Ik ben moeder van de drie meest lieve jongetjes van de wereld. Het waren drie verschillende bevallingen waarvan de tweede bevalling voor mij toch het meest heftigste was. Er was namelijk sprake van schouderdystocie tijdens de bevalling.
Mijn zwangerschap verliep op zich goed
Op 7 juli 2019 was ik uitgerekend van ons tweede zoontje. Op de verjaardag van mijn moeder notabene, zo bijzonder. De zwangerschap is goed verlopen. Met af en toe wat harde buiken en veel maagzuur, mocht ik niet klagen. Alleen de laatste weken voor mijn uitgerekende datum kreeg ik te maken met een te hoge bloeddruk. Om die reden moest ik regelmatig naar het ziekenhuis voor de CTG scan. De verloskundige hield het goed in de gaten en ik kreeg hier medicatie voor. Uiteindelijk bleek het zwangerschapshypertensie te zijn, maar die was goed onder controle. Wel ben ik met 39+5 weken overgedragen aan het ziekenhuis en werd ik dus medisch. Ook bleek ons kindje iets groter te zijn dan gemiddeld, Maar, dat was Jace, de oudste, ook (die woog 3855 gram) dus ze gingen er vanuit dat dit geen probleem zou zijn…
Mijn vliezen braken
Op vrijdag 5 juli kwamen we in de avond thuis en mijn man vroeg of hij nog even een biertje kon drinken op de zaak. Omdat er niets aan de hand was, is hij lekker gegaan. Mijn man was net vertrokken en ik liep door de woonkamer. Ik wilde gaan zitten op de bank tot ik ineens iets voelde klappen. Mijn vliezen waren gebroken. Mijn man kon gelijk weer terug komen. We belden het ziekenhuis. Ze zeiden dat we moesten even afwachten en direct laten weten als de weeën kwamen. Dit omdat ik vorige keer in zes uur ben bevallen, kon deze bevalling nog sneller zijn. Een paar uur later kreeg ik wat weeën. Wij weer naar het ziekenhuis, aan de CTG maar niets aan de hand. De weeën zakte af en we werden weer naar huis gestuurd.
Weeën of tussenweeën?
De volgende dag, 6 juli, gingen we weer terug naar het ziekenhuis voor een CTG. En vervolgens wéér naar huis. We spraken af dat ik mij maandagochtend 8 juli zou melden in het ziekenhuis voor de inleiding in verband met langdurig gebroken vliezen. De hele dag was er niets aan de hand, er gebeurde vrij weinig. In de avond begon er weer wat gerommel. Op 7 juli om 03:00 in de nacht kreeg ik ineens pijnlijke weeën. Ik kon niet meer zitten, of liggen of staan. Alles deed zeer. Mijn man belde toch maar naar het ziekenhuis en ze vroegen waar ik last van had. “ Ja alles”, riep ik zo geïrriteerd als ik was. We mochten langskomen, rond 04:30 uur waren we in het ziekenhuis. Eenmaal daar zagen ze wel dat het om echte weeën ging. Maar weer werden mijn weeën daar ineens onregelmatig en hadden ze het idee dat de (tussen) weeën niet meer hoog genoeg waren. Als je er een grote wee kwam, was die wel erg hoog op het scherm, dus ze gingen even overleggen.
Ik bleek al veel centimeters ontsluiting te hebben
“Overleggen? Wat overleggen?”. Ze gingen overleggen of ik weer naar huis gestuurd zou worden, of toch weeënopwekkers zou krijgen. Uiteindelijk is de verloskundige van het ziekenhuis toch gaan kijken hoeveel centimeter ontsluiting ik al had rond 05:30 uur. In verband met infectie gevaar door gebroken vliezen deden ze dit niet eerder. Maar goed ook dat ze checkte, want ik bleek gewoon al op zeven centimeter te zitten. De weeën opwekkers werden aangezet, zodat de weeën niet meer afzakte. Dit keer koos ik ervoor om geen pijn medicatie te nemen, dit omdat de ruggenprik de vorige keer niet goed bevallen was. En een morfine pompje? Dat kwam er niet meer van.
Hij kwam er niet uit
Om 08:30 uur had ik volledige ontsluiting en mocht ik persen. Maar dat persen ging moeizaam. Wat ik ook deed, hij kwam er niet uit. Zijn hoofdje stond inmiddels al even waardoor ze een episiotomie hebben gezet. Maar ook dit hielp niet. Hij bleek vast te zitten met zijn schouders. Er ontstond lichte paniek. Een van de artsen hoorden we vragen of iedereen paraat stond. Vervolgens werd er op de noodknop gedrukt en liep heel de verloskamer vol witte jasjes. De gynaecoloog gaf aan dat ik heel goed moest luisteren. Zijn schouders zaten vast, maar zijn hoofdje was er al uit. Hij moest nu snel geboren worden, omdat ze zagen dat hij het niet meer fijn vond. Na vele manoeuvreren kregen ze hem er niet uit. Uiteindelijk moest ik op handen en knieën gaan zitten. Ik raakte in paniek, maar ondanks ik in paniek raakte deed ik precies wat er van mij gevraagd werd.
Ik had spijt dat ik geen pijnmedicatie had
Ik mocht niet mee persen tijdens mijn persweeën. Ze probeerde hem vanuit binnen te pakken bij zijn schouder. Nou, ik kan je zeggen dat dit niet echt fijn was. En zonder pijn medicatie, daar had ik nu enorm spijt van. Daarna moest ik een stuk meepersen waardoor ze een schouder kon aanhaken. De andere schouder volgde met veel manoeuvreren en daarna de rest van zijn lichaampje ook. Uiteindelijk werd Riven om 09:00 uur geboren op 7 juli (de uitgerekende datum) met een gewicht van 4470 gram.
Riven had een lastige start
Riven huilde niet meteen en oogde blauwig. Hij werd meteen meegenomen door de kinderarts. De verloskundige gaf aan dat Riven even hulp nodig had om op adem te komen. Even later hoorden we zijn huiltje waardoor Riven toch uiteindelijk een goede start had. Alle spanning viel van me af en ik kreeg daarna Riven bij me. Alles was goed met hem. Wat een geruststelling! Wel schrok ik van zijn grootte, nu snapte ik dat het niet makkelijk ging. Echt baby baby was hij al niet meer. Maatje 56 was eigenlijk al te klein, maatje 62 had ik nou net niet bij me.
Er zaten nog stolsels in mijn baarmoeder
De verloskamer leek op een slagveld en ik voelde ineens dat ik bloed verloor. De verloskundige bevestigde dit en de gynaecoloog werd weer terug gehaald. Met de echo zagen ze dat er bloedstolsels in mijn baarmoeder zaten waardoor mijn baarmoeder niet kon krimpen. Riven was op dat moment al overgenomen. Er werd op mijn buik gedrukt. Als een tube tandpasta werd ik uitgeknepen om ervoor te zorgen dat de stolsels eruit kwamen. Dit lukte niet meteen. Telkens werd er hard gedrukt en nieuwe pogingen gedaan. Ik heb zelfs de gynaecoloog gesmeekt om het niet meer te doen, maar het moest. Anders moest ik meteen naar de OK.
Zou ik geopereerd moeten worden?
De meeste stolsels waren eruit. Ik kreeg nalador en cyclokapron om ervoor te zorgen dat mijn baarmoeder zou krimpen. Wanneer dit niet zou helpen, moest ik geopereerd worden. Gelukkig hoefde dit uiteindelijk niet meer, en mijn baarmoeder krimpte. Godzijdank. Uiteindelijk werden we naar het kraamafdeling gebracht zodat we even konden bijkomen. De gynaecoloog kwam nog langs om te vertellen dat ze een advies had voor de volgende bevalling. Ivm schouderdystocie en de grootte van Riven was het advies om bij een eventuele volgende bevalling een medische bevalling en eventueel eerder inleiden. Dit om ervoor te zorgen dat zo’n bevalling niet meer gebeurd. Maar ik verzekerde de gynaecoloog dat het hierbij blijft, dat er nooit meer een bevalling komt. Tenminste… dat dacht ik.
We moesten die dag nog blijven en mochten de dag erop in de middag naar huis. Toen kon het genieten echt beginnen. Inmiddels is Riven drie jaar, een geweldig lief ventje en is sinds vorig jaar grote broer geworden.
Lees HIER nog meer bevallingsverhalen
CHLOE
