Lees eerst deel 1: Met 30 weken zwangerschap kreeg ik ineens forse buikkrampen
We gingen er weer voor
Na een half jaar begon het weer te kriebelen. We besloten er daarom weer voor te gaan. De maand erop bleef mijn menstruatie uit. Maar ook de zwangerschapstest was negatief. Ruim een week na mijn verwachte menstruatie testte ik alsnog positief. Maar dit keer voelde het anders. Ik liet een vroege echo maken toen ik ruim zes weken had moeten zijn. Echter liet het echobeeld maar een zwangerschap van vier weken zien. Ook hier had ik een slecht gevoel over. 1,5 week later mocht ik terug komen om te kijken of het goed gegroeid was. Ondertussen verloor ik weer bruin bloed. Dit keer wel wat meer en langer als bij mijn eerste zwangerschap. De verloskundige gaf aan dat het geen kwaad kon.
Ik verloor helderrood bloed
Anderhalve week later kreeg ik een herhaal echo. Het was goed gegroeid, alleen nog te vroeg voor een kloppend hartje. Ik had nog steeds geen goed gevoel bij deze zwangerschap. Mijn gevoel bleek te kloppen. Een aantal dagen later op 3 oktober 2022 verloor ik helderrood bloed. Het bleef komen en was meer dan een heftige menstruatie. Dit was niet goed. Ik belde de verloskundige en de volgende dag kon ik komen. Het vruchtzakje was al leeg en een miskraam werd bevestigd. In de avond verloor ik ook de vruchtzak.
Weer die sterke geur
Een heftige tijd volgde maar ik kon het snel een plekje geven. Mijn gevoel had me niet in de steek gelaten. De verloskundige gaf aan dat we meteen door mochten als we wilden, maar dat het wel het beste was om een cyclus af te wachten. Ik had mijn menstruatie gehad. Drie weken later was ik aan het werk en rook ik weer een zeer sterke lucht. Ook nu was het vijf dagen voor mijn verwachte menstruatie. Eenmaal thuis deed ik een test. Negatief. Oké, dacht ik. Twee dagen later herhalen. En ja hoor, op 12 december had ik weer een positieve test in handen. Het voelde goed. Heel goed. Ik had verwacht veel stress te hebben omdat het in oktober mis was gegaan, maar dit was niet zo. Ik had er vertrouwen in.
Ik schrok mij rot
Tot de nacht van eerste op tweede kerstdag. Ik voelde me niet lekker en had barstende hoofdpijn. Ik ben paracetamol gaan pakken. Toen ik weer naar boven liep, voelde ik iets uit me komen. Ik liep naar het toilet en veegde het af met een papiertje. Tot mijn grote schrik zag ik helderrood bloed met stolsel. Ik zou rond de zes weken zwanger zijn. De tranen rolde over mijn wangen. Ik belde in paniek de verloskundige. Ze kon om vier uur ’s nachts niet veel doen maar aan de hand van de foto’s die ik haar stuurde dacht ze aan een miskraam. “Hoe dan?“, dacht ik.
Een miskraam?
In de ochtend heb ik meerdere keren de verloskundige gebeld. Ik wilde zo graag een echo om te weten of er nog iets zat. Uiteindelijk mocht ik op tweede kerstdag langskomen. Het helderrood bloedverlies was veranderd naar bruin verlies. De echo werd gemaakt. De vrouw gaf aan dat het niet goed was. Mijn vriend en ik zagen duidelijk iets op het beeld. Dit gaven we aan maar mevrouw gaf aan dat het veel te klein zou zijn en het echt een miskraam was.
Mijn gevoel zei wat anders
Binnen vijf minuten stonden we vol ongeloof weer buiten. De tranen rolde over mijn wangen. In de auto hadden we het over de echo en wat ze zagen. We vonden het raar dat er niets gemeten werd. Na een gebroken nacht voelde ik dat het nog niet klaar was. Ik werd weer wat positiever. Ik werd gebeld door de verloskundige. Ze vroeg hoe het ging en wilde het afsluiten. Ik gaf mijn gevoel aan en zei dat ik sterk het gevoel had dat de uitslag niet klopte. Ik moest een week later maar een nieuwe zwangerschapstest doen. Als die positief was keken we wel verder. Ik voelde me totaal niet gehoord.
Het wachten was killing
De vrijdag had ik weer een vroege echo gepland staan en deze wilde ik wel door laten gaan. Maar dit duurde nog zo lang. De twijfel begon weer toe te slaan. De onderzekerheid was killing. Weer een dag later. Het was ondertussen woensdag. Ik sprak een vriendinnetje over de situatie. Zij gaf aan dat ik een andere verloskundige praktijk moest bellen. Vanaf waar ik woon zijn er niet veel praktijken. Maar ik belde toch een andere praktijk en legde mijn verhaal en gevoel uit. Ik mocht direct langskomen. “Eindelijk” dacht ik. Ik werd gehoord. Mijn vriend bleef bij ons zoontje en ik ben meteen de auto ingestapt en naar de praktijk gereden. De verloskundige gaf wel aan dat de kans groot was dat ze hetzelfde zou zien als wat het ziekenhuis gezien had. Ik gaf aan dat ik dit begreep, maar ik duidelijkheid wilde omdat mijn gevoel zo sterk was dat het geen miskraam was.
Wat een verrassing
De echo werd gemaakt. Mijn hart ging te keer. “Wat?”, riep ik hard toen ik op het beeldscherm keek. Ik begon te huilen. Ik zag namelijk een kloppend hartje. De verloskundige zag dit ook en gaf aan dat ik goed naar mijn gevoel had geluisterd. Samen hebben we het ziekenhuis en mijn eigen verloskundige gebeld. De schrik zat er goed in bij hun. Hoe kon dit gebeuren? Ik ben overgestapt naar de verloskundige die me zo goed geholpen heeft en mij echt hoorde. Ondertussen gaat het goed en kijken wij uit naar de komst van ons tweede kindje in augustus 2023.
Lees HIER het vervolg.
TAMARA
