Ik had een vrij zorgeloze jeugd, financieel gezien hadden wij als gezin echt niets te klagen. Er waren mooie momenten met prachtige vakanties in Zuid-Frankrijk en Amerika. We hadden een heel mooi roze huis in Orlando Florida, dat mijn moeder Villa Kakkelbond noemde. Mijn ouders hadden een eigen kroeg in hartje Rotterdam, de laatste 24-uurs-zaak die er nog bestond in Rotterdam. Wij waren altijd open. Mijn moeder werkte elke dag keihard. Ieder weekend werkte ze zelf in de nachten. Doordeweeks was ze er ook altijd bij. Met feestdagen en festiviteiten werkte mijn moeder soms wel drie dagen achter elkaar. Elk huisje heeft zijn kruisje. Het was bij ons zeker niet altijd rozengeur en maneschijn. Mijn vader was heel erg streng. Ik durfde echt geen fouten te maken. Er waren altijd consequenties in de vorm van verschillende soorten straffen: van een ferme huisarrest tot aan een behoorlijke pak slaag. Hierdoor ben ik tot op de dag van vandaag altijd op mijn hoede.
Mijn moeder overleed op jonge leeftijd
Op mijn twaalfde werd mijn moeder ziek. Ze kreeg haar eerste herseninfarct en raakte linkszijdig verlamd. Helaas veranderde dat ons gezinsleven. Mijn moeder raakte afhankelijk van een rolstoel. Ze ging van hard werken naar een vrouw die dat helaas niet meer kon door lichaamsuitval en geheugenverlies. Hierdoor werd ik jong mantelzorger, wat ik met alle liefde heb gedaan totdat ze overleed acht jaar later. Helaas verloor in mijn moeder, terwijl ik nog maar 20 jaar oud was. Mijn moeder is helaas nog geen 50 jaar oud worden. Door deze ervaring wist ik zeker dat ik mijn eigen kinderen een zorgeloze jeugd wilde geven. “Zij zullen nooit voor mij hoeven zorgen”, dacht ik. Heel naïef van mijn jongere ik natuurlijk, want je gezondheid heb je niet zelf in de hand. Mijn moeder heeft dit nooit voor ons gewild. Dit is haar overkomen.
Plotseling voelde ik mijn dochtertje minder bewegen
Ik was 22 jaar oud toen ik onverwacht zwanger bleek. Alles ging heel goed tot de laatste maand van de zwangerschap. In die laatste maand voelde ik mijn dochter helemaal niet meer. Doodeng. Gelukkig werd ik door het ziekenhuis heel serieus genomen. Ik kreeg zowel iedere ochtend, als avond een CTG. Hieruit bleek dat Esmee het goed deed. Waarom ik haar niet meer voelde bleef onduidelijk. Met precies 40 weken vonden de artsen het genoeg geweest. Mijn twijfel en angst over het gebrek aan beweging bij mijn dochtertje begon ook zijn tol te eisen. Op mijn uitgerekende datum werd ik ingeleid en een dag later is Esmee geboren. Gezond en wel. “Eindelijk kunnen we gaan genieten”, dachten we. Helaas was dit genieten van korte duur…
Met vier maanden oud stopte Esmee met ademen
Ik ruimde de was op in de kasten. Esmee lag in haar bedje, zodat ik rustig alles weg kon leggen. Ze maakte heerlijke geluidjes. Ineens was het doodstil. Iets wat totaal niet klopte. Dit hoorde niet bij mijn vrolijke baby. Ik liet alles vallen en rende direct naar haar toe. Ze was zo slap als een vaatdoek en er zat geen leven meer in. Ze was gestopt met ademen. Ik pakte haar op en schudde haar zachtjes heen en weer. Vervolgens blies ik in haar gezicht. Ja, ik weet dat schudden van een baby gevaarlijk is, maar dit heeft wel mijn baby gered. Langzaam haalde ze weer adem. Het was een vreselijke ervaring, maar ik bleef gelukkig heel kalm en instinctief heb ik toen goed gehandeld, zonder er eigenlijk bij na te denken. Esmee is in totaal drie keer gestopt met ademen en die drie keer heb ik precies hetzelfde gehandeld. Elke andere ouder of verzorger had waarschijnlijk direct 112 gebeld. Ik belde eerst de huisarts, terwijl je met zulke levens bedreigende situaties natuurlijk altijd 112 moet bellen. Hoe stom van mij! Bij de huisarts aangekomen werden we natuurlijk direct naar het ziekenhuis doorgestuurd.
Esmee werd overgeplaatst naar de kinderafdeling
Ze onderging een week lang ontzettend veel onderzoeken, maar helaas werd er geen oorzaak gevonden. Dit maakte mij behoorlijk bang, want mijn kleine meisje is wel drie keer gestopt met ademen en dat dus zonder duidelijke reden. “Wie kan mij garanderen dat dit niet gebeurt als ik lig te slapen en het dus niet in de gaten heb?”, vroeg ik me angstig af. Ik was doodsbang. “Straks word ik wakker en is het te laat”, dacht ik. Het ziekenhuis gaf aan dat het deze week goed was gegaan met Esmee en dat ik vertrouwen moest hebben. Over een week mocht ik terugkomen op het spreekuur van de kinderarts.
De hele week leefde ik in angst. Ik waakte iedere dag aan haar bedje. Toch probeerde ik ook het vertrouwen terug te krijgen, niet eerder aan de bel te trekken en de hele week uit te zitten. Eindelijk mochten we terug naar de kinderarts. Ik ging met een vriendin, want Esmee haar vader (mijn ex-man) had helaas een werktrip in het buitenland. Iets wat natuurlijk niet uitkwam op dat moment, maar ook iets waar hij echt heen moest. In goed overleg met mij is hij weggegaan. Mijn vriendin zou mij helpen met onthouden wat de arts allemaal zei. Gewapend met een lijst vol vragen die ik graag beantwoord wilde hebben van de kinderarts, reden wij naar Rotterdam.
Slecht nieuws
Daar aangekomen werd Esmee direct onderzocht en had de arts geen goed nieuws. Esmee haar lever was heel goed te voelen, dat mocht niet. Ze werd per direct opgenomen. Dat had ik totaal niet verwacht, want een week eerder verlieten we het ziekenhuis met de woorden: “Je hoeft je geen zorgen te maken. Dit was slechts een incident. De rest komt allemaal goed”. Ik mocht direct doorlopen naar de kinderafdeling of een uurtje naar huis om alle benodigde spullen voor zowel Esmee als mijzelf te halen. Ik moest voor een paar dagen inpakken. Ik koos voor het laatste, omdat Esmee haar vader in het buitenland zat en dus niemand anders wist wat Esmee en ik nodig zouden hebben. Ik wilde er niemand anders mee belasten. De kinderarts zei dat hij in de tussentijd Esmee haar kamer en bedje in orde zou maken, zodat ze gelijk aan alle toeters en bellen aangesloten kon worden. “We hebben ook zeker geen uur de tijd nodig om heen en weer naar huis te gaan en alle spullen te halen”, dacht ik nog. Op de terugweg belde ik direct de vader van Esmee die in Praag was. Ik vertelde het slechte nieuws. “Ons kleine meisje wordt per direct opgenomen”. Hij probeerde gelijk een vlucht te regelen om zo snel mogelijk naar Nederland te komen, om bij ons te kunnen zijn. De angst zat er flink in. Hij kon een paar uur later op een vlucht naar Nederland stappen.
Lees HIER het vervolg
BO
