Het is weekend en mijn kinderen spelen luidruchtig in onze speelkamer
Het is weer zo’n moment waarop ik me afvraag hoe het met Jax gaat. Jax is de 9-jarige zoon van mijn vriendin Wies en haar man Kian. Ze werken hard, zijn altijd bezig met hun carrières, en dat merkt Jax steeds meer. Het raakt me telkens weer als ik zie hoe hij zichzelf moet redden, terwijl zijn ouders vaak afwezig zijn. Vanmorgen, bij het ophalen van de kinderen op school, zag ik Jax staan, alleen op het schoolplein. Het is een routine die ik inmiddels ken. Hij staat vaak zonder veel vrienden om zich heen. Terwijl andere kinderen in groepjes staan te kletsen en te lachen, staat hij wat verloren met zijn rugzak over zijn schouder. Zijn gezicht lijkt altijd een beetje somber, en het doet iets met me. Ik kan het niet helpen me zorgen te maken over Jax.
In de middag besloot ik op de koffie te gaan bij Wies
We hadden afgesproken om bij te praten. Bij binnenkomst word ik hartelijk begroet door Wies. Haar vriendelijkheid is echt, dat zie je meteen. Ze is een goed persoon, echt. Terwijl ze me verwelkomt, merk ik dat Jax alleen in een hoek van de woonkamer zit met een spelletje. Het valt me op dat hij weer geen vrienden om zich heen heeft. Terwijl Wies enthousiast vertelt over haar drukke werkweek — een grote presentatie en Kians belangrijke vergaderingen — zit Jax stilletjes te spelen, zonder veel enthousiasme. Hij lijkt vooral te wachten op het moment dat zijn ouders tijd voor hem hebben.
Als ik naar de wc loop, zie ik Jax zelf een omelet maken
Hij giet wat olie in de pan en kijkt er wat verloren naar. Het raakt me om te zien dat hij zo jong al zelf moet koken. Het koken lijkt meer een taak dan iets wat hij leuk vindt. Het valt me op iedere keer op dat hij weinig contacten heeft buiten de school, en hij lijkt eenzaam te zijn zonder vrienden. Ik vraag me af hoe het mogelijk is dat zo’n vriendelijk en slim kind zo weinig sociale interactie heeft.
Als ik terug ben, eet Jax stilletjes zijn omelet
Hij kijkt af en toe op van zijn bord. Ons gesprek lijkt hem niet echt te interesseren. Hij gaat naar zijn kamer. Het beeld van Jax die in zijn eentje speelt, maakt me extra bezorgd. Het contrast met mijn eigen kinderen, die altijd vrienden en buren over de vloer hebben, is groot. Jax lijkt eenzaam. Ik wil graag wat voor hem betekenen en besluit ter plekke om de volgende keer mijn zoon (die 1 jaar ouder is) mee te nemen. De jongens zitten allebei op een andere school, maar kunnen na school leuk met elkaar spelen. Ik hoop zo erg dat het klikt.
De volgende dag belt Wies mij
Ze vertelt over Jax’ aankomende verjaardag. Wies zegt dat ze een klein feestje heeft gepland. Er zullen slechts een paar klasgenootjes komen, want Jax heeft niet zoveel sociaal contact. Ik probeer voorzichtig te bespreken dat ik me zorgen maak om Jax. Wies zegt dat Jax graag op zichzelf is. Zij maakt zich nog geen echt zorgen. Ik wel. Het is een complexe situatie, en ik weet niet precies wat de beste aanpak is. Ik stel voor om de volgende keer met mijn zoon op bezoek te komen.
Het lijkt me zo fijn voor hem om wat extra familie om zich heen te hebben, misschien een broertje of zusje
Dan kunnen ze elkaar gezelschap houden. Het idee dat hij niet altijd alleen is, dat hij iemand zou hebben om mee te spelen en te praten, lijkt me fijn voor hem. Echter weet ik dat Wies niet meer kinderen wil. Elke keer als ik Jax zie, hoop ik dat er iets verandert. “Misschien kan Jax zelf wat meer sociale contacten opbouwen?”, vraag ik me af. Voor nu probeer ik gewoon te doen wat ik kan: regelmatig mijn zoon meenemen. Het zijn kleine gebaren, maar ik hoop dat ze een verschil maken in het leven van deze eenzame jongen.
ROXANNE
Ik ben het hier volledig mee oneens. Er zit zoveel meer achter dit gedrag. Dat heeft niks te maken met enig kind zijn. Onze dochter is ook enigst kind. Ze heeft vriendjes, speelt iedere dag buiten. Heeft ook vriendjes bij ons thuis. Misschien heeft deze Jax autistische trekjes, is hij echt liever op zichzelf en maakt hij niet zo veel contact.
Ik ben 44 jaar en ik ben enig kind.
Soms was Ik jaloers maar vaak was ik blij om alleen te zijn. Jaloers wanneer ik broers en zussen zag die leuk met elkaar omgaan en blij als ik ruzie zag.
Je kan niet kiezen voor een goede klik met broers en zussen.
Maar aan beide situaties zitten voor en nadelen en het grootste deel ligt ook aan de opvoeding.
Ik heb geen probleem met alleen zijn en ik verveel me nooit. Ook praat ik makkelijk met anderen.
Ik had altijd wel wat vrienden door mijn leven heen gehad.
Wel ben ik niet zo goed in voor mezelf opkomen en daarin had een broer of zus me wel wat sterker in kunnen maken, maar dat heeft ook met persoonlijkheid te maken, ik ken genoeg enig kinderen die hier wel goed in zijn.
Waarom nodig je de jonge niet een keer uit bij jullie te spelen? Dan kan je hem is 1 op 1 vragen over hoe het voor hem is om enig kind te zijn. wat zijn de voor en nadelen voor hem?
En dan niet alles doorvertellen aan zijn moeder maar hem aanmoedigen om het met zijn ouders te delen of tips geven. Ik wilde als kind mijn ouders niet tot last zijn en oma’s en tantes hebben me geholpen met sommige dingen.
Daarbij niet iedereen is een social butterfly, ik ook niet, al kan ik prima een praatje maken of vriendschappen beginnen, ik ben erg op mezelf en heb dat ook nodig om op te laden.
Dus is hij echt zielig en alleen, of is dat jou interpretatie?
Ik verwacht dat de waarheid in het midden ligt.
Misschien wil hij meer contact met zijn ouders, of misschien heeft hij moeite met vriendschappen maken. Maar ik verwacht dat hij met enig kind zijn niet zo erg vind als je misschien zou verwachten.
Natuurlijk zal hij benieuwd zijn hoe dat zou zijn, net zoals mijn nichtjes er van overtuigd waren dat enig kind zijn veel leuker moest zijn.
Het gras bij de beuren ziet er vaak groener uit…
Ik denk niet dat het probleem is dat hij enigs kind is maar meer de aandacht van zijn ouders die hij mist. Mijn man en ik hebben er voor gekozen om het bij 1 dochter te houden juist vanwege de band met zijn broertje. en voor de rest ken ik vele gezinnen met 1 kind die geen “eenzaam” leven leiden zonder broertjes of zusjes.
Deze gedachte gang is volledig achterhaald mits het kind van jongs af aan gestimuleerd wordt om zelf sociale contacten te leggen. En het kan ook zijn dat hij er echt geen behoefte aan heeft. Elk kind is anders
Je besloot in de middag op de koffie te gaan bij Wies én je had afgesproken. Hoe werkt zoiets dan?
Een broertje of zusje met 10 jaar leeftijdsverschil gaat Jax niet echt helpen, denk ik zo. Misschien een sova-training? Kinderen die enig kind zijn, hoeven niet eenzaam te zijn en kinderen van 9 zouden volgens mijn zelfstandig sociale contacten moeten hebben, kunnen aangaan én onderhouden zonder door pappie en mammie aan de hand genomen te worden – dat is wat aan de late kant.