De test die ik omklemde met trillende handen
Na een flinke zoektocht op allerlei websites over het hoe, wat en vooral wanneer we het ’t beste konden proberen, zette ik -hoe romantisch- kruisjes bij bepaalde dagen op de kalender in de keuken. Uitleg aan manlief was overbodig, hij vond de kruisjes wel toepasselijk. Mannen.
In verband met een aankomende werkreis zijn we direct begonnen
We hadden eigenlijk maar één kans, voordat manlief voor 6 weken vertrok. Hoop is er altijd, toch verwachtte ik niet dat het meteen de eerste keer raak zou zijn. En toch! Twee dikke strepen waren er verschenen op de zwangerschapstest die ik omklemde met trillende handen. Fantastisch, geweldig, spannend, onzeker -> het internet op! Ah, nog even wachten met rondbazuinen -moeilijk!- en een afspraak maken bij een verloskundige.
De uitgerekende datum liet me schikken
Zo gezegd, zo gedaan. Met 12 weken lag ik met ontblote buik zenuwachtig te staren naar een scherm bij de eerste echo. “Gefeliciteerd! Zie je dat lichtje daar knipperen? Dat is het hartje.” Tranen rolden over mijn wangen, zo mooi, zo overweldigend, het wormpje op het scherm was echt!
De termijn werd vastgesteld
12 weken en 5 dagen, de uitgerekende datum ook meteen bekend, fijn! Tot onze grote teleurstelling konden de echo’s niet uitgeprint worden. We mochten 2 weken later terugkomen. Twee weken later lag ik er weer, minder zenuwachtig, toch spannend. Ditmaal was er een andere verloskundige. Weer het prachtige hartje, maar de termijn die vastgesteld werd liet me schikken: 12 weken en 6 dagen. Dat klopt niet! Ik was hier twee weken terug en toen was het al 12.5, dan zit ik nu toch op 14.5?
Ik bedoel, zonder een zichtbaar dikke buik lijkt het allemaal al zo lang te duren
Dan is een verschil van 15 dagen groot. Na overleg met de 1e verloskundige bleken we ons te moeten houden aan de termijn die zojuist gesteld was. Ik legde me daar bij neer, zij wisten het toch immers beter?
De zwangerschap verliep prima
Tot ik met 39 weken pijn kreeg, verschrikkelijke steken in mijn rug. Alles deed pijn lopen, zitten en liggen. Slapen ging niet en ik was niet uiteindelijk doodop. Volgens de verloskundige heel normaal, heel veel vrouwen lopen op het eind met kwaaltjes, deal with it. Zo kwam het op mij over.
Door de steken in mijn rug had ik niet direct in de gaten dat het kleintje in mijn buik zich steeds minder van zich liet horen
Ik belde de verloskundige. Ik kreeg een huisbezoekje en het hartje klopte prima, niets aan de hand. De dagen die volgden, moest ik zo nu en dan echt even tegen mijn buik duwen, om contact te krijgen en ik kreeg dan een zwak trapje terug. Weer hing ik aan de telefoon, het antwoord luidde ditmaal: “Neem maar rust dan word het kindje vanzelf actiever.”
Het kindje moet gehaald worden: direct!
Ik voelde me een zeurkous, maar het angstige gevoel liet me niet los, mijn kind bewoog niet en ik was er niet gerust op! Ik belde nog een aantal maal de verloskundige en werd tenslotte doorgestuurd naar het ziekenhuis. Eindelijk! Inmiddels 41 weken zwanger en doodop zien ze op de echo dat het kindje gehaald moet worden. Direct! Onze zoon word die dag gezond geboren. Godzijdank, levend en gezond. En flink was hij inderdaad, 4350 gram.
Achteraf bleek …
Ons mannetje had al dagen te weinig voeding en waarschijnlijk ook zuurstof binnen gekregen doordat de navelstreng niet volledig meer verbonden was aan de moederkoek. Of zoals de gynaecoloog zei net na de bevalling: “Oei, die zit nog net vast aan een vliesje.” Een vliesje! Ik kon mijn oren niet geloven.
Er klopte niet van
Achteraf bleek, -zoals ik stiekem steeds gedacht heb- dat de termijn verkeerd gesteld is, 15 dagen verkeerd! Dat verklaarde de ernstig uitgedroogde huid van ons mannetje en de slechte werking van de moederkoek op het einde. Op is echt op.
Ik heb een zwangerschap van 43 weken gehad. Gelukkig met goede afloop, maar oh wat had het anders kunnen zijn.
ANTONIA
Bron: Ik Ben Zwanger
