Van kleins af aan had mijn zoon, Joas, een enorme watervrees
Elke keer als we naar het zwembad gingen, klampte Joas zich aan me vast als een kleine aap. Zijn angst voor water leek onoverkomelijk, maar ik wist hoe belangrijk het was dat hij leerde zwemmen. Dus besloot ik dat we het rustig aan zouden doen, stap voor stap. De eerste zwemlessen waren een enorme uitdaging. Joas stond vaak trillend aan de rand van het zwembad, zijn ogen groot van angst. “Mama, ik wil niet”, smeekte hij telkens. Maar ik bleef geduldig, moedigde hem aan en stond altijd klaar met een warme handdoek en een omhelzing.
Langzaam maar zeker boekte Joas kleine overwinningen
Het begon met zijn tenen in het water steken, daarna zijn voeten en uiteindelijk stond hij met zijn hele lichaam in het ondiepe gedeelte. “Je doet het geweldig, Joas”, zei ik telkens weer, trots op elke vooruitgang die hij maakte. De weken veranderden in maanden, en ik zag hoe mijn zoon steeds zelfverzekerder werd in het water. Hij leerde drijven, spartelen en uiteindelijk zelfs zwemmen. Maar de echte uitdaging kwam toen hij moest leren duiken en onder water door een gat moest zwemmen. Dat vond hij doodeng.
“Ik durf niet, mama”, fluisterde hij met grote ogen, terwijl we thuis op de bank zaten na een zwemles
“Wat als ik blijf steken?”. Ik gaf hem een geruststellende knuffel. “Je zult niet blijven steken, lieverd. Je bent al zo ver gekomen. De juf is er om je te helpen.” Maar toen gebeurde er iets onverwachts. Tijdens een van de lessen, terwijl Joas opnieuw aarzelend voor het gat stond, hoorde ik de juf iets zeggen wat me de rillingen bezorgde. “Kom op, Joas, je gedraagt je als een baby. Doe het gewoon.”
Mijn hart brak een beetje toen ik de blik op zijn gezicht zag
Hij probeerde het te negeren en ging door met de les, maar ik kon zien dat haar woorden hem diep hadden geraakt. Die avond, tijdens het avondeten, vertelde Joas voorzichtig wat er was gebeurd. “Mama, de juf noemde me een baby omdat ik niet door het gat durfde te zwemmen.” Mijn eerste reactie was er een van boosheid en protectie. Hoe durfde ze mijn zoon zo te kleineren? Maar ik wist dat ik mijn gevoelens moest beheersen. “Oh, dat is niet aardig van haar. Hoe voelde je je daarbij?”, vroeg ik zachtjes. Joas haalde zijn schouders op. “Ik vond het niet leuk, maar misschien heeft ze gelijk. Misschien ben ik wel een baby.”
Ik schudde mijn hoofd en pakte zijn hand vast
“Je bent absoluut geen baby, Joas. Je bent zo moedig geweest en je hebt al zoveel geleerd. Iedereen heeft wel eens iets wat ze moeilijk vinden.” De dagen erna was ik constant aan het piekeren over wat ik moest doen. Moest ik het laten gaan? Misschien was het gewoon een slip of the tongue van de juf. Of moest ik haar erop aanspreken en duidelijk maken dat haar woorden onacceptabel waren? En dan was er nog de optie om Joas van zwemles te halen en een andere zwemschool te zoeken.
Elke keer als ik Joas naar de zwemles bracht, voelde ik een knoop in mijn maag
Ik wilde niet overbezorgd zijn, maar ik wilde ook niet dat hij zich onveilig of ongewaardeerd voelde tijdens de lessen. Het beeld van zijn geschrokken gezicht na die opmerking spookte door mijn hoofd. “Wat als dit zijn vertrouwen voor altijd schaadt?”, vroeg ik me af. Joas bleef dapper doorgaan met zijn lessen, hoewel ik merkte dat hij nu vaak terughoudender was. Hij vroeg vaker om bevestiging en keek me met smekende ogen aan voor elke les. “Mama, ben ik echt geen baby?”, vroeg hij soms. “Nee, lieverd, je bent geen baby. Je bent dapper en sterk”, verzekerde ik hem telkens weer.
Maar mijn woede richting de juf bleef borrelen
Hoe kon iemand die verantwoordelijk is voor het aanmoedigen en begeleiden van kinderen zo’n kwetsend woord gebruiken? En dat tegen zo’n klein kind. Elke keer als ik haar zag, voelde ik mijn bloed koken, maar ik hield me in. Het was niet gemakkelijk, en ik wist niet of ik het wel vol kon houden. Ik kon de gedachte niet van me afzetten: “Moet ik Joas van zwemles halen? Moet ik de juf tot de orde roepen? Wat is het beste voor mijn kind?” Mijn hart brak elke keer als ik naar Joas keek. Hij was alles behalve een baby. Hij was een dappere jongen die zijn angsten probeerde te overwinnen, een kind dat meer moed toonde dan menig volwassene.
Ik stond voor een lastige keuze en wist niet meer wat te doen
De gedachte aan Joas’ toekomst en zijn welzijn was altijd in mijn hoofd. Ik wilde dat hij leerde zwemmen, maar ik wilde ook dat hij zich veilig en ondersteund voelde. Deze twee wensen leken nu met elkaar in strijd te zijn. De twijfel bleef knagen. ’s Nachts lag ik wakker, piekerend over wat de juiste beslissing was. Ik wilde hem niet blootstellen aan iemand die zijn vertrouwen ondermijnde, maar ik wilde ook niet dat hij opgaf na zoveel vooruitgang. “Wat als ik de verkeerde beslissing neem?”, dacht ik voortdurend.
Mijn hart brak opnieuw toen ik Joas zag spelen met zijn autootjes, zo onschuldig en lief
Hij was alles voor mij, en het idee dat iemand hem pijn had gedaan, deed me pijn. Maar wat te doen? Moest ik het laten rusten en hopen dat het beter zou worden, of moest ik ingrijpen en de juf ter verantwoording roepen? Ik wist het niet meer. Het enige wat ik wist, was dat ik het beste wilde voor mijn zoon. Maar wat was dat? Wat zouden jullie doen?
MIRANDA
“De zwemjuffrouw noemde mijn zoon (6) een baby” is niet waar als je het interviewtje leest. Zijn gedrag was als dat van een baby. Dat is wat anders.
Natuurlijk klopt het van geen kant.
Respectloos.
Ik heb zelf inmiddels 55 jaar geleden een traumatische ervaring gehad met zwemles.
De badmeester heeft mij nooit bij naam genoemd. Tot aan de diplomering heeft hij mij Dikkertje Dap genoemd.
Vandaar ook een afschuw voor het lied van Annie MG.
Ik heb er jaren mee geworsteld.
Ik ben geen zwemjuf maar wel basisschooljuf geweest. Werken met kinderen is een grote verantwoordelijkheid en natuurlijk probeer je als juf altijd bemoedigend en ondersteunend te zijn. Maar juffen zijn ook mensen die wel eens hun dag niet hebben en dan een keer iets stoms kunnen zeggen zonder door te hebben wat de impact daarvan is op een kind. Dus als zowel je kind als jij er zoveel last van hebben, zou ik zeker het gesprek aangaan met de juf. Niet aanvallend, maar gewoon feitelijk terugkomen op wat ze gezegd heeft en wat dat doet met je kind. Waarschijnlijk schrikt ze, was het haar bedoeling niet en zal ze dat graag ook uit de wereld helpen bij je kind. Reageert ze geïrriteerd en komt het vaker voor, dan zou ik je kind wel bij iemand anders les laten volgen.
Sorry hoor maar misschoen voed je je kind te soft op? Natuurlijk moet je zelf weten hoe je het doet maar als je kind daar al dood van slag is dan krijgt hij het nog lastig de komende jaren.
Eerlijk gezegd vind ik dat je het wel heel erg groot maakt en dat ook lang in stand laat.
Verder vraag ik me af of je kind niet naar school gaat, want daar horen ze wel meer dan dit. Dus ik zou voor jezelf bedenken hoe je daar dan straks mee om wil gaan. Positief is dat je kind naar je toe komt en vertelt wat er is gebeurd!
Even iets heel anders heeft er al eens een therapeut meegekeken naar de mate van angst voor water?
Mogelijk valt daar namelijk nog winst te behalen maar dat vind ik lastig te bepalen na alleen dit verhaal…
Niet ok van die juf. Ik zou het gewoon met haar bespreken en zeggen wat het doet met je kind. En haar vragen of ze geen denigrerende opmerkingen meer wil maken. Dat werkt averechts. Alleen positief belonen. Als ze dat niet snapt dan om andere juf vragen.
Voorlopig even niet door dat gat. Je zoon geeft zelf wel aan wanneer hij er aan toe.
Sterkte
Waarom kwel je jezelf zo erg? als je er nachten lang van wakker ligt? bespreek het met de juf, in bijzijn van je zoon. hij heeft nu vast het gevoel van oh…. mama vindt het niet zo belangrijk. laat het hem zien dat je het wel belangrijk vindt en dat je zijn woorden serieus neemt. volgende keer misschien iets sneller….
omg. Jij gaat voor de de titel Pamper moeder van het jaar. Niets mis dat op zijn twijfelend gedrag wordt aangesproken. en dat hij wat ballen moet tonen. Goed dat dienstplicht is afgeschaft. want dat zou voor jou helemaal een ramp zijn en je zou nooit meer slapen als je hoort wat een sergeant tegen n je manneke loopt te brullen.
Als je je hierover al zo druk maakt,hoe kun je je kind dan wapenen voor de grote boze wereld.Maak je liever druk over het feit dat jouw kind zo overgevoelig is ,en zorg ervoor dat hij wat weerbaarder wordt.Hij heeft dat nodig zodra hij naar het middelbaar onderwijs gast,en geloof me,de tijd gaat snel
ik denk dat je absoluut in je recht staat om die juf duidelijk te maken wat voor effect haar woorden op haar leerling (en wellicht ook anderen) hebben gehad, en dat het niet haar taak is om te oordelen maar om ze veilig te leren zwemmen. Daar kan ze alleen maar baat bij hebben.
Als ze jouw feedback niet waardeert of afwimpeld lekker ergens anders heen gaan als dat kan.
Ik zou zeker een keer met de juf praten, maar ik denk als je hem van deze lessen haalt dat je zijn vooruitgang blokkeert of dat hij de schuld van de veranderingen bij zich zelf zal leggen en dan krijgt zijn zelfvertrouwen ook een flinke knak.
ik zou zoonlief naar een zomercursus sturen met kleine groepjes, veel zwemuren en professionele leraren.
in deze tijden is het niet altijd zo dat personen die zwemles geven de juiste opleiding hebben gehad, door personeelstekort en andere oorzaken.
De meeste zijn top hoor, maar als ik zie dat er toezichthouders worden gevraagd in vakanties (zwemvaardig, meer hoef je niet zijn), slaat me de schrik om het hart.
Enfin, volg je hart en je kind en ik zou toch bij mogelijk vertrek een exitgesprekje met de zwemjuf voeren. Succes!
Beste Miranda,
Als gediplomeerd zwemjuf bij een zwemvereniging (vrijwilliger) zie ik vaker kinderen die angst hebben, oftewel niet watervrij zijn.
Of dit nu in het ondiepe of diepe bad is.
Voor beide baden heb je een andere aanpak nodig.
Soms merken we dat de angst onbedoeld aangewakkerd wordt door ouders zelf, die heel beschermend naar hun eigen kids zijn. Over bezorgd.
En hun eigen angst overbrengen op de kinderen.
Het watervrij maken begint thuis al onder de douche, met bijvoorbeeld haren wassen.
Stapje voor stapje je kind leren water over het hoofd te laten stromen en laten merken dat het langs je ogen loopt.
Al tijdig gaan babyzwemmen is ook een optie om spelenderwijs kennis te laten maken met het zwembad.
Verder zie ik je onzekerheid terug komen in het niet durven benaderen van de zwemjuf, als je ergens mee zit.
Vragende mensen zijn er om geholpen te worden. Hoe klein of groot het probleem is.
De termen van onacceptabel en ter verantwoording roepen zijn wel erg zwaarwegend.
Je zult eerst met elkaar het gesprek aan moeten gaan.
Kom je er niet samen uit elke zwemschool of vereniging heeft een vertouwens persoon.
Ik vind dit een denigrerende opmerking en zeker niet passend bij een leerkracht want dat is een zwemjuf.
Het getuigt van weinig pedagogische skills en zou haar zeker onder vier ogen willen aanspreken daarover!
ik snap dat het je wakker houd.
echter als je naar je gevoel luisterd weet je het wel.
ik zou meteen eigen regie in handen nemen.
en juf aanspreken en inderdaad prive les.
doe ik ook met mijn angstige zoon.
jij en je zoon zijn belangrijste ga daarvoor.
succes
en eelt kweken heb ik niets mee.
bewustwording van wat voor inpacht woorden hebben is handiger.
zij is de volwassenen.
hi Miranda,
uit je verhaal blijkt dat je heel veel liefde hebt voor je zoon en alles voor hem over hebt. Dat maakt je tot een liefdevolle moeder. De valkuil die ik zie is dat je alle mogelijke hobbels in de weg glad wil maken voor je zoon, zodat hij zich goed kan ontwikkelen. Dit is echter niet altijd de beste optie. Kinderen moeten ook leren om weerbaar te worden, zelf hun problemen op te lossen en met kwetsende situaties om gaan. Hier zullen jullie vast nog veel vaker tegen aan lopen. Dat is verschrikkelijk, je wil niet dat je kind pijn heeft fysiek of emotioneel, daar is geen ontkomen aan. Het belangrijkste is dat je zoon weet dat hij bij iemand terecht kan die er voor hem is en hem leert hoe om te gaan met deze situaties.
Persoonlijk vind ik de situatie niet een die ervoor zal zorgen dat hij al zijn zelfvertrouwen kwijt zal raken en terug zal kijken op een trauma. Probeer het van je af te zetten en bedenk dat de juf ook maar gewoon een mens is, die haar geduld kan verliezen. Blijf je zoon aanmoedigen en liefdevol praten over de juf, want anders heeft hij daar ook geen vertrouwen meer in.
succes met de zwemlessen en bedankt voor het delen van je verhaal!
Wat een misplaatste reactie van de juffrouw. Even een rustig gesprekje met haar aangaan. Een beetje empathie voor andere mensen kan geen kwaad. Waarom denken mensen toch dat we allemaal hetzelfde zijn
Zoals anderen al zeggen: het probleem niet groter maken dan het is en zoonlief iets weerbaarder proberen te maken. ‘Baby’ is op zich geen kwetsend woord en daarbij heeft ze gezegd dat hij zich gedraagt als een baby, niet dat hij een baby is. Je had de juf beter meteen de eerstvolgende les kunnen vragen of je haar even kon spreken en uitleggen dat die opmerking hard bij hem was aangekomen, dan had je heel dit probleem nu niet gehad.
Het zou goed zijn om te beginnen met een spiegel voor jezelf te houden. Het is natuurlijk geen toeval dat als jij piekert en wakker ligt van dit soort woorden, je zoontje daar ook gevoelig voor is. Bijna elk kind heeft namelijk een fase waarin hij of zij graag groot wil zijn en in die fase kunnen dit soort woorden juist het gewenste effect hebben zonder dat het een probleem is, omdat het ze op de juiste manier stimuleert.
Het is Joas gegund dat hij minder geraakt is door uitspraken zoals dit, wat echt geen onacceptabele uitspraak was. En moeder is hetzelfde gegund maar zolang zij nog serieus overweegt om naar een andere Zwemschool te gaan, vrees ik dat moeder (helaas voor Joas) nog een lange weg heeft te gaan.
ik heb mijn kind naar een zwembad laten gaan waar ze kleine groepjes hadden en waar de juf mee het bad in ging. mijn dochter was ook bang voor het gat en ik vertelde dit vooraf aan de 1ste les. de juf zei tegen mijn dochter, ik heb een hulpje nodig om het gat vast te houden wil jij me helpen? dit was in het ondiepe en ze was reuze trots. nadat alle Kids eronder door waren gegaan hielp de juf haar erdoor en haar angst was helemaal weg! zomaar in 1 les door de juf! zo kan het dus ook dus ik zou zeker naar een ander zwembad gaan met kleine groepjes en wat ook helpt is veel met je kind gaan oefenen in het zwembad. bij ons mocht je ook met het gat oefenen. doe dat eerst in het ondiepe en daarna pas in het diepe. komt goed met je dappere kereltje!
Het was niet aardig van de juf, maar ik zou het niet groter maken dan wat het was.
Persoonlijk had ik er geen minuut extra over de opmerking nagedacht, en zelf geoefend met mijn kind in een zwembad zodat hij meer zelfvertrouwen/durf krijgt voor de volgende zwemles.
precies dat.
alsof de juf hem een levenstrauma heeft geheven
Stel je niet zo aan, er zullen ergere dingen in zijn leven gebeuren. Went hij vanzelf wel, dat niet iedereen aardig. Is.
zeker wat van zeggen.
onze zoon heeft een soortgelijk iets meegemaakt in de coronaperiode waardoor wij er dus pas later achter kwamen.
gevolg een kind wat niet meer naar zwemles wilde en uiteindelijk alleen nog maar met een mannelijke zwemleraar verder wilde.
Zodra wij doorkregen wat er aan de hand was hebben wij direct contact opgenomen met het zwembad en deze hebben het uiteindelijk heel netjes opgelost.
Groepslessen met een badmeester en daarna nog een aantal privelessen met een badjuffrouw die spelletjes ging doen om zo het vertrouwen weer terug te krijgen.
Dus zeker voor je kind opkomen in zo’n situatie.
Sterkte
Meteen melding van maken. Ik neem aan dat je bij aanvang zwemlessen wel hebt aangegeven hoe angstig je zoon was (is). Zwemmen hoort ook leuk te zijn.
1. naar de huisarts voor emdr oid voor de angst voor water. kan samenhangen met de zwangerschap/geboorte
2. natuurlijk meteen een gesprekje aangaan met de juf. waarom zou je dat niet doen?
?
begrijp niet waarom je dat niet zou doen.
ze kan dan vertellen wat ze wilde overbrengen
jij kan zien of het een pedagogische zet was of dat ze niet geschoold is in water fobie.
Is ze eigenlijk wel op de hoogte?
3. zie ook in dat jij ook geen angsprof bent, en hulp zoeken is sowieso slim!
Je kunt je zoon leren dat mensen dat soort dingen wel eens zeggen als ze ongeduldig of boos worden, maar het niet letterlijk menen of bedoelen.
Er zal in de toekomst wel vaker een familielid/leerkracht/buurman/et cetera wel eens iets minder aardigs zeggen, daar zullen je zoon èn jij aan moeten wennen. De wereld is helaas niet altijd en overal peaches & cream.
Wees niet zo’n moeder die bij elke onaardige opmerking verhaal gaat halen, daar kweek je sneeuwvlokjes mee en die hebben we al meer dan genoeg.
ik zou het op een moment met de juf bespreken dat je zelf niet kwaad of emotioneel bent. waarschijnlijk heeft ze er niet bij stilgestaan hoe dat over kwam. verder denk ik dat het geen kwaad kan om een beetje eelt op de ziel te kweken… niet leuk maar er zijn zoveel mensen die maar van alles zeggen. en kinderen en onderling, inclusief je zoon, zijn vaak ook niet erg vriendelijk naar elkaar. dat is nu eenmaal niet anders… probeer je zoon te leren om het meer van zich af te laten glijden. daar heeft hij zijn hele leven wat aan.
De zwemdocent heeft groot gelijk. Soms moet je te verwende kinderen gewoon aanpakken.
Kinderen horen pas op zwemles vanaf 6 + jaar, omdat ze het lichamelijk en geestelijk gemiddeld dan pas “echt” aankunnen.
ouders willen alles snel en hun kind is superieur. hoe voel je je daar bij, wil je dat wel e.c.r. Jeetje soms is het gewoon doorpakken en niet zeuren.
de juf moet hem juist een complimentje geven!
Ik zou zeker er wat van zeggen. Zeker aangezien je al een paar dagen over zit te dubben.
Probeer het feitelijk te brengen. Ik heb gehoord dat je dat zei, dit heeft mijn zoon gehoord wat resulteerde in een dip in zijn zelfvertrouwen.
Wees bewust wat je zegt, want het heeft een (blijvende) impact op een kind.
Zo laat je de zwemjuf in haar waarde en heb je het toch vermeld.
Succes!
Moet je daar zo over twijfelen en letterlijk wakker van liggen? Onbegrijpelijk. En elke keer als ik de juf zie kookt mijn bloed! Maar toch houd ik m’n mond omdat ik niet voor m’n kind kan opkomen. Ga daar maar eens een nachtje wakker van liggen hoe je zelf wat assertiever kan worden!
Zoonlief zal nog veel vaker momenten in zijn leven meemaken die zijn zelfvertrouwen of welzijn zouden kunnen schaden. Sommige dingen zijn niet leuk en helaas is niet iedereen altijd even aardig. Mogelijk kun je hem leren om daar mee om te gaan? Misschien moet je dat zelf ook leren? Zo zonde van de energie om wakker te liggen over zoiets dergelijks
Sluit ik mij bij aan. Natuurlijk kom je voor hem op. Dit is absoluut not done. Had op het moment zelf al gemoeten. Zo ga je niet meer kinderen om!
hahaha. precies. Maar ook het overbeschermende. als mijn kinderen deze wereld moeten aankunnen, dan moeten ze helaas met bepaalde dingen om leren gaan. de jongen kan het niet, maar de moeder kan het hem ook niet leren gezien haar eigen (over)gevoeligheid.
juistem!!!zo denk ik er ook over!!!niet te geloven…iov hoe voel je je erbij? hou op zeg hup die juf aanspreken en haar erop aanspreken is ze nou helemaal!!!
met de juf spreken.
ze moet hem juist een compliment geven!
Ik zou het niet pikken
jullie beiden hebben blijkbaar last van die opmerking van de juf, zij heeft waarschijnlijk geen idee wat haar woorden met jullie heeft gedaan.
ik zou haar vragen of ze na de les even een momentje voor jou heeft.
en haar apart, zonder Jonas vertellen dat ze die opmerking heeft gemaakt en dat ze misschien dacht dat hij net dat zetje nodig had om door te zetten, maar dat dat averechts heeft gewerkt.
.Dan dat Jonas al zoveel angsten heeft overwonnen en heeft doorgezet en juist aanmoediging en bevestiging nodig heeft en dat ze ziet en benoemd dat hij al zoveel heeft geleerd! heel veel kinderen hebben angst voor dat gat, zij zou in kleine stapjes en misschien wel op een ander moment hem dat vertrouwen moeten geven.
bij onze dochter was het een soort gelijk verhaal. bij mijn dochter hielp het om met haar in het weekend samen te zwemmen en dan in relaxte sfeer met haar te oefenen. dan is er vaak ook een andere leerkracht die met alle plezier ook wil helpen. succes
Zeker ingrijpen, de zwemlerares er alsnog over aanspreken en ook haar leidinggevende. Deze vrouw is niet geschikt om kinderen over hun watervrees te helpen, zo wordt het alleen maar erger. Hij heeft iemand nodig die hij kan vertrouwen en hem op een liefdevolle manier aanmoedigt. Zelf heb ik ook watervrees, ondanks alle hulp van mijn ouders ben ik er nooit overeengekomen. Op mijn 32e ben ik met een groepje vriendinnen naar zwemles gegaan. De zwemleraar heeft ons vertrouwen gewonnen en ik ben nu redelijk van mijn angsten af. Ik durf in het water, zwemmen kan ik nu ook, maar ik wil wel altijd weten of ik de grond kan raken. Maak niet uit, ik ben nu bijna 70 en kan nu ook genieten van zwemmen al is het op mijn manier
ik denk hier niet eens overna….gelijk terugkoppelen anders blijft het je kind dwarszitten, jou dwarszitten..
naar de juf gaan de situatie uitleggen en dan aan haar vragen of ze s amen met Joas door de ring gaan hij voorop zij met de duim omhoog beide lachend eruit komen high five vrede gesloten
sorry maar alles in jou schreeuwt toch al dat dit geen fijne situatie is? voor je zoon niet, maar ook niet voor jezelf.
neem de eerstvolgende keer dat je de zwemjuf ziet haar even apart, zeg wat je gezien en gehoord hebt, en wat dat met jou en je kind heeft gedaan. Misschien had de juf een rot dag, en heeft ze dat op de verkeerde manier geuit. Maar waarschijnlijk voelt iedereen zich na een gesprek beter. En als de juf gewoon een vals secreet blijkt te zijn, dien een klacht in, zoek een ander zwembad voor zwemles, en als je dan de laatste zwemles daar hebt, geef de juf een afscheid kado door dr in het zwembad te pleuren.
Ik zou de juf er zeker op aanspreken. Het kan ook niet haar bedoeling geweest zijn om zo’n indruk bij jouw zoon achter te laten. Je kunt de juf daarbij ook vragen te helpen met wat meer zelfvertrouwen te kweken door juist ook te benadrukken als hij iets goed doet. Niet vergeten wie die zwemles betaald. Mocht je er met haar niet uitkomen dan de zwemcoördinator van het zwembad en wellicht op een andere tijd of dag dat hij een andere instructeur krijgt als je je niet gehoord voelt. In deze situatie kun je sowieso om hulp vragen om jou erin te ondersteunen, je hoeft het niet allemaal alleen te doen.
zeker haar vertellen dat deze opmerking niet positief is. laat ze hem eens wat positiefs vertellen. dat is voor haar dan ook een les. om te zien dat ze met aanmoedigen en positief zijn meer bereikt. Dan willen kinderen vaak nog een stapje erbij doen!
Gewoon rustig de zwemjuf even spreken. Ook juffen maken fouten. En leg dat ook je kind uit. Er zullen meer dingen tegen je kind gezegd worden in zijn leven. En het is niet allemaal waar wat er gezegd wordt. En vergeef jezelf ook voor het niet perfecte ouder zijn of twijfelen. Doen we allemaal.
Los van dat het niet leuk is dat de zwemjuf dit heeft gezegd vind ik dat je deze situatie ook kunt gebruiken om je zoon te leren dat er in het leven weleens dingen worden gezegd die niet leuk zijn of niet kloppen. En dat dat die uitspraken bij de zegger horen en niet persé iets vertellen over de ontvanger. Zo leer je je zoon weerbaarder maken en voorkom je dat hij uit balans raakt als mensen iets zeggen wat hij niet leuk vind om te horen of niet klopt. Misschien dacht de zwemjuf ook meteen daarna ‘oh dat was niet zo bedoeld, had ik niet moeten zeggen’ en zou ze het vervelend vinden als ze wist dat het dit effect had op jou en je zoon.
Zeker ingrijpen ga zelf lekker zwemles geven
Mijn klein zoon heeft het dan getroffen in Oosterhout de juffrouw nam hem op haar arm de eerste drie lessen en gaf zonaanbidder de andere kindjes les .., en nu nu is het een water rat ..diepe en glijbanen alles kan .. alke diploma’s gehaald .. (( dus verkeerde juffrouw getroffen zou ik zeggen ) een Oma xx
Ik zou er wat van zeggen. ik geef zelf zwemles en vind dit absoluut niet de juiste manier. Maar als je het niet aankaart, geef je de zwemschool/juf ook geen kans het anders te doen. Als ze slecht reageert, kun je altijd nog een andere zwemschool zoeken.
door het gat is altijd spannend en sommige kinderen hebben er mee moeite mee dan anderen, maar het heeft altijd te maken met watervrij zijn. Het gat oefenen thuis is lastig, maar je kunt bijvoorbeeld wel thuis werken aan ogen open onder water/tijdens het douchen na de shampoo en adem inhouden en netjes uitblazen. Als je kind daar minder bang voor is dan is het gat na de eerste keer een stuk minder eng.
Dan nog een beetje hoop en een advies: bij veel kinderen die lang over het instructiebad doen en tijd nodig hebben, zien we dat ze vanaf A ineens heel snelle leerlingen zijn. Dus geef vooral de moed niet op. Veel angstige kinderen worden toch nog best waterratten. En zelfs als het niet zo is – of eigenlijk juist als ze bang blijven – laat ze hun C-diploma halen en blijf zwemmen. Pas na C zijn ze zo vaardig dat je ze zonder toezicht zou kunnen laten zwemmen. Maar zelfs dan zullen ze het verleren als ze maar 1 of 2x per jaar zwemmen. Blijf dus juist ook met je angstige kind zwemmen, want mocht het ooit in het water vallen, dan wil je dat ze zichzelf kunnen redden.
Gewoon even met de zwemjuf praten. Ze zei iets over zijn gedrag en zal zich niet bewust zijn geweest van het effect.. Je moet haar bewust maken, zij zal dit effect niet willen en grote spijt hebben wanneer je haar herinnert en rustig vertelt waar hij vandaan komt qua angst.
ik zou wel in gesprek gaan. Ze heeft de uitspraak bedoelt om hem aan te moedigen om door het gat te gaan. Maar dit was niet handig.Zo’ n uitspraak maakte jouw zoon juist onzekerder. Door in gesprek te gaan kan de zwemjuf misschien even met hem praten en zeggen dat ze het niet zo had moeten zeggen. Zij leert ervan en jouw zoon weet dan dat de intentie erachter anders was. Succes.
Ik zou zeker de juf confronteren. Dat hoeft niet op een aanvallende manier, maar ik zou haar er wel op aanspreken, haar uitleggen hoe diep die opmerking hem geraakt heeft, dat je ziet dat hij weer terughoudender geworden is en dat je dat echt heel jammer vind. Dat mag ze best weten. Misschien kan je haar vragen om sorry te zeggen tegen Joas of haar in ieder geval een bevestiging laten geven dat hij dapper is. Dat geeft hem misschien iets meer vertrouwen terug. ook dat hoeft niet een heel ding te worden. gewoon kort even voor of na de les.
Verder is het misschien een idee om Joas zelf te vragen wat hij wil? Zwemles is belangrijk. Maar misschien is zwemmen op een andere dag/tijdstip een optie? ander zwembad als Joas dat wil. Of wel blijven. Misschien heeft hij zelf wel ideeën.
Ik zou dit verhaal precies zo aan die juf laten lezen, zodat ze zich bewust wordt van wat ze aanricht.
Dat elk kind zijn eigen benadering behoeft.
Kijk hoe ze dit oppakt, is het niet naar tevredenheid, dan evt naar andere zwemles.
Leg ook aan je zoon uit dat niet iedereen goed is in ’t omgaan en aanvoelen van anderen.
vraag deze zwemjuf voor een gesprek waarin jij kunt vertellen wat dit met jouw kind doet.
nog elke keer dat hij naar zwemles moet.
misschien is ze zich niet bewust van de impact op jouw kind.
niks doen is, mijns inziens, geen optie.
niet voor jouw kind en ook niet voor jou.
succes en sterkte
Ga praten met de juf!!!
Jij bent je frustratie kwijt , en de juf leert ervan.,!!!
Zij zou excuus kunnen maken bij je zoon.
Dat geeft hem meer lucht , zal voor jouw ook een verlossing zijn
En de juf zal nadenken wat de gevolgen kunnen zijn van haar uitspraak.
was dat het doel van haar opmerking!!!
Mvg oud docent ( 70 )
Een kind moet vertouwen opdoen in het water met ouders, vóórdat het hulpeloos naar zwemles gestuurd wordt. Eerst zelf zeker maandelijks en liever nog vaker gaan zwemmen met kinderen met watervrees. En beginnen met zwemmen al in baby en peutertijd om watervrees te voorkomen.
Voor nu stippen met zwemles, zonde van je geld en je zoon wordt er alleen maar angstig van. Ga zelf oefenen met spelletjes waarbij hij moet kijken onder water wat voor voorwerp je vasthoudt, hoeveel vingers je opsteekt of tellen hoe lang hij met zijn neus onder water kan en elke seconde die hij daarna meer kan is een feest en prijs je hem de hemel in. Tussen je benen door laten zwemmen, zelf oefenen met een opgerold gat (dus alleen onder de bovenste rand door laten zwemmen). Ik vind dat je als ouders verantwoordelijk bent om je kind watervrij te maken. Een kind dat niet watervrij is kan niet leren zwemmen of het wordt een traumatische ervaring..
Overigens had de zwemjuf jullie dat beter kunnen vertellen ipv je kind een baby noemen, want daar krijgt natuurlijk niemand zelfvertrouwen van..
Hrlemaal mee eens. Ouders verwachten heel veel van de zwemleraar(es) maar zijn zelf te beroerd tijd en energie te steken in hun eigen kind om ze watervrij te maken.
“klaarstaan met een warme handdoek…” ga gewoon als ouder elke week met je kind naar het zwembad, daar heeft hij/zij veel meer aan!
ik ben ook voor aanspreken.
Uitleggen dat dit niet voor elke kind werkt en dat hij hierdoor juist onzeker is geworden. En dat was denk ik ook niet de bedoeling van die zwemlerarares.
ik heb in een soortgelijke situatie gezeten en we kwamen met een sorry en een uitleg naar mijn dochter toe zijn er uitgekomen.
Zeker ingrijpen en kijken of je priveles kan gaan doen met je zoon met een leraar/lerares die je zoon hetzelfde vertrouwen in zichzelf kan geven als jij. In dit zwembad of een ander maakt niet eens uit.
wat een nonsens. als er een woord gekozen wordt wat de ander kwetsend vindt of ervaart, ga in gesprek , geef het aan en laat het los. daarmee leer je je kind meer
Het feit dat ze die woorden gebruikte getuigt van een groot gebrek aan inlevingsvermogen in
jouw kind. Iedereen hier lijkt dat even te vergeten. Maar je zult altijd wrok blijven voelen. Ja, je kunt een keer gaan praten met haar. Maar jij en je zoon zijn al beïnvloed door haar lompe gedrag. Ze heeft jouw zoon zelfs aan een lager zelfbeeld geholpen. Lekker overplaatsing vragen naar een lievere juf of meester of prive les, was voor mijn zoon een verademing!! Bijv. De Waterkanten in Lisse. Succes en volg je hart!!! Het komt goed.
beste,
wat vervelend dat de zweminstructrice uw zoon zo heeft genoemd. ik ben zelf zweminstructrice en ik kan me niet voorstellen dat dit uw zoon het vertrouwen geeft om het wel te proberen. is er een onderliggende reden waarom hij niet durft? vind hij het spannend omdat hij bv er niet doorheen past? ga lekker vrij zwemmen met hem en mogelijk kunnen jullie een duikzeil lenen en hem spelenderwijs laten ontdekken dat hij niet bang hoeft te zijn. met u/jullie erbij heeft hij het vertrouwen dat hij nodig heeft.. ik kan me voorstellen dat u zich ergert over de uitsprakenn van de zwemjuf. mogelijk is er een hoofd zwemzaken in het zwembad waarmee u deze kwestie kunt bespreken. daar waar de zwemjuf voor/tijdens/na de les weinig tijd heeft om u te woord te staan zou een hoofd zwemzaken juist de tijd voor u hebben en samen met u naar een geschikte oplossing kunnen zoeken. succes ermee!
ik zou rustig met haar praten omdat deze opmerking niet gepast is. ze had het beter anders kunnen aanpakken. nu blijft u met de emoties zitten en blijft borrelen , en de juf weet niet wat haar opmerking met u zoon gedaan heeft.
ze had beter een gesprekje met hem aan kunnen gaan en eventueel door het gat laten stappen op de kant en daarna samen in het water. en zo samen ervaren hoe het is. maar erover praten is belangrijker dan niets zeggen.
Hoi ik ben zelf zweminstructrice en ik zou dit nooit zeggen,ik zou het gat mee naar ondiepe nemen en spelenderwijs hem daar laten oefenen ,
Wel raar dat hij dat nooit gehad heeft ik deed dat wel,ik was juist super trots als één van mijn ‘kinderen’ iets meer kon
Misschien is het ook verstandig kinderen te vertellen waarom ze dat moeten doen
Het gaat erom dat als je in het water valt je je kunt oriënteren waar je bent
Ook leerde ik dat je onderwater adem zachtjes uitblaast ,dan ga je dieper en heb je nog genoeg ‘lucht ‘ over
In het kkeine bad leerde ik ze hap adem en blazen onder water ,dan kun he met je billen op de grond gaan zitten,maak er een spelletje van
Jouw vraag,ja! zeggen dat je die opmerking ook gehoord hebt en je je daat niet fijn bij voelt ,en zeker je zoontje,hij is geen baby en iets leren kost tijd en vertrouwen in hezelf
Mijn dochter werd toen ze voor het gat bovenkwam,weer net zo hard naar brneden geduwd werd,of ik er wat van gezegd heb…JA mijn dochter is nu 23,9diploma’s later heeft ze het nog steeds over ,dat gat en vervelrnde badjuf
Daarna ben ik de opleiding zelf gaan doen en soms moet je het anders aanpakken
Hier nog zo een, nu 43….
maar die haak in mijn nek omdat ik niet van het startblok duurde te springen en de zere schouder omdat ik via het trappetje het zwembad uit wilde en niet via de hoge rand en er dus aan mijn arm uitgetrokken werd…. weet ik nu ruim 35jr later nog steeds.
Ik duik nog steeds bij voorkeur van de kant en neem het trappetje, heel verklaarbaar…