“Hoi! Ik heb even iets waar ik het even over wil hebben. Het is niet dat we jullie toestemming vragen of wat dan ook, maar het voelt niet goed als ik jullie hier niet over inlicht. Wij hebben inmiddels drie namen maar één daarvan lijkt heel erg veel op de tweede naam van Kane maar dan anders geschreven. Mochten we die naam nemen, dan willen we wel dat jullie op de hoogte zijn en dat het niet rauw op jullie dak komt. Je weet maar nooit of dit gevoelig ligt.” Dat was het berichtje dat ik kreeg.
Wat moet ik hier nou weer mee?
Wat denk je nou zelf? Dat dit niet gevoelig ligt? Dat jullie kindje straks bij ons door de woonkamer kruipt en ik ‘Sasha’ moet roepen om zijn aandacht te krijgen? En dat dit dan een dikke vette messteek geeft, omdat je eigenlijk je eigen ‘Sasha’ hier had willen roepen? Ook al is het zijn tweede naam?
Ik appte mijn man
“Wat moet ik hier nou weer mee?” Hij wist het ook niet. “Ze moeten doen wat voor hen goed voelt. Ik durf alleen niet te beloven dat ik dat ventje zonder moeite kan aankijken en bij zijn naam kan noemen.” En dat was ik volledig met hem eens.
Zo gezegd, zo gedaan. Ik kreeg het antwoord dat het spijtig was dit te horen als zij eventueel voor deze naam zouden kiezen en dat ze zich zo goed kon voorstellen dat we elke dag nog met Kane bezig waren. Ze wilde niet dat dit tussen onze vriendschap in zou komen te staan.
Nu ze zelf zwanger was moest ze er niet aan denken dat ze dit ook moest mee maken en dat was voor haar de reden om het te vertellen voordat ze bevallen was. “We hadden deze namen al voordat jij of wij überhaupt zwanger waren.”
Begreep ze dan niet dat dit echt zo ontzettend veel zeer deed?
Het enige wat door mijn hoofd spookte was: Hoe kunnen ze dit nou verzinnen? Waarom kozen ze niet één van de andere namen? Begreep ze dan niet dat dit echt zo ontzettend veel zeer deed? En waarom ‘eventueel zouden kiezen’ of dat het ’kon gebeuren’ om voor deze naam te gaan? Bij deze vraag heb je de keuze voor de naam toch al gemaakt? Anders stuur je niet zo een berichtje.
Wat als Kane wel thuis in zijn bedje had gelegen, had ik dan ook dit berichtje gehad?
Dachten ze het kan nu toch wel nu hij dood is? Was ik nou zo overdreven aan het reageren of was het terecht? Ik wachtte tot mijn man ‘s avonds thuis kwam. Ondertussen had ik contact met mijn moeder en mijn zusje. Zij vonden het net als wij respectloos en ze vonden mijn reactie helemaal niet overdreven maar juist heel normaal! Het lag dus niet aan mij.
Mijn man kwam eerder thuis dan normaal
Normaal sport hij na zijn werk nog een uurtje voordat hij naar huis komt. Nu was hij meteen uit zijn werk naar huis gekomen. “Ik kon niet sporten.” Hij keek mij aan en ik zag de pijn in zijn ogen. Ik overdreef dus niet, dat was één ding wat ik nu zeker wist. Mijn man, die niet snel emotie laat zien, begon te huilen. Daar stonden we dan met z’n tweeën. Te huilen om weer geconfronteerd te worden met de waarheid door een paar stomme vrienden die het totaal niet snappen dat dit ontzettend veel pijn deed. En dat terwijl we al zoveel met elkaar hadden meegemaakt. Een echte vriendschap door dik en dun. Nadat we even bijgekomen waren hebben we na het eten een berichtje naar hen gestuurd.
Het berichtje terug
“Sorry, maar we hebben er gewoon geen begrip voor dat jullie deze keuze willen maken voor die naam. We snappen dat jullie die naam ook mooi vinden en dat jullie die misschien al heel lang in gedachten hadden, maar voor ons is dat gewoon heel moeilijk te begrijpen dat jullie van plan zijn hem zo te noemen nadat wij onze zoon zijn verloren met de zelfde naam, ook al is het zijn tweede naam.
En dat terwijl jullie ook nog een andere naam in gedachten hebben
Het gaat ons niet erom dat hij niet dezelfde naam mag hebben, maar wij vinden het nogal respectloos naar ons toe, het is niet dat we verre vrienden zijn, maar juist hele goede. Iedereen zegt dat ze zich voor kunnen stellen hoe het is, maar dat kun je niet als je dit zelf niet meegemaakt hebt.
Het doet ons gewoon heel veel zeer en verdriet en het lijkt ons dan ook beter om even afstand van elkaar te nemen. We willen er verder geen discussie over voeren, iedereen heeft zijn eigen mening en al zijn we het niet met elkaar eens, we hebben wel respect voor jullie keuze.”
Het laatste berichtje, onze vriendschap van jaren is voorbij
“Hier ons voorlopig laatste berichtje. We hopen dat we jullie verdriet om jullie kindje niet heel veel erger hebben gemaakt. Maar we konden niet anders. Respectloos was het pas geweest als we niks hadden gezegd en je na de bevalling eventueel hiermee geconfronteerd zou worden. We wisten van te voren al dat wat voor naam we ook kiezen de situatie lastig blijft.
Wij krijgen een jongetje en jullie zijn er ééntje verloren, het feit dat we ook nog deze naam eventueel kunnen kiezen maakt het alleen maar lastiger. We wensen jullie alle goeds en liefde voor jullie en je meiden. P.S. We verwachten geen reactie op dit berichtje, het is goed zo.”
Dag, bijna 20 jaar vriendschap…
DEBBY
Bron: Ik Ben Zwanger
Het enige dat ik respectloos vind is dat het via de app is gegaan. Dat ze de (tweede) naam willen gebuiken is hun goed recht. De naam is niemands bezit, hoe gevoelig dit dan ook ligt. Ieder kind is uniek, hun Sasha zou nooit jullie Sasha geweest zijn.
Je bent een ongelofelijke eikel, een ongevoelig stuk vreten en een zeer egoïstisch mens als je zo met de gevoelens van je vrienden kunt omgaan. Geen enkele naam is van iemand, en er zullen heel veel Sasha’s op de wereld rondlopen. Maar dit getuigt van oerdom egoïsme. Heel veel liefs voor jullie!
Nee dit is inderdaad respectloos. Als het ze het met respect hadden gedaan, dan hadden ze gevraagd of ze hun kindje naar die van jullie konden vernoemen. Dan had het mooi kunnen zijn. Nu niet.
Een naam is niet van jou (zoals andere hierboven zeggen) maar je gaat een kind niet hetzelfde noemen als je nichtjes, beste vrienden, etc. Dus ook niet als een kindje net is overleden. Dat is gewoon jammer. Wij wilde ons kindje heel graag Jip noemen, maar toen kreeg mijn nicht en collega een Jip. Helaas. Onze tweede naam zo had onze achternicht haar zoon genoemd (waar wij niet mee omgaan). Daarvan was dus de vraag of dat te dichtbij was of niet. Toch maar niet gedaan, maar persoonlijk vond ik dat nét wel kunnen. Mijn moeder nét niet.
Nee dit is inderdaad respectloos. Als het ze het met respect hadden gedaan, dan hadden ze gevraagd of ze hun kindje naar die van jullie konden vernoemen. Dan had het mooi kunnen zijn. Nu niet.
Een naam is niet van jou (zoals andere hierboven zeggen) maar je gaat een kind niet hetzelfde noemen als je nichtjes, beste vrienden, etc. Dus ook niet als een kindje net is overleden. Dat is gewoon jammer. Wij wilde ons kindje heel graag Jip noemen, maar toen kreeg mijn nicht en collega een Jip. Helaas. Onze tweede naam zo had onze achternicht haar zoon genoemd (waar wij niet mee omgaan). Daarvan was dus de vraag of dat te dichtbij was of niet. Toch maar niet gedaan, maar persoonlijk vond ik dat nét wel kunnen. Mijn moeder nét niet.
Wonderlijk weer alles via de app.
Persoonlijk heb ik hier eindelijk geen woorden voor.
Het is bijna te ‘zwak’ zinnig voor woorden.
En dit waren vrienden….?
Hoelang na het overlijden is dit gebeurt, naar de reactie van de man niet lang. Het woord respectloos was niet adequaat maar gevoelloos wel, zeker als het betreft over een kind dat kortgeleden is overleden na 25 jr is mijn moeder nogsteeds niet helemaal over het overlijden van mijn zusje, en zij was 22jr toen ze overleed laat staan als het een kind/baby betreft. Als de vriendschap betekenis had hadden ze die keuze nooit gemaakt want die 20 jr wordt gekoesterd en niet overboord gegooid, dan zou je niet eens de moeite nemen om een ander schrijf vorm of dat bericht.
Als Kane in zijn bedje had gelegen, had je dan gevonden dat ze hun kind geen Sacha had mogen heten? (of sascha want ik weet niet wat de andere spelling is) Dan hadden toch prima Kane en Sacha samen kunnen spelen ook al is Kane zijn tweede naam Sasha. Een naam wordt niet van jou als je die aan je kind geeft en bij een 2e naam al helemaal niet. Ik weet echt de 2e naam van de kinderen hier in mijn omgeving niet. Het voelt denk ik vooral zo omdat Kane niet in zijn bedje ligt. Omdat Kane zo weinig heeft. Geen favoriete knuffel, geen shirtje dat hem zo leuk staat, geen eerste schoentjes, geen wikkeldeken, geen foto van dat eerste lachje… Wat Kane wel heeft is een naam, en omdat hij nooit heeft kunnen reageren op zijn naam ligt de focus en het belang meer op zijn volledige naam dan alleen de roepnaam zoals bij een kindje dat leeft. En dat maakt het pijnlijk. Dat jullie Kane Sacha er niet is en hun Sasha er straks wel is. Voor jullie dan. Voor hun, was dit jullie Kane en is dit hun Sasha. Een naam die ze al jaren in hun hoofd hebben en die ondanks dat ze weer met lijstjes namen zijn gaan werken om te kijken of ze niet toch een andere naam kunnen kiezen nog steeds de naam is goed voelt. Dit voelt niet als een naamloze baby, dit voelt als Sasha, hun Sasha. Dat is biet zomaar een naam, niet iets dat gelijk is aan de duizende andere namen die er bestaan.
De vriendschap is denk ik niet voorbij omdat zij de tweede naam van jullie overleden kind gebruiken, maar omdat er geen wederzijds begrijp is. Ze hebben gekeken naar andere namen maar toen niks anders goed voelde en het kindje in haar buik steeds meer als hun kleine Sasha voelde hebben ze het voorzichtig bij jullie neer willen leggen omdat ze snappen dat het voor jullie pijnlijk kan zijn. Maar jullie hebben geen begrip dat zij hun kind de naam willen geven die ze al jaren in hun hoofd hebben en goed voelt. Dat de voornaam/roepnaam/eerste naam van hun kind, die ze de rest van hun leven gaan gebruiken voor het belangrijkste in hun leven, voor hun niet ondergeschikt is aan het belang van de tweede naam van jullie overleden kind. Jullie noemen hun respectloos terwijl ze juist ook met jullie in gedachte bezig zijn (toch kijken naar andere namen, van te voren inlichten). Zelfs als ze begrip toont voor dat jullie het moeilijk zouden vinden en hoopt dat het niet tussen de vriendschap in gaat staan app je nog een keer met eigenlijk de boodschap dat je geen begrip hebt voor hun dat zij de naam kiezen die voor hun goed voelt. Dan is het inderdaad voorbij.
Hoe verschrikkelijk ook, jullie kind is overleden. Dat is een onbeschrijfelijke pijn en een onmetelijk verdriet. Dat is niet na een maand voorbij, niet na een jaar, niet na 10 jaar. Er blijven altijd mijlpalen voorbij komen die Kane niet zal halen. De leeftijd dat hij naar de middelbare school zou gaan. dat hij geslaagd zou zijn, welke opleiding zou hij gekozen hebben? Zou hij nu een vriendin hebben? Zou hij kinderen willen hebben? Kane zal altijd een plek in jullie hart en leven hebben. Het leven van anderen gaat wel door, hun worden zwanger, krijgen ook kinderen en geven die namen die voor hun net zo belangrijk zijn als die van Kane voor jullie is. Want net als dat jullie gevoelens hebben bij de naam van Kane hebben zij gevoelens en in dit geval al jaren lang bij de naam van Sacha. Dat is pijnlijk, maar niet respectloos of gemeen. Jullie kunnen daar nu geen begrip voor opbrengen, dat is ook begrijpelijk als je zo midden in het verdriet en gemis zit. Dan is het gewoon voor bij, het is niet anders.
En natuurlijk praat jullie omgeving met je mee, dat heb je namelijk nodig en ze willen er voor jullie zijn. Dat heb ik hier ook gehad bij een vergelijkbare situatie. Het is nu niet de tijd voor hun om de ‘voice of reason’ te zijn. Ze zijn geen onpartijdige buitenstaander. Hopelijk kan dit berichtje dat over een tijd wel zijn en voel je dan dat ze dit niet gedaan hebben om jullie te kwetsen of zonder aan jullie te denken. Dat dit geen teken is dat ze Kane onbelangrijk vinden, maar dat voor hun Sacha net zo belangrijk is als Kane voor jullie.
Heel veel sterkte met alles
Wat prachtig verwoord. Ik ben het helemaal met je eens…
precies dit. heel mooi verwoord. het is en blijft enorm pijnlijk maar een naam is iets groots. bij allebei. en idd naar elkaar luisteren, inleven en proberen te begrijpen brengt je verder. Door het grote verdriet lukt dat niet, niet op dit moment. maar het is wel ontzettend jammer dat dit dan ook nog een vriendschap kost.
zou ik t zelf gedaan hebben nee, denk het niet maar je hebt t wel heel goed verwoord. ik hoop dat jou woorden er toe bijdragen dat ze na verloop van tijd weer met elkaar in gesprek gaan. 20 jaar vriendschap is niet iets om zomaar weg te gooien
Exact dit! Er is geen wederzijds begrip. Er is niemand goed of fout. En is enkel geen ruimte voor de manier van denken voor de ander. Begrijpelijk. Maar ik zou een vriendschap er niet om over laten gaan.
Verbaas me over de gevoelloze reacties hier. Deze mensen hebben hét verdriet meegemaakt wat je je ergste vijand nog niet toewenst: je eigen kind overleven. En dan komen er een paar vrienden langs, die een nieuw leven gaan vieren (wat ze vast gegund worden maar desalniettemin op zichzelf al heel confronterend kan zijn), en die dan per se een eerste. tweede, derde naam van jouw overleden kindje moeten kiezen. Op het moment dat je zogenaamde dierbare vrienden aangeven dat dit pijn doet en nog meer verdriet oplevert dan deze hel al heeft veroorzaakt, kies je uit compassie en medeleven voor je medemens, een andere naam. Je hebt 381.00000 opties. Je kwetst een ander niet zo. Ongeacht of anderen het een eer vinden. Deze mensen blijkbaar niet. En dan het appje ook gebracht als een voldongen feit, “we vragen niet om toestemming ofzo”. Wauw…..
Ik zou het persoonlijk ook omkeren en het als een mooie nagedachtenis zien van jullie zoon, dus een eer. Maar dat verschilt dus per persoon hoe je er mee om gaat. Jammer dat de vriendschap hierom is verloren.
Als je al 20 jaar vrienden bent en het gaat om zoiets gevoeligs dan spreek je toch even met elkaar af en vroeg je hierover een persoonlijk gesprek onder genot van een kop koffie/the ( of iets dergelijks).
Waarom in vredesnaam (van beide kanten) via appen.
Pff, ik denk dat het toch wel erg overdreven is om dit gedrag van de vrienden zo respectloos te vinden. Rouw is er toch. Jullie pijn zal langzaam een beetje slijten en het is belangrijk om ook je zegeningen te blijven tellen. Vrienden die je al twintig jaar hebt bijvoorbeeld. De meiden die er blijkbaar zijn… andere kinderen die geboren worden op de wereld. Tuurlijk triggert het pijn, maar het geeft ook liefde en plezier, als je er voor open staat. Misschien kun je er wel een beetje van jullie kindje in terug zien. Het is niet respectloos. ja, even in het echt komen vertellen was netter, maar blijkbaar is dit hoe jullie gewoon met elkaar om gingen, want daar struikelde je niet over… Nee, als ik jou was dan zou ik snel appen dat de rouw jullie soms overvalt, maar dat de naam prachtig is, en dan je benieuwd bent naar het kind… of even langs gaan, om lekker samen uit te huilen.
p.s. mijn moeder had met een vriendin overlegd dezelfde eerste naam de kiezen voor mij als voor haar dochter. Laat de naam een beetje los. Het gaat om de unieke zieltjes die bij de kinderen horen…
Ik zou vereerd zijn. Het gaat ook niet om de eerste naam. Het overnemen van de eerste naam zou ik daarentegen wel heel confronterend hebben gevonden.
Ik kan me ook voorstellen dat het niet goed voelt, maar dit kan van jullie vrienden ook anders bedoeld zijn dan ongevoelig en/of respectloos.
Een persoonlijk gesprek hierover wat dit met jullie gevoelens doet, was denk ik meer op z’n plaats geweest. Mogelijk hebben jullie vrienden dit onvoldoende gerealiseerd en waren de intenties goed…
ik begrijp dit ook niet goed..een tweede naam wordt zelden tot nooit genoemd of gebruikt dus waarom dat zou pijnlijk is begrijp ik niet. Zie het als een eer. Het had wel mooier en wellicht slimmer geweest van jullie vrienden als ze hadden aangegeven dat ze hun kind naar jullie kind wilde vernoemen. had sowieso mooi geweest. spijtig van zo’n lange vriendschap…
wat afschuwelijk voor jullie, de vraag blijft of het wel echte vrienden waren. als je je eigen belang zo voor op zet en geen rekening houdt met de gevoelens van je beste vrienden, wat voor vriendschap is dat. heel veel sterkte en fijn dat jullie lieve familie om je heen hebt
ik zou het juist een eer vinden
en jullie zouden het mischien later ook juist mooi vinden
Als vrienden van mij dat zouden zou ik het een eer vinden.
Maar kan ook begrijpen dat je het op je eigen verlies gooit.
Whats in the name…
Misschien een on-populaire mening maar ik begrijp nooit zo goed waarom namen toegeëigend worden.
Ik zou het zien als prachtige ode aan mijn zoon.
Daarbij komt de naam Sasha redelijk regelmatig voor bij zowel jongens als meiden dus nee, ik vind het niet respectloos.
Wat ik als enige jammer zou vinden is dat het per whatsapp besproken wordt. Daaruit zou ik halen dat ze weten dat het jou wel raakt (wat er natuurlijk ook mag zijn!). Ik vind dat je als vrienden er daarin dan voor elkaar moet zijn en recht in de ogen aan kijken.
Wat triest van die ‘vrienden’ om vanwege een naam de vriendschap onderuit te halen. Maar ‘elk nadeel heb ze voordeel’ om met een legendarische voetballer te spreken. Want dit was natuurlijk geen echte vriendschap, echte vrienden zouden het zelfs geen seconde overwegen om voor die naam te gaan. Veel sterkte, ik kan me (godlof) inderdaad niet voorstellen hoe het is om een kind te verliezen, maar als ik er alleen maar aan denk moet ik al bijna huilen.
Vergeet die zogenaamde vrienden maar snel, en koester je echte vrienden.
Nep vrienden!
Daar heb je niks aan, weg ermee.
Precies wat ik dacht, zoiets ga je toch niet appen? (van die vrienden dan). Wel nogal respectloos algemeen. Dit zijn geen echte vrienden.
Vooral lekker alles via de app doen in plaats van elkaar gewoon eens aan te kijken, nog los van de inhoud van de berichten (over én weer).