Mijn vader Otis was altijd een man die met iedereen goed kon opschieten
Hij was vriendelijk, zacht, misschien wel te zacht voor deze wereld. Toen ik opgroeide, was hij mijn grote held, altijd klaar om me te helpen, om te luisteren, ongeacht wat er gebeurde. Hij en mijn moeder Vera hadden een liefdevol huwelijk, het soort relatie waar veel mensen jaloers op zouden zijn. Maar het leven is niet altijd eerlijk. Vier jaar geleden verloor ik mijn moeder aan borstkanker. Dat was een klap die ons allemaal raakte, maar niemand zo hard als mijn vader.
Na de dood van mijn moeder was hij een gebroken man
Hij probeerde zijn leven weer op te pakken, maar ik kon zien dat het hem zwaar viel. Mijn vader was nooit iemand geweest die goed om kon gaan met verdriet. Hij strugglede. Hij was altijd zo afhankelijk geweest van mijn moeder om de moeilijke dingen in het leven aan te kunnen. Zonder haar was hij verloren, vol eenzaamheid. Ik probeerde er zoveel mogelijk voor hem te zijn, maar met mijn eigen gezin en carrière was dat niet altijd makkelijk. Ik maakte me zorgen om hem.
Toen zijn vrouw Janine in beeld kwam, was ik in eerste instantie opgelucht
Mijn vader leek weer wat kleur op zijn wangen te krijgen, wat leven in zijn ogen. Janine was een vrouw die hij had ontmoet via een kennis, een echte persoonlijkheid, vol levenslust en energie. Maar al snel begon ik te merken dat er iets niet helemaal klopte. Janine was erg aanwezig, altijd in de buurt van mijn vader en het leek alsof ze langzaam zijn leven overnam. Stukje bij beetje.
Mijn vader, die altijd zo vriendelijk en goedgelovig was, leek niet te merken dat Janine zich steeds meer in zijn leven nestelde
Ze nam beslissingen voor hem, sprak namens hem, en langzaam maar zeker zag ik hoe hij afhankelijk van haar werd. Ze manipuleerde hem totaal en ik kon niets doen om hem te helpen. Telkens wanneer ik probeerde met hem te praten, wuifde hij mijn zorgen weg. “Janine is goed voor me, Julia. Ze zorgt voor me zoals niemand anders dat kan”, zei hij dan. Maar ik zag de blik in zijn ogen, een mengeling van verwarring en onzekerheid, alsof hij niet helemaal zeker was van zijn eigen woorden.
Toen mijn vader darmkanker kreeg, ging alles heel snel
De diagnose kwam als een schok, maar hij leek het in eerste instantie goed op te pakken. Hij was vastberaden om te vechten, maar naarmate de maanden verstreken, zag ik hoe de ziekte hem steeds verder naar beneden trok. Hij werd doodziek. Janine was er altijd, en ze zorgde voor hem, dat moet ik toegeven. Maar er was iets in haar houding dat me niet aanstond. Ze leek bijna te genieten van de situatie, alsof ze het fijn vond om de macht te hebben, om de touwtjes in handen te houden. Bah.
Toen mijn vader zes maanden geleden overleed, voelde ik een enorme leegte in mij
Maar het verdriet werd snel vervangen door iets anders: wantrouwen. Kort na zijn dood ontdekte ik dat mijn vader alles had nagelaten aan Janine. Het huis, het geld, de spaarrekeningen – alles. Ik erfde niets, helemaal niets. Dit was niet de vader die ik kende. Mijn vader zou me nooit zonder iets achterlaten. Hij was altijd zo zorgzaam geweest. Hij hield van mij. Dit moest het werk van Janine zijn. Ze moest hem onder druk hebben gezet, hem hebben gemanipuleerd om alles aan haar na te laten. Dat kon niet anders. Hij zou dit nooit zo besloten hebben.
De laatste paar maanden zijn als een waas voorbij gegaan
Ik heb geprobeerd antwoorden te vinden, maar telkens als ik met Janine probeerde te praten, blokkeerde ze me. Ze bleef volhouden dat dit was wat mijn vader wilde, dat hij dit alles had geregeld omdat hij haar zo vertrouwde. Maar ik geloof er niets van. Dit was niet zijn keuze, dit was háár keuze. Janine was altijd een vrouw die wist wat ze wilde. Ze was berekenend, slim en wist precies hoe ze mensen om haar vinger moest winden. Het verbaasde me niet dat ze mijn vader zo snel in haar greep had gekregen. Hij was altijd een beetje naïef geweest. Hij geloofde in het goede in mensen, zelfs als dat er niet was. Hij had niet door dat hij werd gemanipuleerd, dat hij werd gebruikt. Vreselijk toch?
De woede die ik voelde, begon me langzaam te verteren
Hoe kon ze dit doen? Hoe kon ze hem zo gebruiken, zo misleiden, en dan nog beweren dat het allemaal zijn keuze was? Al die leugens. Ik wilde antwoorden en gerechtigheid, maar elke poging werd in de kiem gesmoord. Janine had alles strak in de hand en ik stond met lege handen. Ik begon meer te graven in Janines verleden, op zoek naar iets, wat dan ook, een aanknopingspunt, dat zou verklaren waarom ze zo was, waarom ze dit had gedaan. Ik ontdekte dat ze een lange geschiedenis had van relaties met oudere mannen, allemaal mannen die vroegtijdig overleden waren en die haar aanzienlijke erfenissen hadden nagelaten. Het begon me te dagen dat mijn vader niet de eerste was geweest die in haar val was gelopen. Het was een vreselijke vrouw.
Elke dag werd mijn woede groter
Ik voelde me verraden, niet alleen door Janine, maar ook door mijn vader. Hoe kon hij zo blind zijn geweest? Hoe kon hij me zo achterlaten, zonder iets? Ik begon te twijfelen aan alles wat ik ooit over hem had gedacht. Was hij altijd zo naïef geweest? Had hij ooit doorgehad wat er werkelijk gaande was?
De vragen bleven in mijn hoofd, dag in dag uit
Ik probeerde erover te praten met mijn man, maar Kyan wist niet wat hij moest zeggen. Hij kende mijn vader goed genoeg om te weten dat hij dit nooit vrijwillig zou hebben gedaan, maar hij wist ook dat er niets was wat we konden doen. Het testament was waterdicht, er was geen enkele manier om het aan te vechten. Janine had gewonnen en ik kon niets anders doen dan toekijken hoe ze alles inpikte wat mijn vader ooit had gehad. Voor haar voor de zoveelste keer.
Ik kon het niet loslaten
Ik bleef graven in haar leven. Ik vond oude brieven, e-mails, alles wat me een aanwijzing zou kunnen geven. Helaas heb ik nooit iets gevonden waarmee ik het testament en Janine kon aanvechten. Ik voelde me vreselijk. Niet alleen door mijn vaders dood, maar door de manier waarop hij was gestorven, onder haar duim. Janine ging verder met haar leven alsof er niets was gebeurd, terwijl ik elke dag worstelde met de wetenschap dat mijn vader was bedrogen, gebruikt, en dat ik langs de zijlijn stond zonder een cent van mijn vader. Ik wil gerechtigheid, maar ik weet dat ik die nooit ga krijgen. Dat doet pijn.
JULIA
Hoezo verwacht je een erfenis? Ga gewoon werken voor je geld.
Wat een onzin weer. Je kunt zo’n testament altijd aanvechten. Je hebt sowieso recht op je kindsdeel. Mijn ‘vader’, verwekker zou een beter woord zijn, had alles op naam van zijn vrouw gezet. Behalve de rekeningen. Daarom erfde ik ook niets van zijn geld en bezit, maar wel rekeningen. Die ik niet betaal uiteraard. En zijn geld hoef ik ook niet, hij was namelijk een pooier met losse handjes. Wat mij betreft had zijn vrouw verdient wat hij naliet. Maar de rekeningen moeten ze ook maar bij haar innen.