Mijn naam is Lauren, en als kraamverzorgster dacht ik dat ik voorbereid was op bijna elke situatie die een jong gezin mij zou kunnen brengen. Maar wat er gebeurde op een ogenschijnlijk normale maandagochtend, schudde mijn hele leven op.
Het was vroeg in de ochtend toen ik aankwam bij het huis van Jessica, haar man Mees en hun eerste kindje Lotte
Mijn taak was om hen door de eerste cruciale dagen van het ouderschap te helpen, een taak waar ik normaal gesproken veel voldoening uit haalde. Toen ik het huis binnenstapte, werd ik begroet door de geur van babywas en verse koffie. Jessica zag er vermoeid maar gelukkig uit, een gebruikelijk beeld voor een nieuwe moeder. De eerste paar uur verliepen zoals gepland: ik hielp met de voeding, gaf advies over borstvoeding en zorgde ervoor dat Jessica wat rust kon pakken.
Tegen de middag begon ik een verandering te merken in Jessica’s gedrag
Ze werd stiller en leek gespannen, vooral wanneer ik Lotte in mijn armen had. Ik probeerde het gesprek licht te houden, maar Jessica’s korte antwoorden maakten duidelijk dat er iets niet klopte. De lucht was geladen toen ik voorstelde om Lotte te baden, een voorstel dat normaal welkom zou zijn. “Ik denk dat ik dat zelf wel kan”, zei Jessica plotseling, haar stem vol irritatie.
Verward door haar reactie, bood ik aan om in de buurt te blijven voor het geval ze hulp nodig had
“Nee, dank je. Misschien is het beter als je even gaat,” zei ze. Haar reactie was voor mij zo onverwachts en heftig dat ik even sprakeloos was. “Jessica, is er iets dat ik heb gedaan dat je heeft gestoord?”, vroeg ik, in een poging om de situatie te begrijpen. Haar volgende woorden kwamen als een schok. “Je bent te aanwezig. Ik voel me overweldigd, alsof ik niet eens de kans krijg om mijn eigen kind te leren kennen”, zei ze, haar ogen vol tranen. Haar woorden sloegen in als een bom. Nooit eerder had ik klachten gehad over mijn manier van werken.
We stonden daar, elk aan een kant van de kleine woonkamer, de lucht gevuld met een donderwolk
“Ik ben hier om te helpen, Jessica. Het is nooit mijn bedoeling geweest om je het gevoel te geven dat je niet capabel bent”, zei ik, mijn eigen stem trilde van emotie. “Misschien is het beter als je vandaag vertrekt. We hebben even wat ruimte nodig”, antwoordde ze resoluut. De definitieve toon van haar stem liet geen ruimte voor verder overleg. Het was duidelijk dat ze een besluit had genomen. Ik pakte mijn spullen, met mijn hoofd vol vragen. Het afscheid was koel en zakelijk, zonder de warmte of dankbaarheid die ik gewend was na jaren van dienst. Toen ik de deur achter me sloot, voelde ik me onbestemd. Ik stapte in mijn auto en staarde nog even naar het huis. Het was de eerste keer in mijn carrière dat ik zo plotseling naar huis was gestuurd, de eerste keer dat mijn aanwezigheid als een hinder werd gezien.
De dagen erna waren gevuld met twijfel
“Heb ik echt te veel gedaan? Heb ik signalen gemist?”, vroeg ik me af. Voor het eerst twijfelde ik aan mijn expertise. Ik ben tot de conclusie dat iedere gezin en iedere moeder anders is. Een mens is complex. En dat is het. Ik heb niets fout gedaan.
Ik denk als ik uw verhaal lees, dat je misschien té veel je best wil doen, en daardoor té aanwezig bent…Het is het huis van de nieuwe ouders, met hun eigen gewoontes…Het is niet de bedoeling dat je alles daar overneemt en stuurt…Ik zou proberen de nieuwe mama/papa zelf te laten bepalen wat ze wanneer wil doen, en hierbij vragen of ze hulp nodig heeft of niet, of dat er iets anders is dat ze graag heeft wat je doet. Je iets meer op de achtergrond houden…En haar zeggen dat ze goed bezig is…want van te veel goedbedoelde adviezen van iedereen,kan ze het gevoel krijgen dat je vind dat ze niet goed bezig zou zijn …Verder denk ik écht wel dat je super je best doet, en dat jouw manier van werken op vele plaatsen ook inderdaad wel zal welkom zijn…Probeer gewoon hieruit te leren, het niet persoonlijk op te pakken,maar bij elke ouder een beetje aanvoelen welke soort hulp gewenst is…het overnemende of eerder het begeleidende en aanmoedigende steun op de achtergrond …Veel plezier in je job!!
niet elke moeder heeft een kraamhulp nodig die alles voordoet. ik heb in de kinderopvang gewerkt en wist dus al aardig veel over baby’s.
ik heb toch kraamhulp aangevraagd omdat mij dit werd geadviseerd. je kunt als kraamhulp ook assisteren en de moeder zoveel mogelijk zelf laten doen. en vragen wat wil jij?
ik vond het ook heel irritant dat mijn kraamhulp alles maar voor me wilde bepalen. kom we gaan zo de baby in bad doen, en over 5 minuten gaan we zus en zo zoen. wie zegt dat ik mijn baby in bad wil doen? babys hoeven nog helemaal niet elke dag in bad. dat is helemaal niet nodig
en zo was ik de hele dag bezig om voor mijzelf op te komen en aan te geven wat ik wel of niet wilde. heb ze ook naar huis gestuurd maar dat kon niet ivm de regels
ik vroeg haar om een ander gezin te helpen die je hulp hard nodig hebben aangezien er te weinig kraamhulp is tegenwoordig. maar toch vonden ze het nodig om elke dag nog even te komen omdat we dat nou eenmaal hadden aangevraagd en hun met uren in de problemen kwamen. belachelijk terwijl er zoveel vrouwen wel graag hulp zouden willen. geef je grenzen aan niet iedereen is hetzelfde 🙂
En waar is papa in dit verhaal.
wil het niet in vullen voor haar maar hoe ik het lees is dat het iemand is die het moeilijk vind om dingen uit handen te geven. en al helemaal je baby. ik ben het zelf ook een beetje (erg) en vind het vooral fijn om de dingen zelf te ervaren, want daar leer ik het meest van. en dan kan het voelen alsof je de controle verliest als iemand anders dingen voor je wil overnemen.
Ik wou dat jij bij mij had rond gelopen toen 16 jaar geleden mijn dochter na een keizersnede geboren was. Ik was 38 en het was 16 jaar daarvoor dat mijn zoon geboren werd. Mijn kraamhulp was lui en deed niets! Liet mij met de hond uit lopen na 1
Dag, en ja we hadden alles besproken van te voren. Nooit twijfelen aan jezelf.
tja hond uitlaten hoort ook niet tot de taken van een kraamverzorgster
Het zullen de hormonen wel zijn. Ze zal het later ongetwijfeld wel hebben moeten bezuren.
.Misschien kan het iets te maken hebben met ” onzekerheid” van kraamvrouw. misschien een teken dat ze een zwangerschapstest neurose of postnatale depressie ontwikkeld?
Dat klinkt niet goed.Signaal voor hormonale disbalans ,depressie aan het ontwikkelen?Hopelijk weet verloskundige of huisarts ervan af.Kan best wezen dat kraamzorg niet bevalt maar zo van een op andere moment is raar.
Wat bijzonder zeg, is dit wel besproken met de verloskundige? kan ook zijn dat de moeder mentale problemen heeft na de bevalling.