Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram en HIER om ons op Facebook te volgen
Laat je email achter via de roze button onderaan deze blog, dan krijg je een bericht zodra er een nieuw deel van deze reeks wordt geplaatst!
Lees eerst de vorige delen:
Deel 1: Bevallen en de kraamtijd, dat gaat heel anders in Finland
Deel 3: Tweetalig opvoeden, het is een uitdaging
Deel 4: Zes redenen waarom je in Finland een gezin wil stichten
Deel 5: Van de zomer met 21 uur licht naar je kinderen hijsen in laagje over laagje in de winter
Deel 6: Ik kreeg tijdens mijn bevalling 5 keer een ruggenprik
Deel 7: Vijf cultuurshocks als je naar Finland emigreert
Deel 8: Winter in Finland: “Bij een temperatuur van -30 gaat ons leven gewoon door”
Deel 9: Het kinderdagverblijf in Finland: “Het verschil met Nederland qua kosten is enorm”
Opvoeden gaat in ieder gezin anders
Opvoeden doet iedereen anders. De een voedt zijn kinderen streng op, de ander juist heel los. Je kan natuurlijk niet zeggen dat iedereen in een bepaald land zijn kinderen op dezelfde manier opvoedt. Toch heb ik wel gemerkt dat er verschillen zijn tussen de hoe Nederlandse kinderen worden opgevoed en hoe Finse kinderen worden opgevoed.
In Finland spelen kinderen meer buiten
Het eerste verschil dat ik heb gemerkt is de houding tegenover buitenspelen. In Nederland spelen kinderen natuurlijk ook wel buiten, maar ik heb het idee dat het voor veel kinderen geen vast onderdeel van de dag is, zoals eten en een middagdutje dat zijn bijvoorbeeld. Een moeder zei me zelfs een keer dat ze het vreemd vond dat ik mijn kinderen mee naar buiten neem als ze druk zijn of niet luisteren. Ze zag het als mijn kinderen belonen voor ‘slecht’ gedrag. In Finland wordt dat soort gedrag juist gezien als een gevolg van te weinig buitenspeeltijd.
Buitenspelen is een vast onderdeel van de dag
Buiten spelen is volgens Finnen niet iets wat een kind moet verdienen met goed gedrag, maar iets dat net zo belangrijk is als eten, slapen, rekenen en taal. Op het kinderdagverblijf en op de basisschool spelen de kinderen ook minstens een uur per dag buiten. De enige uitzondering is wanneer het onweert of wanneer het kouder dan -20 graden is, dan blijven ze binnen. Er zijn hier ook ontzettend veel speeltuinen. Op loopafstand van ons zijn het er vijf. Op fietsafstand wel twintig. Alle speeltuinen zijn omheind en omdat hier geen katten buitenlopen, is de zandbak ook vrij van poep. Wat ik ook leuk vind aan onze speeltuinen, is dat mensen hun buitenspeelgoed dat ze niet meer gebruiken in de speeltuin laten liggen. In elke speeltuin liggen dus schepjes, emmers, vormpjes en soms zelf loopautootjes waar iedereen mee kan spelen. Deze blijven ook in de speeltuin liggen, het komt bij niemand op om iets mee naar huis te nemen.
Kinderen van 7 jaar gaan hier al alleen naar school
Het tweede grote verschil, waar ik zelf nog niet helemaal aan gewend ben, is de zelfstandigheid die van kinderen verwacht wordt. Kinderen gaan pas naar de basisschool als ze (bijna) zeven zijn, maar vanaf dat moment gaan ze wel zelf naar school en komen ze ook zelf naar huis. Dat zijn dus kinderen die in Nederland in groep 3 of 4 zitten, die alleen naar school lopen, fietsen of zelfs met het openbaar vervoer gaan. Ik vind dit persoonlijk ontzettend jong en ik zie mijn zoon over anderhalf jaar echt nog niet alleen naar school lopen. Ik geloof dat ik pas in groep 6 alleen naar school mocht. En dat was notabene in een klein dorpje, wij wonen in de derde stad van Finland…
Er worden minder manieren verwacht van kinderen
Het derde verschil is dat ik het idee heb dat van Finse kinderen minder manieren worden verwacht dan van Nederlandse kinderen. Finse kinderen krijgen vaak wat ze willen als ze het aanwijzen of alleen het woord noemen: ‘melk’, ‘sap’, ‘tv’. Dat hoeven mijn kinderen bij mij niet te proberen, want reken maar dat ze het dan niet krijgen. Datzelfde geldt voor alsjeblief en dankjewel zeggen. De Finse taal op zich is minder beleefd dan de Nederlandse taal. Er is bijvoorbeeld wel een beleefdheidsvorm, zoals ‘u’ bij ons, maar dat wordt eigenlijk niet gebruikt. Docenten op school worden ook bij hun voornaam en met ‘je’ aangesproken. In Nederland zeggen de meeste kinderen in elk geval nog ‘juf’ of ‘meester’, niet alleen de voornaam. Dit zal natuurlijk ook per school wel verschillen.
Kinderen lijken hier veel vrijer te worden gelaten
Ik heb ook het idee dat Finse kinderen veel vrijer worden gelaten, dat het not done is om je kind te corrigeren in het openbaar. Ik zie bijvoorbeeld regelmatig kinderen klimmen op dingen die niet bedoeld zijn om op te klimmen, zoals bushokjes, boodschappentasplankjes (of hoe heten die dingen?) bij de kassa of op hekjes. Ik heb het idee dat je een Nederland nog een soort van sociale controle hebt, als jij je kind in zo’n situatie niet corrigeert, dan doet iemand anders het wel. Dit onderdeel kan natuurlijk ook de tijdsgeest zijn, maar als ik het vergelijk met hoe ik in de jaren ’90 en ’00 ben opgevoed, zie ik wel een groot verschil.
School staat langer in het teken van spelen
Wat ik het allerfijnst vind aan de Finse opvoedcultuur, is dat kinderen lekker lang kind mogen blijven. Kinderen van bijna zeven jaar zitten niet uren op een dag achter een tafeltje te leren, die zijn nog lekker aan het spelen. Natuurlijk leren ze ook wel wat letters herkennen in de preschool, maar dit is allemaal spelenderwijs. Bijna alle kinderen zijn nog ongeletterd als ze naar de eerste klas gaan. Ze zijn dan ongeveer even oud als Nederlandse kinderen in groep vier.
Ik ben ontzettend benieuwd of jullie als ouders in Nederland deze verschillen herkennen? Of zit ik er helemaal naast? Laat het me weten in de comments of laat een berichtje achter op Instagram.
Lees HIER verder.
ANNELIEKE
Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram en HIER om ons op Facebook te volgen
Laat je email achter via de roze button onderaan deze blog, dan krijg je een bericht zodra er een nieuw deel van deze reeks wordt geplaatst!
Wat een positief verhaal. Heel verfrissend om te horen. Zoals je aangeeft, iedereen voedt zijn kinderen op zijn eigen manier op. Ik vind het mooi dat het buitenspelen in Finland zo centraal staat; ik probeer dat ook zoveel mogelijk te stimuleren bij mijn eigen kinderen. Persoonlijk worstel ik erg met de uitdagingen van dit digitale tijdperk. Ik wil niet dat mijn kinderen van die halve zombies worden, maar zie dat ouders hun kinderen – zelfs al op jonge leeftijd – een schermpje voorschotelen. Menig kind heeft vanaf zijn zesde al de beschikking over een (eigen) iPad, en ook krijgen kinderen steeds jonger een smartphone. Hoe fijn zou het zijn als we die schermpjes verruilen voor het buitenspelen, en het ouderwetse stoepranden, touwtjespringen, elastieken, op klossen of stelten lopen en de zevensprong herintroduceren? Enfin, on topic: het Finse onderwijssysteem staat bekend als het beste ter wereld, dus ik vind het heel verrassend om te lezen dat kinderen pas vanaf hun 7e naar school gaan en op dat moment meestel ook nog ongeletterd zijn. Blijkbaar sluit het één (de relatief hoge schoolstartleeftijd) het ander (een succesvol onderwijssysteem) niet uit. Of zou de lossere opvoeding en tegelijkertijd de verwachte zelfstandigheid van de Finse kinderen in combinatie met het vele buitenspelen toch een wat ander (wijzer?) type mens creëren en is het níet het onderwijssysteem dat zo succesvol is, maar het geheel aan culturele opvoeding dat hieraan ten grondslag ligt?
Ik verbaas me er juist over dat kinderen in Nederland niet alleen naar school lopen. Ik ben 69 en liep op mijn vijfde gewoon alleen naar school. Er waren weliswaar nog minder auto’s destijds,maar je moest ook uitkijken met oversteken. Ik vind ouders tegenwoordig wel heel krampachtig met hun kinderen omgaan.
Op de fiets is wel iets anders als je in een stad woont. Ik woon in een dorp en mijn kinderen konden met 6 jaar wel alleen op de fiets naar school, nadat ik vaak was meegereden.
Ik ben Zweedse en ik woonde tot mijn 30ste in Zweden daarna ben naar Nedetland geemigreerd. Ik herken mij in het verhaal, lekker veel buitenspelen. Ik ging ook met 7 jaar alleen naar school heel nnormaal.En ik leende pas lezen op school. Ook zijn de schooldagen korter dan in Nederland.
wat fijn om te horen mijn eigen kinderen sliepen zelfs met middagdutje buiten als het weer toe liet in Nederland iedereen gaf commentaar maar trok me daar niets van aan. ook buiten spelen was voor mijn kinderen normaal zelfs als het zachtjes regende moesten ze even een uurtje naar buiten omdat ze inderdaad te onrustig werden. nu zijn het jong volwassenen die dankbaar zijn dat ze nooit gelijk uit school verplicht werden huis werk te doen maar even heerlijk konden ravotten buiten. nu bijna 30 jaar later is het stiller buiten dan toen.