Het was weekend. Mijn dochter Farah zat met mijn man Rogier in een fantasiewereld met poppen. Ik zat aan de zijlijn, verzonken in mijn eigen gedachten. Mijn naam is Cinthia, en soms vraag ik me af of ik tekortschiet als moeder omdat ik niet de creatieve speelkameraad voor Farah kan zijn zoals Rogier dat is.
Toen Farah geboren werd, was ik zo gelukkig
Haar eerste lachje, haar eerste stapjes, haar eerste woordjes, elk van deze momenten was een wonder. Ik fotografeerde alles, van haar slaperige ochtendgezichtjes tot haar ondeugende grappen. Rogier en ik beloofden samen dat we de beste ouders zouden zijn die we konden zijn. Maar naarmate de maanden overgingen in jaren en Farah uitgroeide tot een energieke, vijfjarige ontdekker, merkte ik een verschuiving in mezelf. Terwijl Rogier als vanzelf opging in Farahs spel, vond ik mezelf steeds vaker moe en afstandelijk.
De dagelijkse realiteit
Elke dag, tegen de tijd dat ik thuis kwam van mijn werk, was ik uitgeput. Het huishouden, mijn carrière in de marketing, en de dagelijkse routine van het leven slokten al mijn energie op. Rogier, die een flexibeler baan had en vaak vanuit huis werkte, was er meer voor Farah. Hij bouwde kastelen van blokken, las haar eindeloze verhalen voor, en rende met haar door de tuin, terwijl ik vaak toezag vanaf de zijlijn, mijn hart zwaar met een mengsel van liefde en schuld. Ik wilde gewoon tijd voor mezelf. Even helemaal niets. En al helemaal niet spelen.
Het schuldgevoel
Op een avond, na het eten, toen Rogier en Farah aan het lachen waren over een van hun binnenpretjes, voelde ik een steek van jaloezie en schuld. “Moet ik niet degene zijn die daar zit? Faal ik haar door niet meer energie te hebben?”, vroeg ik mezelf af. Deze gedachten waren niet nieuw, maar ze voelden elke keer rauwer.
Die nacht, toen Rogier en ik in bed lagen, vertelde ik hem waar ik mee zat
“Ik voel me zo schuldig dat ik niet meer met Farah speel”, bekende ik met tranen die dreigden over te lopen. Ik wilde niet huilen. Rogier luisterde aandachtig, zijn hand over de mijne. “Cinthia, je bent een geweldige moeder. Jouw manier van liefhebben is net zo belangrijk”, zei hij zachtjes. Ik geloofde het niet.
De strijd binnenin
De volgende dagen probeerde ik Rogiers woorden ter harte te nemen, maar de interne strijd bleef. Bij elke lach die Farah met Rogier deelde, vroeg ik me af of ze iets miste door niet dezelfde momenten met mij te hebben. Op een zaterdagmiddag besloot ik het anders aan te pakken. Ik ging bij Farah zitten terwijl ze tekende. “Kan ik met je meedoen?”, vroeg ik voorzichtig. Farah keek op met een brede glimlach. “Ja, mama! Wil je een prinses tekenen?” Haar enthousiasme was aanstekelijk, en voor even voelde ik me niet meer tekortschieten.
In de weken die volgden, realiseerde ik me dat moederschap niet gaat over constant entertainen of de beste speelkameraad zijn
Het gaat om liefde, aanwezigheid, en de unieke band die elk van ons heeft met onze kinderen. Farah heeft niet altijd iemand nodig om met haar te spelen; soms heeft ze gewoon iemand nodig om naast haar te zitten en te luisteren, om haar wereld te zien door haar ogen. Ik ben niet minder moeder omdat ik de wereld anders ervaar dan Rogier. Elk van ons brengt iets unieks naar de tafel, en samen, vormen we een volledig plaatje voor Farah. En misschien, net misschien, is dat genoeg.
CINTHIA
