Ik had vroeger nooit kunnen bedenken dat ik een golddigger zou worden, maar daar komt het eigenlijk wel op neer
Mijn man en ik hadden tot één jaar terug een hele fijne relatie. We zijn getrouwd uit liefde. Ook kregen we twee prachtige liefdeskindjes. Mijn zoontje Michael is nu 7 jaar en zijn zusje Liliane 6 jaar. We hebben het altijd leuk gehad als gezin. Totdat moment één jaar geleden. Ik vergeleek mijn man Otto, met andere mannen in relaties van vriendinnen. Ik werd stikjaloers. Ik hoorde regelmatig verhalen over verrassingen, romantiek en humor. Dit had ik helemaal niet in mijn relatie. Ik voelde een gemis. En dat deed me erg pijn.
Vanaf dat moment probeerde ik Otto te veranderen
Ik ging het gesprek met Otto aan over dromen en verlangens. Otto was heel resoluut: “Zo ben ik niet. En zo ben ik ook nooit geweest. Dit is het. Dit ben ik.” Ik vond dat nogal makkelijk. Hij kon toch wel een beetje zijn best doen. In een huwelijk sloot je regelmatig compromissen en had je wat voor elkaar over. Het deed me pijn, dat ik niet de moeite waard was, om je best voor te doen.
Als ik een momentje had, barstte ik regelmatig in huilen uit
Ik wist me geen raad met mijn relatie. Otto voelde als heel erg ver weg. Ik werd afstandelijker. En hij merkte het geen eens. Voor mij was de liefdevolle relatie eigenlijk over. We werden meer maatjes, dan lovers. “Maar wil ik wel echt scheiden?”, vroeg ik me af. Daarmee zette ik het hele gezin op de kop. En er was een groot probleem: Otto verdiende bijna al het geld binnen het gezin. Ik was een thuisblijfmoeder en werkte twee ochtenden als secretaresse. Dat bracht niet veel geld in het laadje, maar zo was ik wel even het huis uit. We hadden samen uitgesproken dat Otto carrière zou maken en ik er iedere dag voor de kinderen zou zijn.
“Als ik nu ga scheiden, sta ik op straat”
Ik kon nooit een huis kopen, Otto wel. Hij kon mij met gemak uitkopen. En dan kon ik mijn huidige levensstijl wel gedag zeggen. We hadden iedere week een enorm budget te spenderen. Als gescheiden vrouw zonder carrière, zou ik sober moeten (over)leven. Hoewel ik dan de helft van de spullen zou krijgen, kon ik geen verdere inrichting kopen. We gingen regelmatig uit eten, dan zou ik dan voor mij en de kinderen ècht niet kunnen betalen. Het was zo oneerlijk. Hij werd bij de scheiding een welvarende vader en ik een platzakke moeder. Ik maakte een besluit: Ik blijf bij Otto voor het geld. In de tussentijd probeerde ik een carrière te maken.
“Ik zet pas de scheiding door als ik een moeder met een carrière ben”
Met Otto heb ik nooit over de scheiding gesproken. Wel hebben we een gesprek gehad over ons werkleven. Ik gaf aan dat ik een andere baan wilde met meer werkuren. Otto vond het vreemd, maar gaf me wel gelijk. “Als jij daar gelukkig van wordt, moet je dat doen”, besloot hij, “De kinderen kunnen wat mij betreft 3 dagen naar de BSO. De andere dagen moeten ze thuis welkom zijn. We hebben gekozen voor kinderen, dus wij moeten ze ook opvoeden en liefde geven.”
Ik maakte met Otto een plan
Hij wekte één dag minder, zodat hij een papadag had. Ik had ook een mamadag, maar de overige dagen werkte ik. De kinderen gingen naar de BSO. Ik weet zeker als ik Otto had verteld dat ik wilde scheiden, hij mij direct op straat had gezet. Het is dus waar: ik blijf bij Otto om het geld. Want als ik een welvarende vrouw was, had ik hem allang gedag gezegd.
JANE DOE
huh? die man zegt eerlijk ‘zo ben ik’ terwijl zij gewoon liegt over het doel van carrière maken. wie is hier nu fout bezig?! hij geeft haar alle ruimte om vervolgens belazerd te worden.
Als je kinderen ,mag, krijgen wil dat niet zeggen dat je dan alleen voor de kids leeft. Je huwelijk moet ook leuk blijven. Daar moet je ook je best voor blijven doen. En deze dame heeft dat geprobeerd duidelijk te maken aan haar man. Of het ook duidelijk genoeg is over gekomen is nog maar de vraag. Hij is wel bereid minder te gaan werken zodat zijn vrouw meer kan werken. En denkt dat ze dat wil omdat ze daar gelukkiger van wordt. Terwijl zij het alleen doet om, in de toekomst, weg te kunnen. Denk dat deze mensen eens beter met elkaar moeten gaan praten. Nu weet je wat je hebt. scheiden is ook niet alles.
Bah wat verschrikkelijk. Arme man doet zo zijn best.
Zijn best? In welk opzicht precies? We lezen maar één kant van het verhaal, maar ik haal uit niets dat hij zijn best doet. En los daarvan: soms is je best doen ook gewoon niet genoeg.
ik ben een onderdanige man en ik ben gek op golddiggers
Waarvan akte, Peter. Benieuwd of je verkapte oproepje tot veel animo leidt.
Niet de vrijheid hebben om een relatie te beëindigen is vreselijk. Een teruggang in inkomen is één ding, maar (met je kinderen) van luxe naar armoe gaan is wat anders. Ik vind de titel een beetje polariserend, het zou moeten zijn “Ik blijf LANGER bij mij man voor het geld”.
Het leven is niet zwart-wit….
Arme man, werkt hard voor zijn gezin, is helemaal flexibel in het opnemen van uren om er meer voor zijn kinderen te zijn, steunt zijn vrouw volledig in wat zij wil (niet werken, dan wel weer werken) maar och och, hij is niet ‘verrassend’ en ‘romantisch’ genoeg. Over een paar jaar lezen we hier het verhaal ‘Ik verliet mijn man voor spanning en romantiek, nu gaan al mijn lovers vreemd of zijn ze onbetrouwbaar. Ik heb zo’n spijt.’
Je was bij het gesprek, begrijp ik, Karin? Hij werkt veel (5 dagen), of hij hard werkt weten we niet. Kennelijk kan het ook in 4 dagen. De verhoudingen zijn vanaf het begin (hij fulltime, zij 2 ochtendjes) scheef geweest en zijn nu wat meer rechtgetrokken. Dat heeft per se met steunen te maken, maar met toegeven aan haar veranderende wens. Niet iedereen neemt genoegen bij de eerste de beste te blijven als het niet meer is zoals het was (en zou moeten zijn).
Ik voel met je mee dat je niet gelukkig bent in je relatie. Jouw beslissing om te blijven heeft je iets heel belangrijks gegeven: tijd. Tijd voor een carriere, maar ook om jezelf weer te ontdekken en te ontwikkelen binnen en buiten de relatie. En ik zou het je gunnen dat je die tijd gebruikt niet alleen om boos te zijn op je man en de afstand langzaam op te voeren totdat je financieel onafhankelijk bent. Want dan worden het heel lange vervelende jaren. Maar probeer ook nog het beste te maken van de tijd binnen je relatie- je hebt immers besloten dat jullie voorlopig nog bij elkaar zijn. Wie weet is dat genoeg. Wie weet verandert je man ook mee met jouw nieuw verworven eigenwaarde uit het werk en zelfstandigheid. Uit elkaar gaan kan altijd nog. En ik zeg niet dat je het niet moet doen. Maar als je besluit is nu nog niet denk ik dat jullie het aan elkaar verplicht zijn om voorlopig ook nog je best te doen voor elkaar. Ik wens je veel wijsheid.
Otto werkt voor JOU en de KINDEREN 1 dag minder zodat JIJ kan doen waar je blij van wordt CARRIÈRE maken….. Misschien is het een idee om een keer te beseffen wat je WEL allemaal hebt, en dat het gras echt niet groener is aan de overkant. Ik wordt soms zo moe van mensen die relaties vergelijken, wees toch eens een keer tevreden net wat je hebt en koester dat!!
Je ziet het volgens mij verkeerd: hij is een dag minder gaan werken zodat hij één dag bij de kinderen is (nét als moeder). Het lijkt me niet meer dan normaal dat als je samen kinderen hebt, je er samen voor zorgt. De verhouding was altijd een beetje scheef (hij geen enkele werkdag, zij álle werkdagen (op 2 ochtendjes na). Nu zijn ze er allebei één werkdag voor ze en niet per se om carrière te maken, maar om financieel onafhankelijk van haar partner te worden. Dat lijkt me een héél goed streven. Niemand heeft belang bij financiële afhankelijkheid.
Het gras is echt niet groener bij de buren….
Het lijkt allemaal zo mooi , het hele plaatje zie je niet. Richt je op je eigen relatie en vergelijk nooit met anderen , kijk wat je wel hebt. Van vergelijken word je ongelukkig , en leidt af om zelf energie in je relatie te steken. Wat je mist, zou jezelf in je relatie mee moeten beginnen, liefdevol en romantisch zijn naar je man en huwelijk, en niet kijken buiten je huwelijk, word je ontevreden van en je neemt jezelf mee