Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram te volgen.
Abonneer je op deze reeks via de roze button onderaan deze blog, dan krijg je een berichtje zodra er een nieuw deel wordt geplaatst!
Lees eerst de vorige delen:
Deel 2: Noortje is zwanger op Bali: “We hebben geen 20-weken echo of NIPT-test gedaan”
Deel 3: Bevallen op Bali: “We wonen erg afgelegen, dat is lastig voor de bevalling”
Deel 4: Mijn droombevalling op Bali: “Mijn zoontje moest lachen om mijn oerkreten”
Deel 5: Noortje kreeg haar tweede kindje op Bali: “Op dag 6 na de bevalling ging het mis”
We besloten een week op een andere plek te verblijven, maar ook dit werkte niet
In week 8 vertrokken we voor een week naar Ubud, waar ik dichter bij vrienden en andere moeders zou zijn. Ik verwachtte me daar beter te voelen, terwijl mijn man hoopte dat we wat meer rust zouden krijgen na al die paniekaanvallen en onrust. Helaas ging het in Ubud nog slechter.
Een lange paniekaanval volgde
Ik besloot zonder medicatie te slapen, wat niet lukte. Daarop raakte ik in paniek, wat het alleen maar verergerde. Op dag 2 kreeg ik een paniekaanval die anderhalf uur duurde. Ik was totaal de weg kwijt en kon niet meer voor mijn gezin zorgen.
Ik besloot psychische hulp in te roepen
Een vriendin kwam en bleef slapen. De volgende dag besloten we dat het verstandig was om naar een psychiater te gaan. Inmiddels had ik al vaker enge visioenen, vooral van mijn man met twee huilende kinderen, terwijl ik er niet was.
Ik zag dat ik ‘kwijt’ was
Op de dag dat ik naar de psychiater reed, kreeg ik weer zo’n visioen, alsof ik naar mezelf keek in een slechte film. Ik zag dat ik “kwijt” was, dat heel Ubud op zoek was naar een verwarde moeder. Tot op de dag van vandaag denk ik dat ik in een psychose terecht zou zijn gekomen als ik die dag niet naar de specialist was gegaan.
De diagnose was al snel duidelijk
Al snel kreeg ik de diagnose postpartum depressie. Volgens de criteria voel je je langer dan 42 dagen na de bevalling somber en niet jezelf. Ik was al twee maanden bijna dagelijks in blinde paniek. Dat lijkt misschien niet lang, maar wanneer elk uur als overleven voelt, zijn twee maanden eindeloos.
Ik kreeg een hoop medicatie
Ik werd meteen op medicatie gezet: anti-angst, antidepressiva, slaapmedicatie en noodmedicatie voor de paniekaanvallen. Inmiddels ben ik onder begeleiding van een Nederlandse apotheker aan het afbouwen. Dat is een bijzondere ervaring voor iemand die nooit paracetamol gebruikte. Maar ik ben dankbaar voor deze medicatie; het heeft mijn leven en dat van mijn gezin gered.
Mijn gevoel is nog niet terug
Nu is het tijd om weer terug te keren naar mezelf. Het gaat veel beter, maar ik mis het gevoel van liefde in mijn hart. Normaal stroom ik over van liefde bij elke zonsondergang of een grassprietje. Nu geniet ik van mijn kinderen, maar ik voel het niet echt. En dat vind ik vreselijk.
Ik ben op zoek naar een duurzame oplossing
Nu de crisis voorbij is, kijk ik naar een duurzame oplossing. Ik ben de noodmedicatie aan het afbouwen en ben gestart met hormoontherapie onder begeleiding van een gespecialiseerde Nederlandse verpleegkundige. Gelukkig was de medicatie die wordt gebruikt voor PPD en PMS ook in Indonesië verkrijgbaar. Als alles goed verloopt, hoop ik in 2025 weer helemaal “clean” te zijn.
We zijn verhuisd en hebben structurele hulp ingeschakeld
We zijn tijdelijk verhuisd naar een levendiger gebied op Bali, wat me goed doet. We hebben nu ook een nanny die ons van maandag tot vrijdag zes uur per dag helpt. Ik had nooit verwacht een nanny in te huren, maar ze voelt als familie en brengt zoveel licht met zich mee. Precies wat we nodig hebben na deze donkere maanden.
Met de kinderen gaat het goed
Volgende week wordt Mare zes maanden. Ze zit, kruipt al, en is ontzettend vrolijk! Ook onze zoon Jip heeft zijn draai weer gevonden. Hij heeft de eerste maanden heel bewust meegemaakt en heeft het op zijn manier goed verwerkt.
Ik vraag mij of hoe de hechting van Mare zal zijn
Hoe de hechting met Mare zal zijn, weet ik niet. Ik ben met haar blijven praten, ik ben haar blijven vasthouden, ook al schreeuwde mijn lijf dat ze weg moest. Ik zeg haar elke dag dat ik van haar hou en blij ben dat ze er is, ook al voel ik dat nog niet zoals ik gewend ben. Ze lacht naar me, knuffelt me, en krijgt veel liefde van mij, mijn man, haar broer en de nanny.
Er moet meer aandacht en begrip voor een postpartum depressie komen
Postpartum depressie is nog steeds een onbesproken en onbegrepen onderwerp. Ik heb veel podcasts geluisterd en met mensen gesproken. Sommigen kunnen dit wel twee jaar verborgen houden. Elke PPD is anders. Bij mij was het vooral de hitte die me gek maakte, maar ik heb nooit nare gevoelens gehad tegenover mijn dochter. Eén keer dacht ik dat het voorbij zou zijn als we werden aangereden door een vrachtwagen… Wat ben ik blij dat we nu een half jaar verder zijn!
Moeders, trek aan de bel. Praat, vraag om hulp, en durf te delen. Je kinderen worden je niet afgenomen; je krijgt hulp. Je kunt hier niets aan doen!
NOORTJE
Insta: doornoortje
Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram te volgen.
Abonneer je op deze reeks via de roze button onderaan deze blog, dan krijg je een berichtje zodra er een nieuw deel wordt geplaatst!
