Mijn leven heeft een bijzondere wending genomen, eentje die ik zelf nooit had verwacht. Tot op heden heb ik nog nooit gewerkt en dat is iets wat ik soms moeilijk vind om te vertellen. Maar laat me bij het begin beginnen.
Ik groeide op in een welvarend gezin
Mijn ouders hadden het financieel goed voor elkaar en zorgden ervoor dat mijn broer en ik niets tekortkwamen. We woonden in een groot huis met een prachtige tuin, hadden elk jaar luxe vakanties en kregen alles wat ons hartje begeerde. Ik hoefde nooit een baantje te nemen zoals veel van mijn vriendinnen deden. Mijn ouders vonden het belangrijker dat ik me kon focussen op mijn schoolwerk en hobby’s.
Tijdens mijn middelbare schooltijd hoefde ik me nooit zorgen te maken over geld
Mijn ouders gaven me royaal zakgeld en als ik iets nodig had, zorgden ze daarvoor. Toen ik naar de universiteit ging, veranderde er niet veel. Mijn ouders betaalden mijn collegegeld, mijn boeken en zelfs mijn huur voor een mooi appartement dichtbij de campus. Ik besefte wel dat ik bevoorrecht was, maar ik nam het ook een beetje voor lief.
Mijn studententijd was zorgeloos
Terwijl veel van mijn vriendinnen parttime baantjes hadden om rond te komen, kon ik me volledig richten op mijn studie en het sociale leven. Ik was actief in verschillende studentenverenigingen, ging naar feestjes en reisde in de vakanties naar allerlei bestemmingen. Ik studeerde hard, maar had ook volop tijd voor plezier en ontspanning. Het leven was goed en ik dacht weinig na over de toekomst.
Tijdens mijn laatste jaar aan de universiteit ontmoette ik Twan
We leerden elkaar kennen op een feestje van een gezamenlijke vriend en het klikte meteen. Twan was al aan het werk; hij had een goedbetaalde baan in de IT-sector. Hij was charmant, grappig en erg zorgzaam. Binnen een paar maanden waren we onafscheidelijk. Na mijn afstuderen besloot ik bij Twan in te trekken. We huurden een leuk appartement in de stad en begonnen ons leven samen. Ik zocht naar een baan, maar het lukte niet echt. Twan stelde toen voor dat ik het rustig aan zou doen, dat ik me kon richten op ons huis en misschien later, als we kinderen zouden hebben, op het moederschap. Dat klonk destijds als een goed idee. Ik had nog niet echt een duidelijk carrièrepad in gedachten en het idee om een veilige, stabiele omgeving voor onze toekomstige kinderen te creëren, sprak me aan.
Toen Stella werd geboren, voelde ik me helemaal in mijn element
Ik genoot van elke seconde met haar. Het moederschap was nieuw en uitdagend, maar ook ongelooflijk vervullend. Twan zorgde voor het inkomen en ik voor het huishouden en de kinderen. Het was een traditionele rolverdeling, maar het werkte voor ons. Toen Gido werd geboren, werd het leven nog drukker. Twee kleine kinderen zorgden voor een hoop werk en het huishouden draaide voornamelijk om hen. Mijn dagen waren gevuld met luiers verschonen, voedingen, spelen en proberen het huis enigszins schoon en netjes te houden. Het voelde soms alsof ik in een eindeloze cyclus van dezelfde taken zat.
‘s Ochtends bracht ik Stella naar de kleuterschool en daarna had ik tijd alleen met Gido
We maakten wandelingen in het park, speelden met zijn speelgoed en genoten van rustige momenten samen. ‘s Middags haalde ik Stella weer op en zorgde ik voor snacks en speelmomenten voor beide kinderen. Tussen de bedrijven door probeerde ik het huishouden te doen. Twan hielp waar hij kon, maar ik voelde de last van het moederschap en het huishouden zwaar op mijn schouders. Er waren momenten dat ik me afvroeg of ik ooit nog zou werken, of ik ooit nog iets anders zou doen dan moeder en huisvrouw zijn. Maar Twan verzekerde me altijd dat mijn werk thuis net zo belangrijk was als zijn werk buitenshuis. Hij waardeerde alles wat ik deed en dat gaf me de kracht om door te gaan.
Na een paar jaar begon ik me meer op mijn gemak te voelen in mijn rol als thuisblijfmoeder
Ik begon te genieten van de vrijheid die het met zich meebracht. Ik kon mijn eigen tijd indelen, hoewel die meestal volledig in beslag werd genomen door de kinderen. Ik had geen strikte werkuren en kon altijd aanwezig zijn voor Stella en Gido. Mensen om me heen vroegen echter vaak waarom ik niet werkte. Ze begrepen niet altijd waarom ik ervoor koos om thuis te blijven. Soms voelde ik me schuldig of onzeker over mijn beslissing.
In de loop van de tijd vond ik manieren om ook mijn eigen interesses te volgen
Ik begon met het volgen van online cursussen, las veel boeken en vond creatieve uitlaatkleppen zoals schilderen en tuinieren. Deze activiteiten gaven me een gevoel van vervulling en hielpen me om een evenwicht te vinden tussen mijn rol als moeder en mijn eigen persoonlijke groei. Nu Stella 5 en Gido 3 is, merk ik dat mijn leven opnieuw aan het veranderen is. Stella gaat naar de basisschool en Gido zal meer tijd op de peuterspeelzaal doorbrengen. Ik heb meer tijd voor mezelf en ik begin na te denken over wat ik in de toekomst wil doen. Maar anders dan wat veel mensen van me verwachten, voel ik geen drang om een baan te zoeken.
Ik heb gesprekken gehad met Twan over mijn toekomst en hij steunt me volledig in mijn beslissing om thuis te blijven
Het is misschien niet de meest gebruikelijke keuze, maar het is er een waar ik volledig achter sta. Ik geniet van mijn rol als moeder en huisvrouw. Ik heb het geluk dat ik niet hoef te werken en dat geeft me de vrijheid om eigen passies te volgen. Vaak vragen mensen me nog steeds waarom ik niet werk, en ik begrijp hun nieuwsgierigheid. Ze begrijpen mijn antwoord, of eigenlijk mijn keuze vaak niet. Maar ik hoef geen carrière te hebben om me vervuld te voelen.
JASMIJN
persoonlijk vind ik het wel zonde van die master die je bent gaan doen. maar goed. je maakt je eigen keuzes en scheelt weer toch als ze beroependag hebben op school. thuisblijven is echt geen straf wees maar blij dat je zo bevoorrecht bent
van werken is nog nooit iemand rijk geworden.
werkende ouders hebben minder toezicht op de kinderen. vaak is dat te zien in de opvoeding.
wat zal deze vrouw spijt hebben dat ze dit geplaatst heeft
alsof moederschap niet keihard werken is.
Dat doet toch niets af aan het feit dat ze geen betaalde arbeids heeft verricht?
In een baan leer je erg veel wat je thuis en op de universiteit niet leert. Dat kan voldoening en autonomie geven. Helaas kun je dat je kinderen vanuit ervaring niet bijbrengen. Dat wordt op langere tijd een gemis.
mijn moeder was een thuisblijfmoeder, nooit gewerkt voor de kinderen er waren en toch is het met die ‘autonomie’ en mij echt wel goedgekomen. Als je je kids maar klaar stoomt voor de maatschappij, de rest komt vanzelf echt 😉
30 jaar geleden mocht ik ook moeder worden en ben toen heel bewust gestopt met werken. voor ik moeder werd werkte ik fulltime time. Ben weer aan de slag gegaan toen hij oud genoeg was. Helaas is het nooit meer gelukt om een baan op m’n oude niveau te krijgen. Zou daarom nu ook.nooit meer dezelfde keuze maken. Dat het huishouden een fulltime baan is bestrijd ik. ik heb een heerlijk rustige tijd gehad net ruim voldoende tijd voor mezelf.
Natuurlijk mag iedereen zijn eigen keuzes maken en draait dan ook zelf op voor de consequenties.
Waar ik persoonlijk me aan stoor is het feit dat ze nooit gewerkt heeft, niet tijdens haar studie, toen er nog geen kinderen waren, gewoon nooit. Dat vind ik ook profiteren van de maatschappij, want idd ern studie kost vele maken meer dan haar ouders betaald hebben. Ook heeft ze nooit zelf ergens moeite voor hoeven doen, alles wat ze wilde kreeg ze. Nu vindt ze het huishouden en moeder zijn toch wel erg druk. ik hoop voor haar dat ze een gelukkig huwelijk blijft houden met minder pensioen als beide 67 mogen worden, omdat zij nooit pensioen heeft opgebouwd.. Mocht het huwelijk stranden dan niet klagen en zeuren, maar zelf de consequenties aanvaarden van haar keuzes.
van thuisblijf moeder tot bijstandsmoeder
als jij gaat scheiden heb je niks geen geld
klopt idd hoor
nooit afhankelijk zijn van je man
Ik lees veel negatieve reacties, maar men vergeet te kijken naar de (maatschappelijke) positieve kanten van een thuisblijfmoeder.
Ten eerste is er niks beter voor kinderen dan dat 1 van de ouders altijd thuis is voor de kinderen. Er is rust in huis en dat is goed voor ieder kind. De thuisblijfmoeder heeft alle tijd voor haar kinderen, werkende moeders hebben dat niet. Daar is het de hele dag rennen en vliegen, ‘s ochtends bij opstaan al stress om ieder op tijd klaar te krijgen voor opvang/school/werk.
De thuisblijfmoeder heeft tijd voor het huishouden, mantelzorg, vrijwilligerswerk, besturenetc, HEEL veel maatschappelijke taken waar werkende moeders geen tijd voor hebben.
Doordat moeder thuis is, heeft vader meer rust, kan hij zich volledig inzetten voor zijn carriere, want hij hoeft niet nog allerlei huishoudelijke klussen te doen. Als thuiswerkmoeder is dat namelijk jouw werk. Het huishouden, de kinderen, de tuin, het huis, de administratie. En ja, ook het ‘s nachts opstaan voor een huilend kind. Een thuiswerkmoeder is namelijk niet lui, maar doet veel belangrijk werk en ontlast vader.
Door deze rolverdeling is er veel meer rust in het gezin, veel minder burn-outs, is iedereen gelukkiger en zijn er veel minder scheidingen. Die 1 op de 3 die scheiden zijn voornamelijk 2 werkende ouders die alleen maar stressen en rennen om alles gedaan te krijgen, en geen echte tijd voor elkaar hebben, maar voornamelijk zichzelf op 1 zetten.
Twee werkende ouders is geweldig, maar ook stressvol, al realiseren veel werkende ouders dit misschien niet. De ouderwetse thuisblijfmoeder is voor iedereen beter, maar vaak niet haalbaar.
Dus, denk na voordat je een thuiswerkmoeder veroordeelt, er zijn heel veel positive punten aan een thuisblijfmoeder.
Bij Jasmijn zijn de kinderen pas 3 en 5, grote kans dat ze in de toekomst echt wel gaat werken als de kinderen langere tijd op school zitten.
Ja, ik was ook thuisblijfmoeder, maar wij hebben een bedrijf aan huis waar ik in werk. Alleen stonden de kinderen op 1 en was ik er vooral voor hen. De administratie die ik voor het bedrijf doe, deed ik op avond, of tijdens de slaapjes. Toen de kinderen allemaal naar school waren, kon ik ook meer op het bedrijf gaan werken. En later ben ik ook buiten de deur gaan werken, maar pas toen de kinderen uit huis waren. Mijn man werkt 7 dagen per week, melkveehouder, dus onze verdeling was een logische, hij had geen tijd om andere dingen naast het bedrijf te doen.
Thuisblijfmoeder is niet slecht, of lui, er kunnen goede redenen voor zijn. Oordeel niet te snel, alles heeft zijn voor en nadelen, maar de ouderwetse rolverdeling voor voor kinderen het beste. Het geeft hun rust en stabiliteit en meer rust in het gezin.
Welke werkgever zit er te wachten op iemand die nog nooit heeft gewerkt, zelfs niet tijdens studie? De kids zullen waarschijnlijk mamma’s voorbeeld volgen want mamma heeft straks waarschijnlijk een vette erfenis van de ouders die haar alles gaven wat haar hartje maar begeerde haar appartement betaalden tijdens studie en ga zo maar door( even overgeven) .
Het zal wel iets vaker voorkomen kende vroeger 2 broers die ook alles kregen zelfs geld om doordeweeks te gaan eten want mam had geen zin in koken en kon de huishoudelijke taken op hun 3 kamerflat niet aan .( alweer) . De vader in kwestie had een eigen bedrijf met goed inkomen dus net als deze vader en liet ze na aantal jaren zitten met een goede alimentatie weliswaar maar zit je daar op te wachten? Opgevoed door beide ouders die ook allebei “werken” ziet er bij mijn weten stuk beter uit voor opvoeden van de kinds. Maar ja wie ben ik.
Hartstikke mooi wow ik begrijp je helemaal ik ben ook een huismoeder en ben het zat dat iedereen mij oordeelt en het positieve ervan niet in ziet!
Jammer dat je man zo weinig tijd met zijn kinderen heeft kunnen doorbrengen.
Het is natuurlijk heel mooi als je de keuze hebt om volledig thuis te zijn, maar zou het niet ergens gaan knagen op een gegeven moment? Je weet idd niet hoe het leven loopt en een baan hebben geeft toch iets van financiële zelfstandigheid, mocht de relatie stranden bijvoorbeeld. Ik ben ook een aantal jaren thuis gebleven voor mijn kinderen, we hebben echter een eigen (fruit)bedrijf dus daar had ik sowieso wel werk aan. Maar op een gegeven moment had ik er, toen ze allebei op school zaten, wel behoefte aan weer in het arbeidsproces terug te keren. Geen top-carrière, maar moet dat persee? Een leuke baan dat voldoening geeft, maar niet te veeleisend en stress en gedoe met zich meebrengt zodat ik thuis ook nog een leuke, beschikbare moeder en partner ben!
je geeft mooie dingen aan waar een thuismoeder aan kan voldoen oa vrijwilligerswerk. maar waar lees je dat ze dat doet? Het omgekeerde is werkelijkheid. Ze heeft nog nooit in haar leven gewerkt. Bizar.
ik ben ook gestopt tot de kids naar school gingen maar weet wel wat werken is.
Niemand zit te wachten op iemand die nog nooit gewerkt heeft. Kent daarin geen werkmentaliteit.
Is er een betrouwbare bron die uw stelling onderbouwt of is het projectie?
Goed artikel. Ik zie niks verkeerds. Ouders betaalden en nu betaald haar man. Zij werkt zelf ook keihard in het huishouden en voor de kids. Dit is zoals het hoort: niet iedereen ambieert een carriere. Huismoeder is ook een fulltime job.
“Zoals het hoort”. Volgens wie?
Er wordt hier gewaarschuwd voor een scheiding. Maar als dat gebeurt, zijn de kinderen al ouder en is er veel meer ruimte voor moeder om te werken. Bovendien ontvang je dan alimentatie, toeslagen e.d.
Bij overlijden van partner is er het nabestaandenpensioen. Wezenuitkering voor de kinderen. En toeslagen.
En door wie worden de toeslagen opgebracht? Juist, door degenen die werken.
Net zoals alle andere ‘gratis’ voorzieningen.
Enig idee wie het meest belasting betaald??
Juist de eenverdiener!!
Die scheiding kan ook volgende maand plaatshebben. Alimentatie is geen gegeven in alle gevallen. Nabestaandenpensioen is niet over gerept.
Het moederschap en het huishouden is keihard werken. Daar is helaas vaak te weinig waardering voor. En een studie doe je niet per se voor een baan, ook voor je eigen ontwikkeling. Prima keuze dus van deze moeder.
Wat een verwennerij!
Ouders en samenleving hebben honderdduizenden euro’s in deze dame geïnvesteerd en er dan niets mee doen. Als ze niet gestudeerd zou hebben zou ze nog kunnen spreken van n “verzachtende omstandigheid”, maar hoevelen zouden met haar willen ruilen qua ouders die haar studie en studentenleven helemaal financieren. mijn man en ik financieren onze dochters compleet, inclusief studie, studentenleven en aanbetaling voor hun huis. als zij dan besluiten er jirts mee te doen, ga ik onze investeringen direct terugvorderen. Maak iets van je leven, naast je gezin! als je evt alleen komt te staan; wie onderhoudt jou dan? ga je dan druiven plukken? schoonmakers worden altijd gevraagd. zonde van je studie, maar ook zonde voor je kinderen. In hoeverre ben je een beoordeeld voor je kinderen?
Marianne, hoe iemand zijn leven indeelt is haar/zijn / hun keuze. We zitten tegenwoordig teveel te drammen op een betaalde carrière, terwijl een thuisblijfmoeder/vader zich moet verantwoorden. Ik ben van mening dat als je besluit een gezin te stichten je ook een thuis moet maken. Dat is ,en blijkt wel uit praktijk, nog best een intensieve baan. Kinderen naar(drukke) opvang en gestresste ouders is voor niemand goed. Uiteindelijk ook voor de maatschappij niet. Met minder genoegen nemen en zorgen voor elkaar is beter voor mens en milieu. Ben zelf gewoon jaloers. Ik heb na 6mnd onbetaald verlof nog 3 dagen gewerkt, partner zat in onderwijs , dus vakantie waren nooit een probleem. Verder eerste opvang en zorg werd door opa’s en oma’s en door onszelf gedaan. Opvang bewust alleen vanaf 2,5 jaar voor hun ontwikkeling. Maar nu ze volwassen zijn, en dat gaat super snel, vindt ik het heel jammer dat ik , zeker de eerste 4 jaar geen thuisblijfmoeder ben geweest. Jasmijn jij hoeft je absoluut niet te verantwoorden. Het traditioneel gezin was nog niet zo slecht. Ik hoor van mijn eigen kinderen dat ook daar de voorkeur naar uitgaat. Uiteindelijk doen de 3R’s echt bij een ieder goed.
Haha, giften terugvorderen van je kinderen. Hoe dan.
Waar ik zelf wat moeite mee heb, is het feit dat ze zelf geen inkomen heeft als haar man voor zijn pensioen komt te overlijden. Ik ben thuis gebleven toen de eerste is geboren en weer gaan werken toen de jongste 10 jaar was. Ik was blij dat ik thuis was toen de kinderen klein waren maar wilde toch graag gaan werken toen het weer kon, ook om even uit mijn gezinsbubbel te komen. Mijn man overleed toen ik 60 jaar was, was heftig, maar ik had veel afleiding en steun aan en op mijn werk. Ook had ik een inkomen dus hoefde ik niet in dat hele rouwproces mij druk te maken waar ik van moest leven. Ik kreeg dan wel een weduwe pensioen maar daar kun je echt niet volledig van rond komen. Dus als deze dame thuis wil blijven, moet ze wel zorgen dat er een flinke spaarpot is voor het geval ze alleen achterblijft. Een kennis moest haar huis verkopen om in dat onderhoud te voorzien omdat haar man overleed toen zij 63 jaar was, en geen baan had en ook niet meer kon vinden. Dat gun je niemand. Dus ik zou zeggen neem ook deze dingen mee in je besluit om thuis te blijven.
Ze zullen dat vast wel zo hebben geregeld dat zij kan leven van de levensverzekering en de hypotheek vrij komt en hij zal haar vast goed verzorgd achter laten. Dat ben je als partners met een koophuis aan elkaar verplicht. Dit zijn geen domme schapen maar 2 universitair geschoolde mensen.
Als je op deze manier gelukkig bent dan hoef je aan niemand verantwoording af te leggen! Dat je geen baan heb(t gehad) is niet verkeerd of slecht of wat dan ook. Wat dat betreft doe je het hartstikke goed!
Maar het leven is grillig en geluk is geen vanzelfsprekendheid; relaties kunnen kapot, mensen worden ziek, de economie kan instorten enzovoorts.
Een baan en werkervaring maakt je weerbaar en flexibel. De situatie zoals hierboven beschreven voelt voor mij als leven op drijfzand, een verkeerde stap en je zakt zo weg.
Jammer voor haar bouwt ze geen pensioen op. Mocht man er ooit toch nog vandoor gaan of zij de wil scheiden op latere leeftijd. Heeft ze voor haar oude dag niets gespaard.
ze leeft niet op straat, is niet verslaafd, is nog samen met haar man, haar man brengt de financiën binnen, ze draagt keurig haar steentje bij door haar kinderen keurig op te voeden en het huishouden te doen. wat kan daar nu precies mis mee zijn?
tuurlijk er zijn altijd mensen die hier iets mis mee vinden. dat onze ouders thuis waren om voor ons te zorgen vonden we allemaal vanzelfsprekend. als je kinderen ‘neemt’ moet je daar ook voor zorgen.
en zei doet dit. in overleg met haar man, niet met half Nederland. ik zou zeggen; geniet er van dat je thuis kunt blijven en niet hoeft te werken. als jullie 4en er gelukkig mee zijn dan is dat het enige dat belangrijk is!!
*zei=zij
Vooropgesteld: ik ben niet jaloers, ik ben welgesteld, woon vrijstaand, hypotheekvrij en ga en sta waar ik wil. Om dat te kunnen doen, werk ik met veel plezier op relatief hoog niveau als CIO bij een grote Rijksoverheidsorganisatie. Mijn vrouw werkt daarbij ook. Samen zorgen we voor het huishouden en de vier kinderen die we hebben. Door onze functies en werkschema’s af te stemmen, hebben onze kinderen nooit gebruik hoeven maken van kinderopvang, vaste oppas dagen door opa en oma, etc. Mijn kinderen doen het allemaal goed op school, eentje gaat bijna naar de universiteit. Wat we onze kinderen bijbrengen is dat ze zodra het kan een baantje moeten zoeken. Ze krijgen nog steeds zakgeld, kleedgeld, telefoonabonnement, etc. en ze betalen geen kostgeld o.i.d. Maar door te werken leren ze de waarde van geld wel waarderen. Ze moeten reserves aanhouden voor een nieuwe telefoon (ongeluk zit in een klein hoekje), ‘gewoon’ spaargeld en geld om uit te geven.
Ik vind het getuigen van gemakzucht dat je nooit hebt gewerkt, maar ondertussen wel een universitaire studie doen, zonder te weten wat je eigenlijk als carrière wilt gaan doen. Ik hoop dat je kinderen wel werk gaan zoeken later en dat ze niet als veredelde trophy wife (of husband) thuis gaan zitten een beetje stofzuigen ofzo.
super dat je dit kunt doen en een belangrijke les aan je kinderen meegeeft.
ik vind het alleen wel getuigen van hoogmoed door steeds te zeggen dat je hooggeschoold bent, een grote baan hebt en je kind naar de universiteit gaat.
en een thuismoeder doet echt veel meer dan een beetje stofzuigen. ik hoop echt dat je je kind dat meegeeft!
thuiszitten en een beetje stofzuigen ofzo, wat enorm denigrerend en respectloos. je hebt duidelijk geen idee waar je het over hebt en geen waardering voor het runnen van een gezin, huishouden en moederschap. Deze instelling en visie van mensen is precies wat ervoor zorgt dat vrouwen als in dit artikel een schuldgevoel geeft of schaamte, terwijl ze iets waardevols doet wat ook nog eens compleet normaal en natuurlijk is, iets om trots op te zijn. een hele prestatie, ook al is het geen betaalde baan buitenshuis.
het gaat niet om jaloers of iets..MAAR deze dame heeft nog nooit gewerkt, en dat is prima en haar keus..maar als je een verhaal deelt, hoeft er niet alleen maar postief gereageerd te worden mag ook negatief…en dat heeft niets met jaloezie te maken…
Ik kan het een heel eind volgen, maar vraag me toch af: geef je je kinderen dan ook niet het voorbeeld dat het goed is als één ouder geen andere invulling heeft dan de opvoeding en het huishouden? Geef je die ongelijkwaardige verhouding dan niet onbewust door waardoor zij dit later ook van t leven verwachten? Ik vind het achteraf best jammer dat ik mijn intelligente moeder niet als rolmodel heb gehad bij het combineren van werk en privé. Ze heeft me nooit kunnen steunen hierin, behalve zeggen dat ik het rustiger aan moet doen, zonder deze combi zelf te doorleven en te snappen wat dit echt betekent. Ze was er wel altijd, maar door thuis te blijven en mijn vader druk te laten zijn, heeft ze die vader ook bij ons weggehouden. Dat vind ik toch jammer, maar zo was die tijd toen.
Wat fijn dat dit kan.
Ik ben sinds een paar jaar (door een burn-out) fulltime huisvrouw.
M’n man en ik vonden het na die burn-out financieel niet perse meer nodig dat ik betaald werk had.
Ik ben er heel dankbaar voor.
Bovendien veel tijd om anderen en familie te helpen, en te theeleuten met buurvrouwen die ouder en alleenstaand zijn.
Toen ik nog werkte had ik daar de tijd, zin en fut niet voor.
Dus geniet er van.
Geweldig om je kinderen op te zien groeien en een warm nest te geven, waarin mama altijd klaar staat.
Het lijkt me heerlijk om niet te hoeven werken. Nu hoef ik dat financieel ook niet perse, maar mijn man vind t belangrijk dat ik ook iets voor mezelf heb. Plus hij is zzper, dus mochten er om wat voor reden dan ook mindere tijden zijn, dan kan ik nog iets opvangen. Werk nu 1,5 dag bij een leuk bedrijf met een leuke functie, dus vind het werken niet vervelend. Bij mijn vorige baan was dit anders, zat ik niet op mijn plek, nu wel. Maar als mijn man alsnog zou zeggen ‘stop maar’, dan zou ik dat per direct doen.
Jij werkt omdat je man het belangrijk vindt dat je iets voor jezelf hebt? Ik mag hopen dat je dat zélf (ook) belangrijk vindt.
Op zich prima om je op de kinderen en het huishouden te focussen, maar je maakt jezelf afhankelijk.
als je werkt maak je je ook afhankelijk van je baas. een baan geeft echt geen zekerheid.
Helemaal prima natuurlijk om van het ene geldinfuus naar het andere te hobbelen. Nog nooit financieel onafhankelijk geweest; ik kan me er weinig bij voorstellen. Maar ieder z’n ding.
Als het huwelijk stuk loopt, hobbelt ze naar de bijstand…
Nou, niet per se recht op bijstand. Als ze eigenaar is van het huis, kan ze prima teveel vermogen hebben na uitkopen (of verkopen). En verder is bijstand natuurlijk ook gewoon een geldinfuus.
Ze is afhankelijk. Het leven laat zich niet sturen. Als er iets gebeurt (scheiden, overlijden, ziekte) ontstaat er een probleem. Of er sprake is van gezamenlijk eigendom of niet, dat staat nergens.
Bijstand trekt overigens alimentatie af en kijkt inderdaad naar vermogen.
Maar laten we eerlijk zijn: bijna alle vrouwen werken en verdienen een stuk minder dan hun vent. Voor een vrouw is het bij een scheiding altijd lastig om hem uit te kopen omdat zij daar niet genoeg inkomen voor heeft. Dus ook voor partime werkende vrouwen is dit een probleem. Kan jij jezelf redden als je man morgen dood neer valt?
welk geldinfuus? haar man die haar steunt? als je dat een geldinfuus noemt, noem je haar dan ook een schoonmaakster, kok, oppas, huiswerkbegeleiding enz enz?
Je ziet het als steunen, ik zie het als onderhouden en complete financiële afhankelijkheid. Het staat iedereen vrij dit te doen, hoor; eigen keuzes maken mag (en ik mag er iets van vinden).
Ze is afhankelijk. Als ze in de toekomst scheiden, wat statistisch een optie is, heeft ze een heel dik probleem. Die man gaat dan echt niet heel vrolijk dik alimentatie betalen (geldinfuus). De statistieken zeggen daar dat vrouwen enorm achteruit gaan in inkomen.
Als mama in kwestie zo gelukkig is, dan is dat prima natuurlijk. Ik hoop alleen dat het nooit van een scheiding komt. Want dat kan onverhoopt ook gebeuren natuurlijk. En dan moet je terugvallen op alimentatie en toeslagen omdat je zelf geen inkomen hebt. Dat zou ik zelf moeilijk vinden.
natuurlijk mag iedereen kiezen wat hij of zij wil. maar wat gebeurt er als het huwelijk stukloopt? Een ander huis vinden is zowiezo moeilijk, maar zonder inkomen? Dat zal, als het lukt , een sociale huurwoning worden met de nodige toeslagen, huurtoeslag, zorgtoeslag, eenoudertoealag, kindgebonden budget enz. ik denk dat als je gezond bent je een steentje bij moet dragen aan onze maatschappij die zorgt voor mensen die niet voor zichzelf kunnen zorgen.
moet je nu al rekening gaan houden met het ergste scenario; dat je huwelijk stuk loopt?
Het hoeft niet, maar het zou wel verstandig zijn. Het lijkt me niet gezond als je als volwassene totaal afhankelijk bent van anderen, in dit geval in financiële zin. Of het nu een scheiding, arbeidsongeschiktheid, baanverlies of een fataal ongeluk is, er kan altijd iets gebeuren waardoor zijn inkomen (waar zijn van leeft) wegvalt.
Bidden dat het huwelijk in tact blijft, is ook een optie. Statistisch gezien, loopt ze risico. Zaken regelen als de relatie goed gaat, is makkelijker dan na een scheiding. Dus ja, ik heb met mijn partner huwelijkse voorwaarden waarin we zaken hebben geregeld. Nu willen we het beste voor elkaar. Een huwelijk blijft ook een zakelijke overeenkomst.
Een diepe buiging voor deze thuisblijfmama. Ook ik heb er heel bewust voor gekozen om 21 jaar geleden thuis te blijven voor mijn kinderen. Heb er absoluut geen spijt van en hoor mijn kinderen, inmiddels jong volwassenen, regelmatig tegen mij zeggen zeer dankbaar te zijn voor hun stabiele jeugd en consequente opvoeding. Het is hard werken men vergeet dat als je de keus maakt/hebt thuisblijfouder te zijn, je zeker de eerste 16 jaar 24//7 in dienst bent van je gezin. Huishouden, boodschappen, koken, brengen en halen naar school, sport, muziekles. Niet te vergeten dat kinderen ook nog weleens flink ziek kunnen worden, overgeven, nachtmerries enzovoorts. Op sommige scholen is het verplicht om als ouder minimaal 1 a 2x per jaar iets voor school te doen
Zit je kind op een teamsport ben je als ouder verplicht kantinedienst te draaien.
Ik kan nog wel even doorgaan. Dus voel.je absoluut nooit niet schuldig dat je niet werkt. Als beide kinderen straks op de basisschool zitten en je wilt iets bijdragen aan de maatschappij zijn ze op school ook heel blij met hulpouders. Dan ben jij diegene die de kinderen helpt met knutsels, extra lezen enzovoorts.Daaar mogen al die hardwerkende ouders jou dankbaar voor zijn.
De meeste dingen die je opnoemt, doen werkende ouders óók gewoon, hoor: huishouden, boodschappen, koken, brengen en halen naar school, sport, muziekles. Oh en kinderen van werkende ouders kunnen óók gewoon ziek worden, overgeven en nachtmerries hebben. Een paar keer per jaar iets voor school doen, check. Gewoon naast een baan. Niet omdat het verplicht is, maar omdat vele handen licht werk maken.
Precies dit, Joris! Ik heb wel eens een paar weken vakantie genomen om de druk van de ketel te halen, puur voor mezelf en gewoon lekker ‘dom’ thuis te zijn. Dodelijk saai (maar goed om tot rust te komen); het huishouden is voor de koffie wel klaar (je gaat heus niet elke dag dweilen of de badkamer boenen), je haalt rustig een boodschapje met de kleine, pikt en passant de kinderen na de lunch op van school, zorgt dat iedereen zijn huiswerk af heeft of heeft geleerd, zorgt dat ze alvast de sportkleren aan doen, even een half uurtje koken, samen een hapje eten, kinderen naar sport brengen en later weer ophalen. In de tussentijd heb je praktisch 8 uur niets te doen en dan zijn zelfs Wikipedia, Netflix en social media niet genoeg. Ik zou het niet kunnen, juist omdat je zoveel ‘nutteloze’ tijd hebt die je dan maar vult met klusjes die je anders in het weekend zou doen.
toch apart om te lezen dat heel veel mensen zeggen dat ze bang moet zijn om te scheiden. ze gaan niet scheiden, want ze zijn heel gelukkig. het is pas triest om bang gemaakt te worden voor een scheiding. dat is wachten totdat het gebeurt. je kunt ook gewoon van je relatie genieten.
tegenwoordig scheid 1 op de 3 stellen; dat is pas triest.
precies
Als 1 op de 3 scheid, is de kans dus best reëel dat het deze geïnterviewde ook overkomt. Het is geen kwestie van bang maken; het is m.i. een gebrek aan opvoeding van haar ouders dat ze haar nooit hebben geleerd om met geld om te gaan en hoe belangrijk het is om in geen enkel opzicht totaal-afhankelijk van iemand te zijn.
Apart om te lezen dat mensen denken dat scheiden alleen bij anderen gebeurt. Ik ben gescheiden en nu getrouwd. Nooit een cent partneralimentatie gehad omdat ik altijd economisch zelfstandig ben geweest. En ik geniet volop van mijn relatie. Hoezo kunnen zaken goed regelen en genieten niet samen gaan?
verzorgd van je wieg tot het graf. gouden kooitje. zulke types bestaan ook nog!
beste Jan, blijkbaar heb je nog nooit volledige ouderschap gehad. een paar weken vakantie nemen om thuis te blijven is echt iets heeeeeel anders dan fulltime moeder of vader zijn.
die hebben geen keuze om lekker even bij te tanken, die zijn altijd moe, er is altijd over rotzooi, er moeten gekookt worden, schoongemaakt, de was draaien, en je kibbelende kinderen moet je rustig houden.
2 weken thuis vakantie lukt iedereen.
heb je wel eens een vader of moeder ontmoet die er uitgerust uit zag? ik nog nooit namelijk.
2 weekjes vadertje spelen is idd niet moeilijk als je daarna weer lekker naar je werk kan.
24/7 moeder of vader zijn is de moeilijkste baan ooit. en ja, vrouwen hebben het nog iets zwaarder. waarom? omdat iedereen commentaar op ze heeft en ze zich altijd schuldig voelen.
dus denk volgende keer even na voordat je vaders of moeders nutteloos noemt.
Ik doe hetzelfde hoor, maar werk er ook nog bij.
tuurlijk Joris. werkende ouders hebben geen kinderen die heel de dag zorg nodig hebben en het huis een rotzooitje maken. die kinderen zijn namelijk op de opvang; dan blijft het netjes en heeft het niet veel schoonmaak nodig…
Oh, mijn ervaring is anders. Zelf werkende ouder, maar niet fulltime. Partner idem. Kinderen zijn dus geregeld thuis. Ze hebben aandacht nodig, maar geen zorg. Er moet heus opgeruimd en schoongemaakt worden (net als ritjes naar sport/hobby/zwemles/vriendjes/winkels. Het is een vrij land; iedereen maakt eigen keuzes en iedereen mag een eigen mening hebben, toch?
Ik vind het mooi dat je je leven zo kunt invullen. De meeste moeders werken toch (parttime) omdat het financieel anders moeilijk wordt. Als ik de kans zou krijgen thuis te blijven thuismoeder te zijn zou ik het ook doen. Al ben ik blij met mijn baan en even een andere omgeving, en de kleine geniet nu van het spelen op het kdv. Als baby heb ik m’n kind vaak met lood in m’n schoenen en een schuldig moederhart en soms huilend in de auto naar m’n werk weggebracht. Het is soms zwaar als thuismoeder, zo fijn voor je kinderen geen bso etc, en compleet jouw eigen keuze. Dus mensen hoeven er ook niks van te begrijpen, jij hoeft je absoluut niet te verantwoorden, het zou zelfs wat jaloezie kunnen zijn. En als ze het zelf anders zouden doen, dat mag. Wie weet komt er ooit een fase in je leven dat je wel voldoening uit werk gaat halen, maar ik denk dat het voor kinderen en je man toch fijn is dat thuis alles geregeld is en je er simpelweg bent. Laat je niet gek maken door alle moeders die hun kind naar de bso brengen om carrière te maken, terwijl hun kinderen liever gewoon na school naar huis zouden gaan. Die van mij zal ook een halve week naar de bso gaan, maar dat is omdat het bij ons financieel wel moet. Geniet van je situatie en je bent er ook dankbaar over en dat vind ik mooi.
heel normaal vind ik dat een thuisblijfmoeder , vroeger was het normaal als een vrouw trouwde dat ze haar baan opgaf , mijn moeder deed dit ook en is dan parttime gaan werken toen ik 14 jaar was en mijn zus 16 , kinderen en huishouden is gewoon belangrijk en veel werk., je profiteert niet , je man werkt jullie zijn een gezin dat ook nog eens zelf zijn kinderen opvoed waarom wordt dit tegenwoordig als lui beschouwd? huismoeders doen net heel veel, koken elke dag vers , helpen vaak op school als er iets gedaan moet worden , passen soms op de buurkinderen, doen zelf klusjes in huis , ik zou nog een paar jaar thuisblijven en dan als ze wat groter zijn een paar uurtjes gaan werken het ligt er maar net aan waar jij je goed bij voelt
je baan opgaf als je ging trouwen? je werd als vrouw soms tegen wil en dank ontslagen als je ging trouwen
ieder het zijne, het lijkt mij persoonlijk niets, maar dat maakt niet uit, het gaat om waar je je gelukkig bij voelt. maar mijn oprechte vraag is dan wel, wat doe je dan zoal? je bent niet constant aan het poetsen mag ik hopen en als de kinderen naar school zijn zit he ook niet de hele tijd op ze te wachten. is dat niet verschrikkelijk saai? ik kan me er oprecht niets bij voorstellen.
Dit wordt toch allemaal beantwoord is het interviewtje?
Je hoeft misschien geen carrière om je vervuld te voelen, maar je hebt wel gestudeerd op kosten van de staat (en dus anderen), je woont in een land waar je geniet van scholen, wegen, ov, etc. maar je hebt zelf nooit ook maar een stuiver bijgedragen aan dit alles. Ondertussen hebben we in Nederland ook nog eens zwaar behoefte aan mensen die ook de handen uit de mouwen willen steken om de arbeidstekorten op te vangen. Je kinderen zitten op school, zou je je schilder- en tuiniertijd niet nuttiger kunnen besteden, om te bouwen aan een land voor je kinderen?
Ik zal het netjes houden, maar ik vind je reactie nogal zuur. Hoezo de staat heeft betaald, haar ouders hebben betaald. En ja er zijn tekorten aan personeel, maar er zijn 18 miljoen mensen in dit land, dat hangt echt niet van die ene moeder af. Ooit functioneerde de maatschappij vooral op vaders die werkten en bleven alle moeders thuis, dus ik weet niet of de oplossing zit in moeders onder druk te zetten kostbare tijd met hun kind in te ruilen voor werk. In mijn ogen zijn er talloze flutbaantjes die er alleen op gericht zijn geld te verdienen, maar geen doel dienen om de economie/maatschappij draaiende te houden. Naast een aantal andere problemen zoals mensen die wel willen, maar niet mogen werken door papieren etc. Laat ze daar eens beginnen. Het belang van moeders die thuis zijn “voor de toekomst van de maatschappij” wordt onderschat en moeders worden ondergewaardeerd, dat blijkt maar weer uit jouw reactie.
Bravo Linda!Jij durfde zeggen wat vele (thuis)moeders denken.En je was wel zo netjes🙂
Helemaal mee eens Ella. Netjes en respectvol zoals het hoort.
Je bent je ervan bewust dat studeren meer kost dan alleen collegegeld en boeken? Ouder betaalden dus een deel, maar het overgrote deel is door de staat betaald.
De mensen die er het hardst tegenin gaan, zijn zelf niet gelukkig en jaloers. Pure afgunst.
Petje af voor alle moeders die (vooral de eerste jaren) durven te kiezen voor hun kinderen. Tegenwoordig hangen veel mensen hun identiteit aan hun werk, buiten dat hebben ze niks te melden. En hoe meer je opschept over je werk ‘Ik ben zóoo druk pfff’, hoe meer status denken ze. Ik moet er altijd om lachen. Je ontwikkelen kan op vele manieren, maar dat snappen veel mensen niet.
Emancipatie: Een moeder die haar eigen keuze maakt waar zij zich goed bij voelt en dat ook doet zonder zich aan te trekken wat een ander daarvan vindt, of je nou kiest om fulltime, parttime of niet buitenshuis te werken.
Ja en hoe is dit een reactie op wat ik zei?
@Bibi helemaal correct!! goed verwoord.
Zeik niet man. De staat heeft niets betaald. Ze heeft geen uitkering gehad. Haar ouders betaalden haar studie en huur en gaven haar genoeg zakgeld om een lui leventje te leiden.
De staat heeft het gros van haar studie betaald. Maar u leest niet goed of begrijpt het niet. Dat kan.
Zoals Joris al schrijft, dekt het collegegeld de kosten niet. Ze draagt dus niet bij. Dan kijkend naar het percentage huwelijken dat stuk loopt, vind ik het bijzonder naïef om volledig afhankelijk te zijn van een ander. Als dat huwelijk ooit stuk loopt, gaat ze dan weer haar hand ophouden?
Maar dat is aan haar en haar man.
Helaas weet je nooit hoe het leven loopt.
Zo ben je gelukkig. En pats boem.
Zo kan er iets zeer ingrijpends gebeuren.
Off topic, Is een potentiële scheiding de reden om te gaan werken als moeder?
Als je zo al denkt bij het aangaan van je huwelijk geef ik het huwelijk bij voorbaat weinig kans.
Het is ook een zinloos argument, misschien ben je wel dood voordat je bent afgestudeerd, nou dan ga ik maar niet studeren??
Leef je leven zoals het jou en je man nu goed past en als de kinderen groter zijn heb je nog ongeveer 25 jaar over tot aan je pensioengerechtigde leeftijd.
Financiële onafhankelijkheid zou een reden kunnen zijn om deeltijd te gaan werken. Zodat je niet gedwongen in een relatie moet blijven als je daar op enig moment langdurig niet gelukkig meer in bent. Zodat je allebei kan bijdragen, in financiële zin én in opvoedkundige zin én in “huishoudelijke zin.”. Een beetje eerlijk verdelen, zeg maar.
zeurkous
Lijkt wel of je jaloers bent Lotte, heel disrespect om zo te praten over haar.
echt weer een opmerking van een gefrustreerde vrouw uit de arbeidersklasse.
hoezo arbeidersklasse beetje dom niet
@lotte meen je dit nu serieus??
en hoe denk jij dan over ouderen? zieken? gehandicapten? werklozen?
allemaal nutteloze mensen die hun steentje niet bijdragen?
als jij zo in het leven staat, heb je toch nog behoorlijke levenslessen te leren.
deze moeder draagt haar steentje bij voor haar gezin, zodat haar kinderen goed worden opgevoed en haar man kan werken.
Helamaal mee eens. Straks wel aow vangen?
Aow is niet afhankelijk van arbeid (maar van in NL wonen). Dus ja, die “vangt” ze straks.
Als er te weinig mensen zijn om te werken voor belangrijke banen, moeten bedrijven eens stoppen met zinloze banen. Er zijn genoeg mensen die werken, maar teveel van hen doen nutteloos werk, dat prima afgeschaft kan worden. Ik denk dat zolang haar man haar steunt, dit ten goede zal zijn voor hun huwelijk. Teveel scheidingen stranden door te veel druk van het moeten. Vooral vrouwen, die jonge kinderen hebben en ‘s nachts er regelmatig uit moeten, maar ‘s morgens wel weer op hun werk moeten verschijnen, raken overbelast, met alle gevolgen van dien.
Vaders kunnen er ook gewoon uit ‘s nachts, hoor.
teveel mensen werken in zinloze banen die afgeschaft zouden moeten worden???????
U legt dit niet verder uit, maar vind dit een rare opmerking. We zien en lezen dagelijks om het nieuws hoeveel tekorten er zijn in het onderwijs, de zorg en talloze andere sectoren. iedereen die in staat is om te werken, zou zijn steentje moeten bijdragen.
Ze heeft niet gestudeerd op kosten vd staat. Haar ouders hebben haar studie betaald. Doe niet zo zuur.
Het is zonde van haar studie maar het is haar keuze
De staat heeft het gros van haar studie betaald. Haar ouders hebben ‘slechts’ het collegegeld betaald.
Blijkbaar denken veel mensen dat de ruim 2000 euro collegegeld per jaar de totale studiekosten zijn. Dat is niet zo. De staat betaald je studie voornamelijk, dat collegegeld is maar een beperkte bijdrage.
Dit dus. Dat mensen het niet weten, soit, maar mensen lezen hier ook niet, want het is al meermaals genoemd.
Jij liever dan ik. Hoewel ik graag thuis ben bij mijn kinderen, trek ik het niet om fulltime huismama te zijn. Heb ook een hekel aan huishoudelijke taken. Ik werk gewoon liever. Soms wou ik dat ik beter was in het huishouden, maar is gewoon echt niet mijn ding.
goed gedaan. Waarom niet? De vrouw kan toch thuis blijven, niet iedereen moet carrière bouwen.
Als jij jezelf hierbij gelukkig voelt dan is het toch goed. Mensen hebben altijd wat aan te merken op een ander. En mensen met het grootste commentaar zijn diep van binnen gewoon jaloers omdat ze dat zelf misschien ook wel zo willen. Dus ik zou zeggen geniet lekker van je kindjes en man en je hoeft je aan niemand verantwoording af te leggen. Dit is jullie keuze!!!
Het moederschap is ook werk.
Ik ben destijds bewust gestopt met werken.
Niks mis mee….