We zijn altijd al een beetje anders geweest, Lennon en ik
Dat wisten we toen we elkaar leerden kennen, en dat weten we nog steeds. In onze jeugd waren we allebei alternatief, of alto zoals dat toen heette. Nu is hij leerkracht op een basisschool, ik ben kunstenares, en samen vormen we een huishouden dat niet helemaal in de traditionele mal past. Dat is ook precies hoe we het willen. Toen de kinderen, Florian en Viola, nog klein waren, besloten we om iets te doen dat voor veel mensen misschien ongebruikelijk zou lijken: we gingen naar een nudistencamping in Frankrijk.
Dat was zeven jaar geleden, Florian was toen 4 en Viola pas 2 jaar
Natuurlijk merkten ze er toen niet veel van. Ze waren vooral bezig met spelen, rennen en ontdekken. Voor hen was het niet meer dan normaal dat iedereen om hen heen, inclusief hun ouders, geen kleren droeg. Ze hadden geen referentiekader, dus het was simpelweg wat het was: een camping waar je lekker jezelf kon zijn, zonder kleding.
Nu, jaren later, is dat nog steeds onze favoriete vakantiebestemming
We zijn er elk jaar naartoe gegaan, en het is een tweede thuis voor ons geworden. Florian is nu 11 en Viola 9, en hoewel ze zich steeds meer bewust worden van hun omgeving, hebben ze nog steeds diezelfde onschuldige kijk op het nudisme. Voor hen is het de normaalste zaak van de wereld. Ze hebben vrienden gemaakt op de camping, spelen in het zwembad, en beleven de vrijheid die je op zo’n plek hebt. Het is een plek zonder oordelen, zonder verwachtingen. Iedereen is gelijk, iedereen is zichzelf.
Dit jaar was anders
Dit was het jaar waarin Florian en Viola begonnen te merken dat andere mensen, vooral hun leeftijdsgenoten op school, er toch wel anders naar kijken. Toen we vertelden dat we weer naar Frankrijk gingen, kregen ze voor het eerst vragen van hun vriendjes en vriendinnetjes. “Gaan jullie echt weer naar die gekke naaktcamping?”, vroegen ze met een mengeling van nieuwsgierigheid en verbazing. En ja, daar moesten Florian en Viola even over nadenken. Want nu waren ze oud genoeg om te begrijpen dat niet iedereen dezelfde keuzes maakt als wij. Ze moesten leren hoe ze die vragen moesten beantwoorden, zonder zich ervoor te schamen of zich er ongemakkelijk bij te voelen.
Ook familie en vrienden begonnen vragen te stellen
“Hoe gaat dat nu, met die tieners?”, vroegen ze lachend, alsof het een onvermijdelijk ongemak zou zijn. Maar eerlijk gezegd, hadden Lennon en ik er vertrouwen in. We hebben altijd geprobeerd om onze kinderen op te voeden met het idee dat hun lichaam iets is om trots op te zijn, niet iets om je voor te schamen. We hebben hen geleerd dat er verschillende manieren zijn om je leven te leven, en dat het belangrijk is om respect te hebben voor anderen, ongeacht hun keuzes. En tot nu toe hebben ze dat goed opgepakt.
Maar al snel merkte ik dat er dit jaar iets anders was
Florian was iets gereserveerder dan voorheen. Hij leek bewuster van zijn omgeving, keek vaker om zich heen om te zien wie er naar hem keek. Ik kon me voorstellen dat hij op zijn leeftijd begint na te denken over zijn eigen lichaam, hoe het eruitziet en hoe anderen het zien. Het was een natuurlijk deel van zijn groei, maar op een plek als deze, waar iedereen zo open en bloot is, werd dat misschien wat versterkt.
Viola, aan de andere kant, leek nog net zo onbezorgd als altijd
Ze genoot van het zwemmen, spelen in het zand en het maken van nieuwe vrienden. Ze was altijd al een sociale vlinder, gemakkelijk in de omgang en zonder veel zorgen. Maar zelfs bij haar zag ik af en toe een glimp van zelfbewustzijn, iets wat nieuw was dit jaar. Misschien kwam het doordat ze begon te merken dat niet alle meisjes van haar leeftijd hetzelfde lichaam hadden. Ze leek af en toe te vergelijken, te observeren. Viola kreeg wel al borsten, maar was nog niet ongesteld (gelukkig).
Er was een moment, aan het einde van een lange dag, toen we met z’n vieren op het strand lagen
Florian keek naar mij en vroeg plotseling: “Mam, waarom dragen wij eigenlijk geen kleren hier, terwijl andere mensen dat wel doen op andere plekken?”. Ik had dat soort vragen verwacht, dus ik glimlachte en zei: “Omdat het hier om vrijheid gaat. Vrijheid om jezelf te zijn zonder kleren, zonder je zorgen te maken over hoe je eruitziet. Maar het is ook belangrijk om te weten dat iedereen daar anders over denkt, en dat is ook oké. Wat wij doen, is voor ons normaal, maar dat betekent niet dat het voor iedereen zo is. Als jij je ooit anders voelt, als je liever kleren wilt dragen, dan is dat helemaal prima. Het belangrijkste is dat jij je prettig voelt, hoe je ook kiest om te zijn.”
Hij leek na te denken over mijn woorden
Viola luisterde mee, maar zei niets. We hadden hen altijd geleerd om na te denken, om vragen te stellen, om zichzelf te ontdekken. Dat was precies wat ze nu deden. Toch voelde ik een lichte spanning. Zou dit het jaar zijn waarin ze besloten dat het voor hen anders moest? Zou dit de laatste vakantie zijn waarin ze zich net zo vrij en onbezorgd zouden voelen als vroeger? Ik wist het niet, en eerlijk gezegd vond ik het een beetje beangstigend. Want hoewel ik wilde dat ze hun eigen keuzes maakten, vond ik het moeilijk om te accepteren dat die keuzes misschien anders zouden zijn dan de onze.
De dagen op de camping gingen voorbij
We wandelden door de bossen, zwommen in het meer, en brachten avonden door met barbecues en lange gesprekken met andere gezinnen. De kinderen hadden het naar hun zin, maar er waren momenten waarop ik merkte dat Florian en Viola anders reageerden dan vroeger. Ze waren stiller, nadenkender. Florian kwam aan het einde van de vakantie naar me toe en zei dat hij voortaan een gewone vakantie wilde. Thuis deden zijn vriendjes al lacherig over het naakt lopen.
Ik voelde een steek in mijn hart
Ik wist dat dit moment ooit zou komen, maar het deed me toch pijn om te zien dat ze zich zorgen maakte over wat anderen dachten. Ik haalde diep adem en antwoordde: “Liefje, mensen vinden dingen vaak raar als ze ze niet begrijpen. Maar dat betekent niet dat wat wij doen verkeerd is. Iedereen mag zijn eigen keuzes maken. Wat belangrijk is, is dat jij je er goed bij voelt. Je hoeft nooit iets te doen omdat anderen het doen, of omdat ze zeggen dat het zo hoort. Het gaat erom dat jij je gelukkig voelt.” Florian was er zeker van. Hij wilde voortaan ‘normaal’ kleren aan. Ik knikte: “Dan doen we dat!”
De vakantie liep ten einde en we pakten onze spullen om naar huis te gaan
Het was een goede vakantie geweest, maar ik voelde dat er iets was veranderd. De kinderen werden ouder, begonnen hun eigen meningen te vormen, en dat was precies wat Lennon en ik wilden. Maar het betekende ook dat de dingen nooit meer helemaal hetzelfde zouden zijn. Toen we thuis waren, merkte ik dat Florian en Viola anders spraken over de camping. Ze waren minder open naar hun vriendjes en vriendinnetjes, vertelden er niet meer zo enthousiast over als vroeger. Het was alsof ze besloten hadden dat het een deel van hun leven was dat niet iedereen hoefde te begrijpen. Ik heb er altijd moeite mee gehad dat we vanaf toen nooit meer naar een nudistencamping zijn geweest.
Straks als de kinderen groot zijn, zullen weer het oude leven opzoeken
Nog even wachten. We doen alles voor onze kinderen. Onze tijd komt wel weer.
Misschien een teken van boven dat je moet stoppen met OVERAL op te reageren met één of ander “ik-weet-het-beter” antwoord. Want als je werkelijk een man bent, dan vind ik veel van jou reacties eng en vrouwonvriendelijk!!
Het juiste woord voor wat hier beschreven wordt is: Naturisten camping. ik vraag me daarom af of dit artikel echt is.
Wat mooi geschreven, hoe jullie je als gezin ontwikkelen. Nieuwe fases voor iedereen, je normen en waarden die je de kinderen meegeeft en uiteraard pas je je vakantie aan als dat nodig is, maar natuurlijk hoort daar ook weemoed naar de fijne traditie bij. En de twijfels en goede gesprekken (die erg waardevol zijn). Fijn dat ze voor zichzelf de keuze maken en niet omdat ze van buitenaf commentaar krijgen.
En jullie geven ze veel mooie waardes bij. Jullie kinderen zullen waarschijnlijk veel opener en liever naar mensen kijken, ook als ze afwijken van de norm. Ze zullen waarschijnlijk weloverwogen leren keuzes maken en voor zichzelf leren kiezen. En deze vakantie traditie loopt ten einde, maar wie weet wat voor nieuwe reisplannen er ontstaan voor nieuwe jaren.
Ik had zo’n vakantie op mijn 9e niet fijn gevonden, maar ik was lichamelijk ook ver in ontwikkeling. Ik was namelijk al ongesteld op mijn 9e. Maar ook groepsdruk heeft veel invloed op die leeftijd en hoewel je daar liever als volwassene daar niet aan toegeeft is dat voor kinderen/tieners wel belangrijk om iets aan toe te geven omdat zij echt nog een plekje in de wereld zoeken.
Ik ben benieuwd of jullie zelf naar een nudistencamping gingen met jullie ouders toen jullie de leeftijd hadden die jullie kinderen nu hebben? Zo niet dan is het wel wat “makkelijk” praten. Ik denk dat het enorm logisch, bijna vanzelfsprekend is dat er een leeftijd is waarin kinderen zich niet helemaal fijn voelen op een nudistencamping. Er verandert lichamelijk zo veel voor ze en ze hebben de tijd nodig om hun eigen lichaam te leren kennen en zich comfortabel te voelen bij wie ze zijn en worden. Wellicht hadden jullie je zelf op je 9e of 11e ook niet fijn gevoeld op een nudistencamping met je ouders. Geef ze de tijd en ruimte om te ontwikkelen en zichzelf te leren kennen en wie weet dat ze later wel weer dezelfde keuzes maken als jullie!
een kind van 11 jaar is een tiener. Zoals het woord al verraad ben je een TIENer vanaf het moment dat je tien wordt. Zoek maar op in het woordenboek.
Oorspronkelijk is een tiener iemand die tussen de leeftijden van 13 en 19 jaar oud is. Het woord verwijst naar het achtervoegsel. Dertien, veertien, vijftien, enzovoorts tot negentien.
Het is dus maar net welke definitie er wordt gebruikt.
Als het er uitsluitend om gaat dat het woordje tien erin zit, hoe noem je iemand van elf en twaalf dan.🤔
9 en 11 jarige zijn geen echte tieners
Van Dale, toch een van de bekendere woordenboeken, geeft als betekenis van ‘tiener’ het volgende: iem. van 13-19 jaar. Verifieer het gerust: https://www.vandale.nl/gratis-woordenboek/nederlands/betekenis/Tiener. Zelfs als je een ruimere definitie hanteert, zijn de kinderen geen tieners (meervoud).
“Hoe gaat dat nu, met die tieners?”. Kinderen van 9 en 11 zijn geen tieners.
Iedereen moet zichzelf kunnen zijn, vrijheid en zulks, maar moeders vindt het beangstigend en moeilijk om te accepteren dat haar kinderen eventueel andere keuzes zouden maken dan zij en haar man. Dat komt me een beetje tegenstrijdig over.
hallo Joris,kinderen maken een periode door dat ze prepubers zijn!antroposofen zeggen dat een tienjarige zich bewust is van zichzelf en de omgeving en daardoor niet meer klakkeloos gelooft wat de volwassen mens het kind verteld en voordoet. aan de buitenkant zie je een kinderlichaam, vanbinnen vinden er allerlei veranderingen plaats.
Dat is me bekend. Hoe is dit een reactie op mijn opgemerkte ervaren tegenstrijdigheid in het verhaal van moeder?
Oh, ik merk op dat mijn initiële reactie verwijderd is door de moderator hier. Elke context mist nu. De reactie van Sanne was een reactie op die van mij verwijderde reactie. Het wordt er niet leesbaarder op als de redactie hier mijn bijdragen steeds random wist.