David (mijn man) en ik zitten samen aan een tafeltje in restaurant in het centrum
De lichten zijn gedimd en je hoort het geroezemoes van de andere eters om ons heen. Beter gezegd: alle praters om ons heen. Het is dus de perfecte setting om ook een goed gesprek te starten. Tenminste, dat vind ik. Maar zoals altijd, blijft het aan onze tafel opvallend stil. Ik staar naar het menu, zoekend naar een gespreksonderwerp, iets dat de irritante stilte kan doorbreken.
“Hoe was je dag?” vraag ik terwijl ik mijn glas wijn pak
David kijkt op van zijn menu, knikt kort en mompelt: “Goed.” Meer niet. Gewoon niet. Geen extra uitleg. Ik probeer het nog een keer. “Nog iets bijzonders gebeurd op je werk?”. Een open vraag, daar komt wel wat uit toch? Hij schuift een beetje ongemakkelijk op zijn stoel, neemt een slok van zijn bier en zegt: “Nee, niet echt.” En dat is het. We zitten weer in die vertrouwde stilte. De stilte waar ik eigenlijk al lang aan gewend zou moeten zijn, maar die elke keer weer knaagt.
Het is altijd zo
Ik stel de vragen, ik zoek de gespreksonderwerpen en David antwoordt met korte, afgekorte zinnen. Ook op Whatsapp. Soms voelt het alsof ik in mijn eentje een monoloog houd. Ik vertel over mijn dag, over de kinderen, wat ik heb gezien op tv of gelezen in een artikel. Hij knikt, luistert (denk ik) maar zegt bijna niets terug. Misschien luistert hij geen eens. Het is alsof hij zich afsluit, een muur optrekt en ik kom er maar niet doorheen.
Vanavond is geen uitzondering
Terwijl ik hem vertel over iets grappigs dat op werk gebeurde, kijkt hij af en toe op, mompelt een “oh ja” of “hmm”, maar zijn aandacht lijkt ergens anders. De stilte die daarna valt, voelt ongemakkelijk, zelfs pijnlijk. Ik zucht en neem een hap van mijn eten.” “Wat doe ik verkeerd? Waarom is het zo moeilijk voor hem om gewoon een gesprek te voeren, zoals normale mensen dat doen?”, vraag ik mezelf af. Vroeger had hij dit gedrag echt niet. Toen voerden we continu gesprekken. Zijn interesse was groot. Hij appte ook uit zichzelf. Dat doet hij ook niet meer.
Het is niet zo dat David een ongeïnteresseerde man is
Hij is namelijk zorgzaam, hij werkt hard, en hij doet zijn met onze kinderen. Maar op momenten als deze, waarin we samen zouden moeten genieten van elkaars gezelschap, voelt het alsof ik alleen aan tafel zit. Alsof ik tegen mezelf praat. “Hoort dit wel zo?”, vraag ik me oprecht af. Ik weet eigenlijk meteen al dat ik niet zo’n situatie wil. Ik wil het anders.
Wat me nog meer frustreert, is het contrast
Zodra we met vrienden van David uit eten gaan of iets sociaals doen, is hij ineens een andere man. Hij praat honderduit, maakt grapjes, vertelt verhalen die ik nog nooit eerder heb gehoord. Hij is charmant, attent en zo aanwezig. Dat zag ik laatst weer, toen we met een stel vrienden van hem naar een barbecue gingen. Het was alsof ik naar een vreemde man keek. Hij lachte om grappen, vertelde anekdotes over zijn jeugd en zijn vrienden hingen aan zijn lippen. Ik lachte mee, maar van binnen voelde ik me steeds meer buitengesloten. Niet door zijn vrienden, maar door hem. Ik stond erbij, luisterend, en voelde een steek van jaloezie. Waarom praat hij zo makkelijk met hen, maar niet met mij?
Het is alsof hij zich bij zijn vrienden kan ontspannen, vrij kan praten, terwijl hij bij mij altijd op slot lijkt te zitten
Het is niet eens dat ik hem niet leuk vind bij zijn vrienden, integendeel. Ik hou van die versie van David. Maar waarom krijg ik die kant van hem niet te zien als we samen zijn? Wat is het dat hij niet met mij wil delen? En het is niet dat ik niets van mezelf laat zien. Integendeel, ik vertel hem alles. Mijn gedachten, mijn twijfels, mijn dromen. Soms voelt het alsof ik te veel praat, maar dan denk ik: als ik niet praat, valt er helemaal niets te bespreken. Dus vul ik de stiltes. Keer op keer. Altijd.
Maar vanbinnen vreet het aan me
Die momenten met zijn vrienden laten me telkens zien dat hij wel degelijk kan praten, dat hij wel degelijk iets te zeggen heeft. Maar bij mij? Bij mij blijft het stil. Alsof ik niet interessant genoeg ben. Alsof hij zijn woorden voor anderen bewaart, en ik genoegen moet nemen met de kruimels. De frustratie bouwt zich op. Ik wil het aankaarten, maar waar begin je? “Hé, waarom praat je nooit met me?” klinkt zo beschuldigend en misschien ook wel heel wanhopig. Ik wil niet die vrouw zijn die loopt te klagen over haar man, die smeekt om aandacht. Maar eerlijk gezegd, soms voelt het wel zo. Alsof ik hem moet smeken om gewoon een normaal gesprek met me te voeren.
Terwijl ik naar mijn bord staar en de stilte tussen ons zich weer uitbreidt, voel ik hoe boosheid in me opborrelt
Ik neem de laatste hap van mijn eten en ik besluit dat ik het niet langer kan opkroppen. Ik weet nog niet hoe ik het ga aankaarten, maar één ding is zeker: deze stilte tussen ons, die moet doorbroken worden. Ik wil niet degene blijven die altijd alles vertelt, terwijl hij alleen maar luistert en knikt. Ik wil een gelijkwaardige relatie, waarin we allebei praten, allebei delen. Ik leg mijn bestek neer en kijk naar David, die nog steeds rustig zijn bord leeg eet. Misschien ziet hij het zelf niet, misschien is het hem nooit opgevallen. Maar ik ben klaar met de stiltes. Ik wil meer. En ik ga er alles aan doen om ervoor te zorgen dat ik dat ook krijg.
WORDT VERVOLGD
MAUD
Je zegt hij is een lieve zorgzame man , als hij bij jouw is kan hij eindelijk relaxen en genieten al is het zonder een gesprek
pure narcisme…..pak je kinderen en maak dat je wegkomt!
Wat er aan de hand is? De buit is al lang binnen, alles in zijn kannen en kruiken, de zaak is geregeld. Er hoeft geen moeite meer te worden gedaan, en dat gebeurt dan ook niet.
Zo vaak meegemaakt. Het scheelt al als je in ieder geval niet gaat samenwonen. Maar bij gezinsvorming wordt dat natuurlijk lastig, en eigenlijk is dit dan nog gunstigst: dat je samen een goed draaiende BV bent. Maar voor de persoonlijke interesse moet je niet bij je collega’s zijn.
Is maar goed dat jij geen psycholoog bent Gerrit. Je slaat de plank volledig mis.
Hi,
Wat een vervelende situatie is dit.
Hoe dat je het uitlegt in jouw verhaal zo kan je het ook aan hem verwoorden.
ik zou zeker in de ik vorm spreken, en geen verwijten geven.
Benader hem op deze manier om te vragen: is het een ongepast moment om wat bespreekbaar met je te maken?
* Ik merk de laatste tijd op dat…..(bv minder samen praten) ik voel me er……(bv ongelukkig) bij.
Jij hebt het recht om je uit te spreken, jouw gevoelens op tafel te gooien, wat dat hij er ook zegt.
Het is altijd spannend om een goed moment te vinden, zoiets aan te kaarten, maar omdat de gesprekken niet mee zijn wat ze zijn, is dit wel een goed moment om het aan te kaarten, want er wordt toch niks gezegd…
Dus op die basis kun je een gesprek aankaarten om een open gesprek te creëren op een neutrale plaats.
Het gaat erom dat jij en hij tot een gezamenlijke oplossing komen.
Kijk naar zijn reaktie dan ga je al genoeg weten.
Het komt altijd goed en kom op voor jezelf je gaat versteld staan van je eigen innerlijke prestaties.
Sterkte,
Sarah J.
Ik ben zeer benieuwd naar het vervolg. Spannend!
Misschien zou je kunnen zeggen tegen hem zoiets van, ‘heb je het idee dat je niet meer met me kan praten, ik niet naar je luister of ik niet in je gesprekken geïnteresseerd ben?’
Niet dat de schuld bij jou ligt, maar misschien is er wel een reden dat hij denkt dat hij niet meer met je kan praten of dat hij denkt jij niet in hem geïnteresseerd meer bent oid, dat hij daarom niets meer uit zichzelf verteld.
misschien speelt hier wel meer ga de confrontatie aan en vertel hem wat je dwars zit dan is er een opening.
Niet schrikken, maar dit klinkt precies als de situatie tussen mij en mijn ex (ook het contrast bij vrienden). Op een goede dag zei hij: ‘Het is over, we passen niet bij elkaar. Dat was de enige korte verklaring die hij gaf. Ook toen bleef hij dus stoïcijns. achteraf bleek hij al een paar jaar een ander te hebben. Iets wat ik nooit had verwacht. We gaan nu, een aantal jaren later en omwille van de kinderen, vriendschappelijk met elkaar om. Nu hij mijn partner niet meer is, praat hij me de oren van het hoofd.
je kunt een zware burn-out hiervan krijgen, als je niet tijdig met oplossing komt. Het feit dat hij levendig is bij andere en bij jou als depressieve partner overkomt, zegt best veel genoeg. Hij heeft geen zin, of oogje op iemand anders wat voor jou nog niet opmerkelijk is. Voor alles is een reden. ik zou zeggen doe onderzoek en neem realistische beslissing. Hoe graag je ook verder wilt, je kunt niet blijven trekken aan ee. dooie…
succes!
ik zou het gewoon vragen waarom hij zo stil.is bij jou en bij andere niet
Als je wilt dat jullie relatie veranderd dan zal je eerlijk moeten zijn. Het lijkt er indd op dat hij geen zin meer heeft in jullie relatie of dat hij het prima vindt zo, op deze manier. Dit mag je best vragen aan hem, er kan veel naar boven komen in dit gesprek.
Een relatie hebben met elkaar is niet enkel samen eten, socializen etc.. je bent ook intiem met elkaar. Is dit veranderd de laatste tijd of anders?
Als jij zo ver bent om het aan te kaarten. Vraag het hem op een neutrale/ het juiste moment, zonder dat je emoties te hoog zitten. Val hem niet aan, maar geef aan hoe jij voelt en wat zijn gedrag met jou doet. Je kan het ook opschrijven en hem daarmee benaderen. Het geeft hem de tijd om na te denken over jouw gevoelens. Er is vast iets dat zijn gedrag naar jou toe verklaart.
Het kan ook zijn dat hij gwn moe is van alles (werk, kids, verplichtingen) en dat gedrag aan jou wel laat zien maar niet aan anderen. Veel sterkte gewenst.
ja waar moet je beginnen :
weet jij als vrouw wat mannen aantrekkelijk vinden? zo ja wat doe je daar mee op dagelijkse basis.
zijn de kinderen in het begin zo belangrijk geweest dat je je vrouwelijk sexy kant heb verwaarloosd? hadden jullie een keer in de week een dagdeel en een hele dag in de mnd. een op een zoals voor de kinderen?
Wat een vreemde en best egocentrische reactie.
Je bevestigt wat alle vrouwen weten: venten lopen werkelijk altijd hun lul achterna.
Wat een onzin Gerrit. Alsof haar waarde in de relatie louter tot stand komt uit het aantrekkelijk zijn… Het is niet meer dan normaal is om te verwachten dat je op gelijke voet eens een keer kan babbelen met je levenspartner. Vast erg gezellig bij jou thuis
Echt een hele rare reactie dit…
Als ik dit zo lees lijkt het alsof hij klaar is met jullie relatie. Of in elk geval niet meer wilt investeren. Het lijkt me zeker goed het gesprek te openen en aan te kaarten dat jij behoeftes hebt en je niet prettig voelt door wat je beschrijft. Dat is niet needy zijn, het is toch normaal dat je bepaalde dingen wel of niet prettig vindt in je relatie, zeker als het vroeger anders was. Misschien is hij zich er niet bewust van wat ik zeer sterk betwijfel, er zit vast een reden achter die zul je dan ook wel horen. (“maar als ik iets vertel is het toch nooit goed dus ik hou m’n mond maar ofzoiets”) en als hij er niks aan veranderd en hij is leuk bij z’n vrienden. maar niet tegen jou. En je hebt er last van kun je je afvragen of jij nog gelukkig wordt van deze relatie… Laat het niet zo van hem afhangen.