‘Ik heb echt slecht nieuws voor je, Jade
We zien een groot gezwel van je oor tot aan je keel zitten. Dit is een erg lastige plek. We hebben grote verdenking op kwaadaardig weefsel, maar dit moet onderzocht worden. Ik maak me écht ernstige zorgen’. Ik had een normaal, gezond leventje. Ik was een (toen) 14-jarig meisje die volop bezig was met de havo-opleiding, dansen, werken in een kledingwinkel, oppassen en met vriendinnen afspreken. Tot 2 juli 2021. Mijn hele leven veranderde in welgeteld één minuut. Voor altijd.
Ongeveer twee weken voor mijn diagnose begon ik wat onduidelijker te praten
Ik sprak klanken anders uit dan voorheen. Daarbij bleek ik ook nog te snurken, als een oude man van vijfentachtig. Dit was het laatste zetje om toch een afspraak bij de huisarts te maken. Zonder enige spanning reden mijn moeder en ik, 2 juli 2021 iets voor 10 uur richting de huisartsenpraktijk. ‘Ik zal wel een logopedie verwijzing krijgen’, zei ik nog op de heenweg. Een paar minuten later was die gedachte snel verdwenen. De huisarts keek in mijn keel en de spanning steeg. ‘Ik zie een grote bobbel in je keel zitten. Mijn gevoel is niet goed. Ik zou het fijn vinden als jullie vandaag nog gezien worden door een kno-arts in het ziekenhuis’.
Paniek
Hele grote paniek. We wisten niet precies wat er aan de hand was, maar we waren gelijk bang voor de ergste diagnose. Vanaf dat moment is de rollercoaster gestart. En tot op heden niet meer gestopt. Diezelfde middag zaten we nog in het Reinier de Graaf ziekenhuis in Delft. Daar werden er verschillende onderzoeken gedaan, onder andere een MRI-scan en een neusendoscopie. Waar eerst nergens plek was, konden we niet veel later gelijk terecht. Ik werd gezien als een spoedgeval.
Een kwartier na de scan kregen we de voorlopige uitslag van alle onderzoeken
‘Ik heb echt slecht nieuws voor je, Jade. We zien een groot gezwel van je oor tot aan je keel zitten. Dit is een erg lastige plek. We hebben grote verdenking op kwaadaardig weefsel, maar dit moet onderzocht worden. Ik maak me écht ernstige zorgen’, spreekt de kno-arts uit. Slik. De tranen branden in mijn ogen. Beseffen deed ik niet gelijk, maar ik voelde in elke vezel van mijn lijf dat het niet goed is. Helemaal niet goed zelfs. De angst sloeg toe.
“Ben je trouwens niet benauwd?”
“Het gezwel duwt bijna je hele luchtpijp dicht op dit moment. Je ademt nog maar door een rietje.” Deze paar zinnen werden mij even teveel. Ik heb dit weekend nog een dansshow gedanst, en nu wordt er mij verteld dat ik adem door een rietje. Het is niet te bevatten. Ik merk of voel niks, maar ik ben opeens (waarschijnlijk) ernstig ziek. De goede woorden zijn er niet voor te vinden. Het is gewoon ontzettend oneerlijk.
Na het weekend moeten we ons weer melden
Dit keer in het Sophia Kinderziekenhuis. Hier zoeken ze verder uit wat er precies aan de hand is en wat hier aan te doen is. We vragen nog of het niet mogelijk is om gelijk te blijven gezien mijn luchtpijp, maar dit is door het weekend en te weinig plek helaas niet mogelijk. Er wordt geadviseerd goed rust te nemen en op twee kussens te slapen. Een lang weekend vol met spanning en stress volgt.
Inmiddels heeft Jade het nieuws gehad dat ze niet meer zal genezen. Dappere Jade is een actie gestart om geld in te zamelen voor lotgenootjes.
JADE
