Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram en HIER om ons op Facebook te volgen
Lees eerst deel 1: Ik had al weken pijn en bloedverlies, wat er toen gebeurde overviel mij volledig
Ik bleek zwanger, maar de gynaecoloog had nog een boodschap
Al snel werden we teruggeroepen. Ik maakte nog een flauwe grap over een drieling, maar eenmaal binnen zei de huisarts: “Je bent inderdaad zwanger. Maar door de pijn, het bloedverlies en de spiraal maken we ons grote zorgen. Je wordt meteen overgedragen aan de gynaecoloog. Je moet vanaf nu nuchter blijven en je man bellen dat hij moet komen.” Met deze boodschap werd ik naar de spoedeisende hulp gereden. Ik was totaal in de war. Gedachten over de zwangerschap, zorgen, en zelfs de mogelijkheid van een derde kind wisselden elkaar in rap tempo af.
De situatie was ernstig, er stond aan heel ziekenhuisteam op mij te wachten
Op de eerste hulp bleek al snel hoe ernstig de situatie was. Er stond een team op me te wachten. Terwijl ik nog maar net binnen was, had ik al twee infusen. Er was een tweede gynaecoloog opgeroepen en had ik twee shots morfine gekregen. Een echo moest duidelijkheid geven. Op de echo was niet te zien of ik zwanger was, omdat mijn hele buikholte volgelopen was met bloed. De gynaecoloog zei dat dit duidde op een buitenbaarmoederlijke zwangerschap waarbij de eileider al gescheurd was. Ik moest meteen geopereerd worden. De situatie was zorgelijk.
Mogelijk konden mijn eileiders niet bespaard blijven
Onderweg naar de OK werd uitgelegd wat ze tijdens de operatie zouden doen. Het bloeden moest zo snel mogelijk gestopt worden en mogelijk konden ze beide eileiders niet sparen. Intussen was ik zo onder invloed van de morfine dat ik niet goed meekreeg wat er allemaal gebeurde. Mijn man zei nog: “We hebben misschien nog een kinderwens. Hou daar alsjeblieft rekening mee.”
Ik had geen goed afscheid genomen van mijn kinderen
Wat ik me nog herinner, is dat ik het vreselijk vond dat ik de kinderen thuis geen dikke kus had gegeven voordat ik naar het ziekenhuis ging. Het voelde zo onwerkelijk dat ik nu zonder afscheid geopereerd zou worden, met alle risico’s van dien. In de OK praatte de anesthesist me snel bij over de narcose. Niet veel later was ik onder zeil.
Het vruchtje heb ik nooit kunnen zien
Toen ik bijkwam, was ik nog erg van de wereld van de narcose en de morfine. Ik voelde me slaperig en verward, maar alles was goed gegaan. Eén eileider was verwijderd, de andere was nog intact. Het vruchtje was opgestuurd voor onderzoek. Ik baal ervan dat ik het nooit heb kunnen zien. Ook de termijn van de zwangerschap is een schatting gebleven (twee à drie maanden). Het had me geholpen bij de verwerking als ik die feiten had geweten.
De weken erna waren emotioneel en fysiek zwaar
Het gemis van iets waarvan ik niet eens wist dat ik het wilde, de hormonen, en überhaupt de verwerking van de (onverwachte) operatie vielen me zwaar. De eerste weken miste ik het kindje ontzettend. Mijn hele hormoonhuishouding was van slag. Later werd ik rusteloos en kon ik nergens mijn aandacht bij houden. Ik besefte dat ik constant afleiding zocht, zodat ik niet hoefde na te denken over mijn verlies.
Ik heb hulp gezocht en dit heeft geholpen
Ik ben toen drie keer naar een psycholoog gegaan. Ze heeft me geholpen bij het verwerken en bij het durven kijken naar de toekomst. Ik vind het nog steeds lastig om onder woorden te brengen. Ik wilde immers niet zwanger worden, dus waarom voelt het dan zo verdrietig? Maar ik heb mijn tegenstrijdige gevoelens geaccepteerd. Ze kunnen naast elkaar bestaan. En wie weet wat de toekomst brengt.
ANNEMIEKE
Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram en HIER om ons op Facebook te volgen
