Samantha: “Mijn snelle bevalling was bijna fataal voor ons zoontje”

M’n bevalling begon met gebroken vliezen

Ik kan me dat nog tot op de minuut herinneren. Ik werd om 23.30 wakker uit een droom over Chateau Meiland. Nog geen seconde later dacht ik: “Fuck. Vocht. Gebroken vliezen.” Eindelijk met 41 weken precies. Ik had de afgelopen nacht slecht geslapen. Zin om te bevallen had ik dus totaal niet. Ik wekte mijn man Dion. Half slapend zei hij dat hij te moe was, maar hij de verloskundige voor me zou bellen. Ik liet hem nog even slapen en belde zelf. “Ik denk dat m’n vliezen gebroken zijn. Het vruchtwater blijft eruit stromen.” Het was duidelijk geen urine, want zelfs de badlakens die ik tussen m’n benen geklemd had waren iedere halve minuut doorweekt. De boodschap was om wat vruchtwater op te vangen. De verloskundige kwam er namelijk direct aan. Het was begonnen. We zouden binnen enkele uurtjes papa en mama worden van het mooiste wondertje ooit.

Terwijl ik weeën had, deed ik thuis allerlei klusjes

Omdat ik thuis wilde bevallen, moesten we afwachten en de volgende ochtend iets voor 8.00 uur op de praktijk komen. Ik had een vermoeden dat het heel anders zou lopen. Ik raadde Dion aan om zijn baas tijdig op de hoogte te stellen. “Neem nog even 2 paracetamol. Ga slapen, douchen en kom tot rust. Je hebt je krachten nodig.”, sloot de verloskundige het gesprek af. Ik probeerde dit, maar ik kreeg geen rust. Ik poetste het fornuis, bakte een taart en liet de honden uit. Ik kreeg weeën en sloot weer thuis m’n geboortetens aan. Wat een verlichting was dit. De lichte schokjes maakten dat ik de weeën goed kon opvangen. Toen nog wel…

De verloskundige toucheerde mij

Het was 3 uur in de nacht. Dion probeerde nog te slapen, maar het lukte hem niet. Ik werd onrustiger en voelde dat ik de bevalling niet meer thuis wilde doen. Dion belde de verloskundige om langs te komen. Ze toucheerde mij: “3 cm ontsluiting. Dat had ik niet verwacht. Ik bel het ziekenhuis en vraag of ze een kraamkamer hebben om te bevallen.” De weeën waren heerlijk op te vangen met de tens in de auto! Zodra er weer eentje kwam, drukte ik op “boost” en hoefde de wee niet eens weg te puffen. “Appeltje, eitje”, zou je denken. Het vorderde allemaal mooi. “‘Even’ bevallen en morgen zijn we als gezinnetje van drie thuis’, dacht ik.

Ik was op, ik kon niet meer

Eenmaal in het ziekenhuis werden de weeën erger. De tens ging een aantal standjes hoger. Ik stapte af en aan in de douche, zat op de bevalbal en lag weer in bed. Ik kreeg in bed geen rust en kon de weeën niet opvangen, dus bleef ik heen en weer lopen. Het werd 4.30 uur. Ik was op, doodop. Vroeg om een slaapmiddel om nog even een aantal uur te slapen. “Een ruggenprik zal tot de beste opties behoren. Ik ga katheteriseren, toucheren en alles in orde maken.”, zei de verloskundige. “Katheteriseren? No way. Toucheren? Prima”, zei ik. Fuck. 4 cm. “Al die pijn voor 1 fucking centimeter?! Wat nou 1 cm ontsluiting per uur?!”, zuchtte ik. “We gaan je een infuus geven met weeënopwekkers en een ruggenprik zetten.”, antwoordde de verloskundige hierop. De pijn nam toe, rust vond ik op geen enkele manier meer. Ik wilde alleen m’n tens, plassen en dat iedereen mij m’n gang liet gaan. Voordat ze de weeënopwekkers konden geven, moest er echter een CTG gemaakt worden. Hiervoor moest ik weer op bed liggen. “Ik wil door het raam springen. Ik wil dood en na de bevalling direct gesteriliseerd worden”, gilde ik. “Succes met springen. Veel schade brengt het gelukkig niet, die meter die je naar beneden valt.”, antwoordde de verloskundige adrem. Ik was op. Ik had zo’n pijn. Ze dwongen me te liggen, maar op die manier kon ik mijn weeën niet opvangen. Meerdere keren hebben ze me op bed gelegd en alle keren was het voor hun een mislukte poging. Ik rolde er net zo gauw weer af en ging verder met m’n verwensingen.

Uiteindelijk lukte het Dion om me op bed te houden

Hij werd boos, want dit alles was ten nadele van Chez. Zijn hartslag was op de CTG onvindbaar. “We gaan een elektrode op zijn hoofdje plaatsen.” Hiervoor moesten ze eerst mijn ontsluiting meten. “VO, VO, VO. Schakel nu de gynaecoloog en kinderarts in”, schreeuwde de verloskundige. Ik herkende de crisis niet. Er was echter volledige paniek onder de verloskundigen en artsen. Binnen een half uur was ik van 4 cm naar volledige ontsluiting gegaan. Niemand wist eerder waarom ik opeens dood wilde, tot dat moment.

De gynaecoloog hield mijn vagina met al zijn kracht open

Er was paniek. Chez was in gevaar. Ik weet niet hoe, maar het is gelukt om de elektrode te plaatsen. Ik zag dat de hartslag van Chez onder de 80 kwam. Hierna onder de 70, 60 en uiteindelijk 50… “M’n hele fucking reet knapt uit elkaar”, gilde ik. Mijn persweeën had niemand eerder herkend. Nu sloeg de paniek vreselijk toe. Er werd met spoed een knip gezet. Ze knipten 7 centimeter in m’n linker schaamlip. Ik moest persen. Ik kon het niet meer tegenhouden. Chez kwam in nood. Tijdens het persen trokken de verloskundige en gynaecoloog allebei m’n vagina open. Bij de vierde perswee werd er gezegd dat de volgende de laatste moest zijn, anders zou Chez deze bevalling niet overleven. De gynaecoloog hield de knip en m’n vagina met al zijn kracht open, zodat de verloskundige. Chez bij zijn nekje kon pakken en hem er letterlijk uit kon trekken. Chez werd op m’n buik gelegd en ik kreeg direct een injectie voor de placenta.

De apgarscore

Na een minuut pakte de verpleegkundige Chez en begon de Apgar te meten. Wonder boven wonder was dit een minuut na de bevalling een 10. De hoogst haalbare score. Iets wat niemand in die kamer had verwacht. Onze Chez was er. Ik snoof hem op. Ik aaide en kuste hem. Hij heeft me om 6.20 uur een trotse mama gemaakt. Nu moest mijn placenta er nog uit. Deze werd er letterlijk uit getrokken. Ik heb echter (nog steeds) geen idee waarom hier zo’n haast achter zat. Ik kreeg nog twee verdovingen in m’n schaamlippen voor het hechten, maar alsnog voelde ik alle bewegingen en hechtingen stuk voor stuk. Door de knip stroomde het bloed uit mij. Ik moest echt gehecht worden. Ik gilde het uit van de pijn. Met een kapotte vagina en een hart vol liefde, was ik zo trots op m’n kereltje. Niemand had verwacht dat hij het zou overleven.

Genieten

Samen met Chez sliep ik nog een nachtje in het ziekenhuis. Hij was voor 41 weken een klein en licht kereltje. Ze wilden 24 uur zijn suiker in de gaten houden. Op 23 oktober om 9.00 uur zijn we ontslagen uit het ziekenhuis met meer liefde dan we ooit gevoeld hebben. Ik ben bevallen in 6 uur en 50 minuten. Een snelle bevalling voor een eerste kindje. Als het niet zo snel verliep, was Chez niet in gevaar geweest. Gelukkig is ons ventje er nog en kunnen we met volle tuigen genieten.

SAMANTHA