Nooit weet je of je het wel goed doet
In heel het moederschap krijg je constant te maken met een mix van extreme gevoelens. Liefde, geluk, schuldgevoel, angst, alles komt voorbij. In plaats van een handleiding komt er alleen een hoop troep achter je kind aan uit je lichaam en waar je dacht dat de vrouwen om je heen die al moeder zijn het vást wel weten, blijkt dat zij ook maar wat doen.
Je had het kunnen weten
Het is niet alleen zo in het moederschap, maar in het hele leven. Iedereen heeft zijn eigen manier, zoekt zijn eigen geluk of doel in het leven en we staan allemaal voor dezelfde keuzes in het leven en niemand kan jou zeggen welke keuze de juiste is. De keuze die ik heb moeten maken, had flinke gevolgen. Niet alleen voor mij, maar juist ook voor mijn dochter. Zodra je moeder wordt, is het net alsof je in tweeën wordt gedeeld. En dat tweede deel is een ongeleid projectiel wat jij de juiste normen en waarden dient mee te geven, alles nog moet leren in en over het leven en waar je alles, maar dan ook alles voor over hebt. Nog nooit maakte iets mij zo zeker in het leven en tegelijk zo onzeker als het moederschap.
Het begon als een leuk liefdesverhaal
Huisje, boompje, beestje. Van fladderende vlinder werd ik een serieuze jongedame die haar zaakjes op orde had. Maar al snel kwamen er scheuren in de muren en bleek de fundering toch niet zo sterk gebouwd als gedacht. Tot het punt, een aantal maanden terug, waarop het onvermijdelijke gebeurde. Mijn relatie stortte in. Mijn partner en ik besloten niet meer samen verder te gaan. Ik was opeens ‘one of them’: de alleenstaande jonge moeders. Nog een leven voor me en een leven al achter me. Een nieuw, onzeker leven maar zeer standvastig en zeker van mijn besluit. Genomen uit liefde voor mijn dochter. Uiteindelijk is dat toch wat we allemaal willen: dat onze kinderen gelukkig zijn. En niemand heeft een boek waar instaat hoe je dat voor elkaar krijgt. Niemand kan je vertellen wat de ‘goede’ keuze is. Ik geloof wel dat je moedergevoel het allersterkste gevoel is dat er bestaat. Eigenlijk weten alle moeders prima wat ze moeten doen als ze daar naar luisteren. Je voorgevoel, je onderbuikgevoel is vaak juist. Je weet het wanneer je kind écht ziek is of dat het alleen een griepje heeft. Je weet het wanneer je kind gewoon nog twee uur aan je tiet moet hangen in plaats van je moeder die je probeert te overtuigen dat je ‘geen voedingstoffen meer hebt in je melk’. Je weet wat goed is voor jou en voor je kind.
Je beslist niet ‘even’ om uit elkaar te gaan
Je beslist namelijk ook dat je je kind voor een deel van de tijd gaat missen. Voor sommigen co-ouderschap, voor anderen een omgangsregeling. Feit is dat je je kind minder gaat zien en je ook niet meer invloed hebt op alles wat ze meemaken en meekrijgen. Dat vind ik het allermoeilijkste aan dit hele proces. Scheiden van je partner, daar kom je wel bovenop uiteindelijk. Maar je kind missen: dat is heftige shit. Tegelijkertijd zou ik mijn kind niet in een situatie willen laten opgroeien waarbij we niet allemaal gelukkig zijn. En dat zou wel gebeuren als we bij elkaar zouden blijven. Ze zeggen wel eens: “Ik ben gelukkig als mijn kind gelukkig is.” Ik denk eigenlijk dat het andersom is. Als ik gelukkig ben, is mijn kind dat ook. Uitzonderingen daar gelaten natuurlijk, maar ik geloof dat ik mezelf niet mag wegcijferen en ongelukkig moet zijn omdat zij per se in een gezin zou moeten opgroeien. Dan ben ik niet de beste moeder voor mijn dochter en kan ik haar niet alles geven wat ik heb. Als ik haar dat zou moeten uitleggen later, zou ik geen idee hebben hoe.
Uiteraard heb ik geen idee of ik nu wel gelukkig zal worden
Ik hoop het. Voor nu is het vooral nog even een rollercoaster. Afspraken moeten worden gemaakt, documentatie moet worden geregeld, ik moet verhuizen, ik moet mijn leven opnieuw opbouwen. Dat gaat absoluut niet zonder slag of stoot. Het is een zure appel, een hele zure. Maar ik geloof er absoluut in dat ik dit besluit met mijn verstand en gevoel de juiste kant op heb gemaakt. Als ik iets van advies mag meegeven aan vrouwen die deze keuze hebben gemaakt of erover nadenken: zorg dat je hart en hoofd dezelfde kant op staan. Als deze twee niet dezelfde kant op staan, gaat er ergens iets mis en zul je bij moeten stellen. En nog belangrijker: trek je niets aan van anderen. Luister naar jezelf. Niemand kan jou vertellen wat goed of fout is. Niemand kan een keuze voor jou maken.
A strong woman who knows what she brings to the table is not afraid to eat alone.
Liefs,
ESTHER
ik zit nu zelf in dit schuitje. ik heb 2 kinderen en er is teveel gebeurd. ik heb hem iedergeval vast mijn verlovingsring terug gegeven. en gezegd dat ik dat niet kan. en verder ben ik gewoon om me heen aan het kijken waar ik heen kan met de kinderen. ik wil het liefst dichtbij blijven invb met school en vriendjes en vriendinnetjes
opvallend Marloes dat je vraagt naar meer achtergrond info over de wandaden van de man. je vergeet dat een relatie uit twee personen bestaat. we lezen nu slechts een zijde en daar kom ik geen echt sterke argumenten tegen.
een relatie die te vroeg aan kinderen begon en nu is het kind er een van de rekening.
Ook eenzijdig natuurlijk dit beeld, maar net zo valide als jouw gehengel naar ” achtergrond”.
Er word tegenwoordig, naar mijn mening te snel besloten om uit elkaar te gaan.
Of het nou samen besloten wordt, of een eenzijdige keuze is.
Ben je met z’n tweeën, dan begrijp ik dat je verder wil kijken wanneer de vlinders niet meer zo heftig voelbaar zijn, of juist heftig voelbaar zijn voor een ander dan je partner.
Maar zodra er een derde gezinslid in het spel is, draait het partnerschap om veel meer dan voelbare vlinders!
Komt er geweld voor, is het naar mijn mening einde verhaal, en dan heb ik het niet alleen over fysiek geweld.
Een mens moet ook geen emotioneel geweld aangedaan worden.
Overspel zonder medeweten en goedkeuring van de partner, zie ik ook als emotioneel geweld.
Noem mij maar ouderwets, ik vind het belangrijk dat ouders samen hun kinderen opvoeden, en hun geluksgevoel, wat dat dan ook maar is, (met uitzondering van geweld) ten goede van het kind mooi mogen wegcijferen.
Ik vind het best egoïstisch om te zeggen, dat mijn kind alleen gelukkig is wanneer ik dat ben.
Hier sta ik lijnrecht tegenover.
Ik ben gelukkig wanneer mijn kinderen dat ook zijn. En mijn kinderen zijn blij wanneer ik gelukkig ben, dus doe ik mijn uiterste best om gelukkig te zijn.
En mijn partner heeft daar niet alle invloed op gelukkig!
😇
Ik hing de vlag uit toen mijn ouders eindelijk uit elkaar gingen. Het volgende huwelijk van mijn vader was weer een feest moment omdat mijn ouders ook niet meer bij elkaar konden komen.
Het huwelijk kan soms pittig zijn. wij zijn 20 jaar getrouwd. je raakt elkaar soms bijna kwijt in de drukte van elke dag. God wil áltijd helpen en weer liefde of vriendschap of trouw doen opbloeien, want hij heeft het huwelijk bedacht! gelukkig!
🙏🏾 Amen
Niks aan toe te voegen na 26 jaar
Dat is waar en zeker! Hij heeft ons geluk voor ogen!
Wat een boel vijandigheid in het commentaar… niet van iedereen, maar meer dan ik op deze site gewend ben om te lezen. Ik denk dat dat komt, omdat we niet het hele verhaal te horen hebben gekregen. Nu gaan mensen ten goede of ten kwade zelf argumenten invullen, waarom de moeder weg is bij de vader van haar kind. Zijn alleen de vlinders weg? Of kwam ze achter zeer verwijtbaar gedrag, waar hij is lange, goede gesprekken, misschien wel met professionals erbij, geen verantwoordelijkheid voor wilde nemen? Redactie, graag in de volgende artikelen weer wat meer achtergrond!
De spijker op z’n kop!
Dankjewel Marloes voor het verhelderen van mijn ideeën. 🙏🏾
wat je ook kies of doet je doet het super
niemand weet hoe je eindigd moet je dan altijd bij elkaar blijven voor het kind,nee dat is juist niet goed je moet gelukkig zijn en als dat zonder je partner is dan is het zo
je moet weten alles komt goed straks heb je weer alles op orde en kan je weer door
heb het zelfde gehad 2 kids uitelkaar ze waren 5 en 10 jaar dacht ooo ik kan dit niet maar naar 4 jaar kan ik wel zeggen dat ik veel sterker ben geworden maar ook leuker kan meer hebben van de kinderen
ook voor jou gast de zon weer schijnen
👍🏾
Wanneer je aan kinderen begint verschuift het belang van het individu naar het gezin. Ik vind het schokkend dat de schrijfster haar kind op deze mannier een enorme achterstand geeft. Naar mijn mening kan je het beste heroverwegen en alles uit de kast trekken om aan de relatie te werken.
👍🏾
…”een ongeleid projectiel wat jij de juiste normen en waarden dient mee te geven,”…
Jij noemt je kind zo?
jij niet? :’D
De jouwe gaan tijdens de zwangerschap al door de puberteit. Heerlijk hoor, dat ze direct na de geboorte alles al zelf kunnen…
Ik denk dat u het begrip ‘ongeleid projectiel’ niet echt begrijpt blijkbaar, anders begreep u wel dat JA zo verbaasd is om je (jonge) kind een ongeleid projectiel te noemen. Is eigenlijk zeer ernstig om ze zo te noemen.
Ik geloof niet dat je iemands keuze kunt beoordelen. Je kunt alleen overdenken wat je zelf zou doen. Ik heb die stap destijds genomen. Mijn huwelijk was erg slecht. Mijn man zei dat hij de kinderen liever niet gekregen had, toen er drie waren.
Ik besloot ze alleen op te voeden. Ik knapte er van op, mijn kinderen ook. De relatie met hun vader verwaterde door zijn toedoen.
Hoewel ik totaal geen plannen had in die richting, kwam ik mijn huidige man tegen. Mijn leven is beter geworden, dat van mijn kinderen ook. Geen enkel huwelijk is een sprookje, maar als ik het over moest doen, deed ik het precies zo.
👍🏾
je doet het super.en inderdaad het is een rollercoaster.maar,die stopt ook eens.en dan begint jouw geluk.en rust.alles komt goed ☝️😘
hallo twijfel niet te veel aan jezelf!! niemand kreeg een handleiding maar je geraakt er wel. je houdt van je kind en daar mag je fier op zijn !
een vroeger heeeel onzekere mama en nu zekere oma
volg mij heel leven blijven werk aan huwelijk of relatie, om goed te houden
en hebben al heel kuil voor bij zien komen in 17 jaar ,en grote kuil was dat mijn wederhelft herseninfarct krijgen ,is veel sins 32 veranderen, bent nu verantwoordelijk voor de zorgtaken van mijn wederhelft, en dat heeft ons stuk sterk gemaakt
💪🏾
lastig..ik denk dat een kind blijer wordt van een papa en mama die het best leuk hebben samen maar bewaar de vonken niet vanaf vliegen dan van ouders die teveel van een relatie verwachten… maar dat is misschien mijn idee. ik blijf lekker gezellig bij mijn beste vriend en partner, ben niet stapelverliefd maar altijd blij om samen te zijn. is dat genoeg? ik weet het niet. maar voor mijn kind is het de basis en die wil ik hem. iet afnemen..dat is wat ons betreft het allerbelangrijkste..
o zo waar, onze twee oudsten zijn net het huis uit, de jongste student komt nog af en toe. wij moeten weer leren communiceren, dat doen we met hulp
en weet je wat ? we voelen er ons goed bij en het blijkt nodig
zie niet alles als zo evident
met hulp kun je nog jaren samen groeien en mekaar opnieuw ontdekken
Veel moed
🫶🏾
Lieve schrijfster,
ik heb bewondering voor je. Ik was ooit ook one of them. ik was 23 jaar, en mijn zoontje was 6 weken, toen de vader van mijn zoon besloot om er met mijn zoon vandoor te gaan. Van het ene op het andere moment stond ik helemaal alleen. Uiteindelijk heb ik mijn zooon na 15 dagen via de advocaat terug gekregen. We hebben daarna afspraken gemaakt betreffende de omgang. Mijn advies is bouw dit langzaam op, kijk naar hoe je dochter reageert op dit alles. Ik had destijds geen keuze, de rechter besliste voor ons, maar dat is zeker niet het beste voor mijn zoon geweest. Ik ben nu 16 jaar verder, mijn zoon heeft geen contact meer met zijn vader, ik ben alweer 9 jaar gelukkig met mijn vriend, en sinds 4 maanden hebben wij ook een dochter. Ons gezin is compleet, wij zijn gelukkig. Ik gun jou ook al het geluk, maar als ik je verhaal zo lees weet ik dat dit je gaat lukken, jij komt er wel, jij bent een sterke power vrouw.