Xanthe: “Een prachtige dag met het gezin op een Grieks eiland, liep heel verdrietig af”

We wonen inmiddels vijf maanden in Griekenland op het eiland Samos

Het jaar ervoor leek het ons een geweldig avontuur. We hadden ons werk en huur opgezegd en al onze spullen verkocht. Mijn man komt oorspronkelijk uit Samos en negen jaar eerder hadden we elkaar daar in een romantische ‘Mama Mia’ achtige setting leren kennen. We woonden in Nederland en besloten vorig jaar dus om met ons dochtertje Rhea van nu 3,5 jaar oud, te gaan voor een simpeler bestaan. Het eilandleven, met meer kwaliteit, meer buiten, verse producten, veel zon en voor zover wij dachten een veiliger bestaan. Dat laatste werd helaas geen werkelijkheid…

Eind mei konden we vertrekken

Met een enorme omweg en hebben we hard gewerkt om een bestaan op te bouwen op het eiland. We hadden een grote verbouwing van ons huis, zodat we deze winter al een fijne plek zouden hebben. We bouwden ook aan een sociaal leven. Rhea sprak na twee maanden al Grieks en maakte snel vriendjes op het “schooltje”. Wat deed ze het goed! Zij genoot en wij zeker ook. Ik had het gevoel dat ik precies was waar ik zijn moest.

Het was vrijdag 30 oktober en we hadden haar die ochtend naar de peuterschool gebracht

We moesten nog inkopen doen in Samosstad, een auto terug brengen en het liefst de kamer van onze dochter een beetje inrichten met haar nieuwe bedje en spullen, zodat ze een leuke verrassing zou hebben bij thuiskomst. En wat was ze verrast. Ze vond al haar spulletjes prachtig bij elkaar. Ze gooide direct haar speelgoed in haar bed en ging heerlijk spelen.

Het was inmiddels iets voor 14.00 uur en ik begon aan het eten in de keuken

Mijn man was nog bezig in haar kamertje, toen alles begon te trillen. Een rommelig geluid in combinatie met klingend en trillend glas. Ik realiseerde mij op dat moment, in die paar seconden, dat dit een aardbeving was en gilde mijn dochter haar naam. Ik rende naar haar slaapkamer, terwijl de sterkte van de beving toenam. Op dat moment zag ik mijn man mijn dochter proberen te pakken en samen vielen ze op de grond. Wat gebeurde hier? Mijn man keek me met paniek in zijn ogen aan en riep: “Naar buiten, naar buiten!” Aangezien hij net viel, probeerde ik Rhea over te pakken, terwijl we richting de deur renden. Geen tijd te verliezen. Aan het einde van trap keken we de kamer van zijn ouders in. Wederom schreeuwde mijn man: “Naar buiten, naar buiten”. Ze volgden ons de laatste trap af. Terwijl we de stoep raakten, stopten de schokken.

Om ons heen stonden al onze buren

Iedereen zag bleek en geschokt. Mijn schoonmoeder begon te huilen. Mijn schoonvader zei direct dat dit de zwaarste aardbeving was die hij ooit heeft meegemaakt. Ik had inmiddels onze dochter stevig vast. Dicht tegen mij aangedrukt. Ze schrok van onze paniek, maar was op dat moment alweer gekalmeerd. Wij daarentegen stonden nog letterlijk te trillen op onze sokken. We hadden geen schoenen aan. We liepen toch buiten rond om te kijken of alle familie en bekenden veilig waren. Goed nieuws: al onze vrienden en familie waren ongedeerd. Dit bleek wonderlijk, want het was een heftige aardbeving voor Griekenland en de wereld.

Het was een aardbeving van 6.7 op de schaal van Richter

Hele gebouwen waren verwoest. Samos-stad liep vol met water naar aanleiding van een kleine tsunami, dat ook nog. Mensen konden hun huizen niet meer in door de schade. Maar toen kwam de ergste schok: Er waren doden en gewonden gevallen. We kregen het trieste nieuws dat twee verliefde tieners, een jongen van 17 jaar en een meisje van 15 jaar, zijn omgekomen onder het puin. Mijn moederhart huilde. Vreselijk om iemand te verliezen en al helemaal je kind! Wat leefde ik mee met de nabestaanden!

We zagen veel mensen uit Samosstad vertrekken, naar de bergen

Men wilde daar de nacht in hun auto slapen. Er werden tenten opgezet en iedereen stond op strandje ‘alert’. Er waren veel naschokken, ook veel voelbare. Elke keer weer sprongen we op richting onze dochter. We keken elkaar in paniek aan. Na een paar seconden zakte de schok weer weg. Gelukkig waren het maar “kleine” schokken in vergelijking met de eerste beving. Wij probeerden met matrassen in de woonkamer een oogje dicht te doen, maar echt slapen deden we pas een paar dagen later, toen het trillen van het eiland eindigde.

XANTHE