Ik ben Laura, moeder van Nikki, die op het moment mijn wereld op zijn kop zet. Ze is 12 en zit in de brugklas, een fase waarin alles verandert. Maar ik had niet verwacht dat onze grootste strijd zou gaan over Snapchat, die razend populaire app onder tieners.
Nikki komt elke dag thuis met verhalen over hoe al haar klasgenoten continu foto’s en berichten naar elkaar sturen
Ze vertelt me dat ze zich buitengesloten voelt omdat ze niet mee kan doen. Hun hele sociale leven speelt zich af op SnapChat en Nikki staat aan de zijlijn. Ze probeert me uit te leggen dat WhatsApp, wat wij gebruiken, als ‘ouderwets’ wordt beschouwd door haar vrienden. “Mam, je ruïneert mijn leven door me dit niet te laten hebben”, roept ze dan.
Die woorden doen pijn
Het is niet mijn bedoeling om haar leven moeilijker te maken. Ik wil haar beschermen, maar tegelijkertijd wil ik niet dat ze zich geïsoleerd voelt van haar vrienden. Ik herinner me nog hoe belangrijk het was om erbij te horen op die leeftijd. Maar als ik ’s avonds in bed lig en de dag overdenk, voel ik de druk. Hoe houd ik haar veilig, maar zorg ik er tegelijkertijd voor dat ze niet buiten de groep valt?
Elke keer als Nikki vraagt om Snapchat, probeer ik uit te leggen waarom ik aarzel
Ik leg uit over de risico’s van online zijn, over privacy en de verantwoordelijkheid die komt kijken bij het delen van foto’s. Ook is er een constante druk om ‘aan’ te staan. Bij SnapChat verdien je punten en verlies je punten als je niet regelmatig iets Snapt. Je wordt min of meer gedwongen veel op die app te zitten. Maar voor Nikki zijn dit allemaal abstracte concepten; ze ziet alleen haar isolement.
Nikki probeert me te overtuigen met argumenten die haar vrienden ook gebruiken
“Iedereen heeft het!” en “Ik ben de enige die het niet mag!” Zelfs tijdens het avondeten, wanneer we de dag doornemen, begint ze weer over die vreselijke app. Haar hele denkwereld draait om toegang tot de app krijgen. Het is alsof ze mij ziet als de bewaker van een gesloten poort, waarachter haar sociale leven zit.
Diep van binnen wil ik dat ze gelukkig is en zich verbonden voelt met haar vrienden
De gedachte dat ze informatie mist of erger nog, buitengesloten wordt, knaagt aan me. Maar elke keer als ik op het punt sta om toe te geven, word ik overspoeld door twijfels. Ik heb met name moeite met dat foto’s geplaatst worden en dan niet meer terug te vinden zijn. Zo kan ik geen controle houden op wat foto’s ze plaatst. Sommige dingen moeten gewoon prive blijven. “En stel je voor dat iemand ineens een dickpic stuurt”, denk ik. Dat kan namelijk gewoon, die verdwijnt dan weer. Ik wil niet dat ze daarmee geconfronteerd wordt. Of in ieder geval, nog niet op deze leeftijd.
Mijn man probeert te helpen, maar ook hij zit op dezelfde lijn
We praten erover na Nikki’s bedtijd over de juiste aanpak. “Misschien moeten we de app gewoon toelaten”, zegt hij soms, maar dan herinneren we onszelf aan de verhalen die we hebben gehoord over online pesten, misbruik van foto’s en verslaafd schermgedrag. We weten niet wat we moeten doen. We worden heen en weer geslingerd tussen haar beschermen en haar toestaan om haar eigen fouten te maken. Misschien ben ik te beschermend, of misschien ben ik gewoon nog niet klaar om mijn kleine meisje te laten stappen in een wereld die zo onvoorspelbaar kan zijn.
Het laatste wat we bespraken was dat we misschien samen de app konden verkennen
We kunnen in principe de instellingen aanpassen om haar privacy te maximaliseren, en duidelijke regels kunnen stellen over wat wel en niet gedeeld mag worden. Maar zelfs met die maatregelen weet ik nog steeds niet zeker of het de juiste beslissing is. Het houdt me iedere dag bezig. ik vind geen goede balans tussen haar behoefte om erbij te horen en mijn verantwoordelijkheid om haar te beschermen.
Het moderne ouderschap heeft veel uitdagingen
Waar doe je goed aan? Uiteindelijk wil ik (net als iedere moeder) alleen maar dat Nikki veilig en gelukkig is, vrij om te groeien zonder onnodig gewicht op haar schouders. Ik heb de beste bedoelingen met haar. Ook al ziet ze dat soms zelf niet.
LAURA
Ik zou haar foto hier zeker weghalen, onze stad is klein.
Snapchat samen installeren en ontdekken. Afspreken welke foto’s ze plaatsen kan en de afspraak dat ze jullie erge dingen laat zien zonder dat jullie Snapchat dan verwijderen.
En altijd snachts de telefoon beneden op deze leeftijd.
Isolement op de brugklas kan funest zijn voor de rest van haar tienertijd!
Succes!
Onze zoon is nu 16 maar ook wij hebben menig strijd gehad over Snapchat, Tik Tok en Facebook. Het gedoe met mobieltjes begon al op de lagere school. Mijn zoon had er één maar kon alleen via de WiFi spelletjes spelen en wij hebben ook bewust gezegd toen dat als hij naar het voortgezet onderwijs ging hij een simkaart zou krijgen om te kunnen bellen. In zijn klas, lagere school, werden kinderen keihard gepest en daar zat school behoorlijk mee. Wij hebben toen duidelijk gemaakt dat daarom onze zoon geen nummer had. En dat het officieel nog niet mocht, zo ook met Facebook, jemoet er 16 voor zijn. Daar hebben wij het lang op kunnen gooien en gewaarschuwd voor Tik Tok vanwege rare en gevaarlijke challenges (dit heeft ook 2 meisjes op zijn school het leven gekost) en dat wij dat niet wilden meemaken. Want hoe je het wend of keert, onder de 16 zijn de meeste kinderen nog erg van het mee willen doen om erbij te horen.
Wat voor jullie als ouders een tip is, om Family Link op de telefoon van jullie dochter te installeren. Daar kun je als ouders beheren hoe lang ze per dag aan schermtijd hebben, van hoe vroeg tot hoe laat ze erop mogen (vanaf bedtijd kun je de telefoon blokkeren, rust tijd), aangeven welke apps ze erop mogen zetten (daar geven jullie wel of geen akkoord voor) en hoe lang ze op de apps mogen. Ook kun je, als je dat zou willen locatie melder aan kunnen zetten (handig als ze gaan proberen te spijbelen😉). Zo kunnen jullie misschien tot een compromie komen. En desnoods regelmatig haar telefoon even checken om te kijken met wie ze allemaal bevriend is op Snapchat. Dan hou je ook zicht op bijvoorbeeld figuren die iets als dickpicks sturen. Maar praat daar wel over met jullie dochter zodat ze wel open blijft in de dingen die ze doet op Snapchat etc. Met 12 jaar denken ze vaak al dat ze heel wat zijn en gieren de puber hormonen door hun lijf waardoor ze niet tot rede vatbaar zijn, maar onthoud één ding, jullie zijn de baas en zolang ze nog geen 18 is en onder jullie dak woont heeft ze zich wel aan regels van jullie te houden. Dus probeer ook compromissen te sluiten waardoor ze niet helemaal met haar hakken in het zand gaat. En misschien is het een idee dat jullie hier met school over hebben en zij dit oppakken voor veel ouders die hiermee zitten. N.a.v. de dood van die 2 meisjes op mijn zoon zijn school is er een avond op school geweest met de Brijder stichting (voor verslavingen, wat veel telefoon gebruik volgens hun ook is) en het GGZ om ouders te informeren over wat filmpjes, dickpicks en teveel op je telefoon zitten met je geestelijke gezondheid kan doen. Misschien een idee om dit voor te stellen op de school van jullie dochter.
Ik wens jullie in ieder geval veel succes en hoop dat jullie tot een oplossing komen.
snap dat je voor een moeilijke keuze staat. Snapchat heeft ook een functie ; ouderlijk toezicht. Als je duidelijke afspraken met elkaar maakt is dit misschien het proberen waard. Het is een lastige leeftijd die vooral draait om maar niet buiten de boot te vallen, dus snap de reacties van ‘ze kan toch gewoon appen’ daarom ook niet echt. het is een totaal ander medium.
de ouders hebben de laatste keuze. ze ziet waarschijnlijk dat jullie twijfelen daarom blijft ze zo doordrammen. misschien als je toch toegeeft kun je afspreken dat ze elke avond een uurtje (of half uurtje) mag snapchatten terwijl een van jullie meekijkt. zo kun je ook een beetje zien met wat voor mensen ze chat.
ik ben nu 18 en heb gezien om mij heen hoeveel klasgenoten er elke dag op zitten, hoe ontzettend verslavend het is. ik snap zelf nuet zo goed hoe sociaal contact en vrienden werkt (ben autistisch) en social media snap ik al helemaal niks van. mede omdat het zo gigantisch verslavend is bewust nooit gehad. ik heb mijn hele middelbare schooltijd prima doorgemaakt zonder instagram, snapchat en tiktok. je kunt ook gezellig appen want dat wordt ook gewoon gebruikt. en wat is er mis met je vrienden op school zien en niet de hele dag door snappen, en als je wat wil kun je appen of videobellen oid.
Lastig! Las tijdje geleden een artikel over mediagebruik dat jongeren gemiddeld 10 uur per dag op de telefoon zitten! Ook zei diegene dat je vanaf 16 pas wat beter kan inschatten wat je wel of niet kunt sturen/lezen enz. Probeer een compromis te maken wanneer het dan wel zou mogen en dan is de discussie gesloten.
De ouders hebben al ‘nee’ gezegd. Een compromis is leuk, maar niet noodzakelijk – de discussie zou al gesloten moeten zijn. Kinderen hebben geen Snapchat of TikTok of wat dan ook ‘nodig’.
Ze wordt overigens niet gedwongen. Ook niet bijna. Ze zou geleerd moeten worden om eigen keuzes te maken.
De titel “Bizar, mijn dochter wordt bijna gedwongen om Snapchat te nemen” is tamelijk overtrokken. Niemand dwingt haar, ook niet bijna. Sensatie-kop.
Misschien moet het eerst of vooral gaan over eigen keuzes maken en dat er geen noodzaak is om aan alles mee te doen. Dta betekent niet gelijk een isolement.