Het begon op dinsdagavond 31 augustus rond 18.00 uur. Het rommelde al voor de vijfde avond. Eigenlijk had ik mij erbij neer gelegd dat de bevalling waarschijnlijk nu weer niet door ging zetten. Toen ik om 22.30 uur in bed lag werden de krampen heftiger en regelmatiger. Ik zei tegen mijn man: “Ik ga ze denk ik maar eens timen”. En ja hoor, tussen 23.00 en 0.00 uur kwamen de weeën om de drie minuten met 1,5 minuut lang. Mijn man vroeg of hij nu de verloskundige moest bellen. “Doe maar!”, zei ik. Ze kwam er meteen aan.
Onder de douche
Ik stapte in de tussentijd even onder de douche om de krampen te verzachten. Toch handig dat ik daar een stoel neer had gezet. Ik kwam er al snel weer uit omdat de verloskundige er was. De verloskundige gaf aan dat de bevalling inderdaad was begonnen. Ik had op dat moment nog alle energie en moed.
Het schoot niet op
De verloskundige zou om 3.00 uur weer terug komen. Helaas was de ontsluiting maar een halve centimeter verder: 1,5 centimeter ontsluiting. Om 6.00 uur kwam ze weer terug. Helaas had ik toen nog maar 2,5 centimeter ontsluiting. Het schoot voor mijn gevoel echt niet op zo. Ik had niet geslapen die nacht en was die dag daarvoor druk bezig geweest. Ik was eigenlijk al erg moe.
“Breek die vliezen!”
Toen ze om 9.00 uur weer kwam, had ik vier centimeter ontsluiting. Het ging de goede kant op. Om 12.00 uur gaf ze aan dat ze ook mijn vliezen kon breken. Dan zou het sneller gaan, maar de weeën zouden dan ook heftiger worden. Dat zag ik niet zo zitten. Toen ze om kwart over 2 kwam, zei ik meteen: “Breek alsjeblieft die vliezen!”. Toen ze de vliezen brak, kreeg ik weer een wee. Nadat ik de wee had opgevangen, vroeg de verloskundige of ik naar het vruchtwater wilde kijken. Ik zag gelijk dat onze dochter in het vruchtwater had gepoept. “Oh nee, dat meen je niet”, zuchtte ik. De verloskundige antwoordde: “Ze heeft in het vruchtwater gepoept. Je moet nu snel naar het ziekenhuis”. Omdat ik graag thuis wilde bevallen, vond ik het flink balen. Ook zat ik inmiddels al op 7 centimeter ontsluiting. Ik zag gigantisch op tegen de autorit. Maar hup de auto in naar het ziekenhuis in Gorinchem.
Ik wilde een ruggenprik
Daar aangekomen, haalde de verloskundige een rolstoel en renden we door het ziekenhuis naar de vijfde verdieping. Ondertussen had ik ook beenweeën gekregen. Ik had geen idee hoe ik die op moest vangen. Wat deden die pijn zeg. Ik dacht: “Als ik nu toch in het ziekhuis ben, wil ik nu een ruggenprik”. Maar helaas had ik al negen centimeter ontsluiting, dus dat mocht niet meer.
Weeënopwekkers
De verloskundige in het ziekenhuis ging op zoek naar de hartslag van ons kindje. Die van mij was snel te vinden, maar die van de kleine niet. Toen deden ze een metertjes in haar hoofdje. De hartslag was toen snel gevonden, gelukkig. Ik had inmiddels persweeën gekregen en mocht, om 16.30 uur, beginnen met persen. Na een paar minuten kwam de verloskundige erachter dat er teveel tijd tussen de weeën zat. Ik kreeg toen weeënopwekkers toegediend. Dat hielp nog niet voldoende, dus daar kwam nog een extra dosis bovenop.
Ik was op
Het duurde te lang, want ons kindje kreeg het benauwd. De verloskundige besloot om een knip te zetten. Ze zei tegen mij: “Nog één keer meid en dan is de kleine er”. Toen heb ik met een zielig stemmetje gevraagd of het écht nog maar één keer was, want ik kon niet meer. Na al die slapeloze nachten van de kramp en nu de bevalling, was ik volledig op. Maar omdat ze zei dat ze echt dacht dat het laatste keer was, gaf ik alles wat ik had en daar was ze! Om 17.28 uur op 1 september 2021 met 3270 gram was onze Liese geboren. Wat was ze mooi.
Een nachtje blijven
Op het eerste gezicht leek alles goed te gaan. Omdat ze in het vruchtwater had gepoept, moest ze nog gecontroleerd worden door de kinderarts en dat zou pas de volgende dag zijn. We moesten een nachtje blijven. De volgende dag had ze een wat ingevallen buikje en moeite met ademen. Hierdoor maakte de verpleegkundige zich wat zorgen. Haar luchtwegen waren open en haar neusje werd uitgezogen. Ze konden verder niets vinden.
Poliep
Op 3 september ging Liese naar de KNO-arts en hij zag een kleine poliep. Het werd niet duidelijk waar dit vandaan kwam. Liese zou er wel aan geopereerd moeten worden tegen de tijd dat ze een tiener is. De verwachting was namelijk dat het zou blijven groeien en tegen die tijd haar neusgat zou gaan afsluiten. Liese kreeg daarom druppels om haar neusgaten wat breder te maken. Dat hielp, maar scheen ook verslavend te werken. Ze moest er daarom mee stoppen, voordat we naar huis gingen.
Saturatiedipjes
Liese werd aan de monitor gelegd en liet daarop regelmatig dipjes zien in de saturatie. Op vrijdag kreeg ze het zo benauwd, dat ze zelfs blauw aanliep. Dat was voor mij als moeder erg beangstigend. Ook toen kwam er niet uit onderzoek naar voren wat er aan de hand was. Op zondag zijn we gestopt met de druppels en dat ging goed. De dipjes in de saturatie kon ze iedere keer zelf oplossen. En zo mochten we op maandag naar huis. Tot op de dag van vandaag weten we niet waar die benauwdheid vandaan kwam. Dat houd ik nog steeds met iedere verkoudheid in mijn achterhoofd. Het heeft mij duidelijk angstig gemaakt.
Ze ontwikkelt zich top
Liese is nu een half jaar oud en is een erg vrolijk en lief meisje. Ze loopt op een aantal aspecten zelfs voor op haar leeftijd. Ze rolt inmiddels alweer een ruime maand en maakt bewegingen om te kruipen. We genieten erg van ons kleintje.
HENRIEKE
