Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram en HIER om ons op Facebook te volgen
Abonneer je op deze reeks via de roze button onderaan deze blog, dan krijg je een berichtje zodra er een nieuw deel wordt geplaatst!
Deel 1: Vlak na de geboorte van onze dochter, kreeg mij man eindelijk een verklaring voor zijn vage klachten
Deel 2: Onze laatste vakantie als gezin van 4
Deel 3: Paul wilde gewoon ‘vader’ zijn, maar dit kon hij niet meer
Ze gaven Paul veel medicatie in de hoop dat zijn toestand zou verbeteren
De dokter kwam en vertelde dat ze hem een behoorlijke dosis medicatie hadden gegeven. Nu was het afwachten hoe hij daarop reageert en of het lukt om hem wakker te krijgen. Vaak zagen ze dat deze dosis vochtafdrijvers toch wel goede resultaten gaven. We mochten nog even bij hem en daarna moesten we naar het hotel.
Paul moest overgevlogen worden naar Athene
Terug in het hotel werd ik gebeld dat Paul overgevlogen zou worden naar Athene. Daar zou hij eerst andere zorg krijgen voordat we naar Nederland mochten. Wij mochten mee, en we moesten meteen onze spullen gaan pakken. Nog geen uur later, nadat de koffers en wij klaar stonden, werd ik gebeld dat Paul alleen overgevlogen zou worden. Hij was namelijk te zwak om ons er bij te hebben. Hij reageerde niet meer op pijnprikkels en lag inmiddels in diepe coma. Het was nog maar de vraag of hij de vlucht mocht gaan maken.
De meiden wilden bij mij in bed slapen
We gingen toch maar naar bed en wachtten op het telefoontje dat wij naar Athene konden. De meiden vroegen of ik bij hen in bed kwam slapen. Dat deed ik, maar ik gaf ook aan dat dit niet voor altijd kon. Als we weer thuis zouden zijn dan moest ik wellicht ook zonder papa leren slapen. Of hij dit nu wel of niet zou overleven. Thuis stond het bed beneden al klaar, want het was wel duidelijk dat hij niet meer boven zou slapen.
Alles had emotioneel een intense weerslag op mij
Die nacht werden de plannen, wat betreft de vlucht naar Athene nog een aantal keren gewijzigd. Wat je dan middenin de nacht voelt, steeds als de telefoon gaat, wetende dat je man echt heel zwak is en zijn leven aan een zijden draadje hangt, dat gaat echt diep in je systeem zitten. Uiteindelijk mochten we de ochtend er na toch naar Athene vliegen. In het ziekenhuis moesten we uren wachten, al zag de deskundigheid van dit ziekenhuis er bij de ingang al meteen vele malen beter uit.
Met hoge uitzondering mochten ook de meiden hem zien
Toen we dan eindelijk bij Paul mochten, wilden ze ook daar eigenlijk niet dat ik de meiden meenam. Ik was heel stellig en wilde ze erbij. Bij hoge uitzondering werd dit toegestaan. Ik wilde ze sowieso niet alleen laten, maar ik wilde ze ook bij álles betrekken. Anders zouden ze hun papa misschien wel nooit meer zien.
Ik probeerde hen zo goed mogelijk voor te bereiden
Ik realiseerde me heel goed dat het niet leuk was wat ze gingen zien. Ik vertelde hen dan ook wat ik wist van de verpleegkundige en wat ze zouden zien als we dadelijk bij papa binnen mochten; dat papa daar zou liggen met allerlei slangetjes en dat hij nog slaapt. Heftig, maar beter wel weten en zien, dan onwetend blijven. Dat is een gat dat je nooit meer ingevuld krijgt. En omdat je het wel ingevuld wilt hebben, ga je die gaten zelf invullen met je eigen gemaakte waarheid, vaak nog erger dan de echte werkelijkheid.
Ze gingen hem proberen wakker te maken
De verpleegster vertelde dat ze Paul wakker gingen maken. Hij kon weer wakker worden, omdat hij goed reageerde op de vochtafdrijvers. Ze wilden wel weten waar dit vocht vandaan kwam. Ook om te kunnen bevestigen of hij mocht gaan vliegen. Daarom zouden ze een scan gaan maken.
Mogelijk was de tumor flink aan het groeien
De reden voor deze enorme hoeveelheid aan vocht, die voor deze comateuze toestand zorgde, zou wel eens groei van de tumor kunnen zijn. Iets wat ik zelf natuurlijk ook al vermoedde. De scan zei in elk geval dat er blijvend vocht zat wat eruit moest. Ze zouden de dag er na een drain gaan plaatsen om dat vocht er uit te tappen. Dan kon hij daarna naar Nederland vervoerd worden.
Paul leek boos wakker te worden
We mochten nog even bij Paul zijn, daarna moesten we weer terug naar het hotel. Paul had zijn ogen open. Echter, hij keek boos. Niet gek ook. Je wordt wakker, niet wetende wat er aan de hand is, vastgebonden aan bed, met allemaal slangetjes aan je en in je. Je wilt communiceren, maar dat word je door al die slangen onmogelijk gemaakt.
Het ziekenhuis belde ineens met een bijzonder bericht
‘s Avonds in het hotel ging de telefoon. Het was een verpleegster uit het ziekenhuis. Ik moest niet schrikken, er was niks aan de hand. Ze had mijn man aan de telefoon en die wilde me spreken. En inderdaad, vervolgens werd ik doorverbonden met Paul. Hij was heel spraakzaam en alert. We kletsten nog wat. Morgen zou hij geopereerd worden, vertelde hij. “Dat moest dan maar”, zei hij. Hoe verwarrend was dit met wat we de afgelopen dagen hadden meegemaakt. Daarna is hij nooit meer zo spraakzaam geweest.
We moesten uiteindelijk nog een week in Athene blijven
Een week bleven we nog in Athene, waarin ook mijn schoonmoeder en schoonbroer zijn overgekomen. Een week waarin we ongelooflijk hebben gelachen en gehuild. Waarin we alles hebben kunnen zeggen wat we wilden zeggen. Waarin we nog zaken hebben kunnen regelen. Waarin de meiden nog extra vaak met hun papa hebben kunnen knuffelen. En Paul enigszins berusting kreeg in het feit hóe ziek hij was.
Als we niet op vakantie waren geweest, hadden we hem eerder moeten laten gaan
En dat is waarom ik deze horrorvakantie nooit had willen missen. Want als we in Nederland waren gebleven dan was dit evengoed gebeurt, dit hadden we niet kunnen voorkomen. Maar dan hadden we Paul moeten laten gaan. Dan hadden ze hem niet meer uit zijn coma gehaald. Maar omdat we in het buitenland zaten, doen ze er alles aan om je levend naar huis te laten vliegen. Dat schijnt wat betreft regelzaken makkelijker te zijn dan een dood lichaam te vervoeren. Hierdoor hebben wij nog een extra week samen gekregen. Nog een reden waarom ik deze vakantie niet had willen missen.
En als kers op de taart
Een Griekse dokter gaat zijn kinderen nu ook overal meer bij betrekken, omdat hij gezien heeft hoe waardevol het voor mijn meiden was. Ze zijn het in die cultuur alleen nog niet gewend. Ik ben zo blij dat ik ook daar, in het heetst van de strijd, waarbij je snel beslissingen moet nemen, toch bij mijn standpunt bleef. Anders hadden de meiden nu een open stuk in hun verhaal.
Lees HIER verder.
BIANCA
Insta: bianca.krol
Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram en HIER om ons op Facebook te volgen
Abonneer je op deze reeks via de roze button onderaan deze blog, dan krijg je een berichtje zodra er een nieuw deel wordt geplaatst!
Wow, ja, inderdaad, echt een vrouw die iets kan, wat een verhaal. Zo zielig voor.die vader en z’n dochters.
wat een sterke vrouw, jullie mogen trots zijn op hoe jullie dit aangepakt hebben. veel sterkte.