Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram en HIER om ons op Facebook te volgen
Dit is deel 1, lees onderaan deel 2.
Ik stond op en voelde mij erg misselijk
Op 3 april, mijn verjaardag, was ik 28 weken zwanger van onze tweeling. Die ochtend stond ik op en mijn man en kinderen hadden allerlei leuke dingen voorbereid, want verjaardagen zijn bij ons altijd een feestje. Maar ik voelde me al meteen misselijk, wat ik nog toeschreef aan een vervelend begin van mijn verjaardag. In de loop van de dag moest ik echter meerdere keren overgeven. De kinderen gingen logeren bij hun oma zodat mijn man en ik met vrienden konden gaan bowlen.
Voor de zekerheid belde ik het ziekenhuis
Mijn man merkte al snel dat dit niet ging lukken. Dat was geen probleem, we zouden het wel inhalen. Die avond voelde ik me steeds slechter en merkte ik door het aanhoudende overgeven dat ik steeds meer harde buiken kreeg. Voor de zekerheid belde ik het ziekenhuis, en ze wilden me graag even zien. Aan de monitor zagen ze inderdaad dat ik regelmatig hevige harde buiken en voorweeën had, dus ik moest die nacht ter observatie blijven.
Als de bevalling nu zou beginnen, moesten we naar een ander ziekenhuis in verband met de enorme vroeggeboorte
Een verloskundige legde ons uit dat als ik nu zou bevallen, we naar een ander ziekenhuis moesten, omdat ze hier niet de mogelijkheden hadden om een tweeling van 28 weken op te vangen. Ik kreeg iets tegen het overgeven en een extra vocht. Ik probeerde zo rustig mogelijk te blijven, en wonder boven wonder namen de harde buiken af. “Joepie,” dacht ik nog, “We kunnen er nog enkele weken bij doen!”
Helaas, mijn bloed was niet goed
De weken daarna verliepen eigenlijk heel goed. Ik kon voldoende rusten, ook al deed ik dat niet altijd. Maar na het lentefeest van onze zoon ging ik die woensdag op controle (ik was toen 33 weken zwanger) in het ziekenhuis. Ze zagen dat mijn bloeddruk iets verhoogd was. Op zich was het niet ernstig, maar vanwege mijn voorgeschiedenis met zwangerschapsvergiftiging én de tweelingzwangerschap, wilden ze liever geen risico nemen. Ze deden een bloedafname en controleerden mijn urine. Uit het onderzoek bleek dat er wat eiwitten in mijn urine zaten, dus namen ze me op voor volledige monitoring. De bloedafnames werden dagelijks herhaald, en hoewel de resultaten nog niet alarmerend waren, bleven ze ze wel nauwkeurig in de gaten houden. Ik miste mijn andere kindjes enorm, maar gelukkig kwamen ze elke dag op bezoek. Ik besefte goed dat ik nu voldoende moest rusten voor de tweeling.
Mijn waardes verslechterden echter verder…
Elke dag verslechterden de bloedwaarden langzaam, hoewel ik me er zelf niet ziek door voelde. Ik plaste nog voldoende en had niet veel last van vocht vasthouden; niet de “typische” klachten van zwangerschapsvergiftiging dus. Op vrijdag kwam mijn gynaecoloog langs en zei: “Ik had het liefst gewacht tot 36 weken, maar omdat de bloedwaarden verontrustend worden gaan we niet wachten. Ik heb je ingepland voor een keizersnede maandagochtend.” Dit nieuws viel zwaar, want ik had nog nooit mijn “droombevalling” gehad, ik hoopte erg op een onderwaterbevalling. Maar ik wist ook dat dit het beste zou zijn.
Uiteindelijk hebben we die maandag echter niet gehaald. Zaterdagochtend kwam de dienstdoende gynaecoloog langs en zei dat we die dag nog de keizersnede zouden doen. Dit omdat mijn bloedwaarden verder verslechterden en heel zorgelijk waren. De keizersnede werd alleen een traumatische ervaring…
Lees HIER verder.
SABRINA
Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram en HIER om ons op Facebook te volgen
