Jaila is mijn jongste dochter van 8 maanden
Ze ligt naast mij in bed. Haar ademhaling is rustig en gelijkmatig, een zacht geruis in de stilte van de nacht. Haar kleine handje klemt zich om mijn vinger terwijl ze slaapt. Co-sleeping noemen ze het, maar voor mij is het gewoon de enige manier waarop we allebei een beetje slaap krijgen. Gebroken nachten horen erbij met een baby, dat weet ik inmiddels. Ik voel een diepe vermoeidheid.
Ik mis mijn man Ruud
Sinds de geboorte van Jaila slapen we bijna nooit meer samen. Niet omdat we dat niet willen, maar omdat Ivy, onze 5-jarige, weigert alleen te slapen. Elke avond hetzelfde ritueel: nadat ik Jaila in bed heb gelegd bij mij, hoor ik vanuit Ivy’s kamer het bekende protest. Stampende voetjes, huilbuien, smeekbedes. Ze wil niet alleen zijn, ze wil dat papa bij haar slaapt. Ruud geeft uiteindelijk altijd toe. Hij is moe van het werken en heeft de energie niet om de strijd aan te gaan. En eerlijk gezegd, ik ook niet.
Terwijl ik naast Jaila lig, denk ik aan hoe het was voordat Ivy zo angstig werd
Ruud en ik deelden het ouderschap, de nachten, de zorgen. Nu lijken we twee aparte werelden te zijn, elk bezig met de behoeften van onze dochters. Ik verlang naar een moment samen, een gesprek dat niet onderbroken wordt door kinderstemmetjes of babygehuil. Ik mis mijn man gewoon. Ik heb ook het gevoel alsof ik voornamelijk met Jaila bezig ben en hij met Ivy. “Samen”, is helemaal weg.
De nachten zijn het zwaarst
Zodra het donker begint te worden, begint de spanning in huis juist te stijgen. Ivy wordt rusteloos, klampt zich aan Ruud vast en wil hem geen seconde uit het oog verliezen. “Papa, ga je straks bij mij slapen?”, vraagt ze iedere keer. Ruud werpt me een vermoeide blik toe. We weten allebei wat er gaat komen. We hebben geprobeerd haar te laten begrijpen dat grote meisjes alleen slapen. Verhaaltjes gelezen over dappere kinderen die hun angsten overwinnen. Nachtlampjes gekocht die patronen op het plafond projecteren. Zingen. Niets lijkt te helpen. Elke poging om haar alleen te laten slapen eindigt in een zwaar gevecht.
Op een avond besluiten we het weer eens te proberen
“Ivy, vanavond slaap je in je eigen bedje, oké?”, zegt Ruud zachtjes. Ze begint meteen te huilen. “Nee, papa! Ik ben bang! Blijf alsjeblieft bij me!” We leggen haar toch in bed, stoppen haar zorgvuldig in en geven haar een knuffel. “Je bent veilig, lieverd. We zijn dichtbij”, zeg ik, hopend dat het haar geruststelt. Maar zodra we de kamer verlaten, barst ze in hartverscheurend huilen uit. Het snijdt door merg en been. We wachten. Lang. Na tien minuten staan we weer bij haar bed. Haar gezichtje is rood en nat van de tranen, haar ogen wanhopig. “Alsjeblieft, papa, blijf bij me”, smeekt ze opnieuw. Ruud kijkt me aan, zijn schouders hangen. “Ik kan dit niet”, fluistert hij.
Ik begrijp Ruud
“Laten we nog even volhouden”, zeg ik toch, al twijfelt mijn stem. De nacht sleept zich voort. Ivy blijft huilen, afgewisseld met momenten van vermoeid gesnik. Ik lig op mijn eigen kamer met Jaila. Zij begint ook te huilen. Nu hebben we twee ontroostbare kinderen. Ik probeer Jaila weer in slaap te wiegen, terwijl ik Ivy’s gehuil op de achtergrond hoor. Het lukt.
Tegen drie uur ‘s nachts geven we het op
Zoals altijd blijf ik bij Jaila en gaat Ruud bij Ivy. Tranen prikken achter mijn ogen. Hoe lang kunnen we dit nog volhouden? De volgende ochtend is iedereen brak. Ruud lijkt wel een schim van zichzelf. Tijdens het ontbijt hangt er een geladen stilte. “Misschien moeten we het maar gewoon accepteren”, zegt Ruud uiteindelijk. “Ze heeft ons nodig. Het gaat ooit wel over.”
Ik weet niet wat ik moet zeggen
Ik voel me verscheurd tussen begrip voor Ivy en mijn eigen behoefte aan verbinding met mijn man. “Maar hoelang dan nog?”, vraag ik zachtjes.” Ze wordt ouder. Op een gegeven moment moet ze leren alleen te slapen.” Ruud haalt zijn schouders op. “Ik weet het niet, Elin. Ik wil haar niet dwingen.”
De dagen erna geven we telkens toe aan Ivy’s wensen
Ons leven voelt als twee parallelle werelden. Overdag functioneer ik op automatische piloot. Ik zorg voor de kinderen, doe het huishouden, maar voel me leeg van binnen. Ruud is een zombie op zijn werk. Laatst had hij een fout gemaakt. Hij is postbode van beroep, dat vraagt best veel van je, ook fysiek. Hij heeft een flink aantal adressen verkeerd bezorgd. Ik weet zeker dat dat door het slaaptekort komt. Dat doet wat met je.
De volgende ochtend bespreken Ruud en ik de situatie opnieuw
“Misschien moeten we het anders aanpakken”, stel ik voor. “Misschien moeten we samen bij haar blijven tot ze slaapt, Ivy in het midden, en dan terug naar onze eigen kamer gaan.” Ze gaan het proberen. Die avond leggen we Ivy in bed. We zitten aan weerszijden van haar, houden haar hand vast. Ze lijkt rustiger. “Blijven jullie bij me?”, vraagt ze slaperig. “We blijven tot je slaapt,” antwoord ik eerlijk. Het duurt lang voordat ze in slaap valt, maar uiteindelijk ademt ze diep en gelijkmatig. We sluipen de kamer uit. Voor het eerst in maanden liggen Ruud en ik samen in bed. Het voelt onwennig, maar ook fijn.
Maar midden in de nacht staan we weer op
Ivy huilt en roept om ons. De cyclus begint opnieuw. De volgende nachten verlopen hetzelfde. Onze hoop op verbetering vervliegt snel. Ik begin me af te vragen of we iets over het hoofd zien. Is er iets waar Ivy bang voor is? Heeft ze iets meegemaakt waar we niets van weten? Ik probeer met haar te praten, maar ze kan haar gevoelens niet goed onder woorden brengen. “Ik wil gewoon niet alleen zijn”, zegt ze telkens weer. De uitputting begint zijn tol te eisen. Ik merk dat ik kortaf word tegen Ruud, en hij tegen mij. Kleine irritaties lopen hoog op.
“Waarom laat je haar altijd je manipuleren?” snauw ik aan jet einde van de middag
Ruud is te moe en negeert het. De stilte tussen ons is zwaar. “Dit kan zo niet langer”, zeg ik uiteindelijk. “We verliezen elkaar zo.” Ruud vraagt wat een alternatief is. We besluiten om om de beurt voor Ivy te zorgen, zodat de ander kan rusten bij Jaila. We proberen momenten in te plannen waarop we samen iets kunnen doen, al is het maar een wandeling met de kinderwagen. Veel groter dan dat lukt niet. De verandering is klein, maar voelbaar. We beginnen weer met elkaar te praten, te lachen om kleine dingen.
Toch blijft de vermoeidheid een constante metgezel
Er zijn nachten dat ik denk dat ik het niet meer aankan. Dat ik wil weglopen van alles. Maar ik weet dat ik door moet zetten. Misschien moeten we accepteren dat dit een fase is waar we doorheen moeten. Dat het tijd kost, maar dat het uiteindelijk beter wordt. We zullen doorgaan. We hopen op beter nachten ooit.
ELIN
De eerste was een huilbaby de tweede totaal niet.Deelde het bed jaren met de eerste en nooit spijt van gehad. De vader accepteerde het totaal niet maar heb mijn eigen gevoel gevolgd. Het is een westerse cultuur dat kind op eigen kamer zou moeten. Er zijn zoveel culturen waar kinderen gewoon bij ouders op kamer slapen. Als je er aan overgeeft en zelf ook gewoon je rust krijgt raak je alle stress kwijt. En stiekem van kamer gaan vind ik zo verkeerd, hoe kan kind dan jou vertrouwen en rust krijgen? De eerste is nu 25 maar niets mis mee.
Wat een pittige situatie waar jullie in zitten.
Jullie doen het ontzettend goed om er zo te zijn voor jullie dochter. Wat een liefdevolle ouders.
Maar wat ik ook meteen dacht: er zit hier waarschijnlijk iets onder. Want zij reageert echt vanuit angst om verlaten te worden zoals ik het lees. Een diepe angst!
Ik ben holistisch therapeut en werk vaak met ouders met baby’s en jonge kindjes, door naar de zwangerschap, geboorte en start te kijken.
Veel emoties liggen namelijk opgeslagen in het onderbewustzijn en die zie je niet, maar triggeren wel in het hier en nu. Waardoor je dochter zo angstig kan zijn en dat wellicht ook niet kan benoemen.
En dat kun je echt helen! Dan komt er voor jullie allemaal rust, wat jullie zo gegund is.
Ik plaats normaal nooit een reactie, maar dit voelde zo alsof ik dit moést doen. Als je niet weet wat je hiermee kunt blijf je hiermee rondlopen.
Je kunt ook even zoeken op mijn website ‘Wonderwissel’ en je kunt me altijd even laagdrempelig benaderen mocht je dat willen.
Sterkte!
Lieve groetjes!
ik heb 2 huilbaby’s gehad en tot 1,5 jaar kwam de jongste 6x keer per nacht. daarvoor de hele dag en nacht huilen.
beide door medische aandoeningen maar toch je bent kapot, zeker met de 2de erbij kom je niet meer tot rust.
in het weekend deden mijn man en ik om de beurt uitslapen tot half 10 toen ze groter werden, dus na het huilen. dat was heerlijk want de jongste was tot 6 jaar elke morgen vanaf 5 uur wakker en wilde eruit, naar beneden!
later bleek ze adhd te hebben dus dat verklaarde veel.
wij hebben op een gegeven moment wel via het consultatiebureau video hometraining gehad om te kijken of er iets was waarom onze baby zo huilde.
nou ze zeiden dat ik alles goed deed en precies wist wat ze nodig had.
naar misschien kunnen jullie voir je dochter toch eens hulp inschakelen van een kinderrherapeut, geen psycholoog ofzo maar iemand die meekijkt waarom ze nou zo bang is en niet alleen wilt slapen. met simpele trucs kan het zo verholpen zijn en hebben jullie weer je heerlijke nachtrust terug.
je hebt het beste met je meisje voor maar je wilt toch ook weer lekker bij elkaar liggen en dat ze zoveel angst heeft is ook niet fijn. denk eens na wanneer het is begonnen.
sterkte met jullie meisjes, het komt allemaal goed!
Ik wil er nog wat aan toevoegen….
Zo herkenbaar gewoon!
Als moeder veranderd er echt wat.
Jij hebt pas rust als zij dat hebben. Het alleen willen zijn helpt niet rust te creëren. Hun behoefte aan samenzijn jullie is een uiting van liefde en behoefte aan zorg. Bij ons heeft het echt geweldig uitgepakt en ik ben er van overtuigd dat het de hechting echt goed doet. Naar behoefte aan slaap, ligt dus ook wel eens 1 van ons met hun zodat de ander volledig ongestoord slaapt.
Heel veel succes, Ouder zijn is gewoon shocking zwaar af en toe.
ik snap het! wij hebben een 4 persoonsbed bij de ikea gekocht (2× 2 persoonsboxsping) kinderen slapen zelf in in hun eigen bed, wij halen ze als we ze avonds laten plassen. Ik was er niet voor, ik had ook zo’n behoefte aan “even niet gestoord worden”. Uiteindelijk slapen we allemaal beter zo (bij een huiltje hoeft er alleen even gesust en een handje) en ik moet zeggen dat het het nu echt heerlijk vind. Zo hebben we nog wel tijd en ruimte voor een vrijpartij;-)
Ik zeg er nog even bij. Inmiddels zijn ze 5 maar ze genieten echt intens van het samen slapen. ik check het regelmatig.