Ik kijk naar Nolan (5 jr) en Kitty (2jr) die samen op de grond spelen
Ik zou eigenlijk tevreden moeten zijn, maar diep vanbinnen voel ik een knagende leegte. Het klinkt gek, dat weet ik. Ik heb twee prachtige kinderen, een lieve man en een heel fijn leven. Maar dat verlangen, dat diepe, intense verlangen naar nog een kind, blijft me achtervolgen. Alsof er altijd iets ontbreekt. We zijn niet compleet. Thomas en ik hebben het er vaak over gehad, maar het gesprek eindigt altijd op dezelfde manier. Hij wil geen kinderen meer. Voor hem is het gezin wèl compleet, maar voor mij voelt het alsof ik halverwege ben gestopt. Alsof er nog ruimte is, nog een plek.
Het begon een jaar geleden
Kitty was net één geworden, en ik voelde die bekende kriebel weer opkomen. Die behoefte, dat verlangen naar een derde. Sommige mensen noemen het ook wel “rinkelende eierstokken”. Ik dacht dat het vanzelfsprekend zou zijn dat we weer in richting van kinderen zouden gaan, dat Thomas het net zo zou voelen als ik. Maar toen ik het voorzichtig ter sprake bracht, kreeg ik meteen een antwoord dat als een koude douche voelde: “Nee, Nina. Twee is genoeg voor mij.”
Ik kan niet eens beschrijven hoe ik me op dat moment voelde
Jet is een mix van teleurstelling, verdriet en misschien zelfs een beetje boosheid. Twee kinderen, ja, dat is prachtig, en ik ben er dankbaar voor. Maar diep vanbinnen voel ik dat ons gezin nog niet compleet is. Dat er nog een kindje hoort te komen. Soms, wanneer ik naar Nolan en Kitty kijk, zie ik de leegte van dat derde kind, de plek die nog gevuld moet worden. Maar Thomas ziet het niet zo. Voor hem is het klaar. Hij is tevreden, gelukkig zelfs. En dat is moeilijk voor mij om te accepteren.
Ik probeer er niet teveel aan te denken, maar het is overal om me heen
Het voelt alsof het universum me constant confronteert met dat verlangen. Bijvoorbeeld vanmorgen, toen ik Nolan naar school bracht. Terwijl ik met Kitty op mijn arm door de gang liep, zag ik een moeder met drie kinderen. Ze was druk bezig, ja, maar ze straalde ook iets uit, iets wat ik meteen herkende. Ze had haar handen vol, dat zag ik, ik voelde jaloezie opwellen. Niet om haar situatie of haar leven, maar om dat beeld van een groter gezin. Ik verlang er zo naar, dat het bijna fysiek pijn doet.
En dit gebeurt vaak
Wanneer ik op het schoolplein ben, in de supermarkt, of zelfs gewoon tijdens een wandeling. Overal om me heen zie ik gezinnen met drie of meer kinderen. Het lijkt zo normaal, zo vanzelfsprekend. En ik? Ik blijf steken in dat gevoel van onvervuld verlangen. Dat gemis. Het is moeilijk om uit te leggen aan anderen, want voor de buitenwereld zou ik gelukkig moeten zijn. En dat ben ik ook, maar het verlangen naar dat derde kindje kleurt alles een beetje grijs. Ik weet niet of ik hier ooit nog uit ga komen. Of ik er echt vrede mee ga hebben.
’s Avonds, als de kinderen slapen en het huis stil is, komt vaak het gevoel nog sterker naar boven
Thomas zit vaak naast me op de bank, verdiept in een boek of een film, en ik zit daar, stilletjes na te denken over hoe het zou zijn om nog een keer een baby vast te houden. Om nog een keer door die vroege fases te gaan, de slapeloze nachten, de eerste lachjes, de eerste stapjes. Ik weet dat veel mensen er anders over denken, dat ze blij zijn als de babyfase voorbij is, maar voor mij is dat juist wat ik mis. Die eerste jaren, hoe zwaar ze ook zijn, geven me zo’n gevoel van vervulling. En nu dat gevoel weg is, voelt het alsof ik een deel van mezelf kwijtraak. Ik wil zo graag nog een baby, nog één keer.
Thomas begrijpt het niet
Hij houdt van de kinderen, maar hij ziet ze als een verantwoordelijkheid. Twee kinderen is voor hem genoeg, genoeg chaos, genoeg werk. Hij geniet ervan dat ze ouder worden, zelfstandiger worden. Hij kijkt ernaar uit om meer tijd voor zichzelf te hebben en ik kan dat ook ergens begrijpen. Maar ik ben er nog niet klaar voor om dat hoofdstuk af te sluiten. Ik ben er gewoon niet klaar voor. Het hoofdstuk kinderen is niet afgerond.
Soms vraag ik me af of dit gevoel ooit zal verdwijnen, of het een fase is die uiteindelijk wegzakt
Misschien is het gewoon een kwestie van tijd. Maar dat voelt niet zo. Het lijkt eerder alsof het verlangen alleen maar sterker wordt naarmate de tijd verstrijkt. Alsof ik iets belangrijks mis in mijn leven, en ik kan er niets aan doen. Een paar weken geleden zaten we in een speeltuin, Thomas en ik, terwijl Nolan en Kitty speelden op de schommel. Er zat een gezin naast ons met een baby in de kinderwagen. Ik keek naar de moeder die zachtjes tegen haar baby sprak, en ik voelde tranen opkomen. Ik werd zo emotioneel. Thomas merkte het op, legde zijn hand op mijn knie en vroeg of alles goed was. Ik knikte, maar in werkelijkheid wilde ik op dat moment niets liever dan hem vertellen hoe vreselijk ik het vond, dat hij de deur dichtgooide. Hoeveel pijn het deed om die droom los te moeten laten. Maar ik zei niets. Wat heeft het voor zin om het weer op te rakelen als zijn antwoord hetzelfde blijft?
Het is geen onderwerp dat we vaak aansnijden
Soms durf ik het niet eens meer ter sprake te brengen, omdat ik bang ben voor het antwoord. “Hoe geef je een verlangen op dat zo diep geworteld is in wie je bent?”, vraag ik me af. Ik merk dat ik mezelf steeds vaker afvraag of ik mijn gevoelens opzij moet zetten voor de harmonie in ons gezin. Thomas is gelukkig zoals het is. Moet ik mijn verlangen dan maar inslikken en doorgaan alsof alles goed is? Maar dan denk ik aan de leegte die ik voel, aan het gat dat alleen gevuld kan worden door dat derde kindje dat ik zo graag wil. Er is geen makkelijk antwoord, het is zo ingewikkeld. Voor iedereen.
Ondertussen ga ik door met mijn dagelijkse leven
Ik zorg voor Nolan en Kitty, ik werk, ik ben een goede moeder en een goede vrouw. Maar die gedachte, dat verlangen, hangt als een schaduw over alles heen. Het maakt momenten die zouden moeten stralen, een beetje doffer. Het is moeilijk om er met iemand over te praten, want ik weet dat veel mensen me niet zullen begrijpen. Twee kinderen is toch genoeg? Ze zijn gezond, ze zijn gelukkig, wat wil je nog meer? Het is niet iets wat je zomaar kunt uitschakelen. Het is niet alsof ik kies om dit te voelen. Het is gewoon hoe ik ben, hoe ik altijd al ben geweest. Ik wil een groot gezin, dat heb ik altijd gewild.
Soms droom ik ’s nachts over een derde kindje
In die dromen zie ik mezelf met een baby op mijn arm, zie ik hoe Nolan en Kitty met hun kleine broertje of zusje spelen. En als ik dan wakker word, voel ik een golf van verdriet, want ik weet dat die droom misschien nooit werkelijkheid zal worden. De realiteit is dat ik Thomas niet kan dwingen. Ik kan hem niet veranderen. Als er een kindje komt, moeten beide ouders daar achter staan. Ergens, diep vanbinnen, weet ik dat hij gelijk heeft.
De dagen gaan voorbij, en het verlangen blijft
Soms is het wat minder aanwezig, sluimert het op de achtergrond, maar het is er altijd. Het is alsof er een constante knoop in mijn maag zit. En terwijl ik het probeer te negeren, weet ik dat het verlangen niet zomaar weggaat. Ik ben er niet klaar voor om dat gevoel te laten varen, maar tegelijkertijd voel ik me machteloos. Het is niet iets wat ik alleen kan beslissen, en dat maakt het zo frustrerend.
Er zijn momenten waarop ik me afvraag of ik niet egoïstisch ben
Thomas heeft gelijk als hij zegt dat we met twee kinderen een prachtig gezin hebben. Nolan en Kitty brengen ons zoveel vreugde, en ik ben ongelooflijk dankbaar voor hen. Maar waarom is het dan niet genoeg? Waarom kan ik niet tevreden zijn met wat we hebben? Het voelt alsof ik iets wil dat ik niet mag willen, alsof ik niet dankbaar genoeg ben voor wat ik al heb. Die gedachten maken me soms boos op mezelf. Soms ben ik bang dat ons verschil in kinderwens, ons uit elkaar doet drijven.
Die avond probeerde ik het opnieuw met Thomas te bespreken
Nog één keertje. We zaten samen op de bank, de kinderen lagen in bed, en ik had het gevoel dat dit het moment was om erover te praten. Maar voordat ik iets kon zeggen, begon hij over zijn werk, over hoe druk het was geweest en hoe blij hij was dat hij wat tijd voor zichzelf had. Ik wist meteen dat dit niet het juiste moment was. Hoe kon ik hem nu vertellen dat ik nog een kind wilde, terwijl hij duidelijk genoot van de rust die hij eindelijk vond in ons gezinsleven? Ik slikte mijn woorden in en luisterde naar hem, knikkend en glimlachend, maar diep vanbinnen voelde ik me steeds verder van hem verwijderd. Het is alsof we op verschillende pagina’s zitten in ons leven. Thomas is klaar, hij heeft zijn ideale gezinsleven bereikt, en ik… ik voel dat er nog meer moet komen.
Hij heeft me een aantal keren huilend aangetroffen
Het doet hem zeker veel om mij zo te zien. Hij troost me dan, maar geeft tegelijkertijd aan dat hij zijn gevoel niet kan veranderen. En daar heeft hij helemaal gelijk in. Ik wil ook niet dat hij iets tegen zijn zin doet. Zeker niet.
Wat het nog moeilijker maakt, is dat ik het gevoel heb dat ik dit allemaal alleen draag
Ik kan er met Thomas niet diep over praten, enkel oppervlakkig, omdat hij zo duidelijk is in zijn standpunt. Hij wil niet meer, punt uit. En hoewel ik dat ergens begrijp, voelt het alsof mijn gevoelens er niet toe doen. Zijn gevoelens zijn belangrijker, en in deze bepalend. Ik voel me gevangen in mijn eigen verlangen.
Ik probeer het soms te rationaliseren
Misschien zijn twee kinderen echt genoeg. Misschien zal het verlangen straks vanzelf verdwijnen. Soms denk ik dat ik het heb geaccepteerd, dat ik vrede heb met de situatie, maar dan gebeurt er iets kleins – een opmerking van een vriendin, een foto van een groot gezin op sociale media – en alle gevoelens komen weer naar boven. Het is een eindeloze cyclus van verlangen, teleurstelling en verdriet.
Maar één ding is zeker: ik moet een manier vinden om verder te gaan
Of dat nu betekent dat ik mijn verlangen loslaat of dat Thomas en ik uiteindelijk toch nog een oplossing vinden. Want zoals het nu is, kan het niet blijven. Dit voortdurende gevoel van gemis, van onbeantwoorde wensen, is zo zwaar. Ik weet niet wat de toekomst brengt, maar ik hoop dat ik op een dag de rust vind die ik zo hard nodig heb.
NINA
wat een herkenbaar gevoel zeg !
ik heb 2 geweldige kinderen een dochter ( 10 ) en een zoontje van ( 6 ) , ik wilde enorm graag 3 kindjes.
Maar mijn ex partner en ik gingen uit elkaar en de kindjes waren nog jong en ergens was mijn kinderwens nog zo enorm groot ( terwijl ik geen partner had op dat moment ) bleef het gevoel continu in mijn eigen hangen dat ik een 3e zou willen.
Dat er genoeg liefde zou zijn om nog een lief klein mensje op de wereld te mogen zetten.
Uiteindelijk ontmoeten ik mijn huidige partner die 2 prachtige meiden heeft uit een eerder huwelijk.
super geweldig hoor. Maar toch is dat anders ik zou zo graag met mijn nieuwe partner een kleine willen zodat het bindend maakt ofzo…
Nja het voelt voor mij nog zo enorm sterk. Maar mijn partner wil het niet en dat maakt mij enorm verdrietig boos angstig ergens ook wel..
Ik heb zolang getwijfeld aan mijn eigen waarom wil hij dat niet ? Ben ik geen leuke vrouw of moeder of wat is er mis? Waarom een harde Nee ?
Het kwam enorm koud aan , het maakte mij enorm verdrietig en het heeft enorm veel gedaan vanuit binnen ..
En ergens mag hij ook echt wel zijn antwoorden geven juist alleen maar goed dat hij eerlijk antwoord , alleen voelde het op dat moment enorm koud.
En ja mijn wens is nog wel groot en sterk en het steekt met momenten ook nog enorm vooral als je momenten alleen bent of je loopt ergens bij winkels en je ziet kinder spullen dan denk ik ‘pffff’
terwijl als we met ons samen gestelde gezin samen zijn het geweldig leuk is. Je mist iets en dat is een kindje samen wat alles compleet maakt wat ons met elkaar bind als gezin ofzo ?
Wat je als moeder nooit mag zeggen maar ik doe het toch: ik heb 3 kinderen en eigenlijk is dat 1 teveel.
Ik ben juist jaloers op mensen die er twee hebben. Een paar jaar eerder je vrijheid terug, makkelijker een logeeradres (de opa’s en oma’s vinden 3 wel erg veel dus mijn m’n en ik kunnen daar maar zelden op terugvallen), minder kosten, minder zorgen… De lijst is eindeloos.
Dit doet niets af aan hoeveel we van alle drie houden, maar onder de streep is het gewoon te druk. Ik heb al 12 jaar geen moment voor mezelf, en als ze alle drie tegelijk op een andere plek moeten zijn, bijvoorbeeld voor kinderfeestjes (dat gebeurt echt, verrassend vaak), moeten we hulp inschakelen van andere ouders om überhaupt iedereen op bestemming te krijgen. Met twee kinderen kun je altijd elk eentje verzorgen.
Mijn man en ik hebben geen familie in de buurt dus de dagelijkse dingen komen allemaal op ons neer, en daar zijn we zo bezet mee dat onze band daar onder lijdt. We zijn gewoon te moe om samen nog iets te doen.
Ik verwacht niet dat dit je gevoel verandert, maar wie weet helpt het je om te zien dat het gras vanaf de andere kant precies zo groen lijkt.
wees blij dat je kinderen heb gekregen
vindt het zo egowistisch dat je aan jezelf denkt.
geen begrip heb voor je man
jongen meisje
twee jongens wat maakt het uit.
als ze gezond zijn en tevreden.
Waarom 3 nee vindt het heel erg zelf ingenomen.
zijn mensen die geen kinderen kunnen krijgen.
wees blij wat je heb gekregen.
dus wees niet zo egowistische
heb zelf ook 2 zoons gekregen.
Ben nu oma?
had ook graag een kleindochter gehad.
maar helaas?
wordt weer een jongen.
en bij twee houden ze op.
dus?
moet ik me hier ook bij gaan neer leggen.
is zo als het is.
wees blij dat je kinderen heb gekregen.
denk daar maar eens over na!
het beste is, luisteren naar elkaar en de standpunten bekijken wat haalbaar is. veel willen 3 maar wat als de 3de ook niet genoeg is. ik en mijn man hebben 3 waarvan mijn oudste zijn stiefzoon is. toen zijn 1ste zoon geboren was, zei hij ik heb er 2 zonen en is genoeg. we hebben toch een 3de zoon bijgekregen en zijn mega blij met ons gezin. zolang de kinderen gezond zijn en je toch kinderen kan krijgen, mag je van geluk spreken aangezien er mensen zijn, die minder geluk hebben. kijk ook nooit wat een andere heeft en jij vb niet want die persoon heeft ook iets wat jij dan wel hebt.
misschien staat er nog wel een zieltje klaar om bij jou te incarneren. moeders voelen dit vaak aan, vaders niet perce.
Ja, heel erg voorstelbaar.
Mijn man twijfelde erg om een derde kindje.
Mijn tante had 16 kinderen. Denk je dat ze dat steeds aan haar man moest vragen? Ze kreeg ze gewoon en was er erg blij mee. Breng het terug op het niveau waar het gebeurt: liefde en vrijen.
Vrij niet meer samen en stop met voorbehoedsmiddelen. Hij wil niet en jij wel. Verover en verleidt hem. Neem ook de verantwoordelijkheid om de eerste 3 jaren er zelf voor te zorgen. Ontlast je man hiermee. Dat is feministisch! Kom voor jezelf op en wacht niet af. Ik heb nu 4 prachtige kinderen en mijn man is er stapel trots op.
Even een mannen-reactie – ik ben nu super blij met de tweede, maar daarvoor heel.lang twijfels gehad. Vooral.omdat mijn vrouw veel last heeft gehad van depressie na de eerste. Dee derde komt er (gelukkig in overeenstemming) niet.
Heel herkenbaar dit, bij ons was het precies hetzelfde.
Uiteindelijk heeft mijn man toegegeven. Hij zei: als we het niet doen blijf jij dit gevoel altijd houden en staat het ergens ook tussen ons in. Als we het wel doen ga ik natuurlijk weer van dat kindje houden en wil ik ook niet meer zonder. Dan komen we op 1 lijn. En zo is het gegaan.. En nu is hij zo dolblij met haar.
Even een mannenreactie tussendoor. Mijn vrouw wilde 4 kinderen en ik 2. Uiteindelijk was de wens van mijn vrouw zo sterk dat ik overstag ben gegaan. Ik hou zielsveel van alle vier, evenveel, begrijp me niet verkeerd. Maar ik heb wel het gevoel dat ik de rest van mijn leven met 7 jaar heb uitgesteld (het leeftijdsverschil tussen nummer 2 en 3). Niet dat we geen gelukkig leven hebben nu, maar ik heb mijn dromen op pauze gezet voor mijn vrouw. Straks als de laatste uit huis is en wij eind 50 zijn in plaats van eind 40, begin 50, kunnen we samen de wereld ontdekken. Als ik dan om me heen kijk hoeveel mensen, gezonde mensen, in mijn omgeving soms de 50 niet eens halen, beangstigt mij dat.
Daarnaast over de wens van de vrouw: na de vierde heb ik een sterilisatie ondergaan. ik hoefde niet meer en dat was prima. Maar iedere keer als er nu een baby wordt geboren, begint het bij mijn vrouw wel weer te kriebelen. Het is een irrationeel verlangen, dat weet ze. Maar ik betwijfel of zelfs een vijfde of zesde genoeg was geweest.
Jullie zijn niet egoïstisch. Een verlangen is een verlangen en dat is niet rationeel. Wel vind ik dat jullie ondankbaar overkomen. Of beter gezegd, jullie zijn vergeten meer en uitgebreid stil te staan bij wat je wél hebt. En dat zegt een vrouw die geen kinderen heeft kunnen krijgen, ondanks alle pogingen. Jullie zijn gezegend, maar het lijkt alsof je dat vergeet. Je mag best wensen en verlangen naar een 3e. Net als onbewust kinderloze nog meer smachten naar dat eerste kindje! Maar het leven stopt niet als dat niet lukt. Zeker niet als je al kinderen (en wellicht een super goede vader voor die kinderen?!) hebt. Koester liever met alles dat je in je hebt, hetgeen dat je wél hebt kunnen krijgen. En denk daar eens meer en beter over na.
Hoe weet jij dat kinderlozen meer smachten da mensen die kinderen hebben? Je schrijft zelf dat een verlangen niet rationeel is, maar gaat daarna wel vergelijken.
Ook jij kan koesteren wat je wel hebt. Denk daar maar eens beter over na.
Precies!
mijn vriend komt zelf uit een gezin met 4 kinderen. ik ben de middelste van 3. wij hebben 2 kinderen van nu 13 en 11. ook ik had heel graag een 3de gewild. helaas was ook mijn vriend geheel onverwacht klaar na 2 kinderen. ik was helemaal verbaast. dit had ik niet zien aankomen. had heel graag gewild dat hij dit voor en tijdens m ik mijn 2de zwangerschap had gezegd. Dan had ik veel bewuster mijn laatste zwangerschap kunnen beleven. nu mijn kinderen al zo oud zijn en ik richting de 40 ga zegt mijn verstand het is goed zo. maar mijn gevoel zegt nog altijd wat anders en mist nog altijd (hoe egoïstisch het misschien ook klinkt met 2 gezonde kinderen) een 3de en misschien wel een 4de kindje.
Poeh ik voel in alles met je mee. Echt zo herkenbaar allemaal. wij zouden ook voor een 3e gaan maar toen wilde mijn man ineens niet meer, vond het zo wel prima. die drukte en slapeloze nachten hoefde voor hem niet.
Ik heb er heel veel om gehuild en me groot gehouden bij vriendinnen, die wisten van niks. mijn beste vriendin kreeg haar derde kindje en ik moet zo vaak horen hoe geweldig en makkelijk zo n 3e is. ik wordt er inwendig emotioneel en zelfs soms een beetje boos om terwijl zij daar natuurlijk niks aan kan doen maar het vreet dan zo van binnen aan me.
Eigenlijk vind ik het ergens ook best wel egoïstisch, van beide kanten. mijn man wil niet meer dus dan gebeurt het niet. En ik wil graag wel terwijl we ook al 2 prachtige gezonde zonen hebben.
onze kinderen zijn nu 10 en 7 en het hevige verlangen naar een derde is gelukkig nu wel meer aan het vervagen. wat niet wegneemt dat ik er nog wel wekelijks mee geconfronteerd wordt, maar dan in mindere heftigere mate.
ik hoop zo dat het gevoel bij jou ook gaat vervagen, want ik weet uit ervaring hoe pijnlijk dit is.
Ik kreeg dit gevoel al toen de 2e nog een baby was. Mijn man was ook tegen. Steeds konnik het gevoel weer parkeren maar het verlangen naar nog een 3e kwam ook steeds weer terug. De eerste keer dat mijn man overstag ging, ging ik zelf twijfelen. Wil Ik mijn gezin wel zo overhoop gooien en de onafhankelijkheid inleveren? Maar de twijfels bleven en het gevoel bleef terug komen. Vorig jaar zomer raakte ik ongepland zwanger maar dit eindigde in een vroege miskraam. Toen pas realiseerde ik hoe graag ik het echt wilde en zijn we er alsnog voor gegaan. Ondanks het inmiddels grote leeftijdsverschil van 10 en bijna 13 jaar. Ik schrijf dit met een klein meisje aan mijn borst. Het hele gezin is gek op haar!
Mijn schoonzus (en vriendin) had hetzelfde. Ze wilde er heel graag een derde bij maar haar man dus niet. Ze heeft jaren gehoopt dat hij overstag zou gaan.
Toen de kinderen 8 en 11 waren vond ze het leeftijdsverschil te groot en heeft ze zich erbij neergelegd.
Wat toen wel kwam was een hond. Een golden retriever. Stapelgek zijn ze op de hond. Toch een nieuw gezinslid maar dan anders.
Natuurlijk een kind is heel wat anders en niet ieder een houdt van honden maar voor haar was het fijn.
Heel herkenbaar. Ik was zelfs ook een beetje boos op mijn man omdat ik al vanaf het begin van onze relatie heb gezegd dat ik graag een groot gezin wilde. Ik heb ongeveer 5 jaar in rouw gezeten om de kinderen die niet meer zouden komen. Vlak voordat ik (zo’n 12 jaar later) mijn man verliet had ik therapie en ik merkte toen pas dat het moment waarop hij de deur dichtgooide voor een 3e kind, de eerste breuken in onze relatie kwamen. Probeer alsjeblieft om er met elkaar over te praten en om het niet weg te stoppen. Het zorgt er misschien niet voor dat hij overstag gaat, maar wel over meer begrip voor elkaars gevoelens waardoor je minder snel uit elkaar groeit.
Ook ik (en ik dacht mijn man ook) wilde graag 3 kinderen. We zouden wachten met de 3e nadat de verhuizing erop zat en ik mijn extra opleiding erop had zitten. Toen dit voorbij was en ik het onderwerp ter sprake bracht, vond manlief 2 genoeg. Wat heb ik een verdriet gehad. Ik hoopte (jaren) stiekem op een ongeplande zwangerschap.
Maar ik kan je vertellen, het gevoel gaat over! Het kost alleen wat tijd. En wat ben ik blij dat we uiteindelijk 2 kinderen hebben en geen 3. Het is ook echt deels hormonaal. Nu denk ik, wat ben ik blij dat mijn man voet bij stuk hield en niet toegaf zoals veel mannen wel doen (ik hoor vaak genoeg, ja mijn vrouw wilde graag een 3e).
er bestaan babypoppen die echt levensecht lijken en volgens mij functioneren ze ook bijna als een echte baby, misschien moet je zo’n pop nemen om te kijken hoe het echt voelt voor jou en wie weet misschien verandert je man van gedachten of kom jij uiteindelijk tot de conclusie dat het toch goed is met de twee kinderen die je al hebt.
ik weet niet precies waar je zo’n babypop kan kopen maar google maar eens dan kom je er vast wel achter.
Haar man hoeft niet van gedachten te veranderen. “Nee” is ook een antwoord. Waarom dat drammen? Zo wordt het wel egoïstisch