Ik ben René, 36 jaar oud en moeder van twee kinderen, Jamie en Milan
Ons leven was altijd prima: niet luxe, maar comfortabel. Mijn man Soren werkte fulltime. Hij is van Deense afkomst en heeft van het land meegenomen dat werk gezellig en comfortabel moet zijn. Ik vind dat zo mooi. Ik probeerde dat ook met mijn parttime baan als administratief medewerker. We konden rondkomen en hadden wat geld opzij gezet voor noodgevallen en leuke uitjes. Maar zoals zoveel mensen wilde ik meer financiële zekerheid. En toen ik via via over beleggen hoorde, vooral over daytraden, werd ik nieuwsgierig.
Daytraden
De verhalen klonken allemaal zo aantrekkelijk: snel winst maken, wat geld opzij zetten, misschien zelfs stoppen met werken. Je hoort het vast vaker: “Met een beetje kennis en geduld kun je heel veel geld verdienen.” En, naïef als ik was, dacht ik dat ik dat ook wel even zou doen. Ik begon klein, met een paar honderd euro. Tot mijn verbazing maakte ik al snel winst. Nou ja, winst… een paar tientjes. Maar toch, het voelde goed. Elke dag zat ik vol spanning naar mijn telefoon te kijken. Het geld groeide! Van die eerste honderd euro had ik binnen een maand 400 euro gemaakt. Ik dacht dat ik het trucje doorhad.
Natuurlijk was dat niet zo
Maar toen zag ik op Facebook een advertentie voor een beleggingscursus. Iemand die zichzelf een “expert” noemde, beloofde gouden bergen. Ik besloot ervoor te gaan, investeerde een paar honderd euro in de cursus, en nog wat geld in een aantal aandelen. Het was vooral veel jargon en dingen die ik niet snapte, maar ik dacht dat ik slim genoeg was om er doorheen te kijken.
Het begon allemaal goed
Binnen een paar maanden had ik met het daytraden zo’n 4.000 euro winst gemaakt. In mijn hoofd was ik al aan het dromen over wat ik met dat geld zou doen: misschien eindelijk die keuken laten verbouwen of met het gezin op vakantie naar een verre bestemming. Je kent het wel, dat gevoel dat je alles voor elkaar hebt en de wereld aan je voeten ligt. Ik begon nog meer te beleggen en ging elke dag door met traden. Ik las ’s avonds laat blogs, zat in verschillende beleggingsgroepen op Facebook en dacht echt dat ik er verstand van begon te krijgen. Maar ja, achteraf was het meer geluk dan wijsheid.
Daytraden werd een soort obsessie
Het voelde alsof ik eindelijk iets had gevonden waar ik echt goed in was, iets wat me een kick gaf. Elke ochtend ging de beurs open en daar ging ik. Kopen, verkopen, bij elke kleine stijging of daling sprong ik erin of eruit. En ja, het leverde in het begin nog steeds wat op. Soms een paar tientjes, soms een paar honderd euro. Dat gaf een enorme adrenalineshot.
Maar wat ik niet zag, was dat ik steeds roekelozer werd
Het leek wel alsof ik verslaafd raakte aan het gevoel van winnen. Ik legde steeds grotere bedragen in, zonder echt goed onderzoek te doen. Wat ik las op fora of hoorde in de beleggersgroepen, nam ik klakkeloos aan. En toen gebeurde het: de markt zakte in. Ik zat zwaar geïnvesteerd in een paar aandelen die flink omhoog waren gegaan. De experts in de groepen zeiden dat dit de nieuwe trend was en dat het alleen maar omhoog zou gaan. Maar het tegenovergestelde gebeurde. In een paar dagen tijd kelderde de waarde van mijn portefeuille.
In het begin wilde ik het niet geloven
“Het komt wel goed,” dacht ik. “Even uitzitten, de markt herstelt zich wel weer.” Dat was ook wat iedereen tegen mij zei. Maar de cijfers bleven rood. Mijn winst van 4.000 euro was binnen een week bijna helemaal verdampt. Het voelde alsof ik door een achtbaan ging zonder einde. Die onzekerheid, die paniek die elke ochtend opkwam als ik weer keek naar die cijfers op mijn telefoon… Het was verstikkend.
Ik herinner me nog heel goed het moment waarop ik besefte dat ik niet alleen mijn winst, maar ook een flink deel van onze spaargeld was kwijtgeraakt
Ik had de kinderen net van school gehaald. Jamie en Mees waren druk met hun tekeningen aan de eettafel, en ik zat met mijn telefoon op de bank. Ik opende de beleggingsapp, en daar stond het: een verlies van bijna 10.000 euro.
10.000 euro
Dat is een bedrag waar we jaren voor gespaard hadden. Voor noodgevallen, voor dingen die echt belangrijk waren. En ik had het gewoon in rook op laten gaan. Het voelde alsof ik letterlijk geen lucht meer kreeg. Ik kon het niet geloven. Ik bleef maar naar dat scherm staren. ik bleeh de app keer op keer openen. Maar het getal veranderde niet. Ik zag hoe mijn droom in één klap veranderde in een nachtmerrie.
Ik wilde het uitschreeuwen
Ik wilde iemand bellen, maar wie? Mijn man? Mijn vriendinnen? Ik schaamde me dood. Ik had altijd gedacht dat ik een slimme, verstandige moeder was. Ik zorgde goed voor mijn gezin, maakte nooit domme beslissingen. En nu had ik dit gedaan. Ik wilde het mijn man Soren vertellen, maar hoe kon ik dit aan hem uitleggen? Hij wist dat ik aan het beleggen was, maar niet dat ik er zo diep in zat. Dat ik ons spaargeld had gebruikt.
De dagen erna leefde ik in een soort waas
Ik deed alles op de automatische piloot. De kinderen naar school brengen, werken, koken, het huishouden. Maar in mijn hoofd ging het alleen maar over dat verlies. Over die stomme fouten die ik had gemaakt. Elke keer als ik mijn telefoon pakte, moest ik mezelf dwingen om niet in de app te kijken. Maar dat deed ik toch. Ik hoopte dat het op magische wijze weer beter zou zijn, dat die 10.000 euro gewoon terug zou komen. Dat gebeurde natuurlijk niet.
De berichten in de beleggersgroepen maakten het alleen maar erger
Sommigen zeiden dat ze nog grotere verliezen hadden geleden, anderen zeiden dat ze juist winst maakten door in te stappen toen de koersen laag waren. Ik voelde me dom, een mislukkeling. Waarom had ik gedacht dat ik hier goed in kon zijn? Waarom had ik het risico genomen?
De week erop zat Soren in de woonkamer een film te kijken
Ik zat ik in de keuken. De stilte drukte op me. Ik staarde naar mijn telefoon, naar die stomme cijfers. En toen brak ik. Ik barstte in tranen uit. Alles kwam eruit: de frustratie, het verdriet, de schuld. Ik was boos op mezelf, op die zogenaamde experts, op iedereen die me had aangemoedigd om dit te doen. Maar het was mijn schuld. Ik had die keuzes gemaakt. Ik was verslaafd geweest. En roekeloos.
De volgende dag nam ik een besluit
Ik stopte met traden. Ik verwijderde alle apps, ging uit alle groepen. Ik wilde niets meer met beleggen te maken hebben. Ik had genoeg gezien. Het gevoel van verlies bleef nog lang hangen. Die 10.000 euro zou nooit meer terugkomen, en dat was mijn fout. Maar ik had tenminste de controle terug. Ik had besloten om eruit te stappen, om niet nog dieper in de problemen te raken.
Het was een harde les
Een les die me niet alleen geld, maar ook een stuk van mijn zelfvertrouwen kostte. Ik wilde altijd het beste voor mijn gezin, en in plaats daarvan had ik ons in de problemen gebracht. Het enige wat ik nu nog kon doen, was doorgaan en proberen het beter te doen. En ervoor zorgen dat ik nooit, maar dan ook nooit, meer in zo’n situatie terecht zou komen. Soren was best kwaad op me. Hij wilde dat ik die bedragen in overleg had belegd. En daar heeft hij natuurlijk gelijk in.
Daytraden is niet zomaar iets wat je even doet
Het is niet makkelijk geld verdienen, zoals het vaak wordt gepresenteerd. Het is gokken, met het geld van je gezin. Ik hoop dat mijn verhaal anderen waarschuwt. Dat ze zien hoe snel het mis kan gaan, hoe verleidelijk het lijkt, maar hoe groot de val kan zijn. Het is niet de moeite waard. Echt niet. Denk twee keer na voordat je hier instapt.
RENE
