bloedwaardes waren heel slecht
De arts zag hoe ik eraan toe was en stuurde me direct door naar het ziekenhuis. Daar werd ik grondig onderzocht en voelde ik me eindelijk serieus genomen. Mijn ontstekingswaarden bleken torenhoog en ze besloten me direct op te nemen. Al snel werd duidelijk dat ik niet zomaar een longontsteking had. Het was een Mycoplasma pneumoniae, een gemene variant die resistent was tegen antibiotica. Vandaar dat ik me zo slecht voelde.
Ik herinner me niets meer van het bezoek van mijn kinderen
Ik kreeg allerlei medicatie en zou nu wel snel moeten opknappen. Ik had toen gelukkig nog geen idee wat me nog te wachten stond. Gelukkig waren mijn drie kinderen dat weekend bij hun vader. Ze hebben me opgezocht, maar ik herinner me daar niets meer van. Later zou blijken dat er nog veel meer dingen zijn die ik niet meer weet.
Het ging gevaarlijk slecht
Op dinsdagavond 21 november, vier dagen na mijn opname, besloot de arts om mij in slaap te brengen. Ik kan me dit niet meer herinneren. Wel zag ik later dat ik familieleden telefonisch op de hoogte heb gebracht en hen heb verteld dat ik van hen hield. Mijn kinderen lagen toen al te slapen. Ik heb ze niet meer gesproken. Soms denk ik nog: wat als ik was overleden? Dan had ik ze nooit meer kunnen vertellen dat ik van ze hield en dat ik zo verschrikkelijk trots op ze ben. Het is een geluk dat ik er nog ben en dit nu elke dag nog tegen ze kan zeggen.
Ik heb weken in coma gelegen
Uiteindelijk heb ik vier weken in coma gelegen. In die periode leefde mijn familie tussen hoop en vrees. Ik was ontzettend ziek en ze kregen het maar niet onder controle. Ik heb moeten vechten voor mijn leven. Voor mijn kinderen was dit een zware tijd. De jongste was pas 2 jaar oud. Haar werd verteld dat mama sliep, zodat het voor haar niet te zwaar werd. De jongens waren wat ouder (7 en 9) en gingen hier op hun eigen manier mee om. Ze kwamen regelmatig langs. Dit zou later goed zijn voor hun verwerking.
De reactie die ik gaf op mijn kinderen was heel bijzonder
Ik reageerde sterk op de aanwezigheid van mijn kinderen. Een van de verpleegkundigen nam een keer mijn dochter van 2 mee naar binnen om te zien of ik daarop zou reageren. En jawel, ik deed mijn ogen open. Ze zei meteen: “Mama, ogen open.” Mijn oudste zoon van 9, die normaal niet van knuffelen houdt, aaide bij elk bezoek over mijn arm. Ook hierop reageerde ik door mijn ogen open te doen. Hij bleef dit doen. Mijn middelste zoon van 7 vond de situatie moeilijk. Hij wilde niet altijd op bezoek komen, wat ik achteraf heel goed begrijp.
Mijn familieleden stonden vol tranen aan mijn bed
Na vier weken ging het beter en werd besloten om me langzaam wakker te maken. Ik kan me dit exacte moment niet meer goed herinneren. Wat ik nog wel weet, is dat familieleden vol tranen aan mijn bed stonden en ik niet begreep waarom ze zo blij waren. Toen ik bijkwam, vertelde mijn moeder mijn zoon van 7 dat ze goed nieuws had: “Mama is wakker.” Hij antwoordde: “Maar dat is helemaal geen goed nieuws, want mijn tekening is nog niet af.” Dat vond ik zo mooi en puur. Ik moest daarna nog een aantal weken in het ziekenhuis blijven om verder te herstellen en te revalideren.
Ik heb in die vier weken veel gemist van mijn kinderen
In die weken begon ik me langzaam te realiseren wat me was overkomen. Ik zag foto’s en filmpjes van de kinderen en besefte wat ik allemaal had gemist. Terwijl ik vier weken sliep, hadden zij hun schoentjes gezet, Sinterklaas gevierd, de kerstboom opgezet, noem maar op. Het brak mijn hart. En ook nu, terwijl ik dit opschrijf, rollen de tranen over mijn wangen. Van verdriet, van gemis, van pijn omdat ik er niet voor hen kon zijn. Maar ik leef nog, en dat is waar het uiteindelijk om gaat!
Misschien word ik nooit meer de oude
Langzaam durf ik mijn leven weer op te pakken. Durf ik weer vooruit te kijken en plannen te maken. Ik ben nog lang niet de oude en word dat misschien ook nooit meer. Deze periode heeft me getekend. En ook het leven van mijn kinderen. Ik hoop dat ze dit nooit meer hoeven mee te maken en weer in alle rust kind mogen zijn. Ik hoop in december weer schoentjes te mogen vullen en een kerstboom op te zetten. Gewoon zoals het was. En zoals het hoort te zijn.
CHANTAL
Insta: Chantal_hessels
Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram te volgen.
wat ontzettend heftig wat je hebt meegemaakt, maar ook voor je kindjes, vooral de oudste 2.
mijn dochter was net 11 toen ze met een septische shock op de ic kwam en geintubeerd moest worden. we moesten hiervoor afscheid nemen omdat ze nuet wisten of ze het zou overleven. ze heeft het gered en net voor kerst, na 3 maanden ziekenhuis mocht ze naar huis. met sondevoeding, en nog veel restverschijnselen. nah, incontinentie in de nacht, benauwd en rolstoelgebonden voor verdere afstanden. ze bleek ook pots te hebben. naderhand kreeg ze nog de aspergillus bacterie in haar longen. na jaren ging het weer beter en is de nah over gegaan. dat kan bij kinderen nog want dan nemen de goede hersenen het over. ze heeft nog wel geheugen problemen en nog steeds pots. geen rolstoel meer en geen sonde meer.
voor haar verwerking, ze had een bijna doodervaring gehad, hebben we een fotoboek gemaakt waar ze zelf onder de foto’s tekst heeft geschreven.
misschien kun jij met je oudste zoo ‘s ook zoiets maken om het te verwerken.
ze hebben natuurlijk hun moeder heel ziek gezien en zijn misschien bang dat het nog een keer kan gebeuren.
zoek hulp voor jezelf en je kinderen als dit nodig is, wacht hier niet mee want het is veel hoor! neem je tijd in je herstel, coma is elke dag 1 week herstel! kan echt jaren duren. geniet van elke dag, van elk klein dingetje, van dat schoentje en die mooie kerstboom, kijk niet achterom maar vooruit!
sterkte meid!❤️