Mijn vader en ik hebben altijd een bijzondere band gehad
Met mijn moeder wat minder. Mijn vader was er altijd voor me. Toen ik jonger was, wist ik dat ik altijd op hem kon rekenen, zelfs op de momenten waarop ik dacht dat ik het allemaal zelf wel aankon. Zoals die keer dat ik op een avond te veel had gedronken op een feest. Ik was achttien, eigenwijs, en dacht dat ik wel tegen wat drank kon. Het eindigde natuurlijk in een complete chaos. Ik voelde me ellendig, wankel van de alcohol en had absoluut geen idee hoe ik thuis moest komen. Zonder erbij na te denken, belde ik mijn vader. Ik verwachtte een preek, misschien zelfs dat hij kwaad werd, maar in plaats daarvan hoorde ik een bezorgde stem aan de andere kant van de lijn: “Ik ben onderweg.”
Binnen twintig minuten stond hij voor de deur van het huis waar het feest was
Geen vragen, geen verwijten. Hij hielp me voorzichtig in de auto en reed me naar huis. Die rit was stil, maar geruststellend. De volgende ochtend sprak hij met me, niet als een boze vader, maar als iemand die wilde dat ik het beter zou doen. “Je maakt fouten”, zei hij, “maar dat hoort erbij. Bel me gewoon als je me nodig hebt.”
Die steun, die onvoorwaardelijke liefde, was iets wat altijd bleef, ook toen ik ouder werd
Toen ik naar de universiteit ging en op de campus moest gaan wonen, was hij degene die me hielp met de verhuizing. Mijn vader stond altijd klaar met zijn busje, klaar om mijn hele hebben en houden naar mijn nieuwe kamer te sjouwen. Ik weet nog dat hij grapjes maakte over de hoeveelheid spullen die ik meebracht, terwijl hij trouw mijn veel te zware koffers de trap opsleepte. Maar ook die dag draaide het uiteindelijk niet om de verhuizing zelf. Het was de steun die hij gaf, het loslaten van zijn dochter terwijl hij eigenlijk nooit echt afscheid nam. Hij was altijd dichtbij, altijd bereid om me op te vangen als ik zou vallen. Of het nu ging om studie, werk of relaties, ik wist dat hij altijd achter me zou staan.
Dus toen ik zwanger werd, was het geen verrassing dat mijn vader een belangrijke rol speelde in die periode
Vanaf het moment dat ik hem vertelde dat ik een baby kreeg, was hij door het dolle heen. Echt grappig. Hij was een man van weinig woorden, maar ik kon zien hoe trots hij was. Toch was er iets wat hij op een dag vroeg, iets wat ik niet had verwacht. We zaten in de tuin, ik met mijn groeiende buik, hij met een biertje in zijn hand. En toen vroeg hij het: “Mag ik bij jouw bevalling zijn?”
In eerste instantie overviel het me
Een bevalling is zo’n intiem moment, iets wat je deelt met je man, dacht ik. Maar mijn vader en ik hadden een band die verder ging dan die typische vader-dochterrelatie. Hij was er altijd, bij alle grote momenten van mijn leven, dus waarom zou dit anders zijn? “Ik moet dat eerst overleggen met Milan (mijn man)”, antwoordde ik. Dat begreep mijn vader.
Toen Milan die dag thuiskwam, begon ik gelijk over het gesprek met m’n vader
Hij keek me met grote ogen aan en had deze vraag niet verwacht. Milan leek een beetje geschrokken. Hij wist niet zeker of hij plaats kon maken voor mijn vader. Het was wel erg intiem: een baby krijgen. Ik begreep Milan wel. Ik gaf hem de tijd. Na een paar dagen gaf hij goedkeuring. “Yes, wat een mooie ervaring voor m’n vader!”, zei ik.
De weken gingen voorbij, ik ging zelfs 2 dagen voorbij de uitgerekende datum
En toen begonnen de weeën. Het was vroeg in de ochtend. Ik herinner me nog dat ik halfslaperig in bed lag, toen ik de eerste steken voelde. Het begon langzaam, een licht getrek in mijn onderbuik, maar al snel werd het heftiger. Milan belde, zoals afgesproken, meteen mijn vader. “Het is zover”, zei hij. Binnen het uur stond mijn vader voor de deur, klaar om dit samen met ons te beleven.
De uren die volgden waren lang en uitputtend
De weeën kwamen in golven, soms op te vangen, soms ondraaglijk. Mijn vader was er, hij zat rustig in de hoek van de kamer, maar zijn aanwezigheid gaf me kracht. Ik zag de bezorgdheid in zijn ogen, maar ook een vastberadenheid die ik herkende. Het was dezelfde blik die hij had toen hij me jaren geleden dronken van dat feest ophaalde. De bevalling leek eindeloos te duren. Uren gingen voorbij, en er leek maar geen voortgang te zijn. De weeën werden steeds pijnlijker, mijn energie raakte op, en het voelde alsof ik vastzat diep in pijn en uitputting. Mijn vader en Milan wisselden elkaar af met het vasthouden van mijn hand, terwijl de verloskundigen en verpleegkundigen heen en weer renden in de kamer. Ik wilde zo graag dat het voorbij was, dat ik mijn baby eindelijk in mijn armen kon houden, maar het leek niet te gebeuren.
Na bijna twintig uur kreeg ik te horen dat de baby niet goed genoeg indaalde
De artsen begonnen te overleggen en besloten uiteindelijk dat ze een vacuümpomp zouden gebruiken om de baby te helpen geboren te worden. Op dat moment voelde ik een angst, maar ook opluchting. Ik kon ik het niet langer aan. Ik was op, leeg, en klaar om mijn kind te zien. Mijn baby moest er echt uit. De pomp werd klaargezet, en wat daarna volgde, was één van de meest intense ervaringen van mijn leven. De druk die ik voelde was enorm, het gevoel alsof mijn hele lichaam tegenstribbelde, terwijl de artsen probeerden te helpen. Ik kneep zo hard in de handen van Milan en mijn vader dat mijn knokkels wit werden. Mijn vader zat er zwijgend bij, maar ik zag hem af en toe een blik naar de artsen werpen, alsof hij hen wilde aansporen om op te schieten. “Zal dit getrek wel goed zijn voor onze baby”, vroeg ik me direct af.
En toen, na een laatste trek, hoorde ik het geluid waar ik al die uren op had gewacht
Een babyhuil vulde de kamer. Ik voelde hoe de spanning in de ruimte wegebde. Luuk was geboren. Opluchting overspoelde me. De pijn, angst, alles verdween op dat moment toen ze Luuk in mijn armen legden. Hij was klein, zo kwetsbaar, maar perfect in elke zin van het woord. Ik keek naar mijn vader, die naast me zat, hij huilde. Dit was niet alleen mijn moment, dit was óns moment. Hij had me door die hele bevalling heen geholpen samen met Milan, net zoals hij me door zoveel moeilijke momenten in mijn leven had geholpen. En nu, hier, bij de geboorte van zijn kleinzoon, voelde het alsof de cirkel rond was. Vanaf nu was mijn vader, opa.
TESS
als je zo goede band heb met je vader. En jullie ontzettend van elkaar houden dan is het toch fijn als je vader er ook bij is. misschien is hij niet bij de geboorte can jouw geweest. maar zo lieve vader zou bij mij ook bij mijn bevalling mogen wezen.Erg lief ook van je man dat hij dat hem gunde
veel geluk en liefde met je kindje je man en je vadertje.
mij vader was ook bij de geboortes van mij kindjes. Vaak als ik dat vertel kijken mensen me raar aan. Ik had niet anders gewild.
Waarom kijken mensen je vreemd aan?
Geen idee. ik kreeg ook vaak de reactie: oh je vader ja ik zou dat echt ongemakkelijk vinden of serieus je vader je zou toch eerder aan je moeder denken.. In mij ogen is het niet ongemakkelijk en vond ik het juist fijn en ik snap ook wel dat het voor sommige misschien ongemakkelijk is. Maar ik deed wat.voor mij prettig voelde. en dat was mij 3 zoontjes op de wereld zetten mij mij man, vader en schoonzusje.
Wat mooi!