Amber is juf van groep 6.
De sfeer in de klas was anders
Ik had het niet meteen door, maar er hing iets in de lucht dat me nerveus maakte. Vivi en Wendy zaten zoals altijd achterin de klas, giechelend en fluisterend, maar vandaag leek het gefluister veel meer. Aan de andere kant van het lokaal zaten Jeremy en Phil, jongens die meestal in stilte hun streken uithaalden. Maar ook zij waren vandaag luidruchtiger en ze keken steeds stiekem naar de meisjes. Ze gaven elkaar een knikje, alsof ze iets hadden afgesproken.
Ik gaf rekenles, maar mijn aandacht werd steeds getrokken naar de kinderen die iets onder hun tafels verborgen hielden
Ik zag kleine, opgevouwen papiertjes heen en weer schuiven tussen de rijen. De kinderen dachten dat ik het niet zag, maar ik had het door. Ik besloot om ze nog even te laten, benieuwd wat er zou gebeuren. Maar naarmate de les vorderde, zag ik dat de gezichten van de kinderen steeds serieuzer werden.
Ik zag Phil een briefje naar Jeremy schuiven
Jeremy opende het, zijn mondhoeken krulden omhoog in een gemene grijns. Hij las snel wat erop stond en gooide het met een snelle beweging naar de kant van de meisjes. Vivi pakte het op en las het. Haar gezicht betrok onmiddellijk. Ik kon haar pijn en ongemak vooraan de klas voelen. Ze draaide zich om naar Wendy, fluisterde iets, en gaf het briefje door. Wendy’s gezicht vertrok terwijl ze het las, en ze draaide zich woedend om naar de jongens.
Dat was het moment waarop ik besloot in te grijpen
Met een paar stevige passen liep ik naar Wendy’s tafel. “Geef dat briefje maar hier”, zei ik. Ze keek naar beneden, aarzelend, maar wist dat ze geen keuze had. Ze overhandigde me het kleine, opgevouwen papiertje. Terug bij mijn bureau vouwde ik het papiertje open. Ik schrok van wat ik las: “Wendy is zo lelijk, geen wonder dat niemand haar wil. Misschien kan ze haar spuuglelijke gezicht verbergen onder een zak.”
Dit was niet zomaar plagen
Dit was gemeen, op het niveau van puur pesten. Ik kon niet geloven dat deze woorden door één van mijn leerlingen waren geschreven. En ik wist dat dit niet de eerste keer was dat zulke dingen waren gezegd. Dit soort gemeenheid bouwt zich meestal op over een langere periode. Ik besloot het briefje in mijn zak te steken en liep naar de andere kant van de klas, waar Jeremy en Phil zaten. “Jullie twee, kom maar even mee naar mijn bureau”, zei ik.
Ze keken elkaar even aan, en ik zag een vleugje angst in hun ogen, maar ze stonden op en volgden me
Dit hadden ze niet verwacht. Terwijl ze naast me stonden, haalde ik het briefje uit mijn zak en legde het voor hen neer. “Hebben jullie dit geschreven?”, vroeg ik. Beide jongens staarden naar het briefje. Jeremy probeerde iets te zeggen, maar hij slikte alleen maar. Phil leek verstijfd van angst. Ze wisten gewoon niet wat ze moesten zeggen. Dat hebben kinderen wel vaker. Dit is natuurlijk een confrontatie voor ze.
“We bedoelden het niet zo, juf” stamelde Jeremy uiteindelijk, “het was maar een grap”
Een grap?”, vroeg ik, mijn stem scherp. “Dit is geen grap. Dit is gemeen en volledig onacceptabel. Hoe zouden jullie je voelen als iemand zoiets over jullie zei?” De jongens zwegen. Ze wisten dat ze fout zaten, maar ik kon zien dat ze moeite hadden om dat toe te geven. Ze hadden gedacht dat het gewoon een beetje plagen was, zonder na te denken over de gevolgen. “Ik wil weten wat er nog meer is gezegd. Waar zijn de andere briefjes?”, vroeg ik, terwijl ik mijn blik van de een naar de ander liet glijden.
Met tegenzin liep Phil naar zijn tafel en haalde daar een stapel briefjes uit
Terwijl ik ze één voor één opende, voelde ik mezelf bozer worden. Op het tweede briefje stond: “Je hebt geluk dat je beste vriendin Vivi je nog tolereert. Zelfs zij kan niet eeuwig je gejank aanhoren.” Het derde briefje was minstens zo gemeen: “Wist je dat iedereen achter je rug om over je roddelt? Niemand kan je uitstaan, ze doen alleen maar alsof.” Ik voelde mijn handen trillen van woede en verdriet. Hoe konden kinderen van deze leeftijd zo wreed zijn? Ik keek naar Jeremy en Phil, die nu duidelijk spijt hadden. Ik wist alleen niet of ze spijt hadden van hun actie of dat ze betrapt waren. Dit gedrag moest hoe dan ook stoppen, nu.
Ik besloot de les niet verder te verstoren
De rest van de les gaf ik hen een opdracht die ze in stilte moesten maken, terwijl ik nadacht over hoe ik dit zou aanpakken. Dit was niet zomaar een incident. Dit was een groot probleem dat aangepakt moest worden, en wel op een manier die ervoor zou zorgen dat het nooit meer zou gebeuren. Na de les vroeg ik Vivi en Wendy om even te blijven zitten. De rest van de klas stroomde naar buiten, opgelucht dat school voorbij was. Toen we alleen waren, keek ik de meisjes aan en vroeg zacht: “Hoe lang gaat dit al zo?”
Wendy keek naar beneden, ze schaamde zich duidelijk
“Het begon een paar weken geleden”, zei ze uiteindelijk. “In het begin was het alleen maar plagen, maar toen begonnen ze gemeen te worden. We wilden het eerst negeren, maar het werd steeds erger.” Vivi knikte, haar ogen vol tranen. “We wisten niet wat we moesten doen, juf. We wilden niet dat het erger zou worden als we er iets van zeiden.”
Mijn hart brak voor deze meisjes
Ik nam een diepe ademhaling en wist dat dit op een respectvolle en duidelijke manier opgelost moest worden. Ik zou dit niet laten passeren zonder dat iedereen zijn verantwoordelijkheid nam. De volgende dag vroeg ik Jeremy en Phil om samen met Vivi en Wendy na schooltijd nog even te blijven. Toen de andere kinderen vertrokken, gingen ze met tegenzin naar mijn bureau. Ze wisten wat hen te wachten stond.
Ik legde de briefjes op tafel en vroeg ze om elkaar recht in de ogen te kijken
“Jullie hebben fouten gemaakt”, zei ik, terwijl ik mijn blik van de één naar de andere jongen liet glijden. “Dit soort gedrag is onacceptabel, en het moet nu stoppen.” Er viel een zware stilte in het lokaal. Jeremy en Phil keken naar de vloer, terwijl Vivi en Wendy elkaar steunend vasthielden. Uiteindelijk brak Jeremy de stilte. “Het spijt me echt”, zei hij zacht. “We wilden niet dat het zo zou eindigen.”
“Sorry”, mompelde Phil
Volgens mij meende hij er niks van. De woorden kwamen er in ieder geval niet stevig uit. Vivi en Wendy keken naar de jongens, hun ogen nog steeds vol pijn. “Het is belangrijk dat jullie begrijpen wat voor impact woorden kunnen hebben”, zei ik. “Woorden kunnen net zo pijnlijk zijn als klappen, en soms zelfs meer. Jullie moeten je verantwoordelijkheid nemen voor wat jullie hebben gedaan en ervoor zorgen dat dit nooit meer gebeurt.”
De kinderen knikten langzaam
Het viertal legde het bij. De dagen erna hield ik ze scherp in de gaten. Er werden geen briefjes meer doorgegeven. Toch bleef er iets knagen aan me. Ik vroeg me af hoe vaak er zoiets gebeurde zonder dan een juf of meester het door had. “Heb ik ooit iets gemist?”, vroeg ik me af.
JUF AMBER
pesten, vooral onder pubers, is een groter probleem dan briefjes. het pesten gaat online.
met bewerkte fotos, teksten, beschuldigingen, kwaadsprekerij.
doe maar s een controle op insta, tictoc, snap en ook op de schoollaptop. teams of msn bijvoorbeeld.
dir briefjes zijn nog heilig in vergelijking met de echte pest wereld nu. het is een oorlogsgebied en geen kind ontkomt eraan.
Toen één van mijn dochters gepest werdt op school jaren geleden wilde ze niet meer school gaan en de school deed er niks aan want ja de pesters van school sturen of straffen was geen optie omdat ze dan meerdere leerlingen zouden verliezen ze verwittigden zelfs het clb omdat mijn dochter weigerde naar school te komen ze is uiteindelijk naar een andere school gaan ze is onder volwassen
er staan op Youtube mooi lidjes en moves ivm. pesten zoals : 1) Move tegen pesten 2012 met Brahim en Charlotte & 2) Pesten is geen feest
Chapeau voor deze lerares!
Er kan niet hard genoeg opgetreden worden. wij ervaren nu heel erg veel problemen met onze 14-jarige dochter, die vanaf de basisschool t/m de middelbare school is gepest. Na 3 zelfmoordpogingen, veel woede-aanvallen thuis, nu in de malle molen van psychiatrische jeugdzorg en overgang van Gymnasium naar speciaal onderwijs VSO. Dit tesamen met de vele afspraken en gesprekken, met de bijbehorende lange wachttijden. Hierbij zou ik ook ouders willen vragen om erover te praten met kinderen, wat pesten met de slachtoffers kan doen.
Ik zou de ouders hier ook van op de hoogte stellen, van de pesters en de gepesten. Zodat ze weten dat je dit hebt opgepikt en wat je er aan doet om het hopelijk te stoppen. Te hopen daarbij dat de ouders van de pesters het ook serieus nemen en het niet afdoen als “anderen doen ook wel eens wat of moeten de meisjes maar weerbaar worden “. Goed te lezen dat juf het in ieder geval serieus neemt.
wat dacht je van een paar lessen vreedzameschool. Waar je pesters hebt heb je ook meelopers en stille getuigen. Niet alleen de “pesters” en de “slachtoffers” hebben hier iets van te leren maar de hele klas. Als je zo’n briefje krijgt en doorgeeft heb je ook een verandwoordelijkheid. En de “slachtoffers” mogen ook leren hoe ze weerbaarder kunnen zijn. Hoe handel je zelf als je gepest word? Hoe reageer je als je vriend je vraagt een briefje door te geve ? Hoe ga je ermee om als je ziet dat iemand de pineut is in de klas. Ik denk werk aan de winkel voor de hele school. Want ook de juf kan wel een steuntje in de rug gebruiken.
Ik ben zelf gepest op de basisschool en had nouwelijks steun van leerkrachten. pas toen er een leeraar achter mij ging staan (soms letterlijk) kon ik beginnen met me veilig leren voelen bij volwassenen. Oja dit soort confrontaties zijn bij mij ook in de klas geweest met als gevolg dat het na schooltijd 10x erger werd. Zo erg dat een klasgenoot me op straat doodleuk aan het wurgen was. Een toevallige voorbinganger doorbrak de situatie. Ja het was alleen een grap, en het was buiten school dus de school kon er zogenaamd niets mee. Ik leef nog en na jaaaren worstelen ben ik nu erg sterk al zeg ik het zelf. Als ik zie wat er nu bij mijn zoon op school gebeurd door de methode vreedzame school en door zeer regelmatige gesprekken met kinderen die elkaar minder liggen. Hoe ze leren begrip te hebben voor elkaars situatie en dat je niet met iedereen bevriend hoeft te zijn om wel goede klasgenoten te zijn. Dan denk ik dat er manieren zijn om kinderen in dit gedrag te sturen. Want vaak zijn de “pesters” ook een soort slachtoffer. Zij willen dit niet. Vaak zit er een hulpvraag achter probleemgedrag. Ook deze kinderen hebben hulp nodig om gezonde sociale volwassenen te worden en op een andere manier om te leren gaan met hun onzekerheden.
Goed gereageerd van deze juf, maar ik maak me wel nog een beetje zorgen over die jongen die blijkbaar niet veel meende van z’n excuses. Ik zou toch nog eens aan die meisjes vragen of het echt afgelopen is of dat het nu buiten de les om doorgaat. En álsjeblieft zorg dat die meisjes (psychologische) hulp krijgen. Het pesten kan langdurige gevolgen hebben gehad en hun eigenwaarde aangetast hebben waar de volwassenen en zijzelf nog geen weet van hebben.